A SONG OF LIFE and i

กานต์: เห้ย ว่าไงมึง พวกมึงซ้อมกันไปถึงไหนละ ของเล่นพวกกูใกล้เสดแล้วนะเว้ย เด่วต้องซ้อมยกขึ้นสแตนกันอีก บอกพวกกูด้วย จะได้เตรียมของ

มีน: เออ พวกกูก็ซ้อมเรื่อยๆแหละ แต่แม่งตามคนยาก แต่ละคนแม่งไปโน่นไปนี่กว่าจะนัดกันมาพร้อมๆกัน ยากชิบหาย

กานต์: เออ จะเอายังไงก็ว่ามา เด่วพวกพี่แม่งเข้ามาแล้วแม่งถาม ไม่รู้จะตอบไง เด่วโดนเล่นอีก เอาไงบอกด้วย โอเคนะ

มีน: โอเคเพื่อน เด่วว่ากัน

มันเป็นคำพูดของเพื่อนที่คุยกัน ต่างฝ่ายต่างเป็นหัวหน้าฝ่ายที่คุมงาน ที่ได้รับเพื่อใช้ในงานประเพณีฟุตบอลที่จัดเป็นประจำ สองปีมีครั้งหนึ่ง เป็นงานฟุตบอลที่เป็นที่รุ้จักกันเป็นอย่างดี
แต่ละโรงเรียนจะมีฝ่ายแต่ละฝ่าย ต่างฝ่ายต่างทำงานกันอย่างขมักเขม้นเพื่อที่จะได้ผลงานออกมาได้ไม่อายโรงเรียนอื่น

กานต์: หัวหน้าฝ่ายอุปกรณ์สนับสนุนบนสแตนเชียร์

บุคลิก จะเป็นคนนิสัยห่ามๆแต่จริงใจ เสียงดังโวยวายแต่ไม่หาเรื่องใคร ส่วนใหญ่คนทำงานในฝ่ายนี้นิสัยจะออกนักเลงๆ แต่กานต์ก็คุมจนอยู่หมัดด้วยนิสัย นักเลงหัวเก่า ใจใหญ่ คนในฝ่ายให้ความนับถือ

มีน: หัวหน้าฝ่ายบุคลากรที่เอาไว้คอยดูแลเด็กๆน้องบนสแตนเชียร์
บุคลิก จะเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี มีแต่คนรู้จัก เป็นคนเข้าสังคมเก่ง หน้าตาดี รูปหล่อ สูง จึงไม่ยากที่จะเป็นหัวหน้าฝ่าย เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงที่จะนำ จะจูงใจคนเพี่อที่จะมาทำงานใหญ่
แม้ในช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลง ชาวเด็กมัธยมนั้นจะมี กิจกรรมหลากหลาย ไหนจะเรื่องเรียน

เรื่องการเรียนพิเศษนอกรอบ จนถึงวัยหนุ่มสาวที่จะต้องมีเวลาส่วนตัวกัน

แต่มีนจะมีบุคลิก ความสามารถพิเศษที่จะสามารถดูแล ควบคุมจูงใจให้เพื่อนๆในก๊วนมาทำกิจกรรมเพื่อโรงเรียนได้อย่างพร้อมเพรียง ตามแต่เท่าที่จะทำได้ พอสังเขป

แต่...เหตุมันคงเกิดที่ว่า กานต์ และ มีน นั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ มัธยมต้น จนตอนนี้ มัธยมปลายแล้ว เมื่อถึงมัธยมปลาย วัยรุ่นมัธยมปลายอย่างเรา ก็ต้องมีเรียนพิเศษเพื่อหาความรู้เพิ่มเติมกันบ้าง จนวันที่พวกมันได้ไปเรียนพิเศษวิชาภาษาไทย ที่กวดวิชาชื่อดัง เป็นที่ๆคล้ายๆกับ โรงเรียนสห หญิงชายมาเรียนร่วมกัน พวกเรานักเรียนชาวล้วน เคยแต่เห็นพวกเดียวกัน พอได้ไปเรียนโรงเรียนคล้ายสห เรื่องจึงเกิดขึ้น เมื่อพวกมันได้รู้จักนักเรียนสาวคนหนึ่ง....

ก้อย ... เป็นชื่อของเธอคนนั้น....

to be continued...