ลิขิตรักมาเฟียร้าย

     เช้าวันต่อมานั้น คือวันที่ฉันอยากหยุดเรียนที่สุดในโลก ฉันขี้เกียจไปเจอตาบ้านั้นทำยังไงฉันถึงจะไม่ต้องเจอตาบ้านั่นอีก  ฉันเกลียดตาบ้านั่นเข้ากระดูกดำเลยละ! ฉันละอยากจะบ้าตาย 
     กริ๊ง ! กริ๊ง ! เสยงโทรศัพท์ที่ฉันวางไว้ ได้มีเสียงสายเรียกเข้าขึ้นมา
       "   เห้ย ! ตาบ้านั่นโทรมาทำไมเนี่ย "
       "   ฮัลโหล! ยัยขาใหญ่เธอตื่นหรือยัง "
       " แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายยะ ตาบ้า ! "
       " ไม่ให้เกี่ยวได้ไง ฉันมารอเธอนานละเนี่ย ! "       " รอ ! "
     และเมื่อตาบ้าจอมกวนนั่นเงียบไป ก็มีเสีนงเคาะประตูดังขึ้นมา ก๊อกๆ! นี่มันเวลาของฉัน ใครกันที่กล้ามาทำลายความสุขบนที่นอนของฉัน ! เมื่อคิดเสร็จฉันก็ลุกไปเปิดประตูบานสีชมพูหวานชื่นของฉันและพร้อมกรี๊ดลั่น ! อย่างบ้าคลั่ง แต่ทันใดนั้น มีริมฝีปากได้จู่โจมมาปิดเสียงกรี๊ดวีนของฉัน  โอ๊ย สายตาของฉันเอาแต่จ้องมองสายตาคู่นั้นของคนที่จู่โจมฉันอย่างโมโหมาก