My brother พี่ชายที่รัก

ผมที่เดินไปเปิดประตูเลื่อนหน้าบ้านหลังจากอาบน้ำเสร้จก็พบว่าผู้มาเยือนคือ.. 
" เชี้ยเวย์ มาไงเนี่ย "
" กูมีปัญหาว่ะมึงช่วยกูหน่อยเถอะ " 
" เขามาก่อนดิ "
ผมเดินนำเพื่อนสุดที่รักเข้าบ้านแบบเกร็งสุดชีวิตอ่ะ พึ่งรู้ว่าการถูกกระทำมันเจ็บขนาดนี้ แต่..ทำไมทุกครั้งที่ผมทำกับไอ้เวย์มันไม่เห็นบ่นซํกคำเลยนะ( ใช่เวลามาสงสัยมั้ยเนี่ย )
" ว่าแต่..มีปัญหาไรว่ะ" ผมเดินไปริมน้มาให้มันก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ
" ไอ้ผัวเฮงซวยนั่นน่ะดิ.. มันทิ้งกูไปเอาผู้หญิงว่ะ ".......
" ทำงี้ได้ไงว่ะ ไหนบอกว่ารักมึงไง " ผู้ชายมันเร็วกันจริงๆเหมือนผู้หญองบอกไม่มีผิด แต่ผมนี่รักเดียวใจเดียวนะเชื่อสิ
" เอนเจ... "
" ว่าไงเวย์ " ผมหันไปมองไอ้เวย์ที่นั่งข้างๆผม
" มึงร้องไห้ไมว่ะ " ผมรีบเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้มันอย่างลืมตัว
" อย่าร้องดิกูรู้สึกไม่ดีเลยนะเว้ย " 
" ถามไรหน่อยสิ " เวย์ใช้มือของมันจับมือของผมข้างที่กำลังเช็ดน้ำตาให้มันอยู่
" มึงยังรู้สึกรักกูอยู่รึป่าว.. " ซวยแล้วไงเล่นมาแถมแบบนี้ใครมันจะไปทันตั้งตัวกันล่ะ..
" รักดิ กะ..ก็มึงเพื่อนรักกูนี่นา "
" เฮ้ย! เอาดีๆดิ กูหมายถึงมึงยังรักกูแบบนั้นอยู่รึป่าวอ่ะ " จะพูดไงดีล่ะผมไม่เคยลืมมันได้เลยแต่ก็นะตั้งแต่เรื่องเมื่อคืนก็ดันมีแต่เรื่องที่พี่ชายทำกับผมจนลืมไว้เลยว่าผมคิดอะไรน่ะ งงตัวเองชมัด
" เอาจริงๆนะ กูก็รักมึงว่ะแต่กูทำอะไรไม่ได้แล้วนี่ "
" ถ้ากูจะขอให้มึงกลับมาคบกับกูแบบแฟนมึงจะว่าไง?? " เชรด.. แบบนี้ยิ่งไปกันใหญ่เลย 
 เพร้ง!! 
" อ่ะ.. โทษทีฉันคงเข้ามาผิดจังหวะสินะ " เอ่ะ อะไรของเขา พี่ชายของผมเขาทำแก้วน้ำหล่นแตกบนพื้นแต่กลับวิ่งออกไปเฉยเลย เป็นอะไรรึป่าวนะ
" นี่.. มึงจะตอบกูได้ยัง "
" กูขอโทษว่ะ แต่กูไม่อยากอกหักหลายรอบ " แค่กลับมาคบกันเป็นเพื่อนก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ถ้าให้กลับไปอีกรอบคงกลับมาคุยกันแค่แบบเพื่อนก็คงไม่ได้
" ขอตัวนะ " ผมลุกพรวด วิ่งออกไปตามพี่แอลที่ตอนนี้วิ่งไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้
 
แฮ่ก ๆๆ เหนื่อยเป็นบ้าเลยขอบอกผมวิ่งมาไกลขนาดนี้ได้ไงเนี่ยผมเงยมองพระอาทิตย์ที่ตอนนี้กำลังจะตกลับฟ้าแล้ว
" พี่ไปไหนของเขานะ " ผมหย่อนตัวนั่งลงที่ฟุตบาทข้างทางและมองไปรอบๆ
" ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องว่ะ!! " ผมมองไปรอบๆ ไร้ซึ้งผู้คน ทำไมแถมนี้ช่างเปลี้ยวเหลือเกิน ตอนนี้ผมทั้งรู้สึกเหงารู้สึกเศร้าและเจ็บปนเปกันจนผมสับสน
" ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ "
" พะ..พี่ " ผมเงยมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างดีใจ
" ตามหาฉันอยู่หรอ " ทำไมสีหน้าของเขาดูเย็นชาจังนะเหมือนกับวันแรกที่ผมมาอยู่กับเขาไม่มีผิด น้ำเสียงที่เรียบนิ่งนั่นผมเกียจมัน
" ป่าว แค่ออกมาเดินเล่น " ผมตอบปัดๆกอดจะหันหลังให้กับพี่ ทำไมในอกผมถึงรู้สึกจุดจี๊ดๆเหมือนตอนที่รู้ว่าไอ้เวย์มีผัวใหม่เลยว่ะเนี่ย บ้าจริง
" เดินเล่น? ในที่แบบนี้น่ะหรอ "
" แล้วจะทำไมผมจะเดินเล่นที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับพี่ " อะไรกันน้ำเสียงดูเหมือนโกรธผมอย่างไงอย่างงั้นแหละ ผมสิที่ควรโกรธที่พี่ข่มเหงผมบนเตียงน่ะ!!
" กลับบ้าน "
" พี่มีสิทธิ์ไรมาสั่งผม "
" จะกลับไม่กลับ? " ผมชายอะไรว่ะเข้าใจยากฉิบ
" บอกว่าไม่ "
" ถ้าอย่างนั้น.. ก็ได้ "
พรึบ! 
" อ่ะ เห้!! ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ปล่อยงายยย " ร่างกายกำยำนั่นแบกผมพาดบ่าของเขาเดินไปตามทาง
" นี่ บอกให้ปล่อยยังไงเล่าไม่เข้าใจรึไง "
" หุบปาก " อึก.. เฮือก คนๆนี้ อะไรกัน หน้ากลัวชมัด
 
ตุบ.. 
" ว่างเบาๆไม่เป็นรึไง " โยนมาได้คงนะครับไม่ใช่ขอนไม้คิดว่าไม่มีความรู้สึกรึไงกัน
" แล้วไง นายเจ็บไม่ใช่ฉัน " หึ้ยยยย คนอะไรว่ะแม่งกวนตีนชมัดยาด
" ไอ้พี่บ้าเอ้ย!!" ร่างสูงที่กำลังจะเดินไปไหนไม่รู้หันหน้าควับกลับมามองทางผมด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ 
" นายว่าไงนะ " เอิ่ม.. ตั้งแต่นี้ผมต้องยอมเขารึป่าวเนี่ย
" ปะ..ป่าวครับ "
" แน่ใจงั้นหรอ " ร่างสูงนั่นเดินตรงกลับมาที่ผมก่อนจะยื่นหน้าลงมาใกล้
" น่ะ..แน่ เซ! " ผมรีบลุกออกจากโซฟาตัวนั้นทันที
" อธิบายมา " เอ๋??
" อธิบาย? เรื่องไรอ่ะ "
" นายกับเวย์ไงไอ้เด็กซื่อบื้อ " เอาแล้วไงหยานะเกิดขึ้นแล้ว
" ผมกับเวย์มันทำไมงั้นหรอ "
" นี่คิดจะกวนฉันใช่ไหม " ผมจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว แล้วผมจะกลัวไปทำไมก็แค่พี่คนเดียวลุมหมู่ผมก็ต่อยมันควั่มมาแล้ว
" ใช่ "
" หึ! คงอยากลองดีสินะ " อ่ะจะทำอะไรของเขาเนี่ย ตัวผมถูกมือหนานั่นกระชากอย่างแรงให้กลับลงไปที่โซฟาแต่ไม่ได้นั่งหรอกนะ เขากดตัวผมให้นอนลงก่อนจะขึ้นมาคล่อมร่างผมไว้
" ดะ..เดียว บอกแล้ว บอกก็ได้ ผมจะบอก "
" ก็รีบพูดมาสิ "
" ผมกับมันก็แค่เคยเป็นแฟนกันเท่านั้นเอง "
" ทำไมไม่บอกว่ะว่าคบผู้ชาย " - -แล้วทำไมต้องบอกด้วยเล่า
" ก็พี่ไม่เคยถามนี่นา "
" เออ ช่างเหอะแค่นี้ฉันก็พอใจแล้วล่ะ " 
" ห่ะ?? พูดอะไรของพี่น่ะ "