Chance of Love

ช่วงสัปดาห์ที่โรงเรียนจัดกิจกรรมวาเลนไทน์...

“ไออินนนนนน” เสียงไอยอร์ช เพื่อนผมมันเรียกผมนั่นเอง

“มีไรว่ะ” ผมถามมันด้วยความสงสัย

“กูอยากให้มึงเอาจดหมายกูไปใส่กล่องจดหมายวาเลนไทน์ให้พี่จูนหน่อย” เพื่อนตัวดีขอร้องผมอีกแล้ว

“ทำไมมึงไม่เอาไปใส่เองอ่ะ”

“พี่จูนเขาถือกล่องไงไอควาย” เพื่อนผมมันด่าผมด้วยท่าทางเขินๆ

“เออก็ได้เอามาเดี๋ยวกูเอาไปใส่ให้” ผมก็ตอบรับเพื่อนเพราะรำคาญ ทั้งที่จริงคนถือกล่องรับจดหมายก็เยอะแยะนะ มันจะกลัวอะไรของมันเนี่ย ไม่ได้มีกล่องเดียวในโรงเรียนสักหน่อย

หลังเลิกเรียน ผมได้ถือจดหมายเพื่อนผมติดมือมาด้วยเพื่อไปหยอดกล่องจดหมายวาเลนไทน์ ผมก็เหลือบไปมองเห็นพี่คนนึงถือกล่องอยู่ พี่คนนั้นขาว สูงหน้า ตาดี แต่ติดตรงมีสิวนิดหน่อย แต่ก็ดีอะ ผมไม่รอช้าจึงเดินเข้าไป

“พี่ๆ ผมขอใส่จดหมายหน่อย” พี่เขาก็มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นผม พี่เขาจึงก้มลงมา

“อ้าว เด็กเตี้ยนี่หว่า”  พี่เขาแซวผม แม่งเอ้ยแต่พี่เขาก็สูงจริงนั่นแหละตั้ง 185 แต่ผมสิเป็นไอเตี้ยม่อต้อสูงแค่ 160 อนาถตัวเอง

“มึง ม.1 ป้ะเนี่ย” แม่งพูดจากวนตีน ไม่ดิๆคิดบวกไว้อาจเพราะเราหน้าเด็ก

“กู ม.2 เว้ย” ผมตะคอกกลับไป

“มึงนี่ไม่มีหางเสียงกับรุ่นพี่เลย” ก็มึงพูดจากทำหน้ากวนตีนนี่หว่า

“ขอประทานโทษขอค้าบบบ ตกลงจะให้ใส่ไหม” ผมพูดประชดแม่งเลย

“มึงตัวแค่เนี้ย หัดมีความรงความรัก ฮ่าๆ” นั่นดูถูกอีกแล้ว

“จดหมายของเพื่อนกูอะ ไม่ใช่ของกู เอากล่องมากูจะใส่”  

“กูไม่ใส่มึงใส่ ถ้าอยากใส่มึงใส่ให้ถึงดิ” นั่น!!! แม่งชูกล่องขึนสูงแกล้งผมอีก

“เอามา” ผมพยายามกระโดดเอาให้ได้

“ไม่”

“เอามาดิ้”

“ไม่” มึงไม่ให้กูหรอได้ ผมกระโดด กะจะดันกล่องใส่แม่ง แต่ว่า...

“เฮ้ยย” พี่เขาร้องเสียงหลง เพราะผมกะจะกระโดดดันกล่อง แต่ผมดันไปโดนตัวพี่เขา และเราก็ล้มทั้งคู่

วินาทีที่ล้มนั้นหน้าผมตรงกับหน้าของพี่เขา ผมจ้องหน้าเขาสายตาพี่เขาช่างอ่อนหวาน บวกกับหน้าขาวใสที่มีสิวปนนิดหน่อย ผมก็ยิ้มเคลิ้มไปด้วย พี่เขาก็ดันหน้าตัวเองขึ้นมากระซิบข้างหูผมว่า...

“ไอเตี้ยลุกได้แล้ว” อ้าว!!! ผมลืมไปว่า ผมคร่อมเขาอยู่

“เฮ้ยพี่ผมขอโทษ” ผมรีบลุกขึ้น สติไปหมดแล้ว ณ ตอนนั้น

“เออไม่เป็นไร กูแกล้งมึงเองแหละ” พี่เขารีบลุกขึ้นแล้วหยิบกล่องให้ผม

“ใส่สิ กูจะได้เอาไปเก็บ” พี่เขาพูดแบบนิ่งๆ ต่างจากเมื่อกี้ชิบหาย

“พี่โกรธผมป้ะเนี่ย” ผมถามพร้อมกับเอาจดหมายใส่กล่อง

“ไม่ มึงอะคิดมาก” พี่เขาก็แอบยิ้มมุมปาก อะไรของแม่งว้ะ โกรธไม่เนียนเลย

“กูไปล่ะน่ะ นี่มันเย็นแล้วเด็กม.ต้นเขากลับบ้านกันหมดละ” นี่เย็นห่าไรเพิ่ง 4 โมงเอง แต่คนไม่ค่อยมีเลยวะแถวนี้เนี่ย

“ค้าบบบบพี่”

“มึงอะกลับได้แล้วระวังตัวด้วย ยิ่งเตี้ยๆอยู่” พี่เขาก็โบกมือบายๆผม แล้วก็เดินไปทางห้องกิจกรรม

“พี่ก็กลับดีๆล้ะกัน ไอเปรต” คำหลังนี่พูดเสียงเบานะกะไม่ให้มันได้ยินฮ่าๆ

.

หลังจากนั้นผมก็กลับบ้าน

.

ผมก็เอาแต่คิดถึงเรื่องนั้น เกิดคำถามในใจกับผมว่า “ทำไมมึงไม่ถามชื่อพี่เขาว่ะไออินทร์เอ้ย” นั่นนะสิเนอะ เห้ย!!! ลืมๆได้ละ ไออินทร์มึงชอบผู้หญิงมึงไม่ได้ชอบพี่เขา โอ้ย อะไรของผมเนี่ยยยยยย

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมไปโรงเรียนสาย เพราะคิดเรื่องพี่เขาทั้งคืน โอ้ยยย!!!

พอมาถึงผมก็ได้นั่งแถวสายอย่างที่ผมคาดคิดไว้แล้ว

“ไออินทร์” ผมรีบหันไปหาต้นเสียง นั่นก็คือไอยอร์ชตัวดีน่ะเอง

“อะไรทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น” ผมถามเพราะเห็นมันทำหน้าตกใจ

“ปกติมึงไม่เคยมาสายเลยนี่หว่า”

“มันก็ต้องมีบ้างป้ะว้ะ” ผมทำท่าหงุดหงิดใส่มัน

“เป็นไรป่ะเนี่ยมึงอะ”

“เปล่า ไม่มีไร”

“เออๆ แล้วจดหมายกูอะ” ที่จริงมันก็น่าจะเดาได้ว่าผมมีเรื่องอะไรแน่ๆ แต่มันไม่กล้าถามผม

“ส่งแล้ว” ผมตอบสั้นๆไป

“พี่จูนอยู่ป่ะ กูกลัวเขาเห็นมึง” ผมคิดในใจมันจะกลัวอะไรแค่หยอดจดหมาย

“ไม่อยู่ กูหยอดกับพี่ผู้ชาย” ก็คนที่แม่งทำให้ผมคิดมากจนมาสายนี่แหละ

“เออๆดีมากเพื่อนรัก” ผมคิดในใจว่ารักกูแค่ตอนมีผลประโยชน์สิน่ะ

หลังจากนั้นแถวสายที่มันนั่งอยู่ก็ถูกปล่อย (ผมมาสายกว่ามัน) และแถวสายที่มาสายกว่าแถวผมก็มานั่งข้างๆ

“ไอเตี้ย” ผมหันไปทางต้นเสียง อ่อไอพี่ที่ผมคิดเรื่องแม่งทั้งคืนนั่นเอง ห้ะ!!! อะไรนะ(ตกใจในใจ)

“ว่าไง ไอเปรต” ผมนี่ก็ปากไวเหมือนกันแฮะ

“กูทักมึงดีๆแล้วนะ” นี่มึงทักกูดีแล้วหรอว่ะเนี่ย

“ตกลงเรียกทำไม” ผมก็อยากรู้นะว่าทำไมเขาถึงทัก

“กูอยากทัก” ทำผมสตั้นแปป

“…” ผมกำลังจะอ้าปากเลย แต่แถวผมดันลุกก่อนซะงั้นฮ่าๆ ผมหันกลับไปยิ้มให้พี่เขาและบอกเขาว่า

.

.

“เจอกันที่ไหนก็อย่าลืมทักกันล่ะ”

.

.

แอบเขินนะที่พูดแบบนั้นไป จากนั้นผมก็เดินขึ้นห้องเรียนตามหลังเพื่อนคนอื่นๆ

“ไออินทร์ ทำไมแก้มแดงขนาดนั้น แต่งหน้ามาป้ะเนี่ย” ไอนอร์ทเพื่อนรักทักผม

“แต่งหน้าพ่อง แดดแม่งแรง แถวสายอย่างร้อนเลย” ผมรีบแถเพื่อนทันที

“กูว่าสาวที่ไหนต้องทำมึงแก้มแดงแน่ๆ” แหม่ ทำเป็นรู้ดีไปอีกนะมึงเนี่ย

แต่มันจะรู้ไหมว่าคนที่ทำผมแก้มเดงคือพี่ผู้ชายคนนั้น เฮ้ย..ทำไมผมไม่ถามชื่อเขาล้ะ โอ้ยลืมอีกแล้ววว

“มึงๆ กูอยากให้มึงช่วยไรหน่อยดิ” ผมกำลังขอร้องเพื่อนรักผมให้ทำอะไรบางอย่าง

“มีไรว่ามา เรื่องตามสืบคนกูเก่ง” เหมือนจะรู้ใจกูไปอีกนะมึงเนี่ย

“เออกูอยากให้ตามหาคนคนนึงในรร.เรา”

“ใครๆ ว่ามาสาวที่ไหน” เพื่อนผมถามด้วยความอยากเสือกพร้อมกับกำลังดื่มน้ำ

“พี่ผู้ชาย..”  ผมยังไม่ทันได้พูดจบเลย น้ำที่ไอนอร์ทเพื่อนผมอมอยู่ ก็พุ่งใส่หน้าผม

“เห้ย ไอเหี้ยยยยยยย ทำไรของมึง” ผมด่าเพื่อนผมทำทีพร้อมกับเอาผ้ามาเช็ดหน้า

“มึงเกย์หรอ” เพื่อนผมถาม

“เกย์พ่องงงงงง กูจะให้มึงตามหาพี่ผู้ชายคนนึงแม่งกวนตีนกูตอนที่กูเอาจดหมายไอยอรช์ไปหยอดกล่องวาเลนไทน์ แม่งถือกล่องไง กูเลยอยากรู้ว่าเป็นใครชื่อไร” ผมก็แอบคิดนะว่าผมเป็นจริงหรือเปล่า

“ถ้ากูสืบได้ ค่าตอบกูแทนละ” นั่นไงมันหวังผลประโยชน์ ไม่ดิๆ ค่าเสียเวลา

“เดี๋ยวเลี้ยงข้าว 3 วัน 3 คืน”

“รับทราบครับเจ้านาย” แหม่เสียงเปลี่ยนเชียวนะมึง

“มึงบอกลักษณะหน้าพี่เขามาดิ” ไอนอร์ทถามผม

“ก็...” อยู่ดีๆภาพที่ผมล้มไปมองหน้าพี่เขาก็ลอยขึ้นมาในหัวซะงั้น

“ไออินนนนนน” สติผมกลับมาชั่วคราวหลังจากนึกถึงภาพตอนนั้น

“อะไรว้ะ” ผมถามด้วยหน้าอึนๆ

“จะบอกลักษณะพี่เขาให้กูฟังได้ยัง” เออว่ะผมมัวแต่เหม่อลอยอยู่

“ก็แบบขาวๆ สูงๆหน้าตาดี สิวตรงข้างจมูกนี่เด่นสัสๆ หน้าหวานๆอะ ดัดฟันด้วย” ผมอธิบายตามภาพตอนนั้นเป๊ะเลย ฮ่าๆ

.

.

“กูจะสืบให้มึงเอง รอฟังข่าวดีได้เลย”

- จบตอน -