พ่ายรักพรางหัวใจ

“นี่ค่ะอลิส เจ้าขาให้”


“คุณหนูให้ดิฉันทำไมเหรอคะ” เอริสาเอ่ยถามงงๆเมื่อดาร์เลเน่ยื่นช่อดอกไม้ที่ได้รับมาจากเจ้าสาวแสนสวยที่เจ้าตัวเข้าไปยื้อแย่งท่ามกลางสาวน้อยสาวใหญ่ที่อยากจะได้มันให้กับเธอ


“ก็เจ้าขาอยากให้อลิสได้เป็นเจ้าสาวไงคะ อลิสของเจ้าขาใส่ชุดเจ้าสาวแล้วต้องสวยมากๆแน่เลย เจ้าขาฟันธง!”


“ดิฉันไม่คิดจะแต่งงานหรอกค่ะ ดิฉันมีหน้าที่คอยดูแลคุณหนู”


“จริงๆอลิสไม่ต้องเอาชีวิตทั้งชีวิตของตัวเองมาทิ้งไว้กับเจ้าขาก็ได้นะคะ อลิสสามารถมีแฟนมีคนที่อลิสรักได้ ขอแค่อลิสอย่ารักเจ้าขาน้อยลงก็พอ” ดาร์เลเน่เอ่ยบอกเสียงใสพลางเข้ามากอดแขนเรียวของบอดี้การ์ดสาวแล้วซบศีรษะถูไถกับต้นแขนเรียวอย่างออดอ้อน


“นอกจากคุณหนู ดิฉันก็ไม่คิดรักใครอีก”


พูดจบพลันใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนหนึ่งก็ลอยขึ้นมาในสมอง เป็นภาพที่ชัดเจนราวกับเขามีตัวตนอยู่ตรงหน้า แต่เพียงไม่นานเอริสาก็หลับตาลงพร้อมกับเตือนตัวเองว่าเธอไม่มีสิทธิ์ ความรู้สึกของเธอเป็นความผิดร้ายแรงและไม่มีวันเป็นจริง


“โถ่ อลิสอย่าเพิ่งตัดรอนแบบนั้นสิคะ เอาเป็นว่าอลิสค่อยๆดูไปเรื่อยๆดีกว่าเนอะ ไม่แน่ว่าหลังจากนี้อาจมีผู้ชายหล่อๆมาสารภาพรักกับอลิสก็ได้ ส่วนวันนี้อลิสก็รับดอกไม้ช่อนี้ไปก่อน เพราะกว่าเจ้าขาจะได้มันมา เจ้าขาต้องออกแรงฝ่าดงแย่งชิงมาจากชะนีสาวโสดเกือบยี่สิบคนแน่ะ ดูสิคะเนี่ย แขนยังเป็นรอยข่วนอยู่เลย นะคะอลิสรับมันไปเถอะนะคะ เจ้าขาวิงวอนพลีส” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลกระพริบตาปริบๆออดอ้อน


“แต่ว่า...”


“นึกซะว่ามันคือดอกไม้ที่เจ้าขาให้เพราะว่าเจ้าขารักอลิสมากก็ได้ค่ะ” รักมากจนอยากได้อลิสมาเป็นพี่สะใภ้กันเลยทีเดียว

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ดิฉันจะรับไว้”


“เย้ เจ้าขารักอลิสที่สุดเลย”


เมื่อได้รับการตามใจ คุณหนูตัวน้อยในความดูแลของเอริสาก็โผเข้ามากอดร่างสูงเพรียวประหนึ่งนางแบบทันทีที่เอริสายื่นมือรับช่อดอกไม้ช่อนั้นมาถือไว้

ทำให้เอริสาที่กำลังเดินกลับไปยังห้องพักของตัวเองที่อยู่ถัดจากห้องนอนของดาร์เลเน่หลังกลับจากงานแต่งงานถึงกับอมยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหัวเบาๆด้วยความเอ็นดูเมื่อนึกถึงกิริยาน่ารักของคุณหนูจอมแสบที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่าเอ็นดูไปซะทุกอย่างจนเธอต้องยอมใจอ่อนตามใจทุกครั้งไป

“ดูมีความสุขนะ ที่งานมีอะไรดีๆงั้นเหรอ”


“คุณชาย!”


เอริสาอุทานออกมาอย่างตกใจเล็กน้อยเมื่อกำลังคิดถึงที่มาของเจ้าช่อดอกไม้ในมือเพลินๆ แต่อยู่ๆกลับได้ยินเสียงทุ้มราบเรียบของชายหนุ่มที่น่าจะกำลังนั่งเคลียร์งานอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของกริมเมอร์แอสเสทดังขึ้นใกล้ๆกับหน้าห้องพักของเธอ ในขณะที่สายตาคมกริบของดาเนียลผละจากใบหน้าสวยเฉี่ยวของบอดี้การ์ดสาวเพื่อมองเจ้าช่อดอกไม้ช่อสวยในมือของเอริสา ช่อดอกไม้ธรรมดาๆแต่มีความสามารถมากพอที่จะทำให้บอดี้การ์ดที่มักทำหน้านิ่งเฉยมองแล้วอมยิ้มอย่างคนที่กำลังมีความสุข กรามหนาเผลอบดเข้าหากันแน่น ก่อนที่ดวงตาคู่คมจะช้อนขึ้นมองใบหน้าของเอริสาที่ตอนนี้กลับมาราบเรียบอย่างคนไร้ความรู้สึกอีกครั้งเหมือนกำลังคิดหาคำตอบจากประโยคคำถามของเขาเมื่อสักครู่

“ว่ายังไง ที่งานแต่งของไอ้เลโอมีอะไรดีหรือเปล่า เธอถึงได้เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนี้”


ดาเนียลยังคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ อยากจะรู้เหมือนกันว่าเอริสาจะตอบว่าอย่างไร

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ดิฉันแค่กำลังนึกถึงช่อดอกไม้ช่อนี้”


เอริสาตอบออกไปตามจริงพลางก้มมองช่อดอกไม้ในมือแล้วแย้มริมฝีปากยิ้มออกมาอีกครั้ง ที่งานแต่งงานของคาเลโอ ไคลน์ ญาติผู้พี่ของดาเนียลก็คล้ายกับงานแต่งทั่วๆไปที่บรรยากาศค่อนข้างโรแมนติกชวนฝันและอบอวลไปด้วยความรักแสนหวาน แต่ความรู้สึกลึกซึ้งแบบนั้นมักเกิดขึ้นกับคู่บ่าวสาวมากกว่าบอดี้การ์ดที่ได้ไปร่วมงานเพราะต้องไปดูแลเจ้านายอย่างเธอ แต่ที่ทำให้เธอยิ้มได้นั่นเป็นเพราะการกระทำน่ารักน่าเอ็นดูบวกกับกิริยาออดอ้อนของเจ้านายตัวน้อยที่นำดอกไม้ช่อนี้มาให้เธอต่างหาก

แต่ดาเนียลกลับไม่ได้เข้าใจแบบนั้นนี่สิ ชายหนุ่มเข้าใจว่าเอริสายิ้มเพราะดีใจที่ได้ช่อดอกไม้ของเจ้าสาว ดาเนียลเข้าใจว่าเอริสาดีใจที่ตัวเองกำลังจะได้เป็นเจ้าสาวคนต่อไป และคราวนี้จึงไม่ใช่แค่กรามเป็นสันที่บดเข้าหากัน แต่กลายเป็นริมฝีปากได้รูปสวยของดาเนียลที่เผลอเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อสมองจินตนาการไปว่าผู้หญิงรูปร่างสูงเพรียวใบหน้าสวยเฉี่ยวผู้มีดวงตาหวานเซ็กซี่ตรงหน้าสวมชุดวิวาห์สีขาวฟูฟ่องเดินเคียงข้างกับผู้ชายสักคน และสองมือหนาที่ไขว้อยู่ด้านหลังก็กำเข้าหากันแน่นด้วยอารมณ์ขุ่นมัวโดยที่คนต้นเหตุยังไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยเลย


“คุณชายมีธุระอะไรกับดิฉันหรือเปล่าคะ”


เอริสาเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังยืนสนทนาอยู่กับนายใหญ่ของตระกูลกริมเมอร์ บุคคลที่เธอแทบไม่เคยมีโอกาสได้พูดคุยด้วยมากนักหากไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆทั้งที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังเดียวกัน แต่ตอนนี้เวลานี้ชายหนุ่มกลับมายืนอยู่ที่หน้าห้องพักของเธอซึ่งมันไม่ใช่ทางผ่านที่ชายหนุ่มจะต้องผ่านเพราะห้องนอนของดาเนียลอยู่ทางปีกซ้ายของคฤหาสน์ ในขณะที่ห้องนอนของดาร์เลเน่กับเธออยู่ทางปีกขวาโดยมีบันไดกว้างคั่นอยู่ตรงกลาง นั่นก็แสดงว่าดาเนียลคงมีเรื่องที่จะให้เธอทำเขาจึงได้มายืนรอเธออยู่ที่หน้าห้องแบบนี้ และคงเป็นเรื่องสำคัญมากๆด้วย เพราะถ้าไม่สำคัญมาก ชายหนุ่มน่าจะให้ลูกน้องตามตัวเธอไปพบที่ห้องทำงานมากกว่าที่จะมาดักรอด้วยตัวเอง

‘ยายชาเย็นคนเดิมกลับมาแล้วสินะ!’


ดาเนียลมองหน้าคนพูดด้วยสีหน้าราบเรียบแต่ในใจกลับต่อว่าเอริสาด้วยความหมั่นไส้ ทีก่อนหน้านี้ตอนยังไม่เห็นหน้าเขาล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ้มแล้วนึกถึงใครบ้างก็ไม่รู้ แต่พอเห็นหน้าเขาเท่านั้นล่ะ เอริสาก็กลับมาเป็นผู้หญิงเย็นชา ใบหน้าเรียบตึงเหมือนคนไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม อีกทั้งสายตาคมหวานมีเสน่ห์คู่นั้นก็มักหลีกเลี่ยงที่จะสบตากับเขาทุกครั้งไป จนบางครั้งเขาได้แต่ถามตัวเองในใจว่าเขาเป็นคนโหดร้ายน่ากลัวในสายตาของหญิงสาวหรืออย่างไร เอริสาจึงไม่เคยมองสบตากับเขาเลยสักครั้ง

“ไม่มีอะไรมาก แค่จะมาเตือนให้เธอเตรียมตัวให้พร้อมเพราะสัปดาห์หน้าก็ต้องเดินทางไปประเทศไทยแล้ว ฉันไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด”


สองมือหนาที่กำแน่นอยู่ด้านหลังถูกเปลี่ยนตำแหน่งมาล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงแสล็คสีดำพอดีตัวที่ดาเนียลสวมอยู่ด้วยท่าทางสบายๆเพื่อกลบเกลื่อนอาการ เพราะแม้ว่าจะเป็นคำถามง่ายๆจากความรู้สึกของเอริสา แต่มันกลับเป็นคำถามที่ตอบยากในความรู้สึกของดาเนียล เพราะชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไรดีจึงจะฟังดูมีเหตุผลที่สุด เนื่องจากเหตุผลที่เขารีบแจ้นกลับมายังคฤหาสน์นั่นเพราะรายงานความเคลื่อนไหวของน้องสาวกับบอดี้การ์ดคู่ใจที่ไปร่วมงานแต่งงานของญาติผู้พี่ที่แอสตันรายงานให้ฟัง เขาจึงอยากเห็นด้วยสองตาตัวเองว่าปฏิกิริยาของเอริสาจะเป็นอย่างไรเมื่อเจ้าตัวได้ดอกไม้เจ้าสาวมาครอบครอง

“ดิฉันเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วค่ะทั้งเอกสารและของใช้ที่จำเป็นของคุณหนู แต่ก่อนเดินทางดิฉันจะเช็คความเรียบร้อยอีกครั้งให้แน่ใจ คุณชายไม่ต้องกังวลค่ะ”


“ก็ดี อย่าให้มีอะไรผิดพลาดก็แล้วกัน ฉันไม่ชอบคนทำงานชุ่ย”


“ค่ะคุณชาย”


“ไม่มีอะไรแล้วเธอก็ไปพักผ่อนเถอะ ฉันแค่แวะมาเตือน”


“ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวเลยนะคะ”


พูดจบเอริสาก็ก้มศีรษะทำความเคารพเจ้านายใหญ่ของตระกูลกริมเมอร์ แล้วหมุนตัวหันหลังให้ดาเนียล ก่อนเปิดประตูห้องพักของตัวเองที่ได้รับอภิสิทธิ์เหนือลูกน้องคนอื่นๆด้วยการพักอยู่ในคฤหาสน์ชั้นเดียวกับเจ้าของบ้านเข้าไปด้วยมือบางที่สั่นเทาเล็กน้อยจากอาการประหม่า ก่อนปิดประตูตามด้วยความรวดเร็ว จากนั้นแผ่นหลังบอบบางจึงทิ้งตัวพิงกับประตูห้องนอนด้วยหัวใจเต้นรัว มือข้างหนึ่งกุมอยู่ที่อกด้านซ้ายของตัวเองเหมือนต้องการระงับอาการตื่นเต้นดีใจ ส่วนมืออีกข้างยกช่อดอกไม้ขึ้นมองแล้วส่ายหน้ากับมโนภาพพร่ำเพ้อลมๆแล้งๆ พลางคิดในใจว่าอุตส่าห์พยายามไม่คิดถึงแต่เจ้าตัวดันพาตัวเองเข้ามาให้เธอได้เห็นเต็มสองตาเสียนี่ แล้วเมื่อไรหัวใจของเธอถึงจะเลิกเพ้อฝันถึงเขาได้สักที

ในขณะที่ชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจของเอริสาเต้นรัวแรงก็ยังคงยืนปักหลักอยู่ที่เดิมและมองตรงไปยังจุดที่บอดี้การ์ดสาวพ้นจากสายตาคมของเขา ไม่มีคำพูดไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นอีกหลังจากที่เอริสาปิดประตูห้องนอนให้แนบสนิท จะมีก็แต่แววตาครุ่นคิดของดาเนียลเท่านั้นที่มันกำลังเปิดเผยในสิ่งที่สมองของชายหนุ่มกำลังไตร่ตรองผ่านดวงตาคู่คมและปรารถนาให้มันเกิดขึ้นหลังจากนี้

.........................................................................................................................................................................
ปล.ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ถ้าจะให้ดีนักอ่านที่น่ารักของเค้าทุกคน

อย่าลืมเม้นพูดคุยกับเค้าบ้างน๊า ชอบไม่ชอบยังไงบอกมาเลย เค้ายินดีรับฟัง

ทุกคำติคำชม

รักคนอ่านที่สุด
พิจักขณา