สู้ชีวิตเพื่อปลายฟ้า

     ถึงเวลาเรียนผมตั้งใจเรียนเป็นอย่างดีเรียนร่สมกับสามเณรมีเพียงแค่เด็กชายน่าตามอมแมมนั้งเรียนเพียงคนเดียวเท่านั้นตามแขนก้อเต็มไปด้วยแผลและเรื่อยขีดข่วนใช้เพียงปัตเตอเท่านั้นที่ได้มาจากขวนตะปูในกุฏิเก่าบ้างๆล้มบ้างซื้อก้อเป็นเพียงชุดนักเรียนหมองเย็บแล้วเย็บอีกภายในกระเป๋ามีเงินไม่กี่ร้อยแต่ในสมัยนี้ใช้ได้นานที่เดียวขนาดที่ครูสอนสินจะชอบเขียนจดหมายถึงครอบครัวบ่อยๆแต่ไม่บอกเลยว่าอยู่อย่างไรและไม่บอกที่อยู่แน่ชัดเพราะวันที่เห็นว่ามีการรับสมัคสามเณรเรียนในคณะที่ครอบครัวลำบากมากผมจึงตัดสินใจหนีมา!

ตอนที่หนีมีลุงข้างบ้านเห็นจึงตัดใจเดินเข้าบ้าน

"นั้นเอ็งจะไหน"

"กลับบ้านสิลุงเห็นแล้ว"

"ข้าไม่เห็นอะไร ข้าเผลอทำตังตก400ด้วย หยิบไป ขออนุโมทบุญ.......""

ได้ยินคำนั้นถึงกับหน้าไหลแล้วไหว้ลุงเพื่อเดินทางต่อไป