Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

ม.5แล้วเจ้าข้าเอ้ยยย"ฉันตะโกนสุดเสียง

"สวัสดีค่ะพ่อ "ฉันลงมาจากบันได และทักทายพ่อสุดหล่อของฉัน

"กินขนมปัง กับนมก่อนสิลูก"แม่พูดขึ้น

ฉันได้แต่ยิ้มและเดินมาหยิบขนมปังขึ้นมากัดคำนึงตามด้วยดื่มนมจืดของโปรด เพราะฉันกลัวแม่เสียใจนี่นา

พิ้นกินแล้วนะแม่ ไปโรงเรียนล่ะน้า สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะแม่ เอ่อ...แม่คะไหนน้องล่ะ นี่จะสายแล้วนะ

นั้นนะสิ เดี๋ยวแม่ไปตามให้ แม่พูดเสร็จก็รีบขึ้นไปข้างบน

"คุณคะๆ " เสียงแม่เรียกพ่อมาแต่ไกลจากข้างบน

นิม ไม่ได้อยู่ที่ห้องค่ะ ลูกนิม"แม่พูดด้วยเสียงสั่น แววตาของแม่กังวลมาก ฉันเองก็ตกใจว่านิมจะหายไปไหน เพราะนิม ไม่ใช่คนแบบนั้น ที่เที่ยวแล้วไม่กลับบ้าน อย่างน้อยนิมก็จะโทรบอกที่บ้านก่อนเสมอนี่มันเกิดอะไรขึ้น

"คุณใจเย็นๆนะ "พ่อได้แต่ปลอบแม่

"พิ้น ช่วงก่อนเปิดเทอมนิมชอบออกไปข้างนอกกับเพื่อน รู้จักเพื่อนนิมบ้างไหม "พ่อยิงคำถามถามฉัน

"ก็พอรู้จักบ้างเดี๋ยวพิ้นโทรถามให้นะคะ "ฉันรีบหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาจีจี้เพื่อนของนิม

"แล้วเราจะทำยังไงคะคุณ แจ้งตำรวจเลยนะคะ นี่ก็น่าจะหายไปตั้งแต่เมื่อคืน โถ่ นิม แม่น่าจะรอลูกเมื่อคืนไม่น่าหลับไปเลย

แม่ได้แต่โทษตัวเอง เพราะปกติแม่จะนั่งรอลูกๆข้างล่างจนกว่าจะกลับบ้าน แต่เมื่อวานแม่ไม่ค่อยสบายเลยขึ้นไปนอนก่อน

"พ่อคะ จีจี้บอกว่าเมื่อคืนปาร์ตี้เสร็จก็แยกย้ายกลับบ้านเลย "ฉันบอกพ่อไป

ร้านเบเกอรี่สุดชิค ที่เล่านักเรียนชอบมานั่งพูดคุยกัน ที่นี่เปิดถึงเที่ยงคืนเชียวนะ เอกลักษณ์อีกอย่างของที่นี่คือเหมือนโกดัง แต่เมื่อสิ้นปีที่แล้วมีเหตุการณ์บางอย่างขึ้นทำให้ตอนนี้ร้านถูกปิดไปแล้ว  เหลือก็แต่ข้าวของที่ถูกบ่อยให้ร้าง

แอลค่อยๆรู้สึกตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วมองไปรอบๆ ตัว พร้อมกับความช้ำบนใบหน้า

“ โถ่เอ้ยไอต้า”แอล โมโหที่เมื่อคืนเป็นฝ่ายแพ้

“พี่ต้า พี่ต้าอย่าเป็นอะไรนะ  พี่ต้าอยู่กับนิมนะ นิมขอโทษที่แอบตามมา ”  เสียงละเมอผู้หญิงค่อยๆดังขึ้น

แอลที่ได้ยินเสียงละเมอของผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้ เขาลุกไปตามเสียง จนมาถึงที่ที่มีโครงไม้วางกระจัดกระจาย เขาตกใจเล็กน้อยเมื่เขาเจอสาเหตุของเสียง   เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว ผมสีดำ  ที่นอนหมดสติอยู่

“เธอเป็นใคร มานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง ”แอลแปลกใจ ทั้งๆที่เมื่อวานต้าไม่ได้พาผู้หญิงมาด้วย

หรือเธอจะแอบตามมางั้นหรอ แอลมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วได้แต่คิดในใจ

"เธอๆ ! ๆ "แอลตัดสินใจเรียกเธอที่กำลังหมดสติอยู่ข้างๆ แต่ดูเหมือนว่า เธอไม่รู้สึกตัว แถมแผลที่บริเวณบนคิ้วซ้ายมีเลือดซึบออกมานิดหน่อย สงสัยจะโดนไม้หล่นใส่

"พอรู้สึกตัว คงเจ็บมากซินะ"แอลพูดเบาๆคนเดียว

"ฟื้นแล้วหรอไอแอล เมื่อคืนมึงแม่งเหมือนหมาเลยนะ "ผู้ชายอีกคนเดินเข้ามายืนตรงประตูทางเข้าแล้วพูดพลางหัวเราะ

"หน้ามึงก็ไม่ต่างอะไรกับกูเลยนะ ไม่ใช่เพราะมึงหรอ"แอลหันไปพูดกับคิมแล้วกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าคิมที่เต็มไปด้วยรอยฟอกช้ำเหมือนกับเขา แล้วหันกลับมาหยิบพลาสเตอร์ยาในกระเป๋าเสื้อมาติดที่แผลของผู้หญิงที่สลบอยู่

"ไอ้แอล ! มึงนั่งทำเชี้ยอะไร ไปโรงเรียนได้แล้ว ตำรวจมาเห็นก็ซวยกันพอดี อะ แล้วนั่นใครอีก "คิมสงสัย

"กูก็ไม่รู้  แต่น่าจะเป็นเด็กไอต้าอะ”แอลพูดไปตามที่ตัวเองได้ยินเธอละเมอ

“สงสารน้องเขาจริงๆ ที่ได้แฟนเหี้ยๆแบบนั้นหรือรวมหัวกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ ” คิมพูดออกมา

“แต่ดูท่าทางน้องเขายังไม่รู้หรอกว่าไอต้าเลวแค่ไหน “ แอลพูดบอกคิม เพราะแอลดูจากความซื่อๆบนใบหน้าเธอ

“นี่ที่หมดสติไปเพราะโดนไม้หล่นใส่เมื่อวานแน่ๆ   นั่นก็แสดงว่าเธอก็แอบตามมาดูไอต้า ไอต้าไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับตัวมัน มันคงเป็นห่วงความปลอดภัยเธอ ” แอลพูดต่อ

“แล้วมึงจะเอายังไง เหลือเวลาไม่มากแล้วนะ ” คิมถามต่อ

 “มึงจะทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้ที่นี่รอ "แอลบอก

"โอ้ย พ่อพระเอก! ก็แล้วแต่มึง เดี๋ยวแม่งมึงก็แห่กันมาทั้งโรงพักหรอก” คิมแสดงอาหารไม่พอใจสักเท่าไหร่ เพราะถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นของต้าจริงๆ และถ้าต้ารักผู้หญิงคนนี้จริงๆ นั่นก็หมายความว่าผู้หญิงคนนี้มีประโยชน์กับเรา

"ช่วยนิมด้วย แม่!!!!! "นิมเริ่มรู้สึกตัว แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น

"เธอ!ฟี้นแล้วหรอ "แอลพูด

"อ้าย กรี๊ด!พวกนายเป็นใคร อย่าเข้ามานะ "

นิมร้องด้วยความหวาดกลัว แล้วรีบถอยห่างจากแอลที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

"ไอ้แอล ไปกันเถอะมึงไหนๆเขาก็ฟื้นแล้ว "คมเดินมาลากแอลไป

"รีบออกไปจากที่นี่ซะนะ"แอลบอกเธอก่อนจะออกไปจากที่นี่

“คงกลับบ้านถูกนะน้องสาว” คิมยังไม่ลืมหันกลับไปพูดแซวเธอ จากนั่นทั้งสองก็ปล่อยให้นิมอยู่ที่นั่นลำพัง  จนนิมได้สติกลับมา เธอก็รีบกลับบ้าน

"ป่านนี้นิมจะเป็นยังไงบ้างนะลูก"แม่ได้แต่สวดมนต์ขอพรให้นิมปลอดภัย

"แม่คะ พ่อคะ "นิมเดินเข้ามาในบ้านแล้วรีบวิ่งมากอดพ่อกับแม่

"นิมลูก"โถ แม่ดีใจที่ลูกกลับมา แม่ขอโทษ ที่ปล่อยให้ลูกหายไปทั้งคืน

ลูกยังไม่ต้องเล่าอะไรตอนนี้ก็ได้ หิวไหม ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมารับประทานอาหารเดี๋ยวแม่ทำกับข้าวไว้ให้

"แม่"นิมเรียกแม่เพราะสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงใยของแม่ที่มีต่อนิม

พิ้น แม่ว่าลูกรีบไปโรงเรียนก่อนเถอะ นิมคงไม่ได้ไปหรอกวันนี้ฝากบอกคุณครูด้วยนะ"แม่บอกฉัน

ฉันก็ดีใจที่น้องกลับมาอย่างปลอดภัยแต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่านิมไปไหนมา ไว้ตอนเย็นค่อยมาถามแม่ล่ะกัน

"หนูไปก่อนนะคะ "

ฉันรีบวิ่งไปโรงเรียน