พิษเพลิงริษยา

          เมื่อซื้อแล้วธีรไนยก็ยังให้ครอบครัวของนายพสิษฐ์ทำงานอยู่ในตำแหน่งเดิมแต่กินเงินเดือนอย่างเช่นพนักงานทั่วไป ซึ่งพวกเขาต้องตกลงเพราะไม่มีทางจะไปแล้ว จากนั้นชายหนุ่มก็ได้จัดการขายกิจการทั้งหมดของสตีฟแล้วแบ่งเงินที่ได้ออกเป็นสองส่วน ส่วนมากยกให้กับการกุศลในถิ่นเกิดของพ่อบุญธรรมเพื่อเป็นการอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเขา ส่วนน้อยเขานำมาเป็นของตนก่อนบินกลับมาเมืองไทย และหลังจากแวะไปกราบหลุมศพพ่อกับแม่ที่วัดแล้วเขาก็ตรงมาที่บ้านหลังนี้

          “ คุณธีจะทานอะไรไหมครับ ผมจะได้ไปหาให้”

          ลุงชุมผู้ซื่อสัตย์ที่เดินตามมาอยู่ห่างๆเอ่ยถามอย่างห่วงใยนายน้อยผู้ห่างหายจากสายตาไปเป็นสิบปี

          “ อย่าพึ่งเลยลุง ผมยังไม่รู้สึกหิว ว่าแต่ลุงเถอะดูแลบ้านหลังใหญ่อย่างนี้คนเดียวตั้งนาน เหนื่อยไหม”

       “ ไม่เหนื่อยหรอกครับ ความจริงผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากเฝ้าบ้านเฉยๆ ที่เหลือพวกคนงานรับจ้างทำความสะอาดที่คุณศุภชัยพามาทุกอาทิตย์จัดการกันหมดเลยครับ”

       ศุภชัยที่ลุงชุมพูดถึงก็คือมือขวาของชายหนุ่มที่คอยจัดการทุกอย่างแทนตามคำสั่งของเขาในระหว่างที่เขาไม่อยู่นั้นเอง

          “ ก็ดีแล้วละครับ ผมเองก็ไม่อยากให้ลุงต้องเหนื่อยมาก อยากให้ลุงอยู่สบายๆไปกับผมนานๆเพราะตอนนี้ผมเหมือนจะเหลือลุงแค่คนเดียวเท่านั้น”

          ลุงชุมมองนายน้อยของตนด้วยแววตาของความรักและเห็นใจแบบนี้ละมั้ง ที่เขาว่ากันว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาว เหมือนคุณธี ที่ยิ่งยิ่งใหญ่ ก็ยิ่งไม่เหลือใคร

         “ แล้วนี่คุณธีจะมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวรเลยหรือเปล่าครับ”

          “ ตอนนี้ก็ตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่ชีวิตของผมก็เอาแน่เอานอนอะไรไม่ค่อยได้ด้วยสิ ดูแต่เรื่องในอดีตนั้นเป็นไร”

          เขากล่าวเสียงหม่นลงโดยไม่รู้ตัว

“ มันผ่านไปแล้วละครับคุณธี อย่าเก็บมาคิดอีกให้ต้องไม่สบายใจอยู่เลย”

          ชายหนุ่มยิ้มกับผู้สูงวัยที่เขาเห็นแกเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ก่อนเปลี่ยนเรื่องพูด

          “ นี่ผมบอกจ้างคนมาช่วยแบ่งเบาภาระให้ลุงแล้วน่ะ เป็นผู้หญิงสามคนไว้ดูแลความสะอาดในบ้านและเรื่องอาหาร เป็นผู้ชายอีกหนึ่งคนคอยช่วยลุงดูแลสวนว่าแต่ ลุงเคยเห็นเจ้าของบ้านคนเก่าเขาแวะมาดูบ้านหลังนี้บ้างไหม”

       “ ไม่เคยมีใครมาเลยครับ อ๋อ แต่ถ้าจะมีก็คงเป็นคุณหนูตัวบางๆที่ชื่ออะไรผมก็จำไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าเป็นลูกสาวคนเล็กของนายพสิษฐ์นะครับ เคยมาเมียงๆมองๆอยู่แถวนอกรั้วสองสามครั้ง”

          คำบอกเล่าของลุงชุมทำให้ภาพใบหน้าหม่นหมองอมทุกข์ของเด็กหญิงคนนั้นผุดขึ้นมาในความทรงจำของเขา ป่านนี้เธอจะโตแค่ไหนแล้ว ตอนนั้นเธออายุสิบสอง ผ่านไปสิบปีเธอก็ต้องอายุยี่สิบสอง เป็นสาวแล้วสิน่ะ...

          ธีรไนยอยู่คุยกับลุงชุมอีกครู่ใหญ่ตามประสาคนที่ไม่ได้พบกันมานาน ก่อนขอตัวขึ้นไปพักผ่อนยังห้องส่วนตัวที่ชั้นบนเอาในเวลาใกล้ค่ำ แล้วก็ไม่ลงมาอีกเลยตลอดจนรุ่งเช้า

              +๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐+๐

       วันนี้ที่บริษัท ที แอนด์ พี จำกัด ซึ่งเป็นบริษัทผลิตเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้านเพื่อจำหน่ายในประเทศและการส่งออกดูจะคึกคักเป็นพิเศษ เพราะพนักงานทุกคนรู้ว่าเจ้าของคนใหม่ของบริษัทที่เข้ามาเทคโอเวอร์ทีแอนด์พีไว้ไม่ให้ล้มละลายจนต้องปิดตัวเองไปเมื่อสองปีก่อน กำลังจะเดินทางมาที่บริษัทเป็นครั้งแรก ซึ่งไม่เคยมีใครรู้มาก่อนเลยว่าเขาเป็นใคร ผู้บริหารระดับสูงนำพนักงานทุกคนไปรวม