แพ้รักน้องสาว

 
        ในขณะที่เจเดนประสบปัญหาทางอารมณ์สองพี่น้องที่ประเทศไทยก็ลำบากไม่แพ้กัน อนิรุจรู้ดีว่าเขากับน้องสาวเป็นแค่ส่วนเกินเป็นภาระที่ญาติๆ จำใจต้องรับเลี้ยงไว้ เด็กทั้งสองคนจึงทำทุกทางเพื่อเก็บออมเงินเอาไว้สำหรับอนาคต อรปรีญารับขนมจากตลาดหรือไม่ก็ของสวยๆ งามๆ ที่ผู้หญิงชอบไปขายให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนโดยเอากำไรชิ้นละห้าบาทสิบบาทส่วนอนิรุจมีหัวทางด้านวิชาการจึงรับสอนการบ้านหรือไม่ก็ทำรายงานให้เพื่อนร่วมห้องในราคาย่อมเยา
        “มา พี่ถือให้” อนิรุจเอาถุงของน้องไปถือไว้ เธอจะได้ถือแค่กระเป๋านักเรียนอย่างเดียว
        “แบ่งมาครึ่งนึงก็ได้พี่รุจหนักแย่”
        “ไม่เป็นไรพี่ถือได้” เด็กชายที่รูปร่างสูงใหญ่เกินวัยเดินนำหน้าน้องสาวไปเล็กน้อย เขาไม่ได้อยากเป็นผู้นำแต่เขาแค่อยากปกป้องเธอ
        “วันนี้เอาอะไรมาขายบ้างเนี่ย” พี่ชายถามน้องสาวระหว่างที่เดินไปขึ้นรถสองแถว ทั้งคู่เรียนที่เดียวกันและขึ้นรถแค่ต่อเดียวเท่านั้นก็ถึงโรงเรียน
        “กล่องเหล็กเอาไว้ใส่เหรียญกับของจุกจิกค่ะพี่รุจ นี่ไง น่ารักไหม” อรปรีญาตอบแล้วหยิบตัวอย่างมาให้พี่ชายดู
        “น่ารักดี คราวนี้ทำไมซื้อเยอะจัง” เท่าที่กะๆ ดู มันต้องสามสี่โหลขึ้นไปแน่ๆ
        “ก็คราวที่แล้วเอามาขายโหลเดียวไม่ถึงห้านาทีก็หมดแล้ว รอบนี้อรเลยซื้อมาหกโหลแถมได้ราคาถูกกว่าคราวก่อนตอนนี้ขายราคาเท่าเดิมแต่ได้กำไรมากกว่าตั้งห้าบาทแน่ะพี่รุจ” เด็กหญิงวัยประถมคุยกับพี่ชายด้วยสีหน้าสดใสเพราะถ้าขายได้แค่ครึ่งนึงก็นับว่าคุ้มแล้ว
        “น้องอรก็ควรเอาไว้ใช้เองอันนึงนะ” อนิรุจบอกน้องสาว
        “อรไม่มีอะไรต้องใส่นี่คะพี่รุจ”
        “สร้อยนั่นไงไม่กลัวคุณครูยึดหรอ”
        “อรไม่อยากถอด” อรปรีญากำสร้อยคอไว้แน่น มันคือสร้อยเงินราคาไม่กี่บาทที่มีเปลือกหอยเล็กๆ ห้อยอยู่
        “อืม ก็ตามใจ มายืนในๆ เดี๋ยวรถเฉี่ยว” ทั้งคู่เดินมาถึงป้ายรถแล้ว อนิรุจบอกน้องเหมือนทุกครั้งคือให้ไปรอด้านในส่วนเขาไปยืนดูรถที่ริมถนน
        “เย็นนี้จะไปขายให้พวกพี่ๆ ชมรมดนตรีใช่ไหม” เด็กชายถามน้องสาวก่อนจะแยกย้ายกันไปที่ห้องเรียน
        “จ้ะ เดี๋ยวอรไปหาพี่รุจที่หลังตึกสามนะ”
        “อืม เดินดีๆ ล่ะ อย่าซุ่มซ่ามตกบันไดอีก” อนิรุจยังไม่วายจะเตือนน้องสาว
        อนิรุจเป็นเด็กชายที่กำลังย่างเข้าสู่วัยรุ่น เขามีสาวๆ มาปลื้มอยู่หลายคนแต่ก็ไม่เคยสนใจใครเพราะการไปเที่ยวเตร็ดเตร่โดยทิ้งน้องสาวไว้คนเดียวไม่เคยมีอยู่ในหัวของเขาเลย ตอนพ่อกับแม่ยังอยู่ท่านย้ำกับเขาบ่อยๆ ว่าต้องดูแลน้องปกป้องน้องตอนนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะยังติดเล่นตามประสาเด็กๆ แต่พอท่านทั้งสองจากไปเขาถึงได้เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงย้ำเรื่องนี้บ่อยเหลือเกิน
        น้องอรเป็นเด็กหัวอ่อนและเชื่อคนง่ายมากอะไรที่เธอฝังใจจำแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนเช่นเรื่องของเจเดน น้องสาวของเขาถือเอาคำสัญญาที่อีกฝ่ายให้ไว้เป็นจริงเป็นจังมากซึ่งเขาไม่รู้เลยว่าเจเดนจริงจังกับมันแค่ไหน เขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้น้องถอดสร้อยเส้นนั้นออกแต่ผ่านมาเกือบปีแล้วมันก็ยังไม่สำเร็จ
        “พี่รุจ” ห้าโมงนิดๆ อนิรุจกำลังนั่งทำรายงานให้เพื่อนร่วมห้องแล้วน้องสาวก็วิ่งหน้าตั้งส่งเสียงดังมาตั้งแต่มุมตึก
        “อะไรน้องอร เสียงดังขนาดนี้เดี๋ยวคุณครูก็มาดุเอาหรอก”
        “ขายได้หมดเลย ขายได้หมดไม่เหลือสักอัน” เด็กสาวดีใจกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ โต๊ะที่พี่ชายนั่งอยู่
        “ดูนี่สิพี่รุจได้มาตั้งหนึ่งพันเก้าร้อยยี่สิบห้าบาท พี่แป้งคนสวยซื้อไปตั้งสิบอันแน่ะแถมให้เงินเกินมาด้วย”
        “อรเก่งไหมพี่รุจ”
        “เก่งมากครับ” อนิรุจลูบหัวน้องสาวแล้วครุ่นคิดอะไรในใจ
        “พี่ๆ เขากลับกันหมดรึยัง” อนิรุจถามถึงเพื่อนๆ ชมรมดนตรีที่น้องสาวไปขายของให้ แป้งคือรุ่นพี่ที่ชอบเขาและเธอก็ไม่ได้ปิดบังด้วย
        “ยังจ้ะ พี่แป้งบอกว่าวันนี้กลับค่ำเลยแหละเพราะต้องซ้อมไว้เตรียมแข่ง”
        “อรฝากไว้กับพี่รุจนะ” อรปรีญายื่นเงินทั้งหมดให้พี่ชาย เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เธอหาได้เธอจะยกให้เขาเป็นคนดูแล
        “ไม่แบ่งไว้ใช้บ้างหรอ”
        “ไม่อ่ะ เงินสัปดาห์ที่ป้าให้ยังไม่หมดเลยค่ะ”
        “งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้นะพี่เมื่อยมือด้วยอยากไปพักมือพักสายตา อรเฝ้าของให้พี่ด้วยนะ”
        “ได้จ้ะ”
        อนิรุจคำนวณดูแล้วว่าน้องสาวต้องได้เงินแค่หนึ่งพันแปดร้อยบาทเท่านั้นส่วนที่เกินมาเขาตั้งใจจะเอาไปคืนให้คุณแป้ง เธอเป็นคนน่ารัก เรียนเก่งและฐานะทางบ้านก็ดีมากแต่ก็อย่างที่บอกเขาไม่สามารถมีใครได้เพราะเป็นห่วงน้องสาว
        “คุณแป้งครับ ขอคุยด้วยสักครู่ได้ไหม”
        “มีอะไรหรอรุจ” แป้งถามรุ่นน้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอกำลังจะจบมัธยมปลายและเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าความรักคืออะไรหรืออย่างน้อยๆ เธอก็เข้าใจว่าผู้ชายที่ดีก็คือผู้ชายแบบอนิรุจนี่แหละ
        “ผมเอาเงินที่คุณจ่ายเกินมาคืนให้ครับ ต้องขอโทษด้วยที่น้องสาวผมยอมรับมันไปจากคุณเธอยังเด็กแยกแยะอะไรไม่ค่อยได้เธอไม่ได้มีเจตนาโกง”
        “น้องอรไม่ได้โกงแน่นอนเพราะแป้งเต็มใจให้ ถือซะว่าเป็นค่ารถกับค่าแบกมาขายแบ่งกันสองพี่น้องไง”
        “เอ่อ ผมว่ามันก็ไม่ควรอยู่ดี”
        “การให้อะไรกับคนที่เรารักต้องควรหรือไม่ควรด้วยหรอ น้องอรเป็นเด็กดีก็สมควรจะได้อะไรตอบแทนบ้างและที่สำคัญพี่ชายน้องอรก็น่ารักมากๆ ด้วย”
        “เอ่อ ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขอบคุณมากๆ ครับที่คุณแป้งเมตตาแล้วก็เอ็นดูน้องสาวของผม” อนิรุจเดินกลับออกมาด้วยใบหน้าแดงซ่าน ถ้าเขาเท่และรวยกว่านี้คงจะกล้าบอกรักคุณแป้งแต่เขาเป็นแค่เด็กกำพร้าจะกล้าเสนอหน้าไปเทียบชั้นคนแบบเธอได้ยังไง
        “น้ำแดงแมงลักมาแล้วจ้า” อนิรุจยื่นน้ำหวานสุดโปรดให้น้องสาว
        “ขอบคุณค่ะพี่รุจ” เด็กสาวรับไปดื่มแล้วยิ้มจนตาหยี น้ำแดงแมงลักของป้าหน้าโรงเรียนนี่อร่อยสุดยอดไม่มีใครเทียบได้จริงๆ
        “น้องอร คราวหน้าไม่ต้องเอาของไปขายที่ชมรมดนตรีแล้วนะ”
        “ทำไมล่ะคะพี่รุจ”
        “เราควรจะเปลี่ยนไปขายชมรมอื่นบ้างลูกค้าจะได้หลากหลายไง”
        “อืม จริงด้วยค่ะแต่มีเวลาคิดอีกนานเพราะเดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว”
        “เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปวัดแล้วก็เอาเงินไปฝากกันนะ” การเก็บเงินของสองพี่น้องออกจะประหลาดและน่าขบขันพอดู คนน้องก็เอาเงินทั้งหมดยกให้พี่แต่คนพี่เวลาเอาไปฝากก็ใส่เข้าบัญชีของน้อง อนิรุจไม่เคยเอาเงินที่น้องให้เก็บเข้าบัญชีตัวเองสักบาทแถมเงินที่เขาหาได้ด้วยตัวเองก็จะแบ่งครึ่งนึงไปใส่ไว้ในบัญชีของน้องด้วย