ลมหวาน ป่าหนาว

        ก่อนเปิดภาคเรียนแรกของนักศึกษาชั้นปีที่ 1

ณ มหาวิทยาลัยโก้หรูที่สุดของภาคอีสาน ผม ทุ่งธร แก้วบุรี หรือที่ใครๆก็พร้อมใจกันเรียกว่า ทุ่ง  เป็นนิสิตใหม่คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาเอกศิลปศึกษา  ซึ่งกว่าจะเข้ามาศึกษาที่นี้ได้ผมต้องใช้ทักษะและความรู้มากมายก่ายกองแข่งขันกับเพื่อนๆตั้งมากมาย  เพราะว่าผมเป็นคนที่เรียนหนังสือไม่ค่อยเอาถ่านสักเท่าไร  ที่ได้เข้ามาเรียนที่นี้ก็เพราะได้โควต้านักกีฬา  ซึ้งนี้ก็เป็นเหตุผลที่วันนี้ ผมต้องมายืนเด่นเป็นสง่า(สง่าตรงไหนวะ)ในโรงยิมของมหาวิทยาลัยตอนนี้  ซึ่งทางมหาวิทยาลัยได้เรียกประชุมนิสิตที่ได้โควต้าประเภทกีฬาทุกชนิดให้มารวมตัวกัน  ในบ่ายวันนี้

      "เฮ้อ...คนเรานี้ก็แปลกวะ   มีแขนมีขาดีๆ  แต่ทำไมชอบมายืนเกะกะขวางทางชาวบ้านชาวเมืองเขาก็ไม่รู้"

มีเสียงใครคนหนึ่งพูดมาลอยๆ  แต่มันดันเข้าประสาทหูของผมเต็มๆทั้งสองข้าง  ผมหันหน้าตามเสียงทุ่มๆกวนๆนั้นตามไปทันทีแล้วผมก็ได้สบตาเข้าจังๆกับเจ้าของเสียงพูดเมื่อตะกี้เข้าเต็มตาทั้งสองข้าง     เล่นเอาผมยืนทื่อ มือไม้แข็งไม่รู้จะเอาไว้ตรงไหน  ดวงตาคู่นั้น  ช่างมีพลังเหลือล้น  ใบหน้าเรียวเข้ารูป  ปากเป็นกระจับเท่มีเสน่  หุ่นสูงน่าจะเกิน 180 เซนติเมตรได้  นี้ขนาดกะจากสายตาที่ไม่ค่อยได้เรื่องของตัวผมเอง  คนอะไรวะ  หน้าตาก็ดี หุ่นก็สุดจะแซ่บ  เสียปากหมาไปหน่อย(อิอิมีแอบจิกคนหล่อเล็กน้อย..แต่มันก็จริงนี้หน่า)

"นาย...นาย..ว่าเราเหรอ????"  

ผมถามออกไปด้วยเสียงตะกุตะกะ

"ว่า..ลิงมั้ง  ก็ยืนคุยกันอยู่แค่สองคน  แล้วจะว่าใครได้วะ" หน้าหล่อๆของไอ้ปากปีจอ  ก็พ้นพิษใส่ผมแบบไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย                                                       "ดูจากท่าทางเงะๆงะๆแล้ว...คงมาจากชายแดนสินะมึง"  ไอ้หน้าหล่อ  ปากปีจอ  ก้มมองมายังผมด้วยสายตาที่ดูแคลนอย่างไม่น่าให้อภัยเลยในชาตินี้                    "ยุ่งไรด้วยวะ??"  ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน  ตอบออกไปแบบเสียงดังฟังชัด                                               "ก็ไม่อยากยุ่งอะไรหรอก  ถ้ามึงไม่มายื่นอ่อยคนอื่นเค้าแบบนี้"  

ไอ้หน้าหล่อพูดแล้วเอามือซ้ายล่วงกระเป๋ากางเกงวอร์มและเอามือขวามาลูบคางตัวเองเบาๆ                           "ใคร..ใครอ่อย  อะไรวะ....แค่เรายื่นมองหาที่นั่งเฉยๆ.โว้ยยยยยยย"                                                      ผมตอบได้แค่นั้นก็รีบก้มหน้าเดินมาที่อัฒจรรย์เชียร์ทันที    "เอ้ยยย ..ไอ้ทุ่ง  ทำไมมาช้านักวะ"  

เสียงไอ้ตรีภพ  เพื่อนนักกีฬาวอลเลย์บอลที่ผมสนิทตอนมาคัดตัวเข้าศึกษาต่อที่นี้  ทักทายผมมา                          " อ้อ  พอดีกูไม่มีรถ เลยต้องรอรถเมย์มหาลัยมาวะ  เลยช้าไปหน่อยอะมึง"  

ผมตอบมันไปตามความจริง  หลังจากเลือกที่นั่งข้างๆไอ้ตรีภพ                                        

"เอ่อแล้วมึง..ไปรู้จักกับไอ้ป่าสักได้ไววะ??"               ตรีภพถามผมด้วยเสียงอยากรู้อยากเห็น                       "ป่าสัก??ป่าสักไหนวะ????... กูไม่รู้จัก  เข้าปีหนึ่งมา  ก็มีแต่มึงคนเดียวนี้แหละ ที่กูรู้จักตอนมาคัดตัว"                  "อ้าว??  ก็ไอ้คนหล่อๆสูงๆเท่ๆกล้ามเป็นมัดๆที่ยืนคุยกะมึงนั้นไงวะ  แหม่ๆๆแค่นี้ทำเป็นจำไม่ได้นะมึง"                   พอสิ้นเสียงไอ้ตรีภพ  ผมนี้หน้าเหวอไปเลย  ใบ้รับประทานขึ้นมาทันที  นี้มีคนเห็นว่าผมคุยกับไอ้หน้าหล่อ ปากปีจอด้วยหรือวะ                                                       "อ้อ..  คนนั้นเอง  เปล่าหรอกวะ  เขาแค่มากวนประสาทกูเล่นเฉยๆ" ผมตอบเพื่อนไปตามความจริง  ซึ่งคงจะไม่มีเหตุผลอื่นแน่ๆ                                                   "เอ้ยยยยเป็นไปได้ไงวะ...  เองรู้ไรมั้ย ไอ้หน้าหล่อ  ที่ยืนคุยกับมึงเมื่อกี้นะเขาเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนเก่ากูเลยนะเว้ย ...ทั้งหล่อ ทั้งรวย ประเภทเรียนดีกีฬาเด่นอะไรเทือกนี้ สาวๆนี้ติดตรึม"                                                "ไอ้ปากปีจอ เนี้ยนะ???"  

ผมนี้ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆแต่ก็ว่าไปแล้วมันก็หล่อจริงๆนั้นแหละ                              

"เอ่อ...นี้กูเพิ่งรู้มาว่า  เขาเลือกที่จะเอาโควต้านักกีฬาบาส  เพราะว่าเปิดโอกาสให้คนอื่นได้สอบแข่งขันเข้ามหาลัยในระบบรับตรงด้วยนะเว้ย แม่งทั้งหล่อ ทั้งใจดี ใครได้เป็นแฟนนะ โชคดีเป็นบ้าวะ"  

เสียงไอ้ตรีภพยังคงพร่ำพร้อถึงสรรพคุณอันแสนดีของนักบาสปากปีจอคนนั้น                

"แล้วไอ้นักบาสนั้น  มันชื่อไรวะตรี??"  

ผมถามไอ้ตรีภพออกไปด้วยความอยากรู้ขึ้นมาทันที           "มันชื่อ กังวานไพร  บุญนิสากุล  หรือเพื่อนๆเรียกว่าป่าสัก เอ่อว่าแต่มึงสนใจมันขึ้นมาละสิ...ถึงได้ถามชื่อมาแบบนี้ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"  

เสียงหัวเราะของไอ้ตรี  ดังมาแบบเยาะเย้ยผมทันที  ที่มันสามารถอ่านใจผมออก  หน้าแดงสิครับ  ไม่รู้จะแดงไปถึงหูเลยหรือเปล่า??? หรือว่าหน้าผมแดงเป็นตำลึงสุกตอนเดือนห้าหน้าแล้ง???*-*ตอนนี้ผมมองหาไอ้นักบาสหน้าหล่อ  ว่ามันไปนั่งอยู่ตรงไหนของโรงยิม  โอ้...ตรงที่มันนั่ง  มีแต่คนหล่อลากไส้เลยครับพี่น้อง ระดับดารานายแบบเกาหลีมาเอง นี้มันนักบาสหรือว่าดารากันแน่ ผมชักไม่แน่ใจเสียแล้ว???มิน่าละวันนี้ทำไมถึงเห็นสาวๆมาออกันเต็มหน้าโรงยิมของมหาวิทยาลัยที่แท้ก็มาดูหนุ่มหล่อนักกีฬาบาสแก๊งค์นี้เอง  เอ๊ะไอ้นักบาสสุดหล่อ  มันก็มองมาทางผมเหมือนกัน  แถมยิ้มตรงมุมปากนิดหน่อย หลังจากที่มันทักทายเพื่อนๆเกือบยกทีมไปแล้วคนอะไรวะเท่โคตรๆหล่อสุดๆ  สงสัยตอนลงแข่งบาส  คงมีสาวๆตามมาให้กำลังใจกันแน่นโรงยิมแน่ๆมันจะฮอตไปไหนวะเนี้ย?????        

"ปรี๊ดๆๆๆ..." สิ้นเสียงนกหวีด ทุกอย่างในโรงยิมเงียบกริบ  "สวัสดีครับ น้องๆนักกีฬา  ชั้นปีที่ 1 ทุกคน  ทุกชนิดกีฬา พี่ชื่อ ยศกร  หรือเรียกง่ายๆว่าพี่ปืน ก็ได้ครับ"                "สวัสดีครับ/คร่ะ  พี่ปืน"  

พวกเรานักกีฬาทุกประเภทกล่าวดังๆพร้อมกัน สมกับเป็นนักกีฬาจริงๆอิอิอิไม่ได้ชมตัวเองน่าาาาาาาาาาาาาาาา            "ต่อจากนี้  พี่จะเป็น Staff ให้กับน้องๆนะครับ" พี่ปืนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง  สมกับที่ได้ตำแหน่งหัวหน้าสตาฟนักกีฬาจริงๆ                                               "เอาละครับน้องๆ  จากนี้เราจะแยกย้ายกันไปตามประเภทกีฬาของแต่ละคนนะครับ"พี่ปืนพูดพร้อมชี้ไม้ชี้มือไปอีกฝั่งของโรงยิมมหาวิทยาลัย   ก่อนจะลุกไปตามที่พี่สตามบอก  ผมแอบชำเลืองมองดูไอ้นักบาสรูปหล่อปากปีจออีกครั้ง  อ้าวววว??? มันเสือกจ้องผมอยู่ก่อนแล้วนั้นเอง หรือว่ามันเหล่สาวๆนักกีฬาวอลเลย์บอลกันแน่วะ แต่สายตามันโฟกัสมาที่ตัวผมชัดๆผมรู้สึกได้แบบนั้นจริงๆนะ(ไม่ได้โม้)55555 "ไปได้แล้ว...ไอ้ทุ่ง  มัวเหม่อมองดูใครอยู่วะมึง???หรือว่ามึงมองไอ้ป่าสักสุดหล่ออยู่วะ5555555อย่าบอกนะว่ามึงหลงเสน่มันเข้าอีกคนแล้วววว"                                 "ไอ้บ้า..กูก็มองทั่วๆไปนั้นแหละ  ไปๆพี่สตาฟเขากวักมือเรียกเราแล้วววว"  ผมพูดแก้เก้อ  ก่อนจะลากไอ้ตรีภพ เดินตรงไปที่พี่ๆนักกีฬาวอลเลย์บอลรออยู่ตรงข้างแสตนเชียร์อีกด้านของโรงยิม   

**คุยกันท้ายตอน   ขอบคุณทุกการติดตาม  ติดต่อ  ให้คำแนะนำ  ติชมได้นะครับ  ยินดีรับฟัง  line id meena0119    facebook.com/profile.php?id=100003344693627