just only you เพียงเเค่เทอ (เดียว)

 “ตื่นได้แร้ววววววววว” เสียงแหล่มๆดังลั่นบ้าน ในขณะที่แสงแดดอันร้อนแรงสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง มือเรียวๆขาวๆ เอื้อมมาจับผ้าห่มและกระชากออก ผ้าห่มถูกกองลงบนพื้นเผยให้เห็นหญิงสาวสูงวัยยืนหน้าตึงอยุ่
“อารายกันแม่ สียงดางงงงงมากกก” หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ผมสีน้ำตาล ตากลมโต ปากสีชมพู จัดว่าสวยยย ฮ่าฮ่า  นี่เราเอง  เราชื่อ แสงแดด  ส่วนเสียงที่ดังลั่นบ้านเมื่อกี้ก้อคือแม่เราเอง เราพักอยู่กับแม่สองคน แม่เป็นคนที่ขี้บ่นมากถึงมากที่สุด เรามักจะตื่นสาย ซึ่งเช่นเคยแม่มักจะปลุกเราแบบนี้ทุกเช้า เพื่อให้เราตื่นไปเรียนให้ทัน
“แดดจะสอดเข้าลูกกะตาอยุ่ล่ ไม่รุ้จักตื่น นี่ถ้าหมู่บ้านในกรุงเทพหาย ก้อเพราะแกนั่นแหระ” แม่เริ่มบ่นยาวขึ้นๆเมื่อเหนฉันยังอยู่บนเตียง
“หมู่บ้านหายอะไรแม่ งง” ฉันมักจะไม่เข้าใจคำพูดของแม่อยุ่บ่อยๆเนื่องจากแม่มักจะมีคำพุดแปลกๆทุกๆเช้า
“ก้อแกกินเข้าไปไง ! นอนกินบ้านกินเมือง”        หาoo พ่างงงง คือ เอิ่มมม แม่เร่นมุขแต่เช้า ไปไม่เปนเรย ฮ่าฮ่า หลังจากเม่พูดจบก้อเดินออกจากห้องไป  ปล่อยให้ฉันมึนอยุ่กับ เอิ่ม…. กินบ้านกินเมือง  แหะๆๆ
หลังจากที่ฉันอาบน้ำและทำธุระเสร็จ ฉันก้อได้ยินเสียงดังมาจากหน้าบ้าน ซึ่ง…ค่ะ ปกติมาก เสียงสาวสวยผมเปียสีแดง ผิวขาว มารอรับฉันที่หน้าบ้านแบบนี่ทุกวัน
“ตื่นสายอีกแร้วนะแก” โมโน เพื่อนสาวทักขณะเหนฉันเดินออกมาจากรั่วประตูบ้าน
“อือออ เมื่อคืนอ่านหนังสือหนักไปหน่อยอ่ “
“สาสสสส ตอแหล อย่างแกเนี้ยนะอ่านหนังสือ ฟ้าผ่าตายเอาไหม” 
“เอออออๆๆ เร่นเกม ก้อได้ ไม่เหนต้องแช่งกันเรย ชิ” ฉันทำเสียงงอลใส่โมโน 
โมโนเป็นเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่เดกๆ โมโนมักจะรุ้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับฉัน โดนเฉพาะเรื่องนอนดึก 
ณ โรงเรียน Hughes international school bangkok         
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่ฟิสิกส์!!!!!” เสียงเรียกและเสียงกรี๊ดลั่นโรงเรียน ซึ่งทุกๆคนที่เรียนที่นี่มักรู้ดี เป็นเสียงชะนีที่เหนผู้ชายหล่อ  เหิ่มมม ฉันและโมโนเดินเข้ามาภายในโรงเรียนที่เต็มไปด้วย เดกผู้หญิงมอปลาย ซึ่งรวมกันเปนกลุ่ม คือ จะเหยียบกันตายอยุ่ล่  ไม่รุ้จะคลั่งอะไรหนักหนา
ตึ๊ก!!! มีบางสัมผัสตัวคุนนนน เจนสัมผัสได้…… เห้ยย! มีคนชนฉันน
“โอ้ยยยย” เสียงฉัน
“……”เสียงนาง
“นี่เทอชนฉันนะ” เสียงฉัน
“หรออ อืออ” เสียงนาง
“อ้าว เออออดากกกก ชนแร้วไม่ขอโทดล่”
“จำเปนด้วยหรอ  มาเกะกะเองนี่ ถอยๆฉันจะไปหาพี่ฟิสิกส์”
“เด่วววว” ฉันกระชากแขนนาง หลังจากนางชนฉันและยังไม่ขอโทด ฉันจึงต้อง…….
“เห้ย แสงแดด ใจเยนๆ” โมโนเอ่ยขึ้นเมื่อเหนฉันโกด
“ไม่ยงไม่เยนล่  นี่มารยาทอ่ มีป่ะ  ชนคนอื่นแร้วก้อต้องขอโทดดิ ที่บ้านไม่สอนมาหรือไง “ ฉันโกดมาก และฉันต้องการแค่คำว่าขอโทด ซึ่งมั่นใจว่ามันจะไม่ออกมาจากปากนางแน่นอน
“นี่ ชนแร้วไง ชนนิดเด่ว ก้อไม่เหนเทอลงไปดิ้นๆชักๆ อยุ่กะพื้นนิ แถมยังปากดีอีกตั้งหาก “ และนางก้อไม่ยอมฉันจริงๆด้วย นางเริ่มต่อปากต่อคำกับฉัน
“อ่อ หน้าตาก้อดี นิสัย สันดารแย่นะ หึหึ ถึงว่าล่ วันๆไม่ทำอะไรไล่แต่จะจับ  ผช “ และความโกดของฉันก้อเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและเรื่อยๆ     มือเล็กๆของโมโนค่อยบีบแขนฉันเปนการห้ามตลอด ซึ่งฉันไม่สนใจแร้ววววววว  
“มันจะมากไปแร้วนะ!  เพี้ยยยยยยยย”  และแร้วเสียงตบหน้าสั่นก้อดังมา และคนที่โดนบคือฉัน คือ ฉัน คือ ฉัน  โอ้ยยย อะไรเนี้ยฉันหันหน้ากลับมาพร้อมกับ รอยยิ้มเยาะเย้ยของนาง
“พลั่ววววววว” และแล้วกำปั้นหนักหนักของฉันก้อลงไปที่หน้าของนางเต็ม จนทำให้นางนั่งทรุดลงกับพื้น และเสียงที่ดังออกมาก้อคือ
 “กรี้ดดดดดดดดดดดดดด แกต่อยฉัน !!! ฉันจะฟ้องครู” หลังจากประโยคนั้นจบ แขนของฉันก้อถูกกระชาก และลากผ่าผู้คนที่อยุ่ตรงนั้นนับ 50ชีวิต และมาปรากฏที่  เอิ่มมมมม หลังห้องน้ำ หืมม ที่ดีๆก้อไม่ลากไป ลากมาหลังห้องน้ำ เพื่อ?
“อะไรของแกเนี้ยโมโน” ฉันหันไปตวาดใส่โมโน ผู้ที่เปนคนลากฉันออกมา
“แกนั่นแหระ เปนอะไรหะ เด่วก้อโดนครูฝ่ายปกครองเรียกหรอก “ โมโนกลับมาดุฉันแทน แง่ววว
“ก้อมันตบฉันอ่ แกก้อเหน”
“แร้วไงว่ แกไปว่าเขาก่อนนะ “
“ก้อชนแล้วไม่ขอโทดอ่ “
“คนก้อตั้งเยอะแยะ เดินยังต้องเบียดกันเรย ชนนิดหน่อยไม่เหนเปนรัยเรย แกแหระ วูวามเอง”
โมโนสวนฉันอย่างทันควัน
“หัวร้อนนิว่ “
“เออ หัวร้อน เมื่อคืนแพ้อีกแร้วอ่ะดิ” โมโนส่ายหน้าอย่างละอากับฉัน