Brother code กล้าดียังไงมาขโมยหัวใจฉัน

"แกกำลังคิดเหมือนฉันใช่ไหม/(แกกำลังคิดเหมือนฉันใช่ไหม)" ฉันกับยัยน้ำมนต์พูดพร้อมกัน นี่แหละคำว่าเพื่อนรู้ใจที่สุดของที่สุด
 
"ว่าไง ที่ไหน อย่างไร พูด!" ฉันบอกคนไหนสาย
 
"(ที่เดิม เวลาเดิม แกอะแต่งตัวเร็วๆด้วย ฉันจะโทรชวนพวกไอวิน)" น้ำมนต์บอก
 
"เออ...แต่เดี๊ยวแกคิดว่าไอวินจะไปกับเราหรอ?" ฉันถาม ถึงพวกเราสามคนจะสนิทกันมากก็จริง แต่ไอวินมันเป็นผู้ชาย มันก็คงอยากไปสนุกกับกลุ่มผู้ชายมากกว่าที่จะมาคลุกคลีอยู่กับพวกฉัน
 
"(ก็บอกว่ายัยลูกพีชไปด้วยไงละ โฮะๆๆๆ)"  จ้าา ร้ายนะคะ ยัยลูกพีชที่ว่าเป็นเพื่อนของฉันและน้ำมนต์ตอนมัธยม พอเข้ามหาลัยยัยลูกพีชก็ไปสอบติดอีกมหาลัยนึง แต่พวกเราก็ยังนัดเจอและไปเที่ยวด้วยกัน และที่สำคัญคือมาวินมันชอบลูกพีชมากเพราะลูกพีชทั้งสวยและเรียนเก่ง
 
"จ้าาา งั้นไปอาบน้ำแต่งตัวซะ แล้วเจอกัน" พูดจบฉันก็ตัดสายยัยน้ำมนต์ทันที พร้อมลุกอาบน้ำ
.
.
.
.
.
  2 ชม. ผ่านไป
ฉันใช้เวลาราวสองชั่วโมงก็แต่งตัวเสร็จ วันนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสุดเซ็กซี่สีดำ โชว์หลังเล็กน้อยพองาม จะบอกว่าใครเห็นต้องบอกว่าเซ็กซี่น่าขย้ำสุดๆ (ความหลงตัวเองนี้)
    ฉันขับรถคันหรูออกจากบ้านตรงไปยังผับที่นัดกับยัยน้ำมนต์ไว้ ฉันวนหาที่จอดรถอยู่นาน - - เฮ้อคนจะเยอะอะไรนัก พอหาที่จอดได้ ฉันก็ส่องกระจกในรถเช็คความเรียบร้อยและความงามก่อนจะเดินลงจากรถ 
ตู้ดดด (เสียงเรียกเข้าโทรสับ)
 
"ฮัลโหล" ฉันกดรับพร้อมพูด
 
"(ถึงรึยังยะ)" ยัยน้ำมนต์ถาม
 
"ถึงแล้วค่าา แล้วอยู่ไหนกัน" ฉันถามพร้อมมองซ้ายมองขวา
 
"(อยู่ประตูข้างหลัง)"  น้ำมนต์พูด ก่อนที่ฉันจะตัดสายและเดินตรงไปยังประตูหลังของผับนี้ เมื่อฉันเดินมาถึงฉันก็เห็นน้ำมนต์ยืนรอ - - นี่ฉันมาสายอีกแล้วสินะ 
 
"มาช้าอีกแล้วนะยัยข้าวบูด" เดี๊ยวๆๆ นี่คือคำด่าใหม่ของฉัน ถูกมะ
 
"เออ..อย่าบ่นน่าา แล้วไอวินอะ ไม่มาหรอ" ฉันถามเพราะไม่เห็นไอวินเลย
 
"จะไม่มาได้ไง ยัยลูกพีชจะโดดอ่านหนังสือเรียนมากับพวกเราทั้งที มันต้องมาอยู่แล้ว ตอนนี้มันไปจองโต๊ะอยู่ข้างในกับลูกพีชนั่นแหละ" น้ำมนต์พูด
 
"เอ่อ..งั้นเราก็เข้าไปกันเถอะ" ฉันพูดขึ้นก่อนจะดันยัยน้ำมนต์เข้าไปข้างใน 
 
  เราทั้งสองคนเดินเข้ามาในร้านและเดินไปที่โต๊ะประจำของพวกเรา ไอวินและลูกพีชก็นั่งรออยู่ แหม่นั่งใกล้ชิดกันขนาดนี้อีกนิดนึงจะกินกันอยู่แล้วค่าาา -0-
 
"Woww วันนี้เซ็กซี่มากๆเลยนะ ถ้าฉันไม่รู้นิสัยด้ายเลวๆของแก ฉันก็คงจีบละนะ" มาวินพูด 
 
"แหม่ๆๆ ถึงแกจีบฉัน ฉันก็ไม่เอาคนน่าตุ้ดๆอย่างแกหรอกย่ะ" ฉันพูดโต้ตอบ
 
"แรงงงงส์!!" ยัยน้ำมนต์และลูกพีชพูดพร้อมกัน
 
   เสียงดนตรีในผับในจังหวะที่เร้าร้อนดังขึ้น นักเที่ยวยามราตรีมากมายลุกขึ้นเต้นอย่างไม่คิดชีวิต และไอวินกับลูกพีชก็ได้เดินไปเต้นกันสองคนตรงนู้นแล้วคะ อีกนิสนึงลากเข้าห้องได้ก็เข้าแล้วคะ 
 
"นี่แกดูชนีพวกนั้นดิ" ยัยน้ำมนต์สกิดฉันพร้อมชี้ไปที่โต๊ะที่ห่างจากพวกเราไม่มากนัก และสิ่งที่เห็นคือกลุ่มชนีพวกนั้นเต้นกันแบบเอาเป็นเอาตาย 
 
"อีกนิสนึงเอวจะหลุดแล้วนะ" ฉันพูดยิ้มๆ
 
"คือไร นี่คือการแข่งเต้นกันถูกมะ" น้ำมนต์พูดขึ้น ฉันและน้ำมนต์ก็ขำกัน แล้วในจังหวะนั้นเองก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหาพวกเรา เหอะ...มาหาฉันแน่นอน ผู้ชายก็แบบนี้ละนะ เห็นฉันสวยหน่อยเดี๊ยวก็เข้ามาขอให้ออกไปเต้นด้วย
 
"เออ...ใช่น้องน้ำมนต์หรือเปล่าครับ" -..- เอ่อ..........(เสียงแอฟแฟคมาคะ เพร้งงง!!โฮ๊ะๆ)  
 
"ใช่คะ" น้ำมนต์ตอบ
 
"พี่ซีโน่เอง จำได้ไหม" พี่คนนั้นพูดขึ้น 
 
"อ่อ..จำได้คะ พี่เป็นพี่รหัสของมาวิน" น้ำมนต์พูดขึ้น
 
"ดีจังที่จำได้ ออกไปเต้นกับพี่ไหมคับ" พี่ซีโน่พูดพร้อมกับยืนมือมาที่ยัยน้ำมนต์  น้ำมนต์ยิ้มตอบรับพร้อมยืนมือไปจับตอบ
 
"ไปก่อนนะแกรรร" น้ำมนต์พูดยิ้มๆทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะพาเดินกันเข้าไปในฝูงชน หน๊อยย ยัยเพื่อนตัวแสบ หลังจากนั้นไม่นาน ฉันไม่รู้ว่าฉันดื่มไปกี่แก้ว แต่ที่รู้ๆคือฉันเริ่มปวดหัว เริ่มมึนๆแต่ยังมีสติอยู่ 
 
"นั่งคนเดียวไม่เหงาหรอครับ" อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาถามฉัน 
 
"ไม่ค่ะ" ฉันตอบ 
 
"น้องข้าวปุ้นดูทางจะดื่มเยอะเหมือนกันนะครับ ดูสิหน้าแดงแล้ว น่ารักจัง" พี่คนนั้นพูดขึ้นก่อนจะจับแก้มฉัน และฉันก็รีบสบัดมือนั้นออก อย่ามาแตะตัวฉันนะ ไอพวกผู้ชายหน้าม่อ แต่เดี๊ยวก่อนนะ..
 
"นายรู้ชื่อฉันด้วยหรอ" ฉันถาม 
 
"รู้สิครับ ใครๆก็รู้จักน้องข้าวปุ้นเน็ตไอดอลชื่อดังที่ทั้งสวยทั้งรวยไงครับ และอีกอย่าง น้องยังดันมาเป็นน้องรหัสของเพื่อนพี่อีกด้วย" ผู้ชายคนนั้นสาธยาย
 
"What น้องรหัสเพื่อนพี่ อย่าบอกนะว่า" ฉันนี่สรางจากความเมาพร้อมทำตาโต
 
"ใช่ครับพี่เป็นเพื่อนฟีนิกซ์เอง แล้ววันนี้ก็บังเอินนะครับที่พวกพี่กับพวกน้องมาเที่ยวที่เดียวกันเลย เรื่องวันนี้พี่ขอโทษแทนเจ้าฟีนิกซ์ที่มันชอบลวงลามน้องด้วย มันก็แบบนี้แหละ" พี่คนเดิมยังพูดต่อ
 
"ไม่ยกโทษหรอกคะ ข้าวปุ้นต้องการให้เจ้าตัวมาขอโทษด้วยตัวเอง" ฉันพูดพร้อมกอดอก
 
"แล้วพวกพี่นั่งอยู่โต๊ะไหนกันหรอคะ" ฉันถามพี่คนเดิม พี่เขาก็ชี้ไปที่โต๊ะตรงข้ามกับโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ ฉันลุกขึ้น ยิ้มให้พี่คนนั้นเล็กน้อยพองาม ก่อนจะหยิบแก้วน้ำและเดินตรงไปยังโต๊ะที่พี่เขาบอก เดินมาถึงฉันก็เห็นฟีนิกซ์และซีน่อนกำลังคลุกคลีอยู่กับพวกสาวๆ 
 
"อ่าว ก็ว่าใคร ยัยกระเปี๊ยกนี่เอง แต่งตัวเซ็กซี่จั...." ฟีนิกซ์พูดยังไม่ทันจบ ฉันก็เอาแก้วทีมีน้ำสุราสาดเข้าไปที่หน้าเขา ก่อนจะวางแก้วลงอย่างแรง
 
"เห้ยยย..อะไรของเธอวะเนี้ย" นายนั่นลุกโวยวายทันที ฉันมองหน้าเขาด้วยความแค้นก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของฉัน พร้อมชงเหล้าอีกหลายๆแก้วแล้วกระดกอย่างไม่คิดชีวิต ไอคนบ้า นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำที่นายจูบฉัน ฉันเกลียดนาย หลังจากที่ฉันดื่มไปไม่รู้กี่แก้ว จนตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันเดินเซไปเซมาแล้วเดินเข้าไปในหมู่ผู้ชาย ไม่นะ ต้องรีบเดินออกแล้ว
 
"จะรีบไปไหนคับคนสวย" จู่ๆก็มีชายคนนึงมาดึงแขนของฉันพร้อมพูดขึ้น
 
"ข้าวปุ้นจะไปหาเพื่อนๆคะ" ฉันรีบแกะมือนั่นออกจากแขนของฉัน
 
"แหม๋...เดี๋ยวค่อยไปก็ได้นี่คับ เพื่อนๆไม่หนีไปไหนหรอก" ชายคนเดิมยังตื้อฉัน พร้อมเริ่มเข้ามาจับเอวของฉันและดึงเข้าไปหาตัว ด้วยความที่ทุกคนในผับเยอะมากและต่างคนต่างเต้นต่างดื่มเลยไม่มีใครสนใจนัก
 
"ปล่อยนะ!!" ฉันพูดก่อนจะพลักชายคนนั้น แต่ด้วยว่าฉันเมาหรือเขาแรงเยอะก็ไม่รู้ฉันกลับผลักเขาไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว
 
"มีคนสวยอยู่ในมือขนาดนี้ ปล่อยไปคงน่าเสียดายออก คืนนี้มาสนุกกันไหมจ๊ะสาวน้อย" ชายคนนั้นกระซิบข้างหูมันทำให้ฉันขนลุกมาก และพยายามดิ้นและขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีหันมาสนใจแม้แต่นิดเดียว ไม่นะ ข้าวปุ้นจะทำยังไงละที่นี้  ฉันยังคงดิ้นและดิ้น พร้อมตะโกน
 
"นี่จะหุบปากไหม ห๊ะ!" อยู่ชายๆคนนั้นก็เริ่มดุขึ้นและเอามือมาปิดปากฉัน แต่ฉันยังคงดิ้นไม่หยุดและพยายามแกะมือนั้นออก แต่ทว่าอยู่ๆก็มีหมัดใหญ่ๆ ต่อยเข้ามาที่ท้องฉันอย่างแรง ก่อนที่ฉันนิ่งเงียบไป และชายคนนั้นก็อุ้มฉันพร้อมจะพาเดินออกมาไปจากผับนี้ ใครก็ได้ช่วยข้าวปุ้นที T^T ขอร้องละ
          ชายคนนั้นอุ้มฉันเดินมาที่รถของเขา พร้อมเปิดประตูรถและโยนฉันเข้าไปข้างใน ส่วนฉันก็ยังคงจุกและด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอทำให้ฉันไม่สามารถขยับตัวได้มาก
 
"ขาวจั๊วเลยนะ แม่เน็ตไอดอลคนสวย ฉันคงทนรอให้ถึงโรงแรมไม่ไหวแล้ว งั้นตรงนี้เลยละกันนะที่รัก" ชายคนนั้นพูดขึ้น  ใครก็ได้ช่วยข้าวปุ้นด้วย
 
"อะแฮ่มๆ...ขมขืนผู้หญิงน่ะมันไม่ดีนะพี่ชาย" เสียงทุ้มๆของใครคนนึงพูดขึ้น แต่ฉันก็ไม่สามารถลุกขึ้นดูได้ว่าเขาคือใคร 
 
"แกเป็นใครวะ" ชายที่จะขมขืนฉันพูดขึ้น 
 
"ฉันจะเป็นใครมันก็เรื่องของฉัน แต่มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น อย่ามาแตะต้องตัวคนของฉัน!!" ผั๊ว!! หลังจากได้ยินใครไม่รู้พูดจบ ก็ตามมาด้วยเสียงโครมครามดังอยู่พักนึง 
      ผ่านไปสักพัก ฉันเริ่มไม่ไหวเหมือนตาจะปิดอยู่ตลอดเวลา อยู่ๆฉันก็เห็นภาพผู้ชายคนนึงลางๆ พร้อมยกตัวฉัน
 
"นี่...ยัยกระเปี๊ยกเป็นไรไหม ตื่นก่อนสิ ยัยกระเปี๊ยก" ใครกัน ฟีนิกซ์หรอ? อยู่ๆ ภาพทุกอย่างก็มืดลง พรึ่บ!
 
[[Phoenix talk]]
      
"ยัยกระเปี๊ยก ตื่นขึ้นมาก่อนสิ" ผมมองร่างเล็กที่สลบไป เฮ้ออ จริงๆเลยนะ ผมอุ้มร่างเล็กขึ้นมาและเห็นว่ากระโปรงเธอช่างสั้นซะจริง ผมเลยเอาแจ็คแก๊ตที่ผมใส่มาด้วยผูกกับเอวเล็กๆไว้ ให้ปิดขาอ่อนขาวๆไว้ 
          และก็อุ้มเธอขึ้นและเดินตรงไปยังรถของผมที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก ผมวางร่างเล็กเบาๆที่ข้างๆคนขับ และคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับร่างเล็กที่หลับตานิ่ง ยัยบ้าเอ้ยยย ขนาดนอนยังน่ารักขนาดนี้ ทำใจฉันสั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยัยบ้า! 
 .
.
.
.
  30 นาทีผ่านไป 
 
ณ บ้านเกียรติอภิมหึมามหาเศรษฐี        
      
        ผมขับรถแล่นเข้ามาภายในตัวบ้านของผม และพบว่าคุณแม่ยังไม่นอน ไม่นะ ซวยแล้วสิ ผมหันไปมองยัยกระเปี๊ยกที่หลับอยู่ แม่ต้องนึกว่าผมม่อมเหล้าผู้หญิงแล้วพามาที่บ้านแน่ๆเลย แต่บอกไว้ก่อน ผมไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่บ้านเลยแม้แต่คนเดียว ยัยกระเปี๊ยกนี่จะเป็นคนแรก ผมจอดรถ และเดินลงมาพร้อมอุ้มยัยกระเปี๊ยกลง และผมก็เห็นสายตาของคนเป็นแม่ที่มองมา 
 
"อย่าพึ่งเข้าใจผิดครับแม่ เดี๋ยวผมลงมาอธิบายให้ฟัง" ผมพูดพร้อมเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านและตรงไปยังห้องนอนของผม และวางร่างเล็กลงบนเตียงเบาๆ พร้อมเดินลงไปหาคุณแม่ที่น่าจะรอฟังคำอธิบายอยู่
 
"เอ่อ...คือเรื่องมันเป็นแบบนี้คับแม่" และผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้แม่ฟัง 
 
"อ้อ..ลูกบอกว่าน้องเขาชื่ออะไรนะ" แม่หันมาถามผม
 
"ชื่อข้าวปุ้นคับ" ผมตอบ
 
"ชื่อเหมือนลูกสาวเพื่อนสนิทแม่เลย" แม่พูดขึ้นและก็หยิบมือถือออกมากดอะไรซะอย่าง แล้วอยู่ๆท่านก็หันหน้าจอโทรสับมาให้ผมดู มันเป็นรูปของข้าวปุ้นที่ใส่ชุดม.ปลายและเพื่อนคุณแม่ที่ผมรู้จัก แต่เดี๊ยวนะ...
 
"ข้าวปุ้นคนนี้รึป่าวลูก หรือว่าไม่ใช่" คุณแม่ถาม
 
"เห้ยย นี่มันข้าวปุ้นคนที่ผมพามานี่ครับ.." ผมพูดพร้อมทำหน้าตาอึ้งๆ เพราะว่าคุณแม่กับคุณหญิงข้าวทิพย์ที่คาดว่าเป็นแม่ของข้าวปุ้นนั้นเป็นเพื่อนที่สนิทกับมาก ตอนเล็กๆคุณหญิงทิพย์ชอบมาที่บ้านเราบ่อยๆและก็ชอบพาน้องผู้หญิงตัวเล็กๆมาด้วย แต่ตอนนั้นผมจำได้ ผมชอบไปแกล้งน้องจนน้องร้องไห้ และพูดว่าเกลียดผม ก็น้องน่ารักใครๆก็อยากแกล้ง แต่หึ....โตมาก็ไปทำให้เขาเกลียดอีก ฟีนิกซ์เอ้ยยย
 
"หื้มม..คงจำเรื่องตอนเด็กๆได้สินะ โฮะๆ" คุณแม่พูดพลางหัวเราะ 
 
"โถ่วแม่อะ มันก็นานแล้วนะทำไมยังไม่ลืมอีก" ผมพูดพร้อมนอยๆ
 
"นี่ก็ดึกแล้ว ตอนนี้หนูข้าวปุ้นนอนอยู่ไหนลูก" แม่ถาม
 
"ห้องผมครับ" ผมตอบพร้อมทำตาปิมๆ
 
"งั้นฝากดูน้องด้วยละ อย่าไปทำอะไรน้องเขาละ ฮ่าๆ" คุณแม่พูดพร้อมเดินขึ้นไปข้างบน และผมก็เดินขึ้นไปเช่นกันและตรงดิ่งเข้าไปในห้องทันที ก็ยังเห็นร่างเล็กหลับปุ้ย น่ารักแต่เด็กจนโตเลยนะข้าวปุ้น
 
[[Phoenix talk end]]