วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     หลังจากที่ 1 ใน 3 คนนั้นถูกฉันตบไปทีหนึ่ง ฉันก็นึกว่าจะสงบลงแต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อ
มีเพื่อนร่วมห้องได้มากระซิบบอกว่าพวกนั้นจะเอาคืน ฉันจึงต้องหาวิธีจัดการก่อนจริง ๆ แล้วฉันคน
เดียวก็จัดการได้แต่ที่ต้องให้แยมมาช่วยอีกแรงเพราะกันพลาด และเป็นอย่างที่คิดเพราะเมื่อเจอก็
จาก 3 กลายเป็น 5 คน
     "แยมดูนั่นสิ มีลูกกระจอกเพิ่มอีก 2 " ฉันหันไปหาแยมที่ยังคงยืนกอดอกมองไปทางพวกนั้น
     "ยังไงพวกฉันก็มากกว่า" นักเรียนหญิงที่ดูจะเป็นหัวหน้าพูดทันที
     "จำนวนคนไม่สำคัญหรอก" แยมพูด
     "เฮ้ยแกนั่นยัยแยมนักกีฬาวองเล่บอลนี่หวา" 1 ใน 5 คนนั้นกระซิบบอกเพื่อน ก็ทำเอาทั้ง 5
คนถึงกับเหงื่อซิบเพราะเป็นที่รู้กันว่าแยมอยู่ในตำแหน่งตัวตบนั่นเอง แล้วแรงตบก็ธรรมดาซะที่
ไหนเพราะมีคนใจกล้ารับลูกตบของแยมแค่ 3 ทีก็ทำให้แขนล้าจนยกแทบไม่ขึ้นเป็นอาทิตย์
     "อ่ะ พึ่งรู้เราก็ดังเหมือนกันแฮะ" แยมพูดขณะที่มือยังคงกอดอกอยู่อย่างนั้น
     "จะเอายังไงก็ว่ามา" ฉันถามต่อ ซึ่งจริง ๆ แล้วฉันก็ไม่อยากจะมีเรื่องมากนักไม่ใช่ว่ากลัว แต่
กล้วว่าพวกนี้จะผูกใจเจ็บแล้วไปลงกับเพื่อนอย่างออมกับมิ้น
     "ฉันขอบอกว่าพี่โชเป็นของฉัน" ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มบอก
     "อุต๊ะ พี่โชเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่" ฉันถามทันที
     "ก็ ยังไงพวกฉันก็เป็น FC พี่โชเขาแต่เธอไม่ใช่" ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มพูดต่อ
     "จะเป็น F ซง FC ยังไงก็แล้วแต่ แต่ถ้าใครมาหาเรื่องฉันฉันก็ไม่ปล่อย อีกอย่างฉันกับพี่โชก็
เป็นแค่รุ่นพี่ที่พี่ชายรู้จัก" ฉันพูดออกไปอย่างนั้น ก็จริงนี่นาที่พี่โชรู้จักและแถมยังอยู่กลุ่มเดียวกับ
พี่ชายฉันเวลากินข้างหรือเดินไปไหนมาไหน
     "จะเชื่อได้ไงพี่ชายเธอเป็นใคร"
     "อุต๊ะ(รอบ 2) เรื่องอะไรที่เธอจะต้องรู้ว่าพี่ชายฉันเป็นใคร" ฉันตอบก่อนจะมองหน้าแยมแล้ว
ยิ้ม แต่ขณะที่กำลังพูดกันอยู่นั้น
     "หยุดได้แล้วทุกคน" พี่ปิ่นก็เดินเข้ามาพร้อมกับออม มิ้น และพี่โช ซึ่งนอกจากทั้ง 5 คนจะ
หน้าเสียแล้วฉันกับแยมรีบเอามือที่กอดอกลงทันที
     "พี่พึ่งรู้เรี่องนี้เมื่อกี้นะ" พี่โชพูดก่อนจะไล่มองทีละคน ฉันจึงหันไปมองออมกับมิ้นที่ยืนอยู่
ด้านหลังพี่ปิ่น
     "ไม่ใช่ 2 คนนี้หรองค่ะน้องนิด แต่เป็นน้องเนย" พี่ปิ่นตอบก่อนที่ฉันจะทำหน้างง (เออคือ
ฉันจำเพื่อนในห้องไม่ได้หรอกว่าใครชื่ออะไรกันบ้าง)
     "พี่ไม่ห้ามนะและพี่ก็ต้องขอบใจพวกน้อง ๆ มากที่ตั้งให้พี่เป็น FC แต่ที่พี่เสียใจคือพวกน้อง
ทุกคนอยู่ชมรมยิงธนูแล้วมาทะเลาะกันเองแบบนี้" พี่โชยังคงพูดต่อ
     "ถ้าพวกน้องเก่งกันนักพี่จะจัดให้มีการแข่งภายในชมรม โดยพี่จะให้น้องนิดกับน้องน้ำอยู่ทีม
เดียวกันแล้วจะเชิญผู้ปกครองกับอาจารย์มาดูด้วย" พี่โชพูดจบก็เดินจากไปทันที ส่วนพี่ปิ่นก็ได้แต่
ส่ายหน้าแล้วเดินมาจับแขนฉันกับแยมเดินออกไป
     และแล้วตารางกำหนดการแข่งขันก็ออกมา ซึ่งฉันกับน้ำจะต้องแข่งกับรุ่นพี่ ม. 2 ทำให้น้ำต้อง
ซ้อมอย่างหนักส่วนฉันก็กินกับเล่น 2 อย่าง จนกระทั่งเพื่อนสนิทของน้ำที่ชื่อส้มกับเก๋มาบอกว่าที่
น้ำเป็นคนอย่างนี้เพราะพ่อของน้ำรักพี่ชายมากกว่าซึ่งให้น้ำทำดีแค่ไหนพ่อของน้ำก็ไม่เคยชม
และนั่นก็ทำให้ฉันเข้าใจว่าทำไมคนชื้อน้ำถึงมีนิสัยแบบนี้ ฉันจึงลุกขึ้นเดินไปหาน้ำทันที
     "น้ำเธออยากชนะในการแข่งขันนี้หรอ" ฉันถาม
     "ใช่ฉันต้องชนะ" น้ำตอบก่อนจะง้างสายธนูเพื่อที่จะยิงต่อ
     "ถ้าทีมเราชนะเธอจะให้อะไรฉัน" ฉันพูดต่อรองทันที
     "อย่างเธอที่ฉันไม่เคยเห็นซ้อมเลยงั้นเหรอ" น้ำยังคงตอบอย่างเดิม
     "แล้วถ้าชนะล่ะ เธอจะว่าไง" ฉันยังไม่ยอมแพ้
     "ได้ถ้าทีมเราชนะ ฉันขอสัญญาตรงนี้เลยว่าฉันจะขอเป็นเพื่อนเธอตลอดไป" น้ำพูดก่อนจะ
มองหน้าทุกคน ซึ่งฉันก็ยิ้มก่อนจะยื่นมือให้จับ
     "งั้นต่อไปน้ำและเธอส้มกับเก๋เราจะเป็นเพื่อนกัน" ฉันตอบก่อนจะเดินไปแล้วทำท่าจะนั่ง
     "นิดแล้วเธอจะไม่ซ้อมเลยเหรอ" น้ำถามทันที
     "อย่างนิดไม่ต้อมซ้อมหรอกน้ำ" ออมพูดยิ้ม ๆ ก่อนมองหน้าฉัน
     "ทำไมไม่ต้องซ้อม" น้ำถามอย่างสงสัย ซึ่งมิ้นก็สงสัยเหมือนกันเพราะไม่เคยเห็นนิดซ้อม
นอกจากนั่งคุยกับนั่งกินขนม
     "ก็เพราะนิดเป็นนักกีฬายิงธนูของสมาคมยิงธนูแห่งประเทศไทยไงล่ะ" คำตอบของออมทำให้
ทุกคนที่ได้ยินถึงกับตะลึงทันที
     "ใช่นั่นคือเหตุผลที่ทำไมพี่กับพี่โชถึงได้ไม่ว่าอะไรนิดยังไงล่ะค่ะ" พี่ปิ่นพูดยิ้ม ๆ
     "พี่ปิ่นรู้เรื่องนี้หรือค่ะ" น้ำหันไปถามพี่ปิ่น
     "ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้หรอกจ๊ะ จนที่อาราย์ที่ปรึกษามาพูดวันนั้นนั่นแหละ พอพี่เจออาจารย์อีกครั้ง
เลยถามว่าทำไมอาจารย์ถึงได้เคยชวนน้องนิดมาเข้าชมรมยิงธนู ถึงได้รู้ว่าน้องนิดเป็นนักกีฬาของ
สมาคมน่ะ" พี่ปิ่นพูดก่อนจะยิ้มมาให้ฉัน
     "ฉะนั้นน้ำก็ว่างใจได้ว่าเราจะไม่แพ้ และเราก็ไม่ชอบความพ้ายแพ้" ฉันพูดอีกครั้งก่อนจะนั่ง
ลงที่เดิมซึ่งนั่นทำให้น้ำถึงขนาดยิ้มออกมาและก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นน้ำยิ้มด้วย ก่อนการแข่งขัน
1 วันฉันก็ได้เอาธนูและอุปกรณ์มาให้กับน้ำและลงซ้อมยิงธนูคู่กัน
     "นิดนี่น้ำต้องใส่ชุดแบบนี้จริง ๆ เหรอ" น้ำหันมาถามหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว
     "ก็ใช่น่ะสิหรือน้ำคิดว่าแค่ใส่เสื้อยืด กางเกงขายาว และที่ครอบนิ้วเหรอ" ฉันตอบและถาม
ทันที ซึ่งเมื่อเดินออกจากห้องแต่งตัวไปยังสนามซ้อม ก็มีนักเรียนทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันต่างก็มอง
มาที่น้ำและฉัน ยิ่งไปกว่านั้นตอนน้ำแต่งชุดนี้แล้วรวบผมให้เรียบร้อยกว่าที่เคยทำให้น้ำดูสวยขึ้นมากแล้วเมื่อรวมกับชุดยิงธนูที่รัดรูปก็ทำให้สวยจนหลายคนยกให้เป็นดาวโรงเรียนคู่กับฉัน ในการ
ซ้อมแม้แต่น้ำเองก็ต้องอึ้งเพราะฉันยิง 10 ลูกก็เข้าวงแดงทั้ง 10 ลูกเช่นกัน จนรุ่นพี่ที่เป็นคู่แข่ง
ถึงขนาดพูดว่าปีนี้พวกเราแพ้ยับแน่ (อ่ะอ่ะ อย่าพึ่งดีใจไปเพราะเมื่อถึงวันแข่งจริง ๆ ก็เกิด
เหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น)
     "โอ้ยยยย" ฉันร้องอย่างเจ็บปวด
     "แกเป็นยังไงมั่งไหวไหม" แยมถามอย่างร้อนรน
     "ไม่รู้.." ฉันพูดขณะที่มือก็ยังกดอยู่ที่ท้อง
     "นิดเป็นอะไร" น้ำวิ่งมาถามอย่างรีบร้อนพร้อมกับส้มกับเก๋
     "นิดประจำเดือนมาน่ะน้ำ" ออมพูดขณะนำถุงใส่น้ำร้อนมาให้
     "ห่ะ.." น้ำร้องเสียงหลง
     "แล้วจะแข่งไหวไหมเนี่ย" น้ำพูดขึ้น
     "ยังไงฉันก็ต้องไหว ฉันพูดคำไหนคำนั้น" ฉันพยายามลุกขึ้น
     "ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไรน่ะ น้ำเป็นห่วงนะนิด" น้ำพูดอย่างเศร้า ๆ
     "ไหวอยู่แล้ว" ฉันพยายามลุกขึ้นอีกครั้งโดยมีแยม ออม ส้มและเก๋ช่วยกันประคอง ส่วนน้ำก็
ถือคันธนูเดินตามมา
     "พี่ว่าเราขอเลื่อนการแข่งไปก่อนไหมนิด" พี่ปิ่นที่ได้ข่าวก็บอกอย่างเป็นห่วง
     "ไม่ได้ค่ะพ่อของน้ำอุส่ามาดูทั้งทีนิดจะสูดให้ถึงที่สุดค่ะ" ฉันตอบพี่ปิ่นก่อนจะหันไปมองน้ำ
     "เอางั้นก็ได้แต่ถ้าไม่ไหวก็รีบบอกพี่นะ" พี่ปิ่นยังคงเป็นห่วง
     "ในการแข่งขันยิงธนูระยะ 50 เมตร นักกีฬาจะยิงพร้อมกันคนล่ะ 2 ชุดชุดละ 5 ลูก รวม 2
ชุดเป็น 10 ลูก คะแนนรวมสูงสุดจะเป็นผู้ชนะในเซตแรก นักกีฬาทุกคนพร้อม ยิงได้" เมื่อสิ้นสุด
คำประกาศฉัน พี่โจ้ น้ำ และพี่เมฆ ต่างก็โน้มสายธนูและยิงออกไปทันที จนหมดทั้ง 2 ชุดผลสรุป
ว่าทีมฉันแพ้อยู่ 5 คะแนน ต่อไปเป็นการแข่งขันประเภทคู่ซึ่งน้ำของลงแข่งก่อนเพื่อให้ฉันมาพัก
ซึ่งออมก็เอากระเป๋าน้ำร้อนมาวางใว้ที่ท้องฉันทันที ในการแข่งขันรอบที่ 2 น้ำเป็นฝ่ายชนะทำให้
ฉันกับพี่เมฆต้องแข่งในเซตตัดสิน
     "ไหวมั้ยนิด" น้ำยังคงเป็นห่วงฉันหลังจากที่เดินมาที่เต้นท์
     "ไหวสิ น้ำเราต้องชนะ" ฉันพูดก่อนจะจับมือน้ำมากุม
     "น้ำเชื่อนิดเราต้องชนะ" น้ำกุมมือฉันตอบก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นเดินไปยังตำแหน่ง
     "การแข่งขันเซตสุดท้ายเพื่อหาผู้ชนะ โดยการสลับยิงนักกีฬาจะมี 3 ลูก เข้าที่....ยิงได้" เมื่อ
พี่โชประกาศจบพี่เมฆก็เริ่มยิงทันที โดยลูกแรกเข้า 10 คะแนน ส่วนฉันก็เข้า 10 คะแนนเช่นกัน
ลูก ลูกที่ 2 พี่เมฆยังคงยิงเข้า 10 คะแนนเช่นเคย ส่วนฉันก็ไม่น้อยหน้า 10 เช่นกัน ลูกที่ 3 พี่
เมฆทำได้ 9 คะแนน ส่วนฉันที่เริ่มปวดท้องขึ้นมาอีกถึงขนาดมือสั่นจึงต้องรวบรวมสมาธิใหม่แล้ว
ยกคันธนูขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะได้ยินเสียงน้ำกรีดดังลั่นออกมา พร้อมกับวิ่งมากอดฉันทันที
     "เราชนะแล้วนิด เราชนะแล้ว" น้ำพูดพลางน้ำตาไหวออกมา ส่วนฉันที่เมื่อยิงดอกนั้นไปก็ต้อง
นั่งลงทันทีเพราะทนเจ็บไม่ไหวก่อนจะเงยหน้ามาดูว่าทำ 10 คะแนนได้นั่นเอง และนั่นทำให้ฉัน
ถึงกับลืมความเจ็บทันที ในการรับรางวัลพี่โชขออนุญาติให้พ่อของน้ำเป็นผู้มอบถ้วยรางวัล
     "ทำได้ดีมาก พ่อภูมิในตัวลูกนะน้ำ"
     "ขอบคุณค่ะคุณพ่อ" น้ำกล่าวตอบทั้งน้ำตา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำได้รับคำชมจากพ่อ ก่อน
จะหันมาจับมือฉันแล้วถือถ้วยรางวัลคู่กัน ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างพากันปรบมือให้ และ....
     "โอ้ย...." เจ้าของเสียงเดิม
     "นิดเป็นไงมั่ง" น้ำถามอย่างร้อนรน
     "พี่ว่าเอานิดไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่านะ"
     "ค่ะพี่ปิ่น" พอน้ำตอบ พี่เมฆกับพี่โจ้ ก็เอาเปลที่ข้างสนามพาฉันส่งห้องพยาบาลทันที
      "เป็นไงมั่งล่ะยัยนิด" พ่อฉันถามขนะที่ฉันได้แต่ยิ้ม ไ
     "ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณก็แค่ปวดประจำเดือนกินยาเดียวก็หาย" แม่ฉันบอกยิ้ม ๆ ก่อนจะพยัก
หน้าก่อนจะออกจากห้องพยาบาลพร้อมกัน
     "น้ำฉันไม่เป็นไรแล้วเธอไปหาพ่อเธอเถอะ ออม แยม มิ้นก็อยู่" ฉันบอกก่อนจะมองหน้าทุก
คน
     "ไม่เป็นไรแน่นะ" น้ำยังคงเป็นห่วง
     "ไม่เป็นไรหรอก รีบไปเถอะเดียวคุณพ่อเธอก็กลับไปก่อนหรอก" ฉันคะยั้นคะยอ
     "งั้นเดียวน้ำจะรีบไปรีบมานะ" พูดจบน้ำก็เดินไปทันที ส่วนฉันก็หลับเพราะฤทธิ์ยา
     "คุณพ่อยังอยู่หรือค่ะ" น้ำพูดทันทีที่เห็นพ่อ
     "พอดีพ่อคุยกับอาจารย์อยู่น่ะ บอกว่าน้ำตั้งใจซ้อมมาก เหนื่อยไหมลูกน้ำ" พ่อพูดขนะเอามือ
ลูบที่ผมเบา ๆ
     "ไม่เหนื่อยค่ะคุณพ่อ" น้ำตอบ
     "ศุกร์นี้พ่อจะมารับนะ" คุณพ่อของน้ำพูดจบก็ยกมือไหว้พวกครูที่โรงเรียนแล้วเดินขึ้นรถ ส่วน
น้ำที่ยืนมองก็เดินกลับมาที่ห้องพยาบาลแล้วนั่งมองถ้วยรางวัลก่อนจะมองมาที่ฉันซึ่งหลับสนิท
     "ขอบใจนะนิด" น้ำพูดเบา ๆ ออกมา
     2 ชั่วโมงต่อมาเมื่อฉันตื่นขึ้นก็พบเพียงน้ำคนเดียวที่ยังนั่งรออยู่
     "อ้าวน้ำ เพื่อน ๆ ไปไหนหมดล่ะ" ฉันถามทันทีที่ฉันลุกขึ้น
     "เพื่อน ๆ แยกย้ายไปที่ชมรมน่ะ นิดล่ะเป็นไงบ้าง" น้ำยังคงถามเหมือนเดิน
     "ไม่เป็นไรแล้ว งั้นเราไปชมรมกันเถอะ" พูดจบฉันก็กระโดดลงจากเตียงทันที
     "ระวังนิด" น้ำรีบประคองทันที
     "ไม่เป็นไรหายแล้วไปกันเถอะ GO" ฉันเอามือโอบไหล่น้ำแล้วพาเดินออกจากห้องพยาบาล
ทันที
     "ไงยัยเตี้ย" เสียงนี้ที่ทำให้ฉันต้องสะดุดทุกที
     "เป็นยังไงบ้างพี่เป็นห่วงแทบแย่เลยน่ะ" อ่ะมาแปลกแฮะฉันคิดในใจขณะที่น้ำก็มองมาที่ฉัน
สลับกับพี่นุ
     "น้องน้ำวันนี้สุดยอดมากน่ะ พี่ดีใจกับชัยชนะด้วย ส่วนยัยเตี้ยพี่ขอเตือนไว้เลยนะอย่าทำอะไร
แผลง ๆ อย่างนี้อีกพี่มีเราเป็นน้องสาวคนเดียวนะ" พูดจบพี่นุก็เดินจากไป ซึ่งฉันก็ได้แต่มองแล้ว
ทำท่างง ๆ กับคำพูดของเจ้าพี่ตัวแสบ
     "นิดเป็นน้องพี่นุเหรอ" น้ำหันมาถามเพื่อความแน่ใจ
     "อื้อ เป็นพี่น้องกัน ก็นามสกุลเดียวกันนิ" ฉันยักหน้าก่อนจะพูดต่อแล้วก็พอน้ำเดินไปสนาม
     "ไงสาวน้อยทั้งสองดังใหญ่แล้วนะรู้ใหม" พี่โชพูดขึ้นทันทีที่เห็นฉันกับน้ำเดินมาคู่กัน
     "ยังไงค่ะนิดไม่เข้าใจ" ฉันกับน้ำยังคงมองหน้ากันไปมา
     "พรุ่งนี้เดียวก็รู้ล่ะจ๊ะ เอาล่ะพี่กับทุกคนในชมรมรอเรา 2 คนมาเปิดงานอยู่นะไปกันเถอะ" แล้ว
พี่โชก็พาเรา 2 คนไปที่ห้องชมรม ภายในห้องรุ่นพี่และเพื่อน ๆ ทุกคนต่างอยู่กันพร้อมหน้าบนโต๊ะ
ก็มีแต่ของกินเพียบ
     "เอาล่ะเมื่อทุกคนมาพร้อมแล้วเรามาฉลองให้กับสาวน้อยนักธนูทั้ง 2 คนหน่อย ดื่ม" พูดจบ
พี่โชก็ยกแก้วที่ใส่น้ำอัดลมขึ้นชูก่อนที่ทุกคนจะทำตามแล้วดื่มกัน พวกเราต่างสนุกสนานกันโดย
ที่งานนี้ก็ต้องมีเพื่อนซี้อย่าง ออม แยม และมิ้นรวมอยู่ด้วย ส่วนส้มกับเก๋อยู่ชมรมยิงธนูอยู่แล้วจน
งานเลิกเราก็แยกย้ายกันกลับหอพัก
     วันรุ่งขึ้นขณะที่พวกเราทั้งหมดกำลังเดินมาที่โรงอาหารก็มีแต่คนมองมาที่พวกเราแล้วก็ซุบซิบ
กัน
     "พวกนั้นเป็นอะไรมากหรือเปล่า" ฉันถามขึ้นมาทันที
     "ไม่มากหรอกมาดูนี่" แล้วแยมก็ดึงมือฉันกับน้ำไปที่บอร์ดของไรงเรียน
 
     ดาวโรงเรียน 2 ดวงแห่งโรงเรียนสตรีคอนเวนท์
 
1. เด็กหญิงมณิสรา วัฒนกุล ม.1/1
2. เด็กหญิงน้ำรินทร์ กิติพงศ์ ม. 1/1
 
นักกีฬายิงธนูแห่งชมรมยิงธนู
 
     "เป็นไงล่ะ แล้วทีนี้จะไม่ให้พวกนั้นมองได้ไง" แยมพูดยิ้ม ๆ
     ซึ่งในบอร์ดเป็นรูปฉันกับน้ำตอนใส่ชุดยิงธนู ด้านล้างก็เป็นชื่อและยังมีรูปในอริยาบทต่าง ๆ ซึ่ง
ฉันกับน้ำไม่รู้ตัวเลยว่าโดนถ่ายรูปตอนไหน แต่รูปที่ทำให้ฉันกับน้ำยิ้มออกก็ตอนที่น้ำทำท่ากรีด
และตอนที่น้ำกับฉันถือถ้วยรางวัลชูขึ้นเหนือศีรษะ
     "พอดูรูปน้ำตอนแต่งชุดนี้สวยมากเลยนะเนี่ย อยากได้รูปจัง" ฉันแซวน้ำทันที
     "ไงค่ะทุกคน" เสียงของพี่ปิ่นทำให้พวกเราทุกคนหันไปด้านหลัง
     "สวัสดีค่ะพี่ปิ่น" ฉันกล่าวทักทายทันที
     "พี่เอารูปมาให้ทั้ง 2 คนจ๊ะ" พี่ปิ่นยืนรูปให้ฉันกับน้ำ ซึ่งเป็นรูปเดียวเต็มตัวตอนยืนฟังประกาศ
และอีก 2 รูปเป็นรูปตอนน้ำกับฉันในท่ายิงธนูถ่ายจากด้านข้าง และรูปสุดท้ายเป็นรูปคู่ตอนถือถ้วย
คู่กัน
     "ขอบคุณค่ะพี่ปิ่น" น้ำขอบคุณขณะที่ยังคงมองรูปทั้ง 3 ใบนั้นอยู่
     "อ่อ อีกอย่างตอนนี้รุ่นพี่จัดตั้งกลุ่ม FC น้องน้ำกับน้องนิดแล้วนะ" พี่ปิ่นพูดก่อนจะเดินยิ้ม ๆ
จากไป
     และนั้นคือเหตุผลที่บางครั้งฉันกับน้ำจะได้รับของขวัญหรือดอกไม้จากนักเรียน ม.ปลาย จน
ต้องเดือดร้อนถึงพี่นุกับพี่โชประกาศห้ามมายุ่งกับน้ำและนิดถ้าไม่อยากมีเรื่อง ทำให้เรื่องเงียบลง
ได้