พ่ายรักพรางหัวใจ

“คุณชายจะทำอะไรคะ”


เอริสาเอ่ยถามด้วยความตระหนกเมื่อจู่ๆร่างบางของเธอถูกมือหนาผลักลงบนเตียงนอนกว้าง หากดาเนียลลงมือทำร้ายร่างกายหรือคว้ามีดพกมาจ้วงแทงเธออีกครั้งคงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ชายหนุ่มกลับลดตัวลงวางเข่าบนเตียงนอนช้าๆ สายตาคมกริบฉายแววเย้ยหยันจ้องมองมาที่เธอนิ่ง ในขณะที่สองมือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อสูทสีดำเนื้อดีที่ชายหนุ่มสวมอยู่สะบัดมันออกจากร่างบึกบึนลงไปนอนกองบนพื้นพรม

“หึหึ”


ดาเนียลไม่ตอบแต่กลับหัวเราะออกมาแผ่วๆเหมือนคำถามของเอริสาเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดา แต่เพียงแค่นั้นก็ทำเอาคนถามรู้สึกสะท้านเยือกขนลุกซู่ไปตลอดผิวกาย เรียวปากได้รูปกดลึกมุมปากอย่างถูกใจเมื่อได้เห็นหน้าซีดๆของบอดี้การ์ดตรงหน้า ผู้หญิงที่ไม่กลัวโดนลงโทษ ไม่กลัวตาย ผู้หญิงที่เขาคิดว่าเจ้าหล่อนด้านชาไร้ความรู้สึก จริงๆแล้วเขาเข้าใจผิด เพราะเมื่อเขาแนบใบหน้าข้างหนึ่งทาบทับหน้าอกด้านซ้ายของเอริสาเพื่อฟังอัตราการเต้นของหัวใจ เขากลับได้เห็นอาการผงะตกใจพร้อมใบหน้าตื่นตระหนกของหญิงสาวแทน สมองอันชาญฉลาดของเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าจุดอ่อนของเอริสาคืออะไร

“เดี๋ยวก็รู้”


ดาเนียลที่เต็มไปด้วยความขึงเครียดและเกรี้ยวกราดทุ่มเทความผิดเรื่องดาร์เลเน่หายตัวไปทั้งหมดให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงกว้างเป็นผู้รับผิดชอบ หากเป็นลูกน้องคนอื่นทำผิดร้ายแรงขนาดนี้ มันผู้นั้นย่อมรู้ดีถึงโทษทัณฑ์ที่ต้องได้รับนั่นคือ...ชีวิตที่ต้องสูญสิ้นไป แต่เอริสาคือหนึ่งเดียวที่อยู่ในข้อยกเว้น เขาจะไม่ยอมให้เธอตาย เพราะความตายคงไม่อาจทำให้ผู้หญิงเย็นชาคนนี้รู้สึกรู้สม แต่เขาจะยัดเยียดตัวเอง ยัดเยียดผู้ชายที่หญิงสาวรังเกียจจนต้องคอยหลบหนีไม่ยอมเข้าใกล้ฝากฝังไว้บนเนื้อตัวของเธอ จะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ลงโทษหญิงสาวเช่นนี้ได้ และตอนนี้ก็ถึงเวลาแห่งการลงทัณฑ์นั้นแล้ว

“คุณชาย อย่า!”


เอริสาร้องห้ามปรามเสียงหลงพลางดิ้นรนไม่ยอมให้มือหนาแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตที่สวมติดกาย บัดนี้ความตกใจกับบทลงโทษในแบบที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับทำให้หญิงสาวที่มักแสดงออกอย่างเยือกเย็นกลับดิ้นรนเป็นพัลวันด้วยความหวาดกลัวสุดหัวใจ ข้อมือเล็กที่ถูกตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือแข็งแรงข้างเดียวของดาเนียลพยายามบิดออกจากการเกาะกุมแต่ก็ไร้ผล ช่วงล่างตั้งเอวบางไล่ไปถึงช่วงขาเรียวทั้งสองข้างก็ถูกร่างกายสูงใหญ่ของดาเนียลทาบทับจนขยับหนีไปไหนไม่ได้ มีเพียงศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมเป็นมันเงายาวสยายเท่านั้นที่ส่ายไหวไปมาอย่างต่อต้านกับการกระทำของชายหนุ่มจนผมเผ้าของเอริสาหลุดลุ่ยยุ่งเหยิง แต่นั่นกลับทำให้ใบหน้าแต่เดิมที่ดูสวยเฉี่ยวของเธอยิ่งดูเซ็กซี่ในสายตาคนมองมากขึ้นจนเลือดในร่างกายของดาเนียลร้อนระอุราวเปลวไฟ

“ในเมื่อความตายไม่ใช่สิ่งที่เธอกลัว ฉันก็คงต้องใช้วิธีนี้”


แควก!


สิ้นเสียง รอยยิ้มหยันมุมปากอย่างสาแก่ใจของดาเนียลก็ปรากฏพร้อมเสียงเนื้อผ้าที่ถูกมือหนาฉีกขาดออกจากกันจนมันขาดวิ่น ตามด้วยเสื้อชั้นในลายลูกไม้สีดำสนิทที่ถูกมือใหญ่กระตุกแรงๆแล้วโยนทิ้งไม่ใยดี เผยให้เห็นทรวงอกกลมกลึงขาวผ่องที่ประดับด้วยยอดอกสีชมพูสวย ดาเนียลชะงักสายตาจ้องมองนิ่งพลางกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก เขารู้ว่าภายใต้ชุดสูทกางเกงเข้ารูปสีดำที่เอริสาสวมใส่ทุกวันนั้นปกปิดเรือนร่างสวยเพรียวเยี่ยงนางแบบเอาไว้ แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าภายใต้ความระเหิดระหงนั้นจะซุกซ่อนความงามเย้ายวนใจเช่นนี้เอาไว้ด้วย

มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้โนมเนื้อนูนเด่นคู่นั้นคล้ายโดนมนต์สะกด ก่อนออกแรงบีบขยำกับความนุ่มนิ่มที่ดีดเด้งล้นฝ่ามือของเขา ไม่สนใจสีหน้าตื่นตระหนกของเอริสาที่อ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูกเพราะตั้งแต่เติบโตเป็นสาวสะพรั่งก็ยังไม่เคยมีชายคนไหนได้แตะต้องเรือนกายของหญิงสาวเลยสักคน ยกเว้นผู้ชายที่กำลังบีบเคล้นอกอวบของเธออย่างมันมือคนนี้ ที่เป็นทั้งเจ้าของหัวใจและผู้ชายคนแรกที่ได้สัมผัส แต่ก็รู้ดีว่าที่ชายหนุ่มทำแบบนี้มิใช่เพราะความพิศวาส แต่เป็นเพราะเขาต้องการลงโทษที่เธอบกพร่องในหน้าที่ ความจริงข้อนี้จึงทำให้หญิงสาวรู้สึกอดสูในใจยิ่งนัก


“คุณชายฆ่าดิฉันเถอะค่ะ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย”


เอริสาเอ่ยบอกเสียงพร่า พลางหันหน้าหนีไม่กล้าสบตาดาเนียลด้วยความอับอาย แม้เธอจะรักเขาเต็มหัวใจแต่ก็ไม่อยากให้ชายหนุ่มทำกับเธอแบบนี้

“คนผิดอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอ จำเอาไว้”


น้ำเสียงเข้มห้วนของดาเนียลเอ่ยรอดไรฟัน เกือบไปแล้ว เขาเกือบลืมความตั้งใจเดิมเพียงเพราะได้สัมผัสความนุ่มเนียนของทรวงอกเต็มตึงน่าหลงใหลคู่นั้น เมื่อได้สติความเดือดดาลก็กลับมาครอบงำจิตใจอีกครั้ง ที่เอริสาปฏิเสธก็เพราะรังเกียจเขามากสินะ ความจริงข้อนี้ทำให้ดวงตาสีดำสนิทโชติช่วงด้วยเปลวเพลิงดูน่าเกรงขาม

ได้! ยิ่งรังเกียจเขามากเท่าไร เขาก็จะฝากร่องรอยไว้บนร่างกายหล่อนทุกพื้นที่ผิวให้มันติดแน่นและตอกตรึงอยู่กับเรือนกายจนเอริสาไม่มีวันลืมเลือนสัมผัสจากเขาไปตลอดชีวิต

และครั้งนี้ดาเนียลก็มอบความโหดเหี้ยมไร้ความปรานีให้หญิงสาวใต้ร่างเป็นการลงโทษ ริมฝีปากได้รูปกระแทกจุมพิตลงบนกลีบปากบางสีชมพู ตะโบมจูบดุเดือดจนเอริสาที่ไร้ประสบการณ์น้ำตาขังคลอหายใจหอบถี่อย่างน่าสงสารแต่ดาเนียลกลับมองข้าม เมื่อชายหนุ่มใช้มือบีบบังคับไม่ให้หญิงสาวหันหน้าหนีแล้วกระแทกจุมพิตลงไปอีกครั้ง แรงบดขยี้จากความเกรี้ยวกราดทำเอาริมฝีปากบางมีเลือดซึมที่มุมปาก

“อย่าเพิ่งร้อง เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป”


ดาเนียลสะบัดหน้าออกห่างเมื่อได้ลิ้มรสเค็มปะแล่มจากเลือดที่มุมปากของเอริสา ชายหนุ่มละริมฝีปากจากกลีบปากบวมช้ำเปลี่ยนเป้าหมายเป็นซุกซบอยู่ที่ซอกคอขาวขบเม้มแรงๆจนเกิดรอยช้ำสีแดงทั่วทั้งคอ จากนั้นเรียวปากรุมร้อนก็เลื่อนต่ำลงครอบครองยอดอกสีชมพูสวยดูดกลืนหนักหน่วงจนเจ้าของสะดุ้งเฮือกด้วยความรู้สึกเจ็บปะปนความรู้สึกหวิววาบแปลกๆที่จู่โจม อกอวบอีกข้างก็ไม่รอดเพราะมือหนาที่ว่างอยู่อีกข้างก็เลื่อนต่ำลงมาบีบเคล้นหนักๆจนทรวงอกที่เคยขาวผ่องแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงช้ำไปทั่ว

จนสาแก่ใจของดาเนียล ชายหนุ่มจึงยอมปล่อยทรวงอกแดงช้ำให้เป็นอิสระจากมือและปากร้ายกาจ ไม่ใช่เพื่อหยุดรุกราน แต่ชายหนุ่มตั้งใจเปลี่ยนเป้าหมายโจมตีไปยังแผ่นท้องเรียบเนียนที่มีกล้ามหน้าท้องน้อยๆอย่างสตรีที่มีวินัยในการออกกำลังกายของเอริสาและไล่มือต่ำลงไปเรื่อยเพื่อรังแกส่วนสัดบอบบางกลางกายอย่างดุดันหยาบคายไร้ความปรานี

ส่วนคนถูกกระทำอย่างเอริสาตอนนี้แขนทั้งสองข้างที่เคยถูกมือใหญ่พันธนาการไว้เหนือศีรษะนั้นถูกปล่อยลงมาแล้ว แต่ก็ไม่คิดจะใช้สองมือคู่นี้ผลักไสร่างใหญ่ออกห่างแต่อย่างใด เพราะรู้ดีว่าอย่างไรเธอก็คงสู้พละกำลังจากสูงใหญ่ของดาเนียลไม่ได้ อีกทั้งเธอเองก็รู้ตัวดีว่าเธอนั้นมีความผิดใหญ่หลวงติดตัวเอาไว้ เธอจึงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธบทลงโทษที่นายใหญ่ตระกูลกริมเมอร์มอบให้ ร่างเพรียวบางจึงหลับตานอนนิ่งเป็นท่อนไม้ไร้ความรู้สึกให้ดาเนียลลงทัณฑ์ได้ตามใจชอบ

แต่ใครจะรู้ว่าภายนอกที่ดูนิ่งเฉยภายในใจกลับร่ำไห้ร้าวรานคล้ายหัวใจถูกมีดแหลมคมกรีดผิวเนื้อแล้วควักหัวใจของเธอออกมาบีบเล่นก่อนจะโยนทิ้งลงพื้นแล้วกระทืบจนมันแหลกเหลวด้วยฝ่าเท้าของดาเนียล ผู้ชายที่เป็นดั่งเจ้าชีวิตและเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอรักหมดหัวใจ ไม่มีอะไรจะเจ็บมากไปกว่าการถูกผู้ชายที่ตัวเองรักย่ำยีอีกแล้ว ไม่มี!


นอนนิ่งเป็นท่อนไม้ได้ไม่นาน ร่างบางที่ถูกฝ่ามือร้ายและริมฝีปากร้อนโจมตีอย่างหนักก็ต้องพ่ายแพ้ เมื่อในตอนนี้ร่างกายของเอริสาไม่สามารถข่มกลั้นความรู้สึกแปลกๆที่ตีรวนอยู่ในช่องท้องลามไล่ไปทั่วทั้งสรรพางกายได้อีกต่อไป สะโพกแน่นหนั่นที่ไม่รู้ตัวว่าถูกถอดกางเกงขายาวสีดำออกไปตั้งแต่เมื่อไรส่ายไหวอยู่บนเตียง ในขณะที่สองมือบางกำแน่นอยู่กับผ้าปูที่นอนจนมันยับย่น เรียวปากบางพยายามเม้มแน่นสกัดกลั้นเสียงร้องครวญครางน่าขายหน้าแต่มันก็ยากเย็นขึ้นทุกขณะ เมื่อในตอนนี้ทั้งมือทั้งปากของดาเนียลยังไม่ยอมหยุดรังแกร่างกายเธอเลยสักเสี้ยววินาที

“นี่คือสิ่งที่คนสะเพร่าอย่างเธอควรได้รับ เธอจะต้องจำวันนี้ไปจนวันตาย อลิส!”


สิ้นเสียงคำรามลอดไรฟันของดาเนียล ซับในลูกไม้สีดำตัวบางก็ถูกมือใหญ่ดึงออกจากสะโพกตึงขาวผ่องเลื่อนลงมาตามเรียวขาสลักเสลาของเอริสาจนถึงปลายเท้า จากนั้นมือใหญ่ก็ขว้างมันทิ้งไปไม่ใยดี เผยให้เห็นความเย้ายวนอ่อนนุ่มกลางกายสาวที่ทำเอาเนื้อตัวของเขาร้อนผ่าว สัดส่วนอลังการกลางร่างจึงตื่นตัวพร้อมออกรบในบัดดล มือใหญ่จึงไม่รีรอลนลานรูดซิปกางเกงแสล็กเนื้อหนาและดึงชั้นในชายสีขาวสะอาดลงต่ำจากสะโพกสอบเล็กน้อยเพื่อเปิดช่องทางให้ตัวตนร้อนผ่าวได้ออกมาสัมผัสอากาศภายนอก


“เจ็บ คุณชาย ถอยออกไป เจ็บ!”


เสียงร้องด้วยความทรมานดังขึ้นแทนเสียงครวญครางจากการถูกเล้าโลมก่อนหน้า เมื่อตัวตนใหญ่โตแทรกสอดเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายอย่างไม่ระวัง ความเจ็บปวดที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับทำให้สัดส่วนบอบบางกลางร่างที่ไม่เคยต้อนรับใครเหมือนกำลังจะฉีกขาดออกจากกัน มือบางที่เคยขยำผ้าปูที่นอนจนมันแทบฉีกลุ่ยด้วยความรัญจวนจึงเลื่อนมาทุบอกกว้างสีแทนแรงๆเพื่อผลักใสให้คนตัวโตแสนใจร้ายพ้นออกไปจากร่างของเธอเสียที

“อย่ามาสำออยร้องขอความปรานี ฉันไม่มีให้เธอ”


แต่นอกจากดาเนียลจะไม่ยอมทำอย่างที่เอริสาต้องการ ชายหนุ่มยังใจร้ายใจดำด้วยการถาโถมเรือนกายหนาหนักเข้าหาไม่หยุดยั้งเหมือนต้องการให้หญิงสาวเจ็บปวดทรมานมากยิ่งกว่าเดิม ในขณะที่ร่างกายส่วนล่างยังไม่หยุดสาดซัดความป่าเถื่อนเข้าใส่ ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างของดาเนียลก็บีบขยำทรวงอกอวบสีแดงช้ำหนักๆเหมือนต้องการเพิ่มความเจ็บปวดให้บอดี้การ์ดสาวรับมันไปให้มากที่สุด

เมื่อโดนตอกใส่หน้าทั้งถ้อยคำร้ายกาจและการกระทำที่ไร้ความปรานี เอริสาจึงได้แต่เบือนหน้าหนีไปด้านข้างนอนกัดฟันหลับตานิ่งยอมรับชะตากรรมที่ดาเนียลเป็นผู้ลงทัณฑ์ความผิดของเธอทั้งน้ำตา รับรู้ความโกรธในใจของเขาผ่านความรุนแรงตามจังหวะโถมกายที่ชายหนุ่มสาดซัดเข้าใส่ แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไปความเจ็บปวดเหมือนร่างจะขาดออกจากกันที่เคยได้รับก่อนหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยรู้จัก แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกทรมานเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เพราะเธอต้องเพิ่มแรงบดเบียดริมฝีปากเข้าหากันเพื่อปิดกั้นเสียงครางน่าอับอาย เนื่องจากสิ่งที่ดาเนียลทำกับเธอนั้นเกิดจากต้องการลงโทษไร้ซึ่งความพิศวาส แต่เธอกลับหน้าไม่อายที่ไปรู้สึกวาบหวามทั้งที่มันไม่ควรเกิดขึ้น

เวลาผ่านเนิ่นนานไปพักใหญ่ ริมฝีปากได้รูปของดาเนียลจึงเปล่งเสียงคำรามเหมือนกำลังต้องการปลดปล่อยความทรมานจากร่างกาย ร่างบึกบึนจึงเพิ่มแรงถาโถมเข้าหาความอ่อนหวานของเอริสาที่เกร็งตัวตอดรัดกระชั้นชิด จากนั้นจึงเป็นบอดี้การ์ดสาวที่รู้สึกพร่างพรายราวกับความอึดอัดทรมานที่เคยได้รับนั้นถูกปลดเปลื้องออกจากร่างเหลือไว้เพียงความเบาสบายเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ ไม่นานชายหนุ่มเหนือร่างก็ทะยานตามมาติดๆ จากนั้นเรือนกายหนาหนักของดาเนียลจึงทิ้งตัวลงทาบทับร่างบางที่นอนหายใจหอบถี่ใต้ร่าง ปลดปล่อยสายธารความอุ่นร้อนให้ไหลหลากไปตามเส้นทางของมันจนหมด ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น ยอมถอดถอนตัวตนออกห่างจากร่างบางอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร

แต่ยังไม่ทันที่จังหวะการหายใจของเอริสาจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ เสียงรูดซิปกางเกงของคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงกลับเรียกร้องความสนใจจากดวงตากลมหวานให้หันไปมอง หญิงสาวจึงทันได้สังเกตว่าในขณะที่ดาเนียลปลอกเปลือกจนเนื้อตัวของเธอเปล่าเปลือยต่อหน้าเขา แต่ชายหนุ่มกลับปลดอาภรณ์เฉพาะจุดที่จำเป็นเท่านั้น เพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มสวมตั้งแต่แรกยังอยู่บนร่างของเขาเหมือนเดิม กระดุมทุกเม็ดยังอยู่ในที่ของมัน และในตอนนี้ชายหนุ่มก็แต่งตัวเรียบร้อย เขายังเนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้วแม้เพิ่งผ่านการโรมรันบนเตียงกับเธอมาหมาดๆ

ผิดกับเธอที่เนื้อตัวบอบช้ำผมเผ้ารุงรังมีสภาพยับเยินแหลกเหลวไม่น่าดู สิ่งนี้ยิ่งช่วยตอกย้ำว่าสิ่งที่ดาเนียลทำกับเธอนั้นมันเป็นเพราะเขาต้องการลงโทษเธอล้วนๆ หากเป็นในยามปกติเขาคงไม่คิดจะเฉียดกายเข้าใกล้คนอย่างเธอ ความจริงข้อนี้ทำให้เอริสาร่ำไห้อยู่ในอกอย่างเจ็บปวดหัวใจ


“นี่คือบทลงโทษของเธอ”


ไม่เพียงแค่การกระทำเท่านั้นที่สร้างความเจ็บช้ำ แต่คำพูดของดาเนียลหลังจากชายหนุ่มแต่งตัวจนเรียบร้อยอีกครั้งนั่นยิ่งตอกย้ำให้หัวใจของเธอร้าวรานจนแทบแหลกสลาย

“ดิฉันทราบค่ะ”


“ก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเรียกร้องอะไรให้วุ่นวาย”


ดาเนียลเอ่ยประชดเสียงกร้าวพลางเสยผมชื้นเหงื่อที่ปรกหน้าแรงๆอย่างหงุดหงิด ใช่! เขากำลังหงุดหงิด หงุดหงิด โมโห และไม่พอใจมากเสียด้วย ผู้หญิงคนนี้กินน้ำแข็งเป็นอาหารหลักหรืออย่างไร ทำไมถึงได้เย็นชาไร้ความรู้สึกขนาดนี้ ทั้งที่เจ้าหล่อนถูกเขาเอาเปรียบอย่างไร้ความปรานี แทนที่จะลุกขึ้นมาด่าทอโวยวายใส่เขาบ้าง หรือเรียกร้องให้เขารับผิดชอบ แต่นี่แม่คุณกลับนอนนิ่งเฉย ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกรู้สากับพรหมจรรย์ล้ำค่าที่สูญเสียให้เขาเลย หรือเพราะเป็นเขาที่ได้มันมา เอริสาถึงไม่รู้สึกยินดี


ใช่สิ! คงเป็นเพราะเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เจ้าหล่อนอยากได้มาเป็นเจ้าบ่าวคนนั้นล่ะมั้ง เอริสาถึงไม่เรียกร้องความรับผิดชอบจากเขาเลยสักอย่าง


คิดได้ดังนั้นดาเนียลก็ยิ่งหงุดหงิดจนพาลกับทุกสิ่งที่อยู่ขวางหน้าจนอยากจะทำลายอะไรอีกครั้งให้อารมณ์ผ่อนคลายลง สมองจึงร้องสั่งว่าร่างกายเอริสาไงล่ะที่จะช่วยผ่อนปรนอารมณ์หงุดหงิดของเขาได้ แต่พอเขาหันกลับไปมองร่างบางที่นอนนิ่งดวงตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างด้วยความว่างเปล่า เขากลับทำอย่างใจต้องการไม่ได้ เพราะร่างกายที่เคยขาวนวลนั้นมีแต่รอยช้ำแทบทุกตารางพื้นที่ผิว ริมฝีปากช้ำบวมเจ่อ และคราบน้ำตาจางๆที่แก้มเนียนนั้นเป็นหลักฐานยืนยันว่าก่อนหน้านี้เขาได้กระทำรุนแรงกับร่างสวยๆนั้นอย่างป่าเถื่อนขนาดไหน ทั้งที่รู้ดีด้วยตัวเองว่าเจ้าหล่อนนั้นแสนสะอาดและบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่เขากลับไร้ซึ่งความอ่อนโยน จนเรือนกายแสนหวานนี้บอบช้ำ หากเขายังใช้เรือนร่างของเอริสาเป็นที่ระบายอารมณ์อีกครั้ง เรือนร่างแสนสวยนี้คงแหลกเหลวยับเยินไม่เหลือชิ้นดี

แล้วเขาจะทำแบบนั้นกับเอริสาได้ลงหรือ ใจหนึ่งตะโกนบอกว่าได้สิ! ในเมื่อเจ้าหล่อนทำหน้าที่บกพร่องปล่อยให้น้องสาวของเขาหายตัวไป เขาย่อมมีสิทธิ์ลงโทษหญิงสาวได้ตามต้องการอยู่แล้ว

แต่อีกใจกลับร้องเตือนว่า อย่า! เพราะแค่นี้เอริสาก็บอบช้ำมากเกินไปแล้ว เสียงในสมองตะโกนแข่งกันวุ่นวาย จนสุดท้ายดาเนียลจึงเลือกเดินออกไปด้านนอก แล้วปิดประตูตามหลังดังโครมไม่ยอมหันหลังกลับมามองด้านหลังสักวินาที ชายหนุ่มจึงไม่รู้เลยว่าหลังจากที่ประตูปิดลงหญิงสาวที่นอนนิ่งเป็นซากศพบนเตียงนั้นกลับขดตัวคุดคู้กายกอดตัวเองแน่นเป็นก้อนกลม แล้วปล่อยให้น้ำตารินไหลด้วยความอดสูใจจนเนื้อตัวสั่นเทา
..........................................................................................................................................................................
อ่านจบแล้วอย่าลืมคอมเม้นพูดคุยกับเค้าบ้างน๊า