Secret File:Innocent Trap

Epilogue
Start all Over again
            คืนนั้น เด็กสาวร่างเล็กนอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนเตียงภายในห้องปฏิบัติการเคมี ชายหนุ่มแทงเข็มฉีดยาในมือไปที่ต้นคอของเด็กสาวก่อนที่จะค่อยๆฉีดของเหลวสีม่วงลงไป
                “มันต้องได้ผล” เขาวางเข็มฉีดยาลงที่ถาดข้างๆเตียงแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะเอามือกุมหน้าผาก
                “แบบนี้ดีแล้วหรอคะ คุณพ่อ” เด็กสาวเจ้าของผมยาวสีทองเดินเข้ามาในห้อง
                “เธอจะต้องไม่ตายเปล่า...ไม่แน่นอน” ชายหนุ่มพูดโดยไม่หันไปมอง
                “แม้ว่าเธออาจจะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้วน่ะหรอคะ?” เด็กสาวเฝ้ามองร่างของปามที่ยังคงนอนนิ่งไม่ขยับตัว
                “เธอต้องกลับเป็นเหมือนเดิมแน่ เจน”
                “ค่ะคุณพ่อ”
                หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมา ชายหนุ่มก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องทดลอง เหล่าลูกศิษย์ที่สนิทสนมกับเขา ทำได้แค่เฝ้ามองการกระทำของเขาอยู่ห่างๆ จนเวลาล่วงเลยไป.....
                ภาพเพดานมืดสลัวๆค่อยๆปรากฏขึ้นช้าๆ เธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อโฟกัสภาพตรงหน้า ก่อนจะเริ่มหันซ้ายขวา
                “ที่นี่...ที่ไหน” เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง
                “เธอฟื้นแล้ว...เธอฟื้น!!!” ชายหนุ่มรีบรีบวางข้าวของในมือแล้ววิ่งเข้าไปหาเด็กสาวทันที
                “มาสเตอร์...หนูเป็นอะไรไปหรอคะ?”
                “เธอประสบสบอุบัติเหตุ ในวันนั้นไง จำไม่ได้หรอ”
                “ไม่ค่ะ” สีหน้าของเธอเรียบเฉย
                “แต่เธอฟื้นก็ดีแล้ว...หิวไหม?” ชายหนุ่มยื่นขนมปังให้กับเธอ
                “ไม่ค่อยนะคะ” เธอรับขนมปังมาก่อนจะดมๆ กลิ่นดู
                “เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆเลยนะ กินซะหน่อยเถอะ” พูดจบชายหนุ่มก็รีบลุกขึ้นยืน “ฉันไปบอกทุกคนก่อนนะ พวกเขาจะต้องดีใจแน่ๆ”
                “อ่า..ค่ะ”
                หลังจากที่ชายหนุ่มรีบวิ่งออกจากห้องไป เด็กสาวก็ค่อยๆกัดขนมปังทีละนิด
                “ไม่มี..รสชาติเลย” เธอวางขนมปังลงข้างๆตัว ก่อนจะเริ่มสำรวจมองรอบๆห้อง
                หลังจากนั้นไม่นาน เหล่านักเรียนเพื่อนๆของเธอก็กรูกันเข้ามาในห้อง ทุกคนต่างตะโกนร้องด้วยความดีใจ แม้ในหัวของเธอจะสับสนอยู่บ้างแต่ หลังจากที่ได้เห็นรอยยิ้มของเพื่อนๆ เธอก็มีความสุข
                เด็กสาวไม่มีความรู้สึก เธอไม่เจ็บไม่หิวไม่มีความต้องการอะไรทั้งนั้น เจมส์พยายามหาสาเหตุแต่ก็ยังไม่เจอ ตัวตนของเธอจึงถูกปิดเป็นความลับ มีเพียงเพื่อนๆและเจมส์เท่านั้นที่รู้ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนอนนิ่งๆในห้องปฏิบัติการเคมี จนกระทั่ง...ถึงวันจบการศึกษา
                “เป็นเรื่องจริงหรอเนี่ย” หนุ่มใหญ่รูปร่างสูงล่ำกำยำในชุดสูทสีดำ เอ๋ยขึ้นหลังจากเห็นเด็กสาว
                “คุณเข้ามาในนี้ไม่ได้นะ!” เจมส์รีบวิ่งมาขวางร่างของหนุ่มใหญ่เอาไว้
                “ผลงานของคุณสินะ อาจารย์” หนุ่มใหญ่แสยะยิ้ม ก่อนจะผลักร่างของเขาออกไป แล้วเดินตรงเข้ามาที่ปาม “สมบูรณ์แบบจริงๆ”
                “หยุดนะเธอไม่ใช่เครื่องมือ” เจมส์รีบลุกขึ้นมาขวางหนุ่มใหญ่ ในมือเขาถือสมุดปกสีแดงอยู่
                ชายฉกรรจ์ท่าทางน่ากลัวอีก 2 คนเดินเข้ามาในห้อง
                “หยุดเถอะ ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณต้องการอะไรแต่อย่าทำร้ายมาสเตอร์” เด็กสาวเดินลงมาจากเตียง
                “เธอเป็นตัวอย่างสำคัญอย่าให้พวกฉันต้องลงมือดีกว่า”
                เด็กสาวไม่พูดตอบเพียงแต่เดินเข้าหาพวกเขาเท่านั้น
..............................................................................................
                นักเรียนหนุ่มสาวรีบวิ่งเข้ามาในห้องปฏิบัติการณ์หลังจากที่พวกเขารับใบประกาศจบการศึกษาเสร็จ
                “นี่มันอะไรกัน....” เด็กสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลดวงตาเบิกกว้าง หลังจากที่เห็นภาพตรงหน้า ภายในห้องมีร่างของชายฉกรรจ์ 2 คนนอนอยู่ในสภาพที่ร่างกายบิดเบี้ยว เลือดสีแดงสดเปื้อนอยู่เต็มห้อง
                “อย่าเข้ามานะ!” หนุ่มใหญ่ผู้เป็นหัวหน้าพูดขึ้นก่อนจะเอาปืนสั้นใส่กระบอกเก็บเสียงจ่อไปที่หัวของเจมส์ นักเรียนที่เข้ามาต่างไม่พูดอะไรพวกเขาอยู่นิ่งๆ ไม่ขยับตัว
                “ถ้าไม่หยุดฉันจะ...” ไม่ทันพูดจบร่างของปามก็ล้มลงกับพื้นทันที กระสุนถูกเจาะเข้าไปในหัวของเธอ
                “แม้จะเป็นตัวอย่างที่สำคัญแต่คุณสร้างมันอีกได้ใช่ไหม?” ชายฉกรรจ์แสยะยิ้มให้เจมส์
                นักเรียนที่เห็นภาพเหล่านั้นต่างพากันเอามือปิดปาก ความกลัวเริ่มถาโถมเข้าใส่ ทุกคนยังยืนนิ่งโดยไม่ขยับไปไหน
                “ว่าไง อาจารย์ทางเราจะจ่ายให้คุณอย่างดี ถ้าคุณตัดสินใจ...” มือของปามจับขากางเกงของชายหนุ่มไว้
                เด็กสาวค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากศีรษะของเธอ “ฉันบอกแล้วใช่ไหม...”
                เสียงร้องโหยหวนของหนุ่มใหญ่ดังขึ้น
                ร่างเขาบิดเบี้ยว แขนขาบิดไปคนล่ะทาง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เด็กสาวใช้เท้ากระทืบลงไปที่หัวของเขาจนเละ
                “ปาม...” จูนเอ่ยขึ้นเบาๆ ในขณะที่สายตาของเพื่อนๆกำลังจ้องมองเธอด้วยความหวาดกลัว
                “เรื่องนี้...มีแต่พวกเราเท่านั้นที่รู้....”เจมส์ค่อยๆลุกขึ้นยืน
                “มาสเตอร์?” เด็กหนุ่มอีกคนพูดขึ้นเบาๆ
                “ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปชีวิตของพวกเราจะตกอยู่ในอันตราย...เก็บไว้เป็นความลับนะ” ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้
                นักเรียนทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองเด็กสาวด้วยความหวาดกลัว....
                นั้นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
......................................................................................................................................
                หญิงสาวปิดสมุดรวมภาพลง เธอเอนตัวบนเก้าอี้ ก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
                “ขออนุญาตครับ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
                “เชิญค่ะ”หญิงสาวตอบโดยไม่หันไปมอง
                “คือว่า ผมจะขอเรื่องเบิกงบซื้ออุปกรณ์ห้องศิลปะใหม่น่ะครับ....” ชายหนุ่มผู้มีผมสีเขียวแก่ รูปร่างสูงโปร่งสวมชุดกาวน์ เอ่ยขึ้น
                “เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วล่ะคะ มาสเตอร์โฮนิ”
                “คือว่ารอง ผอ. ครับ หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาในห้อง ศิลปะเมื่อคือก่อน จู่ๆในห้องก็เละเทะไปหมดเลยน่ะสิครับ ถ้ายังไงผมขอ...”
            “คุณไปนอนในห้องศิลปะอีกแล้วใช่ไหมคะ? เห้อ” หญิงสาวถอนหายใจยาวๆออกมา
............................................................................................................................................
                พิธีศพของแจนถูกจัดขึ้นเงียบๆ ที่โบสถ์ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก ผู้เป็นพ่อและแม่ของเธอมายืนร่วมไว้อาลัย และนักเรียน ปี 1 ห้อง 1 อีกไม่กี่คน เอลลี่ยืนสงบนิ่ง เธอสวมชุดนักเรียนมัดผมไว้เรียบร้อยด้วยยางสีดำ บรรยากาศในงานเป็นไปด้วยความเงียบเชียบ
                “จูน...” ผู้เป็นพ่อเอ๋ยขึ้นกับอดีดคนรักของเขา
                “ลูก...ไปสบายแล้วค่ะ” หญิงสาวผู้เป็นแม่ค่อยๆเช็ดน้ำตา
                ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อก้มหน้าลงหลับตา เหมือนจะมีบางอย่าง...ที่เขาบอกใครไม่ได้
...................................................................................................................................................
                ผ่านไป หนึ่งสัปดาห์ หลังจากงานศพของแจน ที่สุสานฝังศพของทางโบสถ์ หลุมศพของเธอถูกตั้งอยู่บนเนินหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ สายฝนโหมกระหน่ำเทลงมาอย่าต่อเนื่อง เด็กสาวผู้มีผมสีขาวในชุดนักเรียน เธอเดินกางร่มสีดำคันใหญ่ออกมาจากบริเวณหลุมศพ ทิวากาลเดินสวนกับนักเรียนคนหนึ่ง เขามีผมสีขาวรูปร่างสูงโปร่งใส่ชุดนักเรียนชาย กางร่มสีดำคันใหญ่เหมือนๆกับเธอ
                นักเรียนทั้งสองเดินสวนกันโดยไม่มองกัน ร่มคันใหญ่ปิดบังใบหน้าของทั้งคู่เอาไว้
                รัตติกาลหยุดยืนที่หน้าหลุมศพของแจน 
                “ผมจะไม่ลืมเรื่องของเธอเลย” กานต์หันหลังกลับและเดินออกไป
                เหลือทิ้งไว้เพียงดอก Forget me not ที่เขาวางเอาไว้เท่านั้น
..........................................................................................................
                กรรณรัตดื่มน้ำชากับเพื่อนๆของเธอ ภายในห้องพัก ทรายและเอสพูดคุยกันถึงเรื่องงานศพของแจนที่เงียบจนเหมือนไม่มีใครเสียใจ เด็กสาวเจ้าของผมสีดำยาว เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
                ‘ฉันต้องหามันให้เจอ....”
....................................................................................................................
                เอลลี่กำลังนอนมองรูปสติ๊กเกอร์ที่เธอเคยถ่ายคู่กับแจน แววตาของเด็กสาวดูเศร้า ทุกครั้งที่เธอเห็นรอยยิ้มของแจนมันทำให้เธอนึกถึงเรื่องเก่าๆ
                “ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร” เด็กสาววางรูปลงข้างๆตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ “ฉันจะหาเขาให้พบ.....” เธอหยิบมีดพกบนโต๊ะและขว้างออกไป “และฆ่าเขาซะ”
            มีดของเธอปักทะลุกล้องที่ซ่อนอยู่ตรงโคมไฟ
.....................................................................................................................................
                กานต์กำลังเดินอยู่บริเวณทางเท้าใกล้ๆกับทางเข้าโรงเรียน ดวงตาของเขามองไปข้างหน้า
                ‘สุดท้ายก็ไม่รู้สาเหตุการณ์หายตัวไปของนักเรียนทุนตั้งแต่ เมื่อ 15 ปีก่อน....’ แมวสีขาวเดินผ่านหน้าของเด็กหนุ่มไป มันเดินเข้าไปในโรงเรียน
                ‘ดูเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่จะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่คิด’
                สายตาของเด็กหนุ่มจ้องมองเข้าไปภายในโรงเรียนยามค่ำคืน มันดูมืดมนและน่าพิศวงไม่เหมือนกับชื่อเสียงและภาพลักษณ์ตอนกลางวัน แสงไฟริมทางเดินช่วยส่องทางให้เด็กหนุ่ม
เขาเดินเข้าไปภายในโรงเรียนก่อนที่รั่วจะปิดลงช้าๆ
...........................................................................................................
End Innocent Trap