วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     หลังจากที่ 1 ใน 3 คนนั้นถูกฉันตบไปทีหนึ่ง ฉันก็นึกว่าจะสงบลงแต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อ

มีเพื่อนร่วมห้องได้มากระซิบบอกว่าพวกนั้นจะเอาคืน ฉันจึงต้องหาวิธีจัดการก่อนจริง ๆ แล้วฉันคน

เดียวก็จัดการได้แต่ที่ต้องให้แยมมาช่วยอีกแรงเพราะกันพลาด และเป็นอย่างที่คิดเพราะเมื่อเจอก็

จาก 3 กลายเป็น 5 คน

     "แยมดูนั่นสิ มีลูกกระจอกเพิ่มอีก 2 " ฉันหันไปหาแยมที่ยังคงยืนกอดอกมองไปทางพวกนั้น

     "ยังไงพวกฉันก็มากกว่า" นักเรียนหญิงที่ดูจะเป็นหัวหน้าพูดทันที

     "จำนวนคนไม่สำคัญหรอก" แยมพูด

     "เฮ้ยแกนั่นยัยแยมนักกีฬาวองเล่บอลนี่หวา" 1 ใน 5 คนนั้นกระซิบบอกเพื่อน ก็ทำเอาทั้ง 5

คนถึงกับเหงื่อซิบเพราะเป็นที่รู้กันว่าแยมอยู่ในตำแหน่งตัวตบนั่นเอง แล้วแรงตบก็ธรรมดาซะที่

ไหนเพราะมีคนใจกล้ารับลูกตบของแยมแค่ 3 ทีก็ทำให้แขนล้าจนยกแทบไม่ขึ้นเป็นอาทิตย์

     "อ่ะ พึ่งรู้เราก็ดังเหมือนกันแฮะ" แยมพูดขณะที่มือยังคงกอดอกอยู่อย่างนั้น

     "จะเอายังไงก็ว่ามา" ฉันถามต่อ ซึ่งจริง ๆ แล้วฉันก็ไม่อยากจะมีเรื่องมากนักไม่ใช่ว่ากลัว แต่

กล้วว่าพวกนี้จะผูกใจเจ็บแล้วไปลงกับเพื่อนอย่างออมกับมิ้น

     "ฉันขอบอกว่าพี่โชเป็นของฉัน" ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มบอก

     "อุต๊ะ พี่โชเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่" ฉันถามทันที

     "ก็ ยังไงพวกฉันก็เป็น FC พี่โชเขาแต่เธอไม่ใช่" ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มพูดต่อ

     "จะเป็น F ซง FC ยังไงก็แล้วแต่ แต่ถ้าใครมาหาเรื่องฉันฉันก็ไม่ปล่อย อีกอย่างฉันกับพี่โชก็

เป็นแค่รุ่นพี่ที่พี่ชายรู้จัก" ฉันพูดออกไปอย่างนั้น ก็จริงนี่นาที่พี่โชรู้จักและแถมยังอยู่กลุ่มเดียวกับ

พี่ชายฉันเวลากินข้างหรือเดินไปไหนมาไหน

     "จะเชื่อได้ไงพี่ชายเธอเป็นใคร"

     "อุต๊ะ(รอบ 2) เรื่องอะไรที่เธอจะต้องรู้ว่าพี่ชายฉันเป็นใคร" ฉันตอบก่อนจะมองหน้าแยมแล้ว

ยิ้ม แต่ขณะที่กำลังพูดกันอยู่นั้น

     "หยุดได้แล้วทุกคน" พี่ปิ่นก็เดินเข้ามาพร้อมกับออม มิ้น และพี่โช ซึ่งนอกจากทั้ง 5 คนจะ

หน้าเสียแล้วฉันกับแยมรีบเอามือที่กอดอกลงทันที

     "พี่พึ่งรู้เรี่องนี้เมื่อกี้นะ" พี่โชพูดก่อนจะไล่มองทีละคน ฉันจึงหันไปมองออมกับมิ้นที่ยืนอยู่

ด้านหลังพี่ปิ่น

     "ไม่ใช่ 2 คนนี้หรองค่ะน้องนิด แต่เป็นน้องเนย" พี่ปิ่นตอบก่อนที่ฉันจะทำหน้างง (เออคือ

ฉันจำเพื่อนในห้องไม่ได้หรอกว่าใครชื่ออะไรกันบ้าง)

     "พี่ไม่ห้ามนะและพี่ก็ต้องขอบใจพวกน้อง ๆ มากที่ตั้งให้พี่เป็น FC แต่ที่พี่เสียใจคือพวกน้อง

ทุกคนอยู่ชมรมยิงธนูแล้วมาทะเลาะกันเองแบบนี้" พี่โชยังคงพูดต่อ

     "ถ้าพวกน้องเก่งกันนักพี่จะจัดให้มีการแข่งภายในชมรม โดยพี่จะให้น้องนิดกับน้องน้ำอยู่ทีม

เดียวกันแล้วจะเชิญผู้ปกครองกับอาจารย์มาดูด้วย" พี่โชพูดจบก็เดินจากไปทันที ส่วนพี่ปิ่นก็ได้แต่

ส่ายหน้าแล้วเดินมาจับแขนฉันกับแยมเดินออกไป

     และแล้วตารางกำหนดการแข่งขันก็ออกมา ซึ่งฉันกับน้ำจะต้องแข่งกับรุ่นพี่ ม. 2 ทำให้น้ำต้อง

ซ้อมอย่างหนักส่วนฉันก็กินกับเล่น 2 อย่าง จนกระทั่งเพื่อนสนิทของน้ำที่ชื่อส้มกับเก๋มาบอกว่าที่

น้ำเป็นคนอย่างนี้เพราะพ่อของน้ำรักพี่ชายมากกว่าซึ่งให้น้ำทำดีแค่ไหนพ่อของน้ำก็ไม่เคยชม

และนั่นก็ทำให้ฉันเข้าใจว่าทำไมคนชื้อน้ำถึงมีนิสัยแบบนี้ ฉันจึงลุกขึ้นเดินไปหาน้ำทันที

     "น้ำเธออยากชนะในการแข่งขันนี้หรอ" ฉันถาม

     "ใช่ฉันต้องชนะ" น้ำตอบก่อนจะง้างสายธนูเพื่อที่จะยิงต่อ

     "ถ้าทีมเราชนะเธอจะให้อะไรฉัน" ฉันพูดต่อรองทันที

     "อย่างเธอที่ฉันไม่เคยเห็นซ้อมเลยงั้นเหรอ" น้ำยังคงตอบอย่างเดิม

     "แล้วถ้าชนะล่ะ เธอจะว่าไง" ฉันยังไม่ยอมแพ้

     "ได้ถ้าทีมเราชนะ ฉันขอสัญญาตรงนี้เลยว่าฉันจะขอเป็นเพื่อนเธอตลอดไป" น้ำพูดก่อนจะ

มองหน้าทุกคน ซึ่งฉันก็ยิ้มก่อนจะยื่นมือให้จับ

     "งั้นต่อไปน้ำและเธอส้มกับเก๋เราจะเป็นเพื่อนกัน" ฉันตอบก่อนจะเดินไปแล้วทำท่าจะนั่ง

     "นิดแล้วเธอจะไม่ซ้อมเลยเหรอ" น้ำถามทันที

     "อย่างนิดไม่ต้อมซ้อมหรอกน้ำ" ออมพูดยิ้ม ๆ ก่อนมองหน้าฉัน

     "ทำไมไม่ต้องซ้อม" น้ำถามอย่างสงสัย ซึ่งมิ้นก็สงสัยเหมือนกันเพราะไม่เคยเห็นนิดซ้อม

นอกจากนั่งคุยกับนั่งกินขนม

     "ก็เพราะนิดเป็นนักกีฬายิงธนูของสมาคมยิงธนูแห่งประเทศไทยไงล่ะ" คำตอบของออมทำให้

ทุกคนที่ได้ยินถึงกับตะลึงทันที

     "ใช่นั่นคือเหตุผลที่ทำไมพี่กับพี่โชถึงได้ไม่ว่าอะไรนิดยังไงล่ะค่ะ" พี่ปิ่นพูดยิ้ม ๆ

     "พี่ปิ่นรู้เรื่องนี้หรือค่ะ" น้ำหันไปถามพี่ปิ่น

     "ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้หรอกจ๊ะ จนที่อาราย์ที่ปรึกษามาพูดวันนั้นนั่นแหละ พอพี่เจออาจารย์อีกครั้ง

เลยถามว่าทำไมอาจารย์ถึงได้เคยชวนน้องนิดมาเข้าชมรมยิงธนู ถึงได้รู้ว่าน้องนิดเป็นนักกีฬาของ

สมาคมน่ะ" พี่ปิ่นพูดก่อนจะยิ้มมาให้ฉัน

     "ฉะนั้นน้ำก็ว่างใจได้ว่าเราจะไม่แพ้ และเราก็ไม่ชอบความพ้ายแพ้" ฉันพูดอีกครั้งก่อนจะนั่ง

ลงที่เดิมซึ่งนั่นทำให้น้ำถึงขนาดยิ้มออกมาและก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นน้ำยิ้มด้วย ก่อนการแข่งขัน

1 วันฉันก็ได้เอาธนูและอุปกรณ์มาให้กับน้ำและลงซ้อมยิงธนูคู่กัน

     "นิดนี่น้ำต้องใส่ชุดแบบนี้จริง ๆ เหรอ" น้ำหันมาถามหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว

     "ก็ใช่น่ะสิหรือน้ำคิดว่าแค่ใส่เสื้อยืด กางเกงขายาว และที่ครอบนิ้วเหรอ" ฉันตอบและถาม

ทันที ซึ่งเมื่อเดินออกจากห้องแต่งตัวไปยังสนามซ้อม ก็มีนักเรียนทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกันต่างก็มอง

มาที่น้ำและฉัน ยิ่งไปกว่านั้นตอนน้ำแต่งชุดนี้แล้วรวบผมให้เรียบร้อยกว่าที่เคยทำให้น้ำดูสวยขึ้นมากแล้วเมื่อรวมกับชุดยิงธนูที่รัดรูปก็ทำให้สวยจนหลายคนยกให้เป็นดาวโรงเรียนคู่กับฉัน ในการ

ซ้อมแม้แต่น้ำเองก็ต้องอึ้งเพราะฉันยิง 10 ลูกก็เข้าวงแดงทั้ง 10 ลูกเช่นกัน จนรุ่นพี่ที่เป็นคู่แข่ง

ถึงขนาดพูดว่าปีนี้พวกเราแพ้ยับแน่ (อ่ะอ่ะ อย่าพึ่งดีใจไปเพราะเมื่อถึงวันแข่งจริง ๆ ก็เกิด

เหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น)

     "โอ้ยยยย" ฉันร้องอย่างเจ็บปวด

     "แกเป็นยังไงมั่งไหวไหม" แยมถามอย่างร้อนรน

     "ไม่รู้.." ฉันพูดขณะที่มือก็ยังกดอยู่ที่ท้อง

     "นิดเป็นอะไร" น้ำวิ่งมาถามอย่างรีบร้อนพร้อมกับส้มกับเก๋

     "นิดประจำเดือนมาน่ะน้ำ" ออมพูดขณะนำถุงใส่น้ำร้อนมาให้

     "ห่ะ.." น้ำร้องเสียงหลง

     "แล้วจะแข่งไหวไหมเนี่ย" น้ำพูดขึ้น

     "ยังไงฉันก็ต้องไหว ฉันพูดคำไหนคำนั้น" ฉันพยายามลุกขึ้น

     "ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไรน่ะ น้ำเป็นห่วงนะนิด" น้ำพูดอย่างเศร้า ๆ

     "ไหวอยู่แล้ว" ฉันพยายามลุกขึ้นอีกครั้งโดยมีแยม ออม ส้มและเก๋ช่วยกันประคอง ส่วนน้ำก็

ถือคันธนูเดินตามมา

     "พี่ว่าเราขอเลื่อนการแข่งไปก่อนไหมนิด" พี่ปิ่นที่ได้ข่าวก็บอกอย่างเป็นห่วง

     "ไม่ได้ค่ะพ่อของน้ำอุส่ามาดูทั้งทีนิดจะสูดให้ถึงที่สุดค่ะ" ฉันตอบพี่ปิ่นก่อนจะหันไปมองน้ำ

     "เอางั้นก็ได้แต่ถ้าไม่ไหวก็รีบบอกพี่นะ" พี่ปิ่นยังคงเป็นห่วง

     "ในการแข่งขันยิงธนูระยะ 50 เมตร นักกีฬาจะยิงพร้อมกันคนล่ะ 2 ชุดชุดละ 5 ลูก รวม 2

ชุดเป็น 10 ลูก คะแนนรวมสูงสุดจะเป็นผู้ชนะในเซตแรก นักกีฬาทุกคนพร้อม ยิงได้" เมื่อสิ้นสุด

คำประกาศฉัน พี่โจ้ น้ำ และพี่เมฆ ต่างก็โน้มสายธนูและยิงออกไปทันที จนหมดทั้ง 2 ชุดผลสรุป

ว่าทีมฉันแพ้อยู่ 5 คะแนน ต่อไปเป็นการแข่งขันประเภทคู่ซึ่งน้ำของลงแข่งก่อนเพื่อให้ฉันมาพัก

ซึ่งออมก็เอากระเป๋าน้ำร้อนมาวางใว้ที่ท้องฉันทันที ในการแข่งขันรอบที่ 2 น้ำเป็นฝ่ายชนะทำให้

ฉันกับพี่เมฆต้องแข่งในเซตตัดสิน

     "ไหวมั้ยนิด" น้ำยังคงเป็นห่วงฉันหลังจากที่เดินมาที่เต้นท์

     "ไหวสิ น้ำเราต้องชนะ" ฉันพูดก่อนจะจับมือน้ำมากุม

     "น้ำเชื่อนิดเราต้องชนะ" น้ำกุมมือฉันตอบก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นเดินไปยังตำแหน่ง

     "การแข่งขันเซตสุดท้ายเพื่อหาผู้ชนะ โดยการสลับยิงนักกีฬาจะมี 3 ลูก เข้าที่....ยิงได้" เมื่อ

พี่โชประกาศจบพี่เมฆก็เริ่มยิงทันที โดยลูกแรกเข้า 10 คะแนน ส่วนฉันก็เข้า 10 คะแนนเช่นกัน

ลูก ลูกที่ 2 พี่เมฆยังคงยิงเข้า 10 คะแนนเช่นเคย ส่วนฉันก็ไม่น้อยหน้า 10 เช่นกัน ลูกที่ 3 พี่

เมฆทำได้ 9 คะแนน ส่วนฉันที่เริ่มปวดท้องขึ้นมาอีกถึงขนาดมือสั่นจึงต้องรวบรวมสมาธิใหม่แล้ว

ยกคันธนูขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะได้ยินเสียงน้ำกรีดดังลั่นออกมา พร้อมกับวิ่งมากอดฉันทันที

     "เราชนะแล้วนิด เราชนะแล้ว" น้ำพูดพลางน้ำตาไหวออกมา ส่วนฉันที่เมื่อยิงดอกนั้นไปก็ต้อง

นั่งลงทันทีเพราะทนเจ็บไม่ไหวก่อนจะเงยหน้ามาดูว่าทำ 10 คะแนนได้นั่นเอง และนั่นทำให้ฉัน

ถึงกับลืมความเจ็บทันที ในการรับรางวัลพี่โชขออนุญาติให้พ่อของน้ำเป็นผู้มอบถ้วยรางวัล

     "ทำได้ดีมาก พ่อภูมิในตัวลูกนะน้ำ"

     "ขอบคุณค่ะคุณพ่อ" น้ำกล่าวตอบทั้งน้ำตา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำได้รับคำชมจากพ่อ ก่อน

จะหันมาจับมือฉันแล้วถือถ้วยรางวัลคู่กัน ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างพากันปรบมือให้ และ....

     "โอ้ย...." เจ้าของเสียงเดิม

     "นิดเป็นไงมั่ง" น้ำถามอย่างร้อนรน

     "พี่ว่าเอานิดไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่านะ"

     "ค่ะพี่ปิ่น" พอน้ำตอบ พี่เมฆกับพี่โจ้ ก็เอาเปลที่ข้างสนามพาฉันส่งห้องพยาบาลทันที

      "เป็นไงมั่งล่ะยัยนิด" พ่อฉันถามขนะที่ฉันได้แต่ยิ้ม ไ

     "ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณก็แค่ปวดประจำเดือนกินยาเดียวก็หาย" แม่ฉันบอกยิ้ม ๆ ก่อนจะพยัก

หน้าก่อนจะออกจากห้องพยาบาลพร้อมกัน

     "น้ำฉันไม่เป็นไรแล้วเธอไปหาพ่อเธอเถอะ ออม แยม มิ้นก็อยู่" ฉันบอกก่อนจะมองหน้าทุก

คน

     "ไม่เป็นไรแน่นะ" น้ำยังคงเป็นห่วง

     "ไม่เป็นไรหรอก รีบไปเถอะเดียวคุณพ่อเธอก็กลับไปก่อนหรอก" ฉันคะยั้นคะยอ

     "งั้นเดียวน้ำจะรีบไปรีบมานะ" พูดจบน้ำก็เดินไปทันที ส่วนฉันก็หลับเพราะฤทธิ์ยา

     "คุณพ่อยังอยู่หรือค่ะ" น้ำพูดทันทีที่เห็นพ่อ

     "พอดีพ่อคุยกับอาจารย์อยู่น่ะ บอกว่าน้ำตั้งใจซ้อมมาก เหนื่อยไหมลูกน้ำ" พ่อพูดขนะเอามือ

ลูบที่ผมเบา ๆ

     "ไม่เหนื่อยค่ะคุณพ่อ" น้ำตอบ

     "ศุกร์นี้พ่อจะมารับนะ" คุณพ่อของน้ำพูดจบก็ยกมือไหว้พวกครูที่โรงเรียนแล้วเดินขึ้นรถ ส่วน

น้ำที่ยืนมองก็เดินกลับมาที่ห้องพยาบาลแล้วนั่งมองถ้วยรางวัลก่อนจะมองมาที่ฉันซึ่งหลับสนิท

     "ขอบใจนะนิด" น้ำพูดเบา ๆ ออกมา

     2 ชั่วโมงต่อมาเมื่อฉันตื่นขึ้นก็พบเพียงน้ำคนเดียวที่ยังนั่งรออยู่

     "อ้าวน้ำ เพื่อน ๆ ไปไหนหมดล่ะ" ฉันถามทันทีที่ฉันลุกขึ้น

     "เพื่อน ๆ แยกย้ายไปที่ชมรมน่ะ นิดล่ะเป็นไงบ้าง" น้ำยังคงถามเหมือนเดิน

     "ไม่เป็นไรแล้ว งั้นเราไปชมรมกันเถอะ" พูดจบฉันก็กระโดดลงจากเตียงทันที

     "ระวังนิด" น้ำรีบประคองทันที

     "ไม่เป็นไรหายแล้วไปกันเถอะ GO" ฉันเอามือโอบไหล่น้ำแล้วพาเดินออกจากห้องพยาบาล

ทันที

     "ไงยัยเตี้ย" เสียงนี้ที่ทำให้ฉันต้องสะดุดทุกที

     "เป็นยังไงบ้างพี่เป็นห่วงแทบแย่เลยน่ะ" อ่ะมาแปลกแฮะฉันคิดในใจขณะที่น้ำก็มองมาที่ฉัน

สลับกับพี่นุ

     "น้องน้ำวันนี้สุดยอดมากน่ะ พี่ดีใจกับชัยชนะด้วย ส่วนยัยเตี้ยพี่ขอเตือนไว้เลยนะอย่าทำอะไร

แผลง ๆ อย่างนี้อีกพี่มีเราเป็นน้องสาวคนเดียวนะ" พูดจบพี่นุก็เดินจากไป ซึ่งฉันก็ได้แต่มองแล้ว

ทำท่างง ๆ กับคำพูดของเจ้าพี่ตัวแสบ

     "นิดเป็นน้องพี่นุเหรอ" น้ำหันมาถามเพื่อความแน่ใจ

     "อื้อ เป็นพี่น้องกัน ก็นามสกุลเดียวกันนิ" ฉันยักหน้าก่อนจะพูดต่อแล้วก็พอน้ำเดินไปสนาม

     "ไงสาวน้อยทั้งสองดังใหญ่แล้วนะรู้ใหม" พี่โชพูดขึ้นทันทีที่เห็นฉันกับน้ำเดินมาคู่กัน

     "ยังไงค่ะนิดไม่เข้าใจ" ฉันกับน้ำยังคงมองหน้ากันไปมา

     "พรุ่งนี้เดียวก็รู้ล่ะจ๊ะ เอาล่ะพี่กับทุกคนในชมรมรอเรา 2 คนมาเปิดงานอยู่นะไปกันเถอะ" แล้ว

พี่โชก็พาเรา 2 คนไปที่ห้องชมรม ภายในห้องรุ่นพี่และเพื่อน ๆ ทุกคนต่างอยู่กันพร้อมหน้าบนโต๊ะ

ก็มีแต่ของกินเพียบ

     "เอาล่ะเมื่อทุกคนมาพร้อมแล้วเรามาฉลองให้กับสาวน้อยนักธนูทั้ง 2 คนหน่อย ดื่ม" พูดจบ

พี่โชก็ยกแก้วที่ใส่น้ำอัดลมขึ้นชูก่อนที่ทุกคนจะทำตามแล้วดื่มกัน พวกเราต่างสนุกสนานกันโดย

ที่งานนี้ก็ต้องมีเพื่อนซี้อย่าง ออม แยม และมิ้นรวมอยู่ด้วย ส่วนส้มกับเก๋อยู่ชมรมยิงธนูอยู่แล้วจน

งานเลิกเราก็แยกย้ายกันกลับหอพัก

     วันรุ่งขึ้นขณะที่พวกเราทั้งหมดกำลังเดินมาที่โรงอาหารก็มีแต่คนมองมาที่พวกเราแล้วก็ซุบซิบ

กัน

     "พวกนั้นเป็นอะไรมากหรือเปล่า" ฉันถามขึ้นมาทันที

     "ไม่มากหรอกมาดูนี่" แล้วแยมก็ดึงมือฉันกับน้ำไปที่บอร์ดของไรงเรียน

 

     ดาวโรงเรียน 2 ดวงแห่งโรงเรียนสตรีคอนเวนท์

 

1. เด็กหญิงมณิสรา วัฒนกุล ม.1/1

2. เด็กหญิงน้ำรินทร์ กิติพงศ์ ม. 1/1

 

นักกีฬายิงธนูแห่งชมรมยิงธนู

 

     "เป็นไงล่ะ แล้วทีนี้จะไม่ให้พวกนั้นมองได้ไง" แยมพูดยิ้ม ๆ

     ซึ่งในบอร์ดเป็นรูปฉันกับน้ำตอนใส่ชุดยิงธนู ด้านล้างก็เป็นชื่อและยังมีรูปในอริยาบทต่าง ๆ ซึ่ง

ฉันกับน้ำไม่รู้ตัวเลยว่าโดนถ่ายรูปตอนไหน แต่รูปที่ทำให้ฉันกับน้ำยิ้มออกก็ตอนที่น้ำทำท่ากรีด

และตอนที่น้ำกับฉันถือถ้วยรางวัลชูขึ้นเหนือศีรษะ

     "พอดูรูปน้ำตอนแต่งชุดนี้สวยมากเลยนะเนี่ย อยากได้รูปจัง" ฉันแซวน้ำทันที

     "ไงค่ะทุกคน" เสียงของพี่ปิ่นทำให้พวกเราทุกคนหันไปด้านหลัง

     "สวัสดีค่ะพี่ปิ่น" ฉันกล่าวทักทายทันที

     "พี่เอารูปมาให้ทั้ง 2 คนจ๊ะ" พี่ปิ่นยืนรูปให้ฉันกับน้ำ ซึ่งเป็นรูปเดียวเต็มตัวตอนยืนฟังประกาศ

และอีก 2 รูปเป็นรูปตอนน้ำกับฉันในท่ายิงธนูถ่ายจากด้านข้าง และรูปสุดท้ายเป็นรูปคู่ตอนถือถ้วย

คู่กัน

     "ขอบคุณค่ะพี่ปิ่น" น้ำขอบคุณขณะที่ยังคงมองรูปทั้ง 3 ใบนั้นอยู่

     "อ่อ อีกอย่างตอนนี้รุ่นพี่จัดตั้งกลุ่ม FC น้องน้ำกับน้องนิดแล้วนะ" พี่ปิ่นพูดก่อนจะเดินยิ้ม ๆ

จากไป

     และนั้นคือเหตุผลที่บางครั้งฉันกับน้ำจะได้รับของขวัญหรือดอกไม้จากนักเรียน ม.ปลาย จน

ต้องเดือดร้อนถึงพี่นุกับพี่โชประกาศห้ามมายุ่งกับน้ำและนิดถ้าไม่อยากมีเรื่อง ทำให้เรื่องเงียบลง

ได้