Brother code กล้าดียังไงมาขโมยหัวใจฉัน

8.3

เขียนโดย whitecat

วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 00.19 น.

5 ตอน

0 วิจารณ์

7,032 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2560 01.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) chapter 4

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"เห้อออ...ชีวิตรั้วมหาลัยของฉันทำไมต้องเป็นแบบนี้!!" ฉันบ่นพลางเดินมาที่รถ

"จะบ่นอะไรนักยะ แกโชคดีแค่ไหนรู้บ้างไหม ที่ได้พี่ฟีนิกซ์สุดหล่อ สุดรวยมาเป็นพี่รหัส" ยัยน้ำมนต์พูดพลางทำลอยหน้าลอยตาแบบเพ้อฝัน - - อีบ้าเอ้ยย!

"บ้าผู้ชาย" ฉันพูดพร้อมแบะปากมองบน

"เอ้า..อีนี่" ยัยน้ำมนต์ตบไหล่ฉันเบาๆและทำหน้าคว้ำ

"เออ..บ้าผู้ชาย ฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ ทำไมไม่ชมฉันบ้างละ" มาวินที่เดินมาด้วยพูดขึ้น

"นี่แหนะ...หน้าอย่างกับตุ้ด ร้องหล่อ ถุ้ย" น้ำมนต์ดีดหัวของมาวินทีนึงก่อนพูดขึ้น และฉันก็ขำเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูรถโยนของเข้าไปข้างใน

"งั้นฉันกลับก่อนนะ พวกแกก็กลับบ้านกันดีๆละ" ฉันพูดพร้อมโบกมืิอบายบ๊าย

"อื้อขับรถดีๆนะยะ ไอวินไปส่งฉันด้วย เดี๋ยวเดี๊ยจะพาไปกินผู้ชาย"ยัยน้ำมนพูดยิ้มๆ

"อีบ้า" มาวินตบหัวน้ำมนต์ทีนึงก่อนจะวิ่งหนีพร้อมน้ำมนต์ที่วิ่งตามกันไป ฉันก็ขึ้นรถแบบขำเพื่อนทั้งสอง

ผ่านไป 20 นาที

ณ บ้านพัชรกานต์กุล

เฮ้อออ ถึงบ้านสักที ฉันเดินเข้าบ้านแบบอยากขึ้นไปนอนเต็มทน

"กลับมาแล้วหรอคะคุณหนู คุณผู้หญิงและคุณผู้ชายเรียกให้ไปพบคะ" ป้าบัวคนรับใช้ที่อยู่มาตั้งแต่ป๊ากับม๊ายังไม่แต่งงานกันและยังเหมือนแม่คนที่สองของฉัน

"แล้วท่านทั้งสองคนอยู่ไหนคะ" ฉันถามก่อนจะยืนพวกกระเป๋าและชุดให้ป้าบัว

"อยู่ในห้องรับแขกคะ" ป้าบัวพูดพร้อมรับของจากมือฉัน ฉันเดินตรงไปยังห้องรับแขกที่ท่านทั้งสองนั่งดูทีวีกันอยู่

"ว่าไงคะ ป๊าม๊า" ฉันเดินเข้าไปพร้อมพูดขึ้น

"มานั่งนี่สิลูก" ม๊าตบที่โซฟาข้างๆ เบาๆ ฉันเดินเข้าไปนั่งอย่างว่าน้อยสอนง่ายและยิ้มให้ท่าน

"ม๊ากับป๊าต้องไปทำงานต่างประเทศประมาณ 4-5 เดือน" 0-0

"ห๊ะ!!" ฉันทำตาโพรงอย่างตกใจ

"ว่าไงนะคะ" ฉันพูดพร้อมจับมือม๊า

"ตามนั้นแหละลูก อยู่คนเดียวได้ใช่ไหมลูก" งื้ออ ทำไมทำแบบนี้ล้าาา แต่เดี๋ยวๆๆ

"เดี๋ยวคะ ม๊า! อยู่คนเดียว หมายความว่าไง What?" คืออะไร ไหนตอบบบ อยู่ๆพวก ป้านิด ป้าน้อย ป้าบัว ลุงกล้า และลุงพล พวกแม่บ้านแม่ครัว คนขับรถ คนทำสวน ก็เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าคนละ1-2ใบ มายืนเรียงกันที่หน้าประตู

"What? นี่มันอะไรคะ" ฉันหันไปถามม๊า

"คือว่าพักหลังมาม๊าไม่เคยให้พวกป้าๆเขาพักผ่อนกันเลย ม๊าเลยให้วันหยุดพักผ่อนพวกเขา 2 เดือนนะลูก" ม๊าพูดพร้อมยกนิ้วสองนิ้วขึ้นมาพร้อมทำหน้าแบบเหมือนจะขอโทษ

"2 เดือน!! OMG เหอะ...ไม่เป็นไรหรอกคะ ให้พวกป้าๆได้หยุดกัน ส่วนม๊ากับป๊า ไปดูงานรอบนี้ทำไมไปนานจังอะคะ" ฉันพูดพร้อมเขาไปกอดท่านทั้งสอง

"ก็...."ม๊าพูดเว้นและหันไปยิ้มกับป๊า

"ก็ม๊ากับป๊าจะหยุดพักผ่อนเหมือนกันไงจ๊ะ เผลอๆอาจมีน้องให้เราด้วยนะ" ม๊าพูดจบก็หันไปหัวเราะกับป๊า

"จะไปฮันนี่มูน ว่างั้น?" ฉันถาม

"ก็นิสนึงอะจ๊ะลูกรักกก ฮ่าๆ" ม๊าพูดขำๆ

"แล้วจะไปกันกี่โมงคะเนี้ย" ฉันหันไปถามม๊าที่กำลังหยอกล้อกับป๊าอยู่ ม๊าค่าาาาาจะ40อยู่แล้วนะคะ เล่นไรเหมือนอายุ18กันอยู่ได้ - -

"วันนี้ตอนสามทุ่มจ๊ะ" ม๊าหันมาพูด

"โหยยย ทำไมไปกันเร็วจังละคะ" ฉันพูดพลางเข้าไปกอดอีกครั้ง ต้องคิดถึงแน่ๆเลยยย

"เอาน่า..สรุปอยู่ได้นะจ๊ะลูกรัก" ม๊าหันมาย้ำกับฉัน

"ค่าาาา very comfortable" ฉันยิ้มให้ป๊าม๊า

"นี่ก็ทุ่มนึงและ งั้นม๊ากับป๊าไปเตรียมตัวก่อนนะจ๊ะ รักลูกนะจ๊ะ" ม๊าพูดจบก็ดึงป๊าขึ้นไปบนห้องเพื่ออาบน้ำและเก็บข้าวของ ส่วนฉันก็ขึ้นห้องของฉันเพื่อที่จะไปอาบน้ำและรอส่งป๊ากับม๊า

ผ่านไป 2 ชม.

ฉันเดินลงไปยังหน้าบ้านที่มีป๊ากับม๊ายืนยุที่รถ

"ป๊าาาขา ม๊าขา" ฉันวิ่งเข้าไปกอดม๊ากับป๊าอีกครั้งก่อนป๊ากับม๊าจะขึ้นรถแล้วขับออกไป

"หึๆ..ไม่มีใครอยุ่บ้านแล้วสินะ" ฉันพูดพลางยิ้มแบบมีเลศนัย พร้อมหยิบโทรสับขึ้นมาพร้อมกดโทรหายัยน้ำมนต์ทันที

"น้ำมนต์เพื่อนเลิฟ คืนนี้แกว่างมะ" ฉันถามคนในสาย

"(ว่างมากค่า กำลังจะโทรหาแกอยู่พอดี)" นี่แหละคะคำว่าเพื่อนที่รู้ใจ

"แกกำลังคิดเหมือนฉันใช่ไหม/(แกกำลังคิดเหมือนฉันใช่ไหม)" ฉันกับยัยน้ำมนต์พูดพร้อมกัน นี่แหละคำว่าเพื่อนรู้ใจที่สุดของที่สุด

ฉับๆๆๆ แค่นี้ไปก่อนเด้อค่าาา เดี๋ยวมาต่อ