วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     ฉันฝันมาตลอดว่าจะได้กลับบ้าน และนี่ก็เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะได้กลับบ้านอันแสน
อบอุ่นแต่.....ก่อนที่จะได้กลับฉันก็ต้องเตรียมงานเรื่องการแข่งก่อนที่ได้หยุดยาวซึ่งพวกเราก็
ฝันที่จะคว้ารางวัลมาให้ได้
     "หลังจากการแข่งขันจบฉันว่าจะออกจากชมรม"  ฉันพูดอย่างหมายมั่น
     "ว่าไงนะนิดจะออกจากชมรมหรอ"  แยมพูดเสียงดัง
     "ใช่ฉันจะลาออก"  ฉันย้ำอีกครั้ง
     "ทำไมล่ะ"  ออมถามแค่นั้น
     "เบื่ออ่ะ"  นี่คือนิสัยส่วนตัวของฉันที่แก้ไม่หายสักที
     "ฉันก็ไม่เห็นแกทำอะไรได้นานสักที"  แยมพูดก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมาจด
     "แล้วนี่แกทำไรอ่ะแยม"  ฉันถามพลางมองสมุดโน๊ต
     "แยมเขาจดว่านิดทำอะไรแล้วเบื่อน่ะจดตั้งแต่ประถมแล้ว"  ออมพูดยิ้ม ๆ
     "ไหนขอดูบ้าง...อุ๊ฮู้....เยอะจัง"  มิ้นหยิบมาไล่อ่านก่อนเงยหน้ามามองฉัน
     ส่วนฉันก็เอามือท้าวคางมองไปยังเพื่อน ๆ ทั้ง 3 คน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วพวกน้ำจะไปนั่งอีกที่
หนึ่งแต่ก็ไม่ไกลกันนัก จึงทำให้พวกน้ำมาเข้าดูด้วย
     "นี่ยัยนิด  ทำไมเยอะอย่างนี้ล่ะความเบื่อของเธอเนี่ย"  น้ำพูดขึ้นมาทันทีที่ดูเสร็จ ซึ่งฉัน
ก็ทำได้แค่ยักไหล่ให้เท่านั้น ทำให้น้ำไม่พูดอะไรต่อจึงเดินไปที่นั่งของตน
     และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึงวันที่จะได้กลับบ้าน วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษเพื่อเก็บเอา
เสื้อผ้าบางส่วนกลับบ้านเนื่องจากมันเริ่มจะเต็มตู้เพราะเด็กหอส่วนมากจะใส่ชุดแค่ 3 ชุดส่วน
ชุดอื่น ๆ ก็เฉพาะงานพิเศษที่จัดขึ้นเท่านั้นแต่ก็น้อยครั้งที่จะจัด
     "น้ำ..ใครมารับน่ะ" ฉันพูดขณะที่ยืนรอรถมารับตรงทางเข้า
     "แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย" แน่ะดูกัดกันไม่เลิกฉันคิดในใจ ฉันเลยหันไปถามคนอื่นแทนซึ่ง
คำตอบก็แล้วแต่คือพ่อหรือไม่ก็แม่มารับ ส่วนฉันก็ยังนึกไม่ออกว่าใครจะมารับ จนกระทั่งรถที่
คุ้นตาก็วิ่งเข้ามาจอด
     "เตี้ย...พี่มารับแล้วขึ้นรถสิ" พี่ชายตัวแสบพูดทันทีที่ลดกระจกลงมา
     "อ่าวพ่อกับแม่ล่ะ" ฉันก้มหน้าถามทันที
     "ไม่ว่างไปธุระ จะขึ้นไหมถ้าไม่ขึ้นจะได้กลับ" พี่ชายพูดแค่นั้นฉันก็รีบเปิดประตูทันทีแล้ว
เข้าไปนั่งดีที่ของของฉันมีแค่เป้ใบเดียวเลยง่าย
     หลังจากนั้นพี่ฉันก็ขับรถออกไปทันทีระหว่างทางเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันนอกจากเปิดเพลง
ในรถฟังจนกระทั่งเกือบจะถึงบ้าน
     "เตี้ยมีคนมาบอกพี่ว่าเขาชอบน่ะ" คำพูดของพี่ชายทำให้ฉันหันควับทันที
     "ชอบนิดเนี้ยน่ะ" ฉันทวนคำถามอีกครั้ง
     "ใช่" คำตอบสั้น ๆ แต่ได้ใจความของพี่ชายทำให้ฉันแทบพูดไม่ออก
     "ผู้ชายที่นิดรู้จักส่วนใหญ่ก็เป็นพี่ ๆ ที่อยู่ชมรมยิงธนู แต่พี่นุไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพอจบ
การแข่งขันนิดก็ลาออกจากชมรมล่ะ"  ฉันพูดไปแบบที่ตั้งใจเอาไว้ก่อนหน้า ส่วนพี่ชายฉันก็
ไม่พูดอะไรต่อจนถึงบ้าน
     "แล้วพ่อกับแม่จะกลับมาตอนไหนล่ะเนี่ย"  ฉันบ่นต่อ
     "น่าจะเย็น ๆ ล่ะมั่ง"  พี่ชายฉันพูดจบก็เดินไปเปิดทีวีดูทันที ส่วนฉันก็เดินขึ้นห้องนอนจน
พักใหญ่ ๆ
     "เตี้ย...มีคนมาหา"  คำพูดของพี่ชายทำให้ฉันแปลกใจเพราะปกติเพื่อน ๆ จะโทรมาก่อน
เมื่อฉันลงไปก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟา
     "ใครอ่ะพี่นุ"  ฉันพูดออกไปดังพอดู
     "พี่เป็นเพื่อนกับนุพี่ของน้องนิดไงครับน้องคงไม่รู้จัก พี่ชื่อนพนะ"  เพื่อนพี่ชายพูด
     "ค่ะ นิดไม่รู้จัก แล้วมีธุระอะไรหรือเปล่าค่ะพี่นพ"  คำพูดของฉันทำให้พี่นพหน้าเสียไป
นิดหนึ่งก่อนจะหันไปทางพี่ชายของฉัน
     "นี่แกยังไม่ได้บอกน้องเขาหรอ"  นพพูดกับพี่ชายฉันก่อนจะหันมายิ้ม
     "อ้อ...คนนี้หรือค่ะที่พี่นุบอกว่าเขาชอบนิด งั้นนิดขอบอกเลยนะค่ะตอนนี้นิดยังไม่คิดเรื่อง
แบบนี้ค่ะถ้าไม่มีอะไรแล้วนิดขอตัวนะค่ะ"  พูดจบฉันก็เดินกลับห้องทันทีจนกระทั่งเย็น
     "เตี้ย...มีคนมาหา"  พี่ชายฉันยังบอกประโยชน์เดิมพร้อมกับทำน่าเซ็ง ๆ
     "ใครอีกล่ะ  ไม่เอา  ไม่ลง"  ฉันพูดจบก็นอนอ่านนิยายตามเดิม
     "ลงไปเถอะน่าคนเนี้ย เขารักเรามากนะเตี้ย ถ้าเตี้ยเห็นก็ต้องรักเขาแน่ ๆ"  พี่ชายพูดยิ้ม ๆ
     "ได้ค่ะ นิดลงก็ได้เดียวจะด่าให้กลับบ้านไม่ทันเลย"  พูดจบฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินตามพี่
ชายทันที แต่เมื่อจะอ้าปากด่า
     "ไงยัยแสบ"  เสียงทุ้มนุ่มก็ดังขึ้นเสียก่อน
     "คุณพ่อ คุณแม่"  ฉันพูดแค่นั่นก็วิ่งไปกอดทันที
     "ไงล่ะเรา  จะด่าพ่อกับแม่ให้กลับไม่ทันเลยหรอ"  แม่ฉันพูดอย่างยิ้ม ๆ ฉันจึงหันไปมองพี่
ชายตัวแสบที่หัวเราะออกมาดังมาก ๆ
     "ก็นิดไม่รู้นิค่ะว่าเป็นคุณพ่อกับคุณแม่นิดนึกว่าเพื่อนพี่นุที่มาบอกชอบนิดน่ะค่ะ"  ฉันพูด
ก่อนจะนอนซบตักพ่อ
     "ลูกเรามีคนบอกชอบด้วย แล้วลูกว่าไงล่ะ"  พ่อฉันถามก่อนจะมองไปยังพี่ชายที่ทำท่ายัก
ไหล่
     "จะว่ายังไงล่ะครับก็เดินคอตกกลับไปสิ"  พี่ชายฉันพูดก่อนจะหยิบของแล้วเดินไปที่ครัว
     "ก็นิดไม่ได้ชอบนิค่ะและอีกอย่างนิดยังไม่คิดเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ"  ฉันตอบก่อนจะหันไป
หยิบขนมมาเข้าปาก ทำให้พ่อกับแม่มองหน้ากันก่อนจะยิ้ม
     "ว่าแต่นาน ๆ จะได้กลับอยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า"  พ่อฉันถาม
     "อยากไปสิค่ะ"  ฉันตอบพ่อทันที
     "ก็คงไม่พ้นทะเลอีกล่ะครับผมว่า"  เจ้าพี่ชายตัวแสบแทรงขึ้นมาทันที
     "แหมมมม  แสนรู้หูปกจังเลยน่ะค่ะพี่ชายยยย"  ฉันพูดทันที
     "นี่ยัยเตี้ย  พี่ไม่ใช้หมานะ"  พี่นุพูดมาทันที
     "หยุดเลยทั้ง 2 ตัวน่ะ เอ้ยทั้ง 2 คนล่ะ"  คุณพ่อพูดขึ้นมาทันที ฉันนี่หันควับทันที
     "คุณพ่ออออ"  ฉันพูดพร้อมจับแขน
     "พ่อขอโทษลืมตัวน่ะ"  พ่อฉันพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเข้าเรื่องเดิม
     "ว่าไงล่ะลูก จะไปทะเลหรือที่ไหน"  พ่อฉันดึงไหล่มาโอบก่อนจะพูด
     "ทะเลก็ได้ค่ะนิดอยากกินบาบีคิวฝีมือคุณแม่กับคุณพ่ออีกค่ะ"  ฉันพูดแบบอ้อน ๆ
     "งั้นแม่ว่าเราชวนหนูแยมกับหนูออมไปด้วยไหมพ่อ"  แม่ฉันหันไปถาม
     "ก็ดีค่ะนิ้จะลองชวนมิ้นด้วยค่ะ"  ฉันพูดเสริม
     "งั้นผมขอชวนปิ่นกับน้ำไปด้วยนะครับ"  คำพูดของพี่ชายทำให้ฉันต้องหันอีกรอบ
     "พี่ชายชวยพี่ปิ่นนิดไม่ส่งสัยเพาระพี่ชายชอบพี่ปิ่นแต่ทำไมต้องชวนน้ำมาด้วยค่ะ"  คำถาม
ขอฉันก็ทำให้พี่ชายอึ่งไปแปปหนึ่ง
     "อ่าว.."  พี่ชายพูดแค่นั้นฉันก็แทรกทันที
     "อ้าว..อะไรค่ะ"  ฉันพูดทันที
     "ก็ปิ่นกับน้ำเป็นพี่น้องกันเราไม่รู้หรอ"  พี่ชายพูดแบบงง
     "ฮ้าาาา พี่ปิ่นกับน้ำเป็นพี่น้องกัน"  ฉันเสียงสูงทันทีด้วยความตกใจ
     "ใช่เรายังไม่รู้หรอ"  พี่นุถามอย่าง งงๆ
     "ก็ใครจะไปรู้ล่ะค่ะ"  ฉันตอบทันที
     "เอาเป็นว่าพี่จะลองชวนก็แล้วกันนะ"  พี่นุพูดจบก็โทรหาทันที