ตื๊กรักพี่สาว

ตอนที่ 6

          “หนูน้ำไอ้นายเป็นไงมั่ง” พอออกจากกรมน้ำก็บึ่งไปที่สนามบินทันทีและโชคดีมากที่มีตั๋ว เธอกลับมาถึงบ้านเอาตอนเย็นๆ และป้าน้อยก็กำลังถามถึงลูกชายของเธอ

             “เขาสบายดีจ้ะ” น้ำตอบแต่ในใจยังคงโมโหไม่หายกับสิ่งที่เห็นตำตาเธอน่าจะเดินกลับไปตบอีนังคนนั้นสักฉาดสองฉาดให้หายแค้นแล้วเตะผ่าหมากไอ้เด็กบ้านั่นอีกสักที

             นายเองก็ไม่มีสติเขามัวแต่กระหน่ำโทรหาน้ำจนลืมไปว่ายังมีแม่อีกคนให้โทรหาอย่างน้อยเล่าความจริงให้แม่ฟังให้แม่ช่วยอธิบายอาจจะช่วยอะไรได้บ้างกว่าจะนึกได้ก็ตกค่ำแล้ว

             “ทำไมสีหน้าไม่ดีเลยลูก” น้อยถามเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง

             “เพลียๆ ค่ะ เหนื่อยเดินทาง”

             “อ้อๆ งั้นก็ไปพักผ่อนเถอะลูก” น้อยไม่อยากซักไซ้ให้มากความแต่เธอรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

             “เป็นไงบ้างลูก นายสบายดีไหม” นวลถามลูกสาวที่เดินลากขาเข้ามา

             “เขาสบายดีค่ะ หนูเหนื่อยจังเลยแม่ขอไปนอนเลยนะคะหนูกินข้าวมาแล้ว” นวลพยักหน้ารับรู้และก็เช่นกันที่เธอสังเกตได้ว่าลูกสาวมีอะไรปิดบังอยู่

             สองคุณแม่ได้แต่นั่งครุ่นคิดอยู่ในบ้านของตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเด็กสองคนแต่นวลและน้อยก็ได้แต่คิดว่ามันคงเป็นเรื่องเล็กๆ งอแงกันตามประสาหนุ่มสาวและคงจะคลี่คลายได้ในที่สุด

             แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่

             ระหว่างทางกลับบ้านน้ำคิดแผนทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอเกิดมายี่สิบสี่ปีไม่เคยตกปากรับคำคบกับใครจริงจังแล้วก็มาโดนไอ้เด็กรุ่นน้องหลอกซะเต็มเปา เธอเสียหน้าพอๆ กับที่เสียใจ เธอคิดว่านายเป็นคนดีมาตลอดเธอคิดว่าเขาอ่อนโยนและรักเธอเพียงคนเดียวแต่สิ่งที่เห็นคาตามันก็บอกอะไรได้หลายอย่าง เขาก็คงไปอ่อนโยนกับคนอื่นไปดีกับคนอื่นเหมือนที่ดีกับเธอนั่นแหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นยิ่งโมโหให้กับความโง่เง่าไร้เดียงสาของตัวเองที่หลงเชื่อคารมผู้ชายแถมยังเป็นผู้ชายที่เด็กกว่า

                “พี่นกคะ น้ำขอถามเรื่องย้ายสาขาที่คุยกันวันก่อนได้ไหมคะ” สัปดาห์ก่อนเจ้านายเกริ่นๆ ว่าจะให้พนักงานไปประจำที่สาขาปารีสสองปี พี่คนที่ได้รับมอบหมายยินดีเป็นอย่างยิ่งแต่ทุกอย่างก็ต้องชะงักไปเพราะพี่เขาตั้งท้องแผนการส่งพนักงานไปเรียนรู้เทคโนโลยีใหม่ๆ จึงยังค้างคาอยู่

             “อืม ได้สิทำไมหรอน้ำ”

             “จำเป็นไหมคะว่าคนที่ไปทำงานต่างสาขาต้องเป็นพนักงานเก่า”

             “ไม่นะ บอสเขาก็เคยส่งเด็กฝึกงานไปปารีสแต่ไปแค่สามเดือนเพราะว่าเขายังไม่ใช่พนักงานประจำไง จริงๆ พี่ก็อยากเสนอน้ำนะแต่มันตั้งสองปีน้ำคงไม่อยากไปหรอกใช่ไหมคงอยากอยู่ใกล้ๆ แฟนมากกว่า”

             “น้ำอยากไปค่ะ”

             “อ้าว แล้วแฟนล่ะ”

             “โทรหากันก็ได้ค่ะ อีกอย่างไปสองปีก็ไล่ๆ กับตอนที่เขาออกมาพอดี น้ำอยากไปหาประสบการณ์ค่ะน้ำอยากเก่งเหมือนพี่ๆ ทุกคน”

             “ก็ได้ พี่จะบอกบอสให้เองแต่ถ้าได้ไปคือเปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะเพราะเราต้องทำเอกสารการเดินทางแล้ว”

             “ค่ะพี่นก”

             ตกบ่ายเธอก็กลายเป็นพนักงานทรานซิสเรียบร้อย พรุ่งนี้เธอต้องเตรียมเอกสารชุดใหญ่สำหรับทำหนังสือเดินทางและสิ่งที่ใหญ่กว่ากองเอกสารคือการบอกแม่

             “อะไรนะ ไปปารีสสองปี” นั่นไงคิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าแม่ต้องโวยวาย น้ำบอกแม่หลังทานข้าวเสร็จ

             “แล้วนายล่ะ”

             “หนูบอกเขาเมื่อวานแล้วค่ะกลับมาก็เลยเนือยๆ แบบที่แม่เห็น” น้ำสร้างเรื่องเท็จขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อเรียกคะแนนสงสาร

             “ยังไงหนูกับนายก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้วเราโทรหากันได้ค่ะแม่ หนูอยากไปหาประสบการณ์แม่ให้หนูไปเถอะนะบริษัทส่งไปหนูไม่ต้องออกค่าอะไรเองเลย”

             “แล้วจะไปอยู่ยังไงลูกเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว”

             “ผู้หญิงในโลกนี้อยู่คนเดียวเยอะแยะไปค่ะ แม่ให้หนูไปเถอะนะคะหนูขอร้องมันคืองานที่หนูรักมันจะต่อยอดให้อาชีพหนูได้อีกมากมายเลยค่ะ”

             “แล้วไปเมื่อไหร่ล่ะลูก” นวลเห็นถึงแววตาแห่งความมุ่งมั่นของลูกเธอก็เข้าใจและโอกาสก็ใช่ว่าจะวิ่งเข้าหาทุกวัน ถึงจะห่วงลูกแค่ไหนเธอก็ต้องทำใจให้ได้

             “เอกสารเสร็จก็ไปเลยค่ะ”

             “แม่ตามใจหนูลูก” นวลบอกลูกสาวแล้วสองแม่ลูกก็กอดกัน

             น้ำภาวนาว่าขอให้เอกสารอย่าใช้เวลาเกินหนึ่งเดือนเลยเพราะไม่อย่างนั้นนายก็จะได้วันลากลับบ้านแล้วมาเจอเธอซะก่อนและความลับมันต้องแตกแน่ๆ เธอจะหายไปจากชีวิตเขาในเมื่อเขาเลือกที่จะทำร้ายจิตใจเธอก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกต่างคนต่างอยู่ชาตินี้ไม่ต้องเจอกันอีกเลยจะดีมาก

             “รอให้หนูไปก่อนก็ได้นี่แล้วแม่ค่อยย้าย” นวลต่อรองกับลูกสาวเธอเองก็อยากกลับไปอยู่บ้านที่พิจิตรเหมือนกันเพราะญาติพี่น้องก็อยู่ที่นั่นหมด

             “หนูอยากไปส่งแม่ด้วยตัวเอง”

             “แล้วไม่คิดว่าแม่ก็อยากไปส่งหนูบ้างหรอ”

             “วันที่บินหนูจะโทรมาหา ให้หนูไปด้วยความสบายใจนะหนูไม่อยากให้แม่ขนของคนเดียว”

             เอกสารการเดินทางของเธอใช้เวลาเตรียมยี่สิบวันที่มันรวดเร็วขนาดนี้เพราะบอสของเธอมีเส้นสายที่ดีอีกสามวันเธอก็จะบินลัดฟ้าไปปารีสแล้ว

             “แม่ไปเองก็ได้นะหนูจะได้เตรียมตัว”

             “ไม่เป็นไรจ้ะหนูไหว” น้ำไปส่งแม่ที่บ้านที่เธอเลือกจะไปเองเพราะอยากทดสอบจิตใจของตัวเองว่ามันเข้มแข็งจริงรึเปล่า ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วที่เธอย้ายออกจากตำบลนั้นเพราะทนความกดดันคำนินทาของชาวบ้านไม่ได้

             “นี่น้ำใช่ไหมเนี่ย” เดินเข้าหมู่บ้านมาเธอก็ได้รับการทักทายพร้อมสายตาดูหมิ่นทันที

             “ใช่จ้ะหนูจะกลับมาบอกทุกคนว่าตอนนั้นที่หนูหยุดเรียนเพราะโดนรถชนไม่ได้ท้องไม่ได้มั่ว” น้ำพูดดังๆ ชัดๆ ให้ทั้งหัวหงอกหัวดำได้ยิน

             “สมัยนี้แล้วคงไม่มีใครเชื่อข่าวลือกลวงๆ หรอกเนอะ” เธอหันไปส่งยิ้มหวานให้ทุกคนแล้วจูงมือพาแม่กลับไปบ้านหลังเก่า คนเช่าดูแลบ้านให้เป็นอย่างดีแม่ของเธอจึงเข้าอยู่ได้เลย

             “แล้วพี่เขาย้ายไปไหนคะ” น้ำถามถึงคนเช่ารายล่าสุดที่ย้ายออกไป

             “เห็นว่าได้งานอีกจังหวัด”

             “อีกสองปีเลยหรอเนี่ยแม่ถึงจะได้เจอหนู” เมื่อถึงเวลาต้องล่ำลากันจริงๆ มันก็อดใจหายไม่ได้ ลูกยังไงก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาเธอเสมอ

             “หนูจะโทรมาหาบ่อยๆ จ้ะ แม่ไม่ต้องกลัว หนูรู้ว่าแม่เหงากลับมาอยู่นี่แม่มีความสุขมากกว่าขอบคุณนะคะที่แม่เสียสละเพื่อหนูมาตั้งหลายปี”

             “แม่รักหนูนะน้ำ ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก”

             “หนูก็รักแม่ค่ะ” สองแม่ลูกกอดกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วน้ำก็กลับมาบ้านที่กรุงเทพเพราะเธอต้องจัดกระเป๋าสำหรับการเดินทางครั้งใหญ่

            

             “แล้วเจ้านายมันไม่ว่าอะไรจริงๆ หรอลูก” น้อยถามย้ำเด็กสาวเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างที่เธอยืนรอแท็กซี่เพื่อไปสนามบิน

             “ไม่ว่าจ้ะ เขารู้ว่ามันคือความฝันของหนู” น้ำตอบและเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อลูกชายของป้าน้อย เธอโกรธและแค้นฝังใจมากกับสิ่งที่เด็กคนนั้นทำและเธอจะไม่มีวันอภัยให้เขาเป็นอันขาด

             “โชคดีนะลูกดูแลตัวเองดีๆ แล้วรีบกลับมานะ” น้อยกอดลาเด็กสาวและเธอก็ยิ่งมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่หนูน้ำปิดบังเอาไว้

             “ขอบคุณค่ะป้าน้อย” น้ำยกมือไหว้อดีตแม่แฟนเป็นครั้งสุดท้าย

 

ตอนที่ 7

          “เป็นยังไงบ้างลูก เหนื่อยไหม” น้อยดึงลูกชายเข้ามากอดด้วยความคิดถึงไม่ได้เจอกันเกือบสามเดือนลูกของเธอเปลี่ยนไปเยอะทีเดียว ท่าทางการเดินสง่างามถอดแบบทหารมาเป๊ะมือไม้ก็หยาบกร้านขึ้นกว่าแต่ก่อนส่วนผิวพรรณและหน้าตาไม่ต้องพูดถึงเพราะทั้งดำทั้งเกรียม

             “สบายดีครับ คิดถึงแม่จัง”

             “แล้วเป็นยังไงได้เห็นหอไอเฟลรึยัง”

             “หอไอเฟลอะไรหรอแม่” นายผละจากอ้อมกอดแม่แล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าทำไมบ้านน้ำปิดเงียบเชียวสงสัยป้านวลจะไปธุระข้างนอก

             “นี่อย่าบอกนะว่าเอ็งไม่รู้”

             “ไม่รู้อะไรหรอแม่แล้ววันนี้ป้านวลไปไหนบ้านปิดเงียบจัง นายซื้อของฝากมาให้ป้านวลกับน้ำเยอะแยะเลยของแม่ก็มีนะ” นายหยิบผลไม้และขนมมาอวดแม่ด้วยความดีใจอีกไม่กี่ชั่วโมงน้ำก็คงจะกลับบ้านแล้ว

             “น้ำไปปารีสไปเมื่ออาทิตย์ก่อน นวลก็ย้ายกลับต่างจังหวัดบ้านหลังนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว”

             “อะไรนะแม่” นายหันมาถามกล่องของฝากในมือร่วงลงพื้น

             “น้ำไปปารีสเห็นว่าไปสองปี”

             “อะไรนะแม่แล้วทำไมแม่ไม่ห้าม”

             “เอ้า  แล้วแม่จะรู้ได้ยังไงก็หนูน้ำบอกว่าเอ็งไม่ว่าอะไร”

             “แล้วสรุปว่ามีเรื่องอะไรกันทำไมหนูน้ำทำแบบนี้เอ็งไปทำอะไรไว้รึ”

             “วันนั้นที่น้ำไปหาเขาเห็นนายนั่งอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เขาไม่ยอมฟังคำอธิบายอะไรเลย”

             “ไปอยู่ไม่กี่เดือนมีผู้หญิงแล้วหรอ” น้อยเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน

             “เขาเป็นลูกหัวหน้าหมู่นะแม่ ชะตานายขาดได้เลยนะถ้าไปขัดใจอะไรเธอเข้า”

             “อันนี้แม่ก็ไม่รู้แล้วเป็นแม่ก็คงจะแค้นนะถ่อไปหาตั้งไกลดันเจอว่าอยู่กับคนอื่นแล้วยิ่งไกลกันความสัมพันธ์มันก็ยิ่งเปราะบาง”

             “ไปปารีสไปสองปี ทำไมน้ำใจร้ายกับนายขนาดนี้” นายทรุดนั่งบนเก้าอี้แล้วมองข้าวของทุกอย่างที่หอบกลับมา วันนั้นน้ำก็คงรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน

             “แน่ใจหรอว่ามีแค่เรื่องนี้ที่ผิดใจกัน” น้อยถามลูกชาย

             “แค่เรื่องนี้แต่น้ำเขาเสียใจมาก เขาคิดว่านายไม่ซื่อสัตย์แต่นายไม่ได้คิดอะไรกับดารินเลยนะแม่”

             “อืม แม่เชื่อแล้วจะทำยังไงต่อไป”

             “ก็รอน้ำกลับมา นายไม่มีเงินซื้อตั๋วบินไปหาน้ำหรอก”

             “ก็ตั้งใจฝึกทหารออกมาหนูน้ำก็คงกลับมาพอดีแหละ”

             วันลาที่วาดฝันไว้ว่าจะได้เจอคนรักได้ปรับความเข้าใจกันก็สลายยับไม่มีชิ้นดีและที่แย่กว่านั้นคือไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้เจอน้ำอีกไหม เผลอๆ น้ำอาจจะไปอยู่ถาวรเลยก็ได้ พลทหารกลับเข้ากรมด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวและเมื่อเห็นหน้าดารินเขาก็อยากตะบันหน้าเด็กคนนั้นให้หายแค้นจริงๆ เพราะเธอคนเดียวเลยที่ทำให้ทุกอย่างมันเลวร้ายแบบนี้

             “พี่นายกลับบ้านนานจังรินคิดถึงจะแย่แล้วเนี่ย” ดารินวิ่งนมกระเพื่อมมาหาพลทหารหนุ่มด้วยความคิดถึง

             “ดารินผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับผม” นายแกะมือปลาหมึกของยัยเด็กแก่แดดออกจากแขนด้วยความรำคาญ ช่างไม่รู้เลยนะว่าไอ้สิ่งที่เป็นมันทำลายความรักของเขาจนหมดสิ้น

             “พี่นายเนี่ยใจแข็งจัง รินไม่สวยตรงไหนคนอื่นอยากเป็นแฟนรินจะตาย”

             “ผมไม่ได้ชอบคุณผมมีคนรักอยู่แล้ว”

             “ก็คนรักของพี่นายไม่ได้อยู่ที่นี่พี่นายรักรินแทนไม่ได้หรอ”

             “ถ้ามันเปลี่ยนง่ายๆ แบบนั้นมันไม่ใช่ความรักหรอกและคุณก็ไม่รู้จักความรักด้วยดาริน” นายเดินกระทืบเท้าหนีไปอีกทางด้วยความขัดใจเขาจะทนอยู่ที่นี่ได้ยังไงอีกตั้งสองปีและยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจกับสิ่งที่น้ำทำ เธอไม่รักเขาเลยหรือไงถึงทิ้งเขาได้ลงคอ

 

             “เหนื่อยไหมคะพี่นาย” นายกลับมาฝึกอีกครั้ง วันนี้พี่หมู่ให้เขามาเช็ดตู้เอกสารกับไอ้สันและยัยเด็กแก่แดดก็ตามมาวุ่นวายอีกแล้ว ทำยังไงเขาถึงจะหนียัยนี่พ้น

             “พี่สันก็อยู่อีกคนนะครับน้องริน” คมสันส่งตาหวานให้ยัยเด็กแก่แดด

             “ทำงานไปอย่าพูดมากไม่งั้นจะฟ้องคุณพ่อ” ดารินหันไปเบ้ปากใส่พลทหารอีกคน

             “น้องรินรู้ไหมครับพี่สันเขาเป็นนายแบบนะแถมเคยถ่ายโฆษณาด้วย” นายรู้มาว่ายัยเด็กแก่แดดจอมแสบอยากเข้าวงการมาก ที่แต่งตัวล่อตะเข้เดินไปทั่วกรมก็เพราะหวังให้มีแมวมองมาเห็นเขากับไอ้สันก็ได้แต่ขำให้ความไร้สติของยัยเด็กไร้ความคิดนี่มันกรมทหารแมวที่ไหนจะเข้ามามองถึงในนี้

             “จริงหรอคะ” ดารินผละจากพลทหารนายทันที

             “จะ จริงครับ” คมสันตกใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปแบบทันท่วงที เขาเองก็ปลื้มน้องรินเพราะเธอทั้งขาวทั้งอวบจริงๆ ผู้ชายทั้งกรมก็คงปลื้มน้องรินหมดแหละแต่ใครจะกล้ายุ่งล่ะเธอเป็นลูกหัวหน้าหมู่ขืนไปทำทะลึ่งได้หัวขาดไม่รู้ตัวแน่ๆ

             “พี่สันเหนื่อยไหมคะ”

             “ไม่ครับ”

             “พี่สันดื่มน้ำก่อนนะคะ” แก้วน้ำที่วางไว้สำหรับไอ้นายถูกยกมาให้เขาถึงริมฝีปาก คมสันจิบน้ำเย็นชื่นใจเข้าไปอึกใหญ่

             “กินเลอะเป็นเด็กเลยนะคะ รินเช็ดให้” แม่เด็กจอมแก่แดดเบียดอกอวบไปกับแผงอกล่ำสันของพลทหาร นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามริมฝีปากที่มีน้ำเย็นๆ เกาะอยู่

             “ขะ ขอบคุณครับ” พลทหารคมสันแทบจะหัวใจหยุดเต้นกับการแนบชิดถึงตัวขนาดนี้ มือใหญ่กำผ้าขนหนูไว้แน่นเพื่อระงับความตื่นเต้น

             “ร้อนหรอคะ” ดารินแสร้งถามชายหนุ่มทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังตื่นตาตื่นใจกับนมไซส์มหาลัยของเธอ เมื่อมองดีๆ พี่คนนี้ก็หล่อเหมือนกันนะทำไมเธอไม่เคยสังเกตแถมดูจะดื้อน้อยกว่าไอ้นายบ้านั่นซะอีก

             “ออกไปรอข้างนอกแล้วดูคนให้ด้วย” ดารินหันมาสั่งพลทหารนาย สองหนุ่มขยิบตาให้กันนายดีใจมากในที่สุดเขาก็สลัดยัยเด็กบ้าพ้นตัวสักที

             “พี่สันเคยถ่ายโฆษณาอะไรหรอคะ” ดารินถามพร้อมไล้มือไปตามกรอบหน้าของพลทหารหนุ่มที่มีเหงื่อซึมจนทั่ว

             “โฆษณาเสื้อผ้าครับ พี่ พี่ไม่ได้ดังมากแต่ก็มีงานเรื่อยๆ”

             “วันหลังพารินไปด้วยได้ไหมคะรินอยากเข้าวงการ”

             “ดะ ได้ครับ”

             “พี่สันใจดีจังเลย ก้มหน้ามาสิคะรินจะเช็ดเหงื่อให้” คมสันก้มหน้าไปตามคำสั่ง ดารินถลกเสื้อยืดของตัวเองขึ้นมาเช็ดหน้าให้พลทหารหนุ่ม คมสันแทบจะเลือดกำเดาพุ่งเพราะที่อยู่ชิดริมฝีปากคือหน้าอกอวบๆ ของดาริน

             “พี่สันว่าหน้าอกแบบรินสวยไหมคะ” เด็กสาวแสร้งถามแล้วนวดคลึงมันเบาๆ

             “สะ สวยครับ”

             “หัวนมของรินสีชมพูด้วยแหละพี่สันอยากเห็นไหมคะ”

             “หะ ห๊ะ พี่ว่าไม่ดีมั้งครับเดี๋ยวคุณพ่อน้องรินฆ่าพี่แน่ๆ”

             “คุณพ่อไม่กล้าขัดใจรินหรอกค่ะถ้าพี่สันอยากดูรินจะเปิดให้ดู”

             “อยากดูไหมคะพี่สัน”

             “อยากครับ อยากดู” คมสันเอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดหน้าแล้วก็รีบปาทิ้งทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ น้องรินกำลังถอดเสื้อยืดสีขาวตัวเล็กคับติ้วออก

             “สวยไหมคะพี่สัน” ดารินอวดอกที่เบียดชิดกันอยู่ในยกทรงสีดำขลิบด้วยลูกไม้แถมยังคลึงหัวนมตัวเองอีกต่างหาก

             “สวยครับ” คมสันยืนขาสั่นสายตาก็จับจ้องที่หน้าอกภูเขาไฟของเด็กสาวแทบไม่กะพริบ อายุไม่เท่าไหร่แต่นมใหญ่เป็นบ้าเลย

             “เห็นไหมคะว่ามันสีชมพู เขาบอกว่าผู้ชายชอบจริงไหมคะพี่สัน” ดารินปลิ้นหน้าอกขาวผ่องออกมาแล้วบีบทับทิมเม็ดเล็กสีชมพูระเรื่อให้พลทหารเห็นชัดๆ

             “จะ จริงครับ ชอบครับ” คมสันไม่รู้จะหนีไปจากสถานการณ์นี้ยังไงถ้าพี่หมู่หรือใครมาเห็นเข้าได้ชะตาหัวขาดแน่ๆ แต่ขามันแข็งขยับไปไหนไม่ได้เลยไม่ใช่แต่ขาด้วยที่แข็ง

             “มันนิ่มมากเลยนะคะพี่สันลองจับดูสิ” ไม่พูดเปล่ามือเล็กๆ มากระชากมือใหญ่หนากร้านให้ไปวางแหมะอยู่บนอกอวบอัด

             “จับสิคะ บี้มัน” ดารินพานิ้วโป้งและนิ้วกลางของทหารหนุ่มวางตรงเม็ดทับทิมสีอ่อน คมสันคือชายหนุ่มเต็มตัวและขาดรักมาหลายเดือนแล้วเมื่อทรวงอกและทรวดทรงอันเย้ายวนอยู่ตรงหน้าเขาก็หมดสิ้นซึ่งความอดกลั้นใดๆ

             “อืม พี่สันขา” ดารินครวญครางเสียงหวานเมื่อยอดอกโดนเลียด้วยลิ้นหนาสาก เธอดูจากหนังโป๊และอยากรู้เหลือเกินว่าตอนที่ผู้ชายเล้าโลมมันจะรู้สึกยังไงจะเสียวซ่านขนาดไหนและเธอก็ได้รู้แล้วมันดีเกินกว่าที่คิดไว้ซะอีก

             “พี่สันอยากดูตรงนี้ด้วยไหมคะ” ดารินพามือใหญ่ของชายหนุ่มเลื้อยลอดผ่านกางเกงชั้นในตัวจิ๋ว

 

ติดตามให้จบได้ในฉบับเต็ม

เข้า mebmarket.com ค้นหาด้วยชื่อเรื่อง "ตื๊กรักพี่สาว"