A SONG OF LIFE and i

'' เฮ้ย ทางนี้เว้ย พวกกูนั่งตรงนี้เว้ยยยย ''

นั่นเป็นเสียงของไอป้อง คาดว่า มันน่าจะกลับมางานวันคืนสู่เหย้าของเรียนเรา ในทุกๆปี เพราะดูมันจะคุ้นเคย เคยชินเสียเหลือเกินกับการที่เรียกพวกเรามานั่งในโต๊ะอย่างเรียบง่ายไม่เคอะเขิน..

บนโต๊ะกลม คล้ายโต๊ะจีน มีตัวหนังสือกำกับชื่อรุ่นของพวกเราตั้งทิ้งไว้อยู่ นั่นเป็นที่ๆพวกเพื่อนๆผมในรุ่นกำลังนั่งล้อมวงกินเหล้ากันอย่างมีความสุข

โชค: '' เห้ย พวกมึงมากันทุกปีเหรอวะ ถึงมานั่งจองโต๊ะกันเร็วขนาดนี้ นี่เพิ่งทุ่มนึงเองนะเว่ย แม่งมานั่งกันเต็มโต๊ะ "

ป้อง: '' เออ พวกกูมากันทุกปีนั่นแหละ มาเจอกัน นานๆทีปีหน ห่า จบกันมาตั้งนาน ไม่เคยเห็นพวกมึง แล้วพวกมึงไม่กลับมาโรงเรียนบ้างวะ มิส มาสเตอร์เขาคิดถึงพวกมึงนะเว้ย เจอกูกี่ปีๆก็ถามถึงพวกมึง.. ''

แมน: '' นี่ไงพวกกูก็มาละไง แล้วเป็นไงบ้างวะพวกมึง สบายดีมั้ย แต่ละคน ไม่ได้เจอตั้งนาน ทำงานทำการอะไรกันบ้างวะ ? ''

ในวันงานคืนสู่เหย้า บรรดาศิษย์เก่าทั้งๆหลาย จนป่านนี้ มีตั้งแต่ รุ่นพี่ เฟรชชี่ นักศึกษาไฟแรง รุ่นพี่ซีเนีย ที่ใกล้จะจบมหาวิทยาลัย รุ่นพี่วัยทำงาน รุ่นพ่อ รุ่นปู่ รวมหัวกันกลับมาโรงเรียน บ้างก็กลับมาคิดจะกินเหล้าฟรี จากทางโรงเรียน บ้างก็แวะมาหาเพื่อน บ้างก็มาคุยกับเพื่อนเชิงธุรกิจ บ้างก็กลับมาเยี่ยมเยียนอาจารย์ที่คุ้นเคยที่เคยสอนกัน บรรยากาศเหล่านี้ สำหรับบางคน อาจจะเป็นความสนุกเพียงชั่วครั้วชั่วคราว 

แต่สำหรับผม และเพื่อน... ความเป็นจริง บรรยากาศนั้น มันช่างเต็มไปด้วยความทรงจำที่ยากที่จะลืมเลือน แม้ว่าผ่านไป 12 ปีแล้ว แต่ความทรงจำที่ยิ่งใหญ่ในครั้งนั้นมันยังตราตรึงไปด้วยทุกๆความรู้สึกที่ยากจะลืมเลือน แม้ว่า เราจะผ่านวัยเรียนสมัยมหาวิทยาลัย แม้ว่าขณะนี้ เราอยู่ในวัยทำงานแล้วก็ตาม ในความเป็นเด็กในครั้งนั้น สำหรับผมมันแทบจะเรียกว่าเป็นจุดกำเนิดในหลายๆอย่าง ในหลายๆคน บางคนใช้มันเป็นจุดเริ่มต้นในการดำเนินชีวิต ในช่วงรอยต่อของชีวิต หรือที่เรียกว่า '' วัยหัวเลี้ยวหัวต่อ '' บางคนใช้มันเป็นจุดเริ่มต้น หรือต่อยอด ในชีวิตมหาวิทยาลัยต่อไป หรือแม้บางคน ยังนำสิ่งเหล่านั้นมาต่อยอดจนถึงขั้นเลี้ยงดูตัวเองในวัยทำงานเป็นอาชีพเสียด้วยซ้ำ...

มีน: '' เห้ย ป้อง พวกมึงมากันทุกปีปะ แล้วพวกไอ กานต์ มันมาเปล่าวะ กูไม่อยากมีเรื่องหวะ พวกกุเพิ่งมาปีแรก กุไม่รุ้ว่าเดี๋ยวนี้พวกมันเป็นไง ถ้ามีปัญหาพวกกุจะได้ไป ไม่อยากก่อเรื่องก่อราว ''

ป้อง: '' จริงๆมันก็มานะ เจอหลายปีอยู่ แต่ปีนี้ยังไม่เห็นหวะ... แล้วว่าแต่พวกมึงยังไม่เคลียร์กันอีกเหรอวะ มันนานแล้วนะตั้งแต่ตอนนั้นอ่ะ กุว่าเรื่องพวกนี้แม่งแบบ วัยเด็กนะเว้ย ตอนนี้พวกมึงก็ผู้ใหญ่กันหมดแล้ว กุว่าก็เพื่อนกันหมด คงไม่มีไรแล้วป่ะ ถ้าเจอหน้าพวกมันก็คุยกันดีๆเดะวะ พวกเราแม่งก็เลือดสีเดียวกันหมด ตอนเรียนอาจจะทะเลาะกันบ้าง แต่จบมา ในโลกภายนอก พวกเราแม่งก็ พี่น้องกันเปล่าวะ ''

มีน: '' กูก็ไม่อะไรหรอก ก็อย่างมึงว่าแหละ มันผ่านมานานแล้ว ก็เพื่อน พี่น้องกันหมด แต่ก็ดูๆกันไปก่อนละกัน พวกกูไม่ได้อะไรนะ แต่อย่าให้พวกมันมีปัญหาละกัน ''

ป้อง: '' เอาหน่า แดกเหล้ากันไปก่อน ถ้ามีอะไรเด่วพวกกูช่วยดูให้ ไม่ต้องคิดมาก สนุกกันก่อนเว้ย ไม่ได้เจอพวกมึงตั้งนาน คิดถึงชิบหาย ( หัวเราะ ) ''

'' เฮ้ย บี มึงเป็นไงบ้างวะ ไม่พูดไม่จา สบายดีนะ ''
ผม: '' เออ กูสบายดี กูแค่เห็นพวกมึง เห็นบรรยากาศเก่าๆแล้วนึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่พวกเราเคยทำเคยผ่านมา เห็นแล้วมันนึกถึงหวะ.. ''

'' เรื่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับกูวัยมัธยม ความยิ่งใหญ่ที่แม่งสร้างระหว่างพี่น้อง หลายพันคน ร่วมกันทำ กว่าแม่งจะสำเร็จได้ ผ่านอะไรกันมาบ้าง พวกมึงจำได้มั้ยวะ เอาจริงๆ กูกลับเข้ามาในโรงเรียนนะ แม่งความทรงจำแม่งไหลมาเป็นน้ำตกเลย ''

.. ในขณะนั้นทุกๆคนที่ได้ฟังสิ่งที่ผมพูด ต่างคนต่างเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้ว พูดกันเป็นเสียงเดียว..

ถึงแม้แต่ละคนจะไม่ได้พูดขึ้นมาในจังหวะเวลาเดียวกันนั้น แต่สิ่งที่ผมสังเกตุได้คือ แต่ละคน คงเริ่มนึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ความทรงจำของตัวเองลอยผ่านขึ้นมา เมื่อพวกมันนึกขึ้นมาได้ มันจึงเผลอหลุดปากตอบผมออกมา.. '' เออ กูจำได้หวะเพื่อน.. ''

TO BE CONTINUED...