kiss hostilities จุมพิตสงคราม

ทำไงดีเนี้ยยยย
“หลังประตู”
เบสกระซิบฉันเบาๆ ฉันค่อยๆพยุงเบสไปด้านหลังของประตู
“แอ๊ด”
“ตึกตักๆ”
ใจฉันเต้นรัว แสงไฟค่อยๆส่องดูรอบๆ ดีนะที่ฉันเอาของไปหลบมุมแล้ว
“ไม่เห็นมีใครเลยครับ”
ทหารพูดและปิดประตูทันที
“เฮ้อ”
ฉันถอนหายใจเบาๆ  ฉันค่อยๆพยุงเบสนั่งลงอีกครั้ง
“เจ็บแผลไหม”
ฉันถามเบส
“เจ็บครับแต่ต้องทน”
เบสยิ้มให้ฉัน อ๊าย ใจจะละลาย แค่ยิ้มก็กระชากใจแล้ว
“แต๊กๆ”
เสียงเท้าเดินไปมาทำให้เราทั้งสองอยู่ในความเงียบ
“รู้ไหมทางไทยไม่ยอมให้เรายึดพื้นที่ แล้วดูเหมือนเขาจะยอมเป็นเมืองขึ้น อีกไม่นานเราคงได้กลับ”
ภาษาญี่ปุ่นที่พวกเขาพูดกันมันแสดงให้ฉันเข้าใจว่าอีกไม่นานฉันก็จะสามารถหนีออกไปจากที่นี้ได้
“พี่เข้าใจที่เขาพูดหรอครับ”
เบสกระซิบถาม
“อือ”
ฉันตอบเบส
 
พวกเราทั้งสองอยู่ด้วยการกินนอนอยู่ด้านในห้องมานานถึง๓วัน
“พวกเราถอยทัพกลับได้”
ดูเหมือนวันนี้แระที่ฉันจะสามารถออกไปได้ ฉันรอจนเสียงฝีเท้าหายไปจนหมดแล้วค่อยๆพยุงเบสออกมาด้านนอก ฉันค่อยๆเปิดประตูออก แสงสว่างจากด้านนอกทำให้ฉันแสบตา
“ว่าไงสาวน้อย”
เมื่อฉันปรับแสงสายตาได้ฉันก็พบกับทหารประมาณ๕-๖คน
“ชิปหายละ”
ฉันถึงดึงแขนไปมัดตัวทันที ทุกอย่างมันเร็วมาก
“เราต้องไปกันละค่อยว่ากัน๒คนนี้ก็ต้องไปกับเราด้วย”
ฉันถูกจูงขึ้นเครื่องบินไป ฉันมองหน้าเบสแล้วก็รู้สึกผิดมาก ฉันไม่น่ารีบออกมาเลย
“ชั่งเถอะพี่ไม่ต้องคิดมากหรอก”
เบสบอก
“นี่มันอะไรจับมาทำไม”
ผู้ชายหน้าหวานซึ่งดูแล้วไม่น่าใช้ทหารเลยเดินเข้ามา
“เพี๊ยะ”
เสียงมือของชายหน้าหวานตบไปยังทหารทันที
“ขอโทษครับหัวหน้า”
หัวหน้าหรอหน้าหวานยังกับดาราไม่น่ามาเป็นทหารได้เลยนะแถมดูใจดีอีกต่างหาก
“บอกแล้วใช่ไหมว่าเราจะไม่ทำร้ายคนไทย พวกแกทำอะไรเองอยู่เรื่อย ตั่งแต่ฝนธนูแล้วนะ อยากให้ฉันฆ่าพวกแกจริงๆใช่ไหม”
เสียงที่พยายามทำให้ดูหนักแน่นแต่มันเป็นเสียงที่มุ้งมิ้งมาก
“เป็นอะไรไหมครับ”
เขาค่อยๆมาแก้มัดเชือกให้ฉัน คนพวกนี้ก็ไม่ได้เลวไปเสียทุกคนนะ
“แต่หัวหน้าครับเราต้องเอาคนพวกนี้ไปทำการทดลองของเรานะครับ”
ทดลองพวกเขาหมายถึงอะไรกัน
“ฉันไปยอมรับการทดลองบ้าบอที่เอาคนไปทำแบบนั้นหรอกนะ”
พวกเขาพูดถึงอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ
“ไม่ต้องห่วงนะครับไม่มีอะไรหรอก ผมชื่อ อ่า..เรียกผมว่าชินละกันครับ”
เขาทำเหมือนฉันไม่เข้าใจที่เขาพูด เดี๋ยวฉันจะหักหน้าเขาให้ดู หึหึ
“ฉันฟังภาษาญี่ปุ่นออก คุณจะเอาฉันไปทำการทดลองอะไรพวกคุณต้องการอะไรกันแน่”
เขาทำให้ตกใจเล็กๆ ก่อนที่จะเดินไปแก้มัดให้เบส มือของชินโดนแขนเบส เบสทำใบหน้าไม่พอใจ จนฉันสังเกตเห็น
“ปลัก”
เสียงเบสต่อยชินหลังจากที่ชินแก้มัดให้เบส
“ใจเย็นๆสิครับ”
ชินพูด
“ปล่อยพวกเราไปเดี๋ยวนี้”
เบสพูดแต่เพียงไม่กี่วินาทีมีปืนจำนวนมากมาจ่อที่เบส ฉันรีบดึงเบสลงมานั่ง
“อย่าพึ่งวู่วามสิเราเป็นรองเขานะ”
ฉันพูดแล้วพยายามทำให้เบสสงบสติอารมณ์ไว้
“ไม่ต้องห่วงนะครับจะไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้นผมรับประกัน”
ชินพูดแล้วเดินออกไป เครื่องบินค่อยๆบินขึ้น ฉันไม่มีทางรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ตอนนี้ทุกคนคงตามหาเบสกับฉันเป็นแน่แท้
“ขอให้ทุกอย่างจบลงเร็วๆเถอะ”
ฉันพูด