ทางเลือกของเธอ 彼女の選択 Kanojo no sentaku

เช้าวันอาทิตย์ ส่วนใหญ่จะเป็นวันสบายๆ ผู้คน นั่งจิบชา ดื่นกาแฟอย่างเรียบง่าย ดูเป็นวันที่ไม่ต้องเร่งรีบอะไร แต่......


ยังมีคนที่ไม่ทำตัวเรียบง่าย นั้นก็คือ โชอิจิ จุน ผู้ซึ่งตอนนี้กำลังปั่นจักรยานสีชมพูหวานเจี๊ยบ ที่ยืมจากน้องสาวมาเพื่อไปสถาณี ให้

ทันก่อน10โมง มิฉะนั้นจะต้องรออีกนานโข กว่าจะไปถึงโตเกียว เพราะต้องรอรถไฟรอบ2อีกนาน "ซอยเข้าไปลูกพ่อ!!!"

จุนตะโกนลั่นกลางสี่แยกพร้อมกับปั่นไปด้วยความเร็วสูง "แม่คับพี่ชายคนนั้นเป็นอะไรอ่ะคับ" เด็กคนหนึ่งหันมาถามแม่หลังจาก

เห็นภาพผู้ชายปั่นจักยานด้วยความเร็วแบบบ้าคลั่ง "อย่าสนใจเลยลูกเออ...นั้นคงคนบ้านะลูก" แม่ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"อ้อครับ คนบ้าสมัยนี้ชอบจักรยาน คิ้ตตี้สีชมพพูนี้เอง" ในตอนนั้นเองจุนก็เลี่ยวเข้าที่สถานนี้ทันทีด้วยความเร็วระดับนรกแตก


ทำให้ทรงผมของจุนดูไม่เป็นทรงปัดกันไปคนละทิศทาง จุนเหลือบมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้10โมงพอดี "ขอให้ทันทีเถอะ"


จุนลั่น พร้อมเอาขาตั้งจักรยานลง และวิงตรงดิ่งไปยังสถาณี เข้าวิ่งขึ้นบนไดไปพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อยจากตัวของเขา


ซึ่งคนค่อนข้างน้อยเนืองจากวันนี้เป็นวันหยุด "อ่ะ นั้นไงขบวนที่จะไปโตเกียว" จุนมองเหลือบไปเห็นรถไฟพอดี



แต่ดูเหมือนจะสายไปแล้วเพราะที่เขาเห็นนั้นประตูของรถไฟกำลังค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ "ซ่วยละไงอีกนิดเดี่ยว!!!!!"

จุนใช่แรงเฮือกสุดท้ายวิ่งไปยังรถไฟฟ้า เพื่อหวังจะเข้าแบบเส้นยาแดงผ่าแปด แต่แล้ว "อ่ะ........ อีกแค่ไม่กี่ก้าว......"

รถไฟเคลื่อนผ่านไปต่อหน้าต่อตา จุนได้แต่ทำหน้า นิ่งไม่สบอารม "เห้อ โอดะต้องโกรธแน่ นานๆจะได้เจอกันที แถมบอกมีเรื่อง

สำคัญจะปรึกษาเรากับ มิชิโอะด้วย" จุนนิ่งไปสักพักก่อนหันหลังเตรียมตัวที่จะกลับ "หืม คนนั้นก็มาแบบฉิวเฉียดเลยแหะ"

จุนมองไปช้างหลัง เจอกับผูหญิงคนหนึ่งท่าทางหอบเหนื่อย มือกุมไว้ที่น่าอกพร้อมพูดว่า "อะไรกัน อีกแค่นิดเดี่ยวเองเห้อ"

เธอถอนหายใจ พร้อมกับมองซ้ายมองขวา ก่อนมองตรงมาที่จิน พร้อมกับยิ้มให้ "ไม่ทันเหมือนกันเหรอค่ะ"

จุนได้แต่มองตาไม่ไม่กระพริบ ผมยาวสวยของเธอดวงตากลมโตพร้อมกับ ร่างกายอันเล็กของเธอ ที่น่าจะสูงราวๆ 160เห็นจะได้

ตลอดเวลามากว่า10กว่าปี จุนไม่เคยได้คุยกับผู้หญิงเลย นอกจาก แม่ และน้องสาว เพราะเนื่อจากมีความหลังในตอนเรียนม.ปลาย


"อะ...คือว่า เออ....คือ" จุนพยามจะพูดคุยกับเธอแต่ดูเหือนจะไม่สำเร็จคำพูดของเขามัมจุกอยู่ที่ลำคอ และดูเหมือนเธอจะไม่

ได้ต้องการคำพูดตอบกลับของจุน เธอกำลังเดินขอตกกลับไป แต่แล้ว " นั่งจักรยานไปกับผมไหมคับ ทะทะทะที่โตเกียว"

เธอหยุดชะงัก "คะ???" เธอหันมามองด้วยความงุนงง จุนได้แต่ทำตาเหลือก เหมือนกำลังตกใจในสิ่งที่ตัวเองพูด

' คุณค่ะนั้นจะไหวเหรอค่ะ" เธอตอบกลับมา ทำเอาจุนงุนงง นึกว่าจะโดนเกลียดซะแล้วกับคนที่ไม่ได้รู้จักกันแล้วไปพูดแบบนั้น

"อ่ะไหวคับประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย ผมจะลองโทรถามเพื้อนก่อนนะครับผมจะไปถึงช้าหน่อย" จุนรีบหยิบโทรสัพขึ้นพิมข้อความหา

โอดะ ว่าน่าจะไปถึงช้า แบบช้าโครตๆ ไม่นานข้อความของโอดะก็ตอบกลับมา "รีบมาเลยจุน ตอนนี้หัวชั้นร้อนปุๆเลยละเจ้าบ้าเอ้ย

สี่คูณร้อยมาสะนี้นัดสำคัญ" จุนมองข้อความแล้วหันกับมามองผู้หญิงคนนั้น เธอมองกลับมา "'งั้นชั้นแชทบอกเพื้อนแปปนึงนะค่ะ"


นี้มัมอะไรกัน นี้ชั้นทำอะไรอยู่เห้ยๆๆๆๆๆจุน นี้แกทำบ้าไรเนี้ย "ชั้นจะไปร้านทงคัสสึนะค่ะคุณละ" จุนถึงกับเบิกตากว้าง


"อ่ะที่เดี่ยวกับผมเลย" "จริงเหรอค่ะ ดีจังชั้นนี้ดวงดีจัง เป็นนัดสำคัญซะด้วยสิไม่อยากจะพลาดนะค่ะ" ทั้งสองเงีบไปสักครู่

เดี่ยวนะนัดสำคัญของเธอ หรือว่าจะเป็นแฟนจุนคิดในใจ "ชั้นมิโอดะอากิค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" จุนเดินเข้ามาไกล่ทำให้เขาเห็นหน้า

เทอได้ชัดขึ้น "โชอิจิ จุน คับ ยินดีที่ได้รู้จักคับ" การพบพานเกิดได้ทุกเมื่อไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน


ในขณะที่ทั้งสองไม่รู้จักกันเลย แสงไฟจากรถไฟรอบพิเศษมา ถึงซึ่งเป็นที่นั่งสำหรับวีไอพี เธอ มิโอดะ อากิ ได้ขึ้นรอบด่วนพิเศษ ไป พร้อมกับหั่นมาบอกจุน " ขอบคุณนะค่ะ ชั้นล้อเล่นนะค่ะไม่มีทางที่จะปั่นจักรยานไปถึงโตเกียวได้หรอก ฮ่าๆ นี้ค่ะ"

อากิได้ยื่นตั๋ววีไอพี มาให้จุนพร้อมบอกว่า "ไปด้วยกันนะค่ะ คุณโชอิจิ"