เปลื่ยนจากทหารโหดมารักกับเด็กช่างไม?

         หลังจากที่ทำกิจกรรมหน้าเสาธงกันเสร็จทุกคนเตรียมตัวเข้าห้องเพื่อเตรียมการสอนของครู แต่ถามว่า ครูแต่ละคนเข้าห้องตรงเวลากันหรือป่าว? บอกเลยว่า....ไม่! ฉันเลยใช้เวลานี้และหาอะไรมานั่งกิน ฉันพยายามเก็บอารมส์ที่ผู้กองตัวแสบพูดเอาไว้เมื่อเช้า อยากจะขยี้ให้สมใจจริงๆ 
  "เอ้าเฟียร์! มานั่งทำอะไรกันตรงนี้?" พี่พบเข้ามาทักทาย เขาเป็นประธานรุ่น 30 ของปวส.
  "พี่หวัดดีค่ะ กินไมค่ะลูกชิ้น" อายถามพี่พบ
  "ไม่ละขอบใจ แล้วนี้ยังไม่ขึ้นเรียนกันอีกหรอทั้งสามคนเนื้ย" 
  "ยังค่ะ พอดีหิวเลยลงมาหาอะไรกินเอา" ฉันตอบพี่เขา
  "ใช่ๆ พวกหนูหิวกันเลยอดใจไม่ไหวจริงๆ" แบมตัวเสริม
  "ระวังพวกทหารนะ เดียวนี้วิลัยเราไม่ธรรมดาเหมือนแต่ก่อน เดียวนี้ทหารคุ้มยันหลังโรงเรียน ไม่คิดจะให้สูบบุหรี่กันเลย"
  "หื้มมม แล้วพวกหนูจะไปที่ไหนกันได้เนื้ย" อายพูด
  "พี่มีที่อยู่เดียวบอกในเฟซแล้วกัน" 
  "ค่ะๆ งั้น......." 
  "เห๊ย!!! ทำไมยังไม่ขึ้นไปเรียนอีก!!!!" ทหารมากันเต็มโรงอาหารพวกฉันก็นั่งนิ่งๆกัน กินอย่างปกติแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ยัง! ขึ้นไปเรียนน!!!" ทหารก็เริ่มไล่นักเรียนนักศึกษาขึ้นห้อง จนเหลือกลุ่มของฉัน 3 คนซุปเกิล จนผู้กองคนเดิมเพิ่มเติมคือใส่ชุดสีเขียว เดินมาแต่ใกล้
  "ต้องนี่เดียวผมจัดการเอง"
  "ครับ!" ทหารคนๆอื่นๆก็เริ่มกระจายไปทางอื่น
  "เฟียร์เดียวกูกินเสร็จขึ้นกันเลยนะ"
  "ได้ๆ พอดีก็ไม่อยากเจอคนบ้างคนเหมือนกัน" ฉันมองหน้าผู้กองที่ยืนอยู่ข้างหน้า "มองหน้ามีอะไรค่ะ?"
  "เมื่อไรจะขึ้นห้อง"
  "แล้วเกี่ยวอะไรของพี่ด้วยค่ะ?" ทำหน้ากวนประสาทไปหนึ่ง
  "พี่ดูแลที่นี้ น้องนั้นและเกี่ยวอะไรหน้าที่พี่ด้วย?"
  "เอ้าา พูดแบบนี้มันก็หาเรื่องนิหว่า" ฉันลุกขึ้นแล้วพยายามจะต่อยหน้าผู้กอง แต่ไออายกับแบมมาห้ามไว้ ถ้าไม่มีสองคนนี้ ฉันโดนเตรียมตัวเรียกผู้ปกครองแน่! 
  "เฟียร์ไปเหอะ คุยไปก็ปวดหัว" อายพูด ฉันหันไปแบม แบมก็พยักหน้า
  "หึ! ไปกันเหอะ ตอนนี้อาจารย์คงคิดถึงพวกเราแล้วม้าง" ฉันพูดประชดใส่พร้อมมองหน้าผู้กองแล้วเดินออกมา แล้วมุ่งหน้าไปห้อง
  "เฟียร์ มึงแมร่งกล้าวะ" แบมพูดขึ้น "แต่ผู้กองแมร่งก็เกินไปบ้างทีอะ"
  "มาที่หลังทำเป็นบอกว่า 'ที่นี่พี่ดูแล' หึพูดแล้วก็ฉุน" ฉันพูดกับแบม แล้วอายก็พูดขึ้นมา
  "เห้ยมึง ชิบหายแล้ววะ"
 
          มันเอาโทรศัพท์มาให้ดู เป็นรูปของฉันกับผู้กองกำลังยืนทะเลาะกัน พร้อมเขียนประกอบขึ้นมาว่า 'ปวช.ปี3 แผนกอิเล็กทรอนิกส์กำลังคุยกับผู้กองอย่างสนิทสนม นี่มันจะเอาไปคนเดียวหรอว่ะ? หืมมม' เอ้า! อะไรเนื้ย!! ทำไมเรื่องแบบนี้ก็สามารถไปตั้งเป็นประเด็นใหญ่เลยหรอว่ะ ฉันไปทำอะไรให้กับคนที่โพสปะเนื้ย
   
  "อาย นี่มันแผนกอะไรที่โพสอะ"
  "บัญชีวะ เหมือนนางรู้ดี"
  "เป็นโรคม้างมึงอย่าไปคิดมาก" แบมพูดขึ้นพร้อมขึ้นห้องไปบนห้อง พวกเรานั่งเรียนกันฉันชอบนั่งด้านหลังของห้อง เวลาสอบทีก็เกือบได้เต็มจนเพื่อนๆทั้งหมดยกให้เป็น 'ควินออฟเดอะเยีย'
 
          พวกเรานั่งคุยกันปกติ ตามภาษาผู้หญิงจนมีเพื่อนร่วมห้องเดินเข้ามาหาฉัน 
  "เฟียร์มีคนมาตาม" ผึ้งเดินเข้ามาเรียกฉัน
  "ใครว่ะมึง"
  "ทหารเมื่อเช้าอะมึง"
  "ชิบหายรอบสอง" อีอายพูดขึ้น ฉันมองไปหาอาย
  "อ๋อๆ เดียวไปๆ" 
  "โอเคร" ผึ้งก็เดินเข้าไปนั่งที่เดิมที่นั่งเรียน 
 
          ฉันก็เดินไปข้างนอก เพราะงานเสร็จหมดแล้ว ก็ไปเห็นห้องหนึ่งเปิดทิ้งไว้เลยมองเข้าไป เห็นผู้ชายใส่ชุดลายพลาง ฉันเลยตะโกนเข้าไป
  "ใครอ่ะ! เรียกตัวมามีอะไร?" ฉันหลบหลังประตู คนมันกลัวนิหว่าเดียวเผลอทำอะไรไม่ดีแล้วจะทำไง
  "คนที่มองหน้ากันเมื่อเช้าไง" เขาก็หันมาหาฉัน แล้วเดินไปที่โต๊ะแล้วนั่งลง "นั่งสิ"
  "ไม่นั่งได้ไม"
  "มารยาทมีไหมครับ" โดนคำนี้ไปจุกสิ ฉันเลยเข้าไปนั่งพร้อมจ้องหน้า
  "มีอะไรไม่ทราบละค่ะ"
  "น้องนั้นและมีปัญหาอะไรเมื่อเช้ามองหน้า" 
  "ใครก่อนที่มองหน้า พี่นั้นและมองหน้าหนูก่อน"
  "พี่แค่มองว่าน้องเนื้ย...สวยหรือป่าว" เขายิ้มให้ฉัน "หึพี่ล้อเล่น"
  "หึ น้องสวยอยู่แล้ว" มั่นหน้าไปอีก "แล้วตกลงเรียกมาแค่นี้ไม่ต้องเรียกเถอะค่ะ"
  " พี่อยากถามว่าน้องรู้จักสองคนนี้หรือป่าว" เขาหยิบภาพขึ้นมาให้ฉันดู ฉันดูไปดูมาเห๊ย...
  "พ่อ...." ฉันพูดเบาๆไม่ต้องให้เขาได้ยิน
  "อะไรนะครับ?" 
  "ปะ..ป่าวค่ะ" ฉันหน้าซีดทันทีเมื่อมองภาพ เป็นภาพที่พ่อฉันกำลังเดินเข้าบริษัท "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหนูหรือป่าวค่ะ?" 
  "พี่แค่อยากถามว่า น้องรู้จักผู้ชายคนนี้หรือป่าว?"
  "หึ ไม่ค่ะ" ฉันตอบอย่างหน้าซีดๆ 
  "โอเคร! งั้นก็พี่มีแค่นี้และ กลับไปเรียนหนังสือเถอะ" 
  "แต่...."
  "แต่อะไรหรอครับ?" พี่เขามองฉันอย่างให้ฉันพูดออกมาให้หมด
  "...ไม่มีอะไรหรอค่ะ"  ฉันเลยเดินออกจากห้องนั้นไปแบบชาๆ ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะว่าพ่อของฉันจะไปทำอะไรไว้เยอะจนผู้กองต้องถามฉัน หรือว่า....
 
          ฉันกลับห้องไปแบบชาๆ อายถามอะไรก็ไม่ตอบจนแบมก็พูดกับอายว่า ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวเพื่อมีอะไรไม่ดี เดียวมันขอเครียคนเดียว ฉันอะหรอหยิบโ?รศัพท์ขึ้นมาพยายามติดต่อพ่อของัน ฉันพยายามติดต่อแม่ ก็ไม่ติด ฉันเริ่มห่วงหน้าและห่วงหลัง ไม่รู้ว่าท่านทั้งสองจะเป็นอะไรบ้าง หรืออาจจะเกิดเรื่องอะไร 
 
  "แบม อาย" มันทั้งสองเลยหันมา "กูขอให้มึงช่วยอะไรสักอย่างดิ"
  "ว่ามาเพื่อน" อายพูดขึ้น 
 
 
 
   12.00 น. เวลานี่สามารถออกจากวิลัยได้ฉันเลยขับมอไซค์ออกจากวิลัยไปเลย หน้าประตูนั้นมีทหารมาประจำการ ฉันขับผ่านไปเลย แถมฉันมองดูแล้วไม่มีผู้กองอีกด้วย ด้านนี่เลยผ่านฉลุย ฉันต้องการพิสูทธิ์บ้างอย่างเกี่ยวกับครอบครัวฉัน แบมเอารถมารุ่น Stallions Centaur Classic ถูกกว่าชาวบ้าน พวกเราสามคนมุ่งหน้าไปที่บ้านฉัน ฉันกำลังเลี้ยวเข้าซอยบ้าน แต่กลับมาเจอรถตำรวจ และทหารเต็มไปหมด 
   "เฟียร์ ไปหลังซอย" อายหันมาพูด ฉันพยักหน้าแล้วให้อายนำขบวนไป... 
 
   พวกเราทั้งหมดมุ่งหน้าไปหลังซอย แต่หลังซฮยก็โดนปิดเช่นกัน โทรศัพท์ของฉันเงินก็เด้งเข้ามาเก็บ พันล้านจากพ่อของฉัน พ่อฉันก็ทิ้งข้อความไว้ว่า 'โทรศัพท์พอทิ้งเอาไว้ห้องลับ อย่าลืมเงินที่เก็บเอาไว้เอาไปให้หมด เข้าทางหลังบ้านนะ พ่อขอโทษ' น้ำตาของฉันเริ่มไหล ฉันเลยจอดรถไว้พร้อมปีนเข้าบ้านอีกทาง ตามมาด้วย อาย แบม พวกเราสามคนเดินเข้าไปที่ห้องลับพร้อมโกยเงินทั้งหมดเข้ากระเป๋าที่เตรียมมา พร้อมหลักฐานต่างๆ แล้วเหลือฉันที่ต้องเป็นเหยื่อ 
  "อาย ไปบ้านหลังที่เรานัดกันไว้ ส่วนแบมไปกับอาย"
  "แล้วมึงละเฟียร์" 
  "กูจะเป็นเหยื่อให้ กูเอาตัวรอดได้ เชื่อกู" พวกเราทั้งสามกอดกัน พวกมันสองคนก็ทำตามแผนปีนกำแพงเพื่อไปจุดที่นัดกันไว้ 
 
   ฉันปีนกำแพงแล้วไปที่รถ พร้อมเปลื่ยนเสื้อเป็นชุด นักเรียน พร้อมขอทางให้เข้าไป ตำรวจ ทหารมายืนล้อมฉัน 
  "เข้าไปไม่ได้นะครับ"
  "นี่มันบ้านของฉันนะ!"
  "น้องเป็นอะไรกับบ้านหลังนี้?"
  "ลูกสาว!!!" ฉันเห็นพ่อฉันโดนแบกไปพร้อมตำรวจ ฉันพลักตำรวจด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนหลุดแล้ววิ่งเข้าไปกอดพ่อ "พ่อ!!!"
  "พ่อขอโทษลูก" 
  "ใครทำพ่อ ใครทำพ่อ!!!!" ฉันโมโหมากจนเป็นลมไป แม่เข้ามาพยุง
  "เฟียร์ ใจเย็นลูก ลูกยังมีแม่อยู่นะ" ฉันร้องไห้ฟู่มฟายหนักมาก จนฉันกอดแม่ของฉัน 
 
   ปึ๊งงง!!!!! เสียงระเบิดตรงที่พ่อยืนอยู่ระเบิดขึ้น สายตาของพ่อเริ่มจางหายไป ฉันโดนสะเก็ดระเบิดไปตาม เสียงปืนดังขึ้น โจรเริ่มลงมาจากรถแล้วมายิงแม่ของฉันร่างของแม่ฉันทับฉัน ฉันร้องไห้อย่างตกใจ ตะโกนก็ไม่มีเสียง ทุกๆอย่างเริ่มมีเลือดหนองเต็มตัวฉัน ฉัน.....
 
 
  2 วันต่อมา ณ โรงพยาบาล
 
       ฉันได้ยินทุกอย่างในตอนที่ถูกยิง รับรู้ความรู้สึกของแม่ แม่...พ่อ.... บ้าน... หายไปไหนหมด ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เหมือนละคร มันไม่จริงใช่ไหม
 "อ๊ากกกกกกกกกกกกก" ฉันกริ๊ดขึ้น น้ำตาไหลทันทีทหารเดินเข้ามาล็อกตัวของฉัน อายเดินเข้ามาช่วยล็อกด้วยอีกคน "อีอายมึงปล่อยกู ใครทำพ่อกู!!!"
 "เฟียร์ มึงใจเย็นก่อน" แบมเดินเข้ามากอด ฉันกอดตอบแล้วร้องไห้อย่างหนัก "มึงเหลือพวกกูแค่นี้แล้วนะเฟียร์มึงใจเย็นก่อน"
 "ใครทำร้ายพ่อกู" ฉันร้องไห้เหมือนคนไร้สติ จนหมอเดินเข้ามาแล้วเข้ามาตรวจ ฉันตั้งสติ พยาบาลก็ให้แก้วน้ำฉันพร้อมให้ฉันกินยา ห้องฉันเต็มไปด้วยทหาร อายกับแบมก็มาเฝ้าไข้ฉันด้วย ชีวิตนี้ต้องอยู่อ่างแบบนี้จริงๆหรอ ถ้ามีเงินแล้วไม่มีพ่อแม่แล้วฉันจะอยู่อย่างไง 
 
  "มึงตื่นมาได้ซะที รู้สึกดีขึ้นยัง ไอแบมไม่อยู่ลงไปหาอะไรกิน"
  "นี่กูอยู่โรงพยาบาลใช่ไม?"
  "อืม อยู่โรงพยาบาลทหารเลยละ อาจารย์บอกกับกูว่าถ้าคดีเสร็จค่อยไปเรียน"
  "คดีอะไรว่ะ" ฉันเช็ดน้ำมูก
  "คดีที่บ้านมึงนั้นและ" ฉันสะดุ๊งขึ้น "แล้วรถมึงกูบอกไปแล้วว่ารถมึงไม่เกี่ยวกับขบวนการค้ายาเสพติดเขาก็เอาไปพิสูทธิ์หลักฐาน พึ่งได้เอามาจอดเมื่อเช้า"
  "หึ ตำรวจเนื้ยนะจะเชื่อคำอย่างพวกเรา"
  "ฮ่าๆๆ กูว่าล้านเปอร์เซ็นต์"
  "ที่จะเชื่อ?"
  "ไม่เชื่อหรอกไอสัส ฮ่าๆๆๆๆ" อายขำขึ้น ฉันกำลังขำตามแต่อยู่ดีๆก็เจ็บพุงด้านซ้าย
  "เอ้า นี่กูไปโดนอะไรมาอีกเนื้ย" 
  "มึงแมร่งตายยากจริง มึงโดนยิง" 
  "อืม แล้วร่างพ่อแม่กูละ" น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างอัตโนมัติ
  "มึงอย่าร้องสิ ร่างพ่อแม่มึงเอาไปทำพิธีแล้วมะรืนนี้เผา"
  "อืม กูอยากไปงานว่ะ :'(" ฉันน้ำตาคลอเบาพร้อมทำหน้างอยๆใส่ อาบก็ขำ
  "มึงแมร่งรั่วอะ เดียวกูพาไปใช่ไหมฮับ" อายหันไปหาทหาร 
  "ใช่ครับ!" ทหารตอบกลับมา
  "เห็นปะมึง เดียวยังไงผู้กองก็เอามึงไปอยู่ดี"
  "อืมๆ มึงว่าไงนะ!!"
  "ผู้กองไง"
  "ไอผู้กอง....." เสียงเปิดประตูเข้ามาฉันหันไปมอง "......งี่เง่า"
  "ใครงี่เง่าครับ?" เขายิ้มมาแต่ต้นประตู ฉันมองไปทางทีวี แล้วเปิดทีวี
  "ดูทีวีดีกว่าว่ะ"
  "หึไม่สนใจผมเลย" พี่กองบ่นอยู่คนเดียว 
 
     ฉันเปิดทีวีขึ้นมาพร้อมฟังข่าว....
 
  'สถานการณ์ของบ้านแก๊งค้ายาประจำจังหวัด******* ได้เป็นที่เรียบร้อย แต่ต้องกลายมาเป็นศพหลังจากที่เจ้าหน้าที่จับกุมได้เรียบร้อยแล้ว แก๊งอีกแก๊งหนึ่งได้เข้ามาชิบทรัพย์จากเจ้าหน้าที่กำลังปฎิบัติงาน แต่ดันมากลับไม่เจออะไรในบ้าน ตำรวจจึงพิสูจน์ว่า ผู้ต้องหาต้องเตรียมการไว้อย่างดีก่อนที่จะถูกจับ.....'
 
   ผู้กองปิดโทรทัศน์
 "ข่าวนี้ดังไปทั่วประเทศแล้ว ถ้าดูไปก็คงปวดใจปล่าวๆ"
 "มึงอย่าคิดมากเลย แต่เรื่องของมึงทุกคนไม่รู้นะว่ามึงเป็นลูกของเขา"
 "อืม..กูควรสบายใจไมเนื้ย" ฉันมองไปที่ผู้กอง 
 "งั้นทุกคนไปรอในห้องรับแขกนะครับผมขอคุยกับน้องเขาแค่สองคน"
 "ครับ!" ทหาร 3 คนเริ่มออกจากห้อง อายก็เดินออกไปตาม ฉันต้องอยู่กับผู้กองแค่นั้น...