Love three sad (รักสามเศร้า) ตอน3

Love three sad (รักสามเศร้า)
   วันรุ่งขึ้น ณ ที่โรงเรียน   เรนมาดักรอไปร์ทตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะปรึกษาเรื่องน้ำอุ่น เวลาผ่านไปราวๆ10นาที ไปร์ทก็เดินเข้ามาในโรงเรียน เรนเห็นไปร์ทกำลังเดินเข้ามา เรนก็เลยทักไปร์ทไปว่า “นี่ใช่คนที่มาถามชื่อพี่เมื่อวานตอนเย็นรึป่าว เอ๊...ชื่ออะไรนะ......อ้อ ใช่ๆ น้องไปร์ท” ไปร์ททำหน้าเขินๆ และตอบกลับไปว่า “ใช่ค่ะ พี่มีอะไรรึป่าว”   เรนจึงตอบกลับว่า “เดี๋ยววันนี้พี่เดินไปส่งที่ห้องนะ” ไปร์ทจึงตอบยิ้มและพยักหน้า ระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินไปที่ห้องของไปร์ท เรนได้เอ่ยถามไปร์ทว่า “น้องไปร์ท คนนี้คือใครหรอ” เขาเอ่ยถามไปร์ท มืออีกข้างของเขา ได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋า และเอาโทรศัพท์ออกมา   และเปิดรูปที่เขาเก็บไว้ เอาออกมาโชว์ให้ไปร์ทดู ไปร์ทเลยตอบว่า “อ้อ....น้ำอุ่น คนนี้เพื่อนหนูเองค่ะ พี่เรนมีอะไรรึป่าว” เรนเลยเกาหัวและทำหน้าเขินๆ แล้วบอกกลับไปว่า “ป่าวๆ พี่แค่เห็นเขาถ่ายรูปคู่กับน้องอ่ะ เลยแคปเอาไว้เฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ”    ไปร์ทจึงตอบว่า “ค่ะ เอ่อ...พี่เรนคะ หนูไปเองดีกว่าค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ระหว่างที่ไปร์ทพูดไปเขาก็เขินไปด้วย ใจจริงเขาก็อยากให้เรนเดินไปส่ง แต่ถ้าพอขึ้นไปแล้ว เขากลัวโดนเพื่อนล้อ   เขาจึงเลือกที่เดินไปคนเดียว เรนจึงตอบว่า “โอเคครับ เดี๋ยวตอนเย็นพี่เดินไปส่งบ้าน” ไปร์ทเลยพยักหน้าและยิ้มส่งท้าย สองคนจึงโบกมือลากัน ต่างแยกย้ายไปเรียน ไปร์ทจึงเดินขึ้นบันได เพื่อที่จะมุ่งหน้าไปห้องเรียนของเขา   ณ ห้องเรียน ม.1/9  ไปร์ทกำลังเดินเข้าห้องเรียน และได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อเขามาจากด้านหลัง ไปร์ทจึงหันไปมอง และผู้ที่เรียกชื่อเขานั่นก็คือน้ำอุ่นเพื่อนสนิทของเขานั่นเอง สองคนจึงวิ่งไปหากันและกอดกัน ราวกับไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งๆที่เมื่อวานพวกเขาทั้งสองคนยังคุยกันอยู่เลย สองคนจึงหันมาและทักทายกัน
   หลังจากนั้นพวกเขาจึงเดินเข้าห้องเรียน สองคนได้วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ และนั่งลงบนเก้าอี้ อยู่ๆเจน เพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างหลังไปร์ท ก็สะกิดไหล่ไปร์ท และเอ่ยถามว่า “เมื่อเช้าฉันเห็นแกเดินมากับพี่เรนด้วยอ่ะ แกสองคนเป็นแฟนกันหรอ” ไปร์ทจึงรีบสวนกลับว่า “เห้ย...ไม่ใช่ พี่เขาแค่จะเดินมาส่งฉันที่ห้องเฉยๆ ไม่ได้เป็นอะไรกัน ว่าแต่…แกรู้จักได้ไงอ่ะ”
   เจนจึงเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวเรนให้ไปร์ทฟังว่า “พี่เรน เขาเป็นหนุ่มนักบาส และก็เป็นเดือนของโรงเรียนด้วย เขาทั้งหล่อ พ่อรวย เรียนก็เก่ง มีแต่สาวๆหมายปอง ง่ายๆคือ Perfect อ่ะ” ไปร์ทจึงกล่าวตอบกัลป์ว่า “ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยอ่ะว่าพี่เขาเป็นเดือนของโรงเรียนเรา แต่ว่าไป พี่เขาก็น่ารักมากเลยอ่ะ” ระหว่างที่ไปร์ทพูดไป เขาก็ทำตัวบิดเป็นเกลียวไปด้วย
   เจนจึงอุทานว่า “เห้ยย...ไปร์ท นี่แกเป็นอะไรเนี่ย ทำตัวบิดอยู่นั่น หรือว่า แกชอบพี่เรน” ไปร์ทได้ยินคำถามนั้น เขาจึงหยุดชะงัก และบ่ายเบี่ยงที่จะไม่ตอบ เขาจึงพานอกเรื่อง และพูดถึงเรื่องอื่น เพื่อกลบความเขินของตน แต่ระหว่างที่ไปร์ทกับเจนคุยกันตั้งแต่ต้นจนจบ น้ำอุ่นกไม่ได้สนใจอะไร เพราะรู้สึกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ เขาจึงก้มหน้าและเล่นโทรศัพท์    พอทั้งสองคุยกันเสร็จแล้ว คุณครูก็มาสอนพอดี ทุกคนจึงเอาหนังสือขึ้นมา และเริ่มเรียนหนังสือ แต่ไปร์ทยังมองบนไปบนท้องฟ้า และเหม่อถึงเรนตลอดเวลา น้ำอุ่นเห็ยอย่างนั้น จึงสะกิดไปร์ท และถามว่าเป็นอะไร ไปร์ทจึงตกใจ และบอกกลับไปว่า “ไม่มีอะไรหรอก เรียนต่อกันๆๆ” เขาจึงเรียนหนังสือตามปกติ   กริ๊งงง..!!!!?   เสียงกริ่งดังขึ้น นั่นคือสัญญาณของการพักกินอาหารกลางวัน ไปร์ทและน้ำอุ่นจึงเดินลงไปข้างล่างและมุ่งหน้าเดินไปกินอาหาร พอไปถึงโรงอาหาร ทั้งสองจึงแยกย้ายกันไปซื้ออาหาร และมาเจอกันที่โต๊ะ ทั้งสองกินอาหารกันตามปกติ อยู่ๆเรนก็วิ่งเข้ามาและมานั่งข้างๆไปร์ท เพื่อจะทำให้ไปร์ทตกใจและจะได้มาเจอหน้าน้ำอุ่น   ไปร์ทได้สะดุ้ง และตะโกนลั่นโรงอาหาร ทุกคนจึงหันมามองไปร์ท ราวกับว่าเกิดอะไรขึ้น เรนเห็นอย่างนั้นจึงกล่าวขึ้นมาว่า “ขอโทษครับ พอดีว่าผมทำให้น้องตกใจอ่ะครับ ขอโทษนะครับๆๆ” ทุกคนในโรงอาหารเห็นอย่างนั้น จึงไม่ได้ว่าอะไรไปร์ท แต่กลับวิ่งเข้ามาและมาขอลายเซ็นของเรน เรนจึงเซ็นให้แค่บางคน    และบอกให้ทุกคนกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเคย เพราะในโรงอาหารตอนนี้วุ่นวายมาก พอทุกคนต่างแยกย้านกันไปที่โต๊ะ เรนจึงกล่าวสวัสดีไปร์ทกับน้ำอุ่น “หวัดดีไปร์ท หวัดดีน้ำอุ่น พี่ชื่อเรนนะ อยู่ม.3” ระหว่างที่เขากล่าวสวัสดีไป มือเขาก็โบกทักทายน้ำอุ่นและโบกทักทายไปร์ทอีกรอบ   และไปร์ทได้กล่าวขึ้นมาว่า “นี่พี่มาทำไมอ่ะ ไหนบอกจะมารับตอนเย็น แต่นี่ตอนเที่ยงอยู่เลยนะ กลับไปเถอะ” ไปร์ทพยายามไล่เรนกลับไป แต่น้ำอุ่นจึงกล่าวแทรกขึ้นมาว่า “หึ้ย...ไม่เป็นไร นั่งด้วยกันก็ได้ เราไม่ถือ” เรนเห็นอย่างนั้น เขาจึงประทับใจน้ำอุ่นขึ้นไปอีก   ไปร์ทและน้ำอุ่นจึงกินอาหารกันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติอย่างหนึ่งคือมีเรนมานั่งด้วย ไปร์ทจึงพยายามกลบสีหน้าที่เขินของตัวเองเอาไว้ เพราะถ้าทำหน้าเขินหลุดไป กลัวจะโดนน้ำอุ่นล้อ ระหว่างที่ทั้งสองกำลังกินอาหารกันอยู่
   เรนได้นั่งเท้าคางและมองไปที่ใบหน้าของน้ำอุ่น และยิ้มไปด้วย พอไปร์ทและน้ำอุ่นกินอาหารเสร็จ ไปร์ทจึงรีบไล่เรนกลับไป เพราะถ้าเดินไปด้วยกัน เขาคิดว่าต้องโดนล้อแน่ๆ ไปร์ทจึงไล่เรนกลับไป ทั้งๆที่ในใจยังอยากให้เรนเดินไปเป็นเพื่อนต่อ   15.30 น.   เย้...เลิกเรียนแล้ว เสียงนักเรียนดังกึกก้อง เพราะดีใจจะได้กลับบ้านแล้ว ไปร์ทก็ดีใจที่เลิกเรียนแล้ว แต่ไม่ได้ดีใจเพราะได้กลับบ้าน แต่เขาดีใจที่จะได้เดินกลับบ้านกับเรน ไปร์ทเดินลงมาถึงข้างล่าง ก็เจอเรนพอดี   เรนเห็นไปร์ทเดินแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าของตนเลยพูดว่า “เลิกละหรอ ป้ะ...งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ บ้านไปร์ทอยู่ซอยไหนบอกพี่ด้วยละกัน พี่จะได้ไปถูก555” หลังจากที่เรนกล่าวเสร็จ เขาก็จับมือไปร์ทและเดินไปที่หน้าประตูโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน   ทุกคนในโรงเรียนได้มองไปที่ไปร์ทและเรน และได้กระซิบกระซาบกันและจ้องมาที่ทั้งคู่ เรนเห็นไปร์ทรู้สึกอายและทำตัวกลัวๆ เรนจึงได้บอกทุกคนว่า “มองอะไรกันอ่ะ ไม่เคยเห็นคนจับมือกันรึไง” ไปร์ทเห็นเรนพูดอย่างนั้น เลยรู้สึกโล่งอกขึ้นมาหน่อย ทั้งคู่เลยเดินหน้าต่อไป   ณ ซอยบ้านไปร์ท   ทั้งคู่เดินจับมือกันตั้งแต่ในโรงเรียนจนมาถึงซอยบ้านไปร์ท อยู่ๆเรนก็ถามไปร์ทขึ้นมาว่า “ไปร์ท...น้ำอุ่นเป็นคนที่ไหนอ่ะ ไปร์ท เคยไปบ้านน้ำอุ่นรึป่าว แล้วบ้านน้ำอุ่นอยู่ไหนอ่ะ น้ำอุ่นมีแฟนรึยัง น้ำอุ่นมีพี่น้องมั้ย” เรนถามซะหลายเรื่อง จนไปร์ทไม่รู้จะตอบเรื่องไหนก่อนดี   ไปร์ทเลยพูดขึ้นว่า “ใจเย็นพี่เรน น้ำอุ่นเป็นเด็กกรุงเทพนี่แหละ ไปร์ทยังไม่เคยไปบ้านน้ำอุ่นเลยอ่ะ น้ำอุ่นโสด น้ำอุ่นไม่ค่อยสนเรื่องมีแฟนเท่าไหร่หรอก น้ำอุ่นมีน้องชายคนนึง แต่เรียนอยู่อีกโรงเรียนหนึ่ง แต่ว่าเสาร์นี้ไปร์ทก็นัดกับน้ำอุ่นพอดีเลยอ่ะ ว่าจะไปบ้านน้ำอุ่น”   ตอนแรกที่เรนได้ยินว่าไปร์ทไม่รู้จักบ้านน้ำอุ่น เขาก็หงอยไปชั่วขณะหนึ่ง แต่พอได้ยินไปร์ทพูดว่า วันเสาร์ไปร์ทจะไปบ้านน้ำอุ่น ตาของเรนก็ลุกเป็นพราวและยิ้มขึ้นมาทันทีทันใด พอไปร์ทพูดจบ เรนจึงรีบสวนกลับเลยว่า “เสาร์นี้หรอ พี่ว่างพอดีเลยอ่ะ ขอไปด้วยไปได้ป่าวอ่ะ”    ไปร์ทเห็นอย่างนั้นเลยจึงครุ่นคิดอยู่แปปนึง จริงๆในใจของไปร์ทก็ไม่ค่อยอยากให้เรนไปเท่าไหร่ เพราะกลัวว่าเรนจะชอบน้ำอุ่น เพราะเห็นเรนชอบถามแต่เรื่องน้ำอุ่น แต่เขาก็ไม่กล้าปฏิเสธ ไปร์ทจึงตอบไปว่า “ได้ดิ งั้นเดี๋ยววันเสาร์เจอกัน”   เรนรู้สึกดีใจมาก เรนยิ้มแฉ่งราวกับโลกนี้เป็นสีชมพู และเรนจึงตอบกลับไปว่า “ขอบคุณคร้าบบ...งั้นวันเสาร์นี้เจอกัน ไปกี่โมงไลน์มาบอกพี่ด้วย เดี๋ยวพี่มารับที่บ้านนะคะคนดี พี่ไปละ บายยย”   ทั้งสองจึงโบกมือลากัน และยิ้มลากัน แต่รอยยิ้มทั้งสองช่างแตกต่างกัน เรนยิ้มแบบโลกนี้สดใส แต่ไปร์ทยิ้มแบบแสยะยิ้มเพราะใจจริงไม่อยากให้เรนไปเท่าไหร่ แต่ตอบยืนยันว่าให้ไปแล้ว ก็คงทำอะไรไม่ได้ ไปร์ทจึงเดินเข้าบ้านไป...............................โปรดติดตามต่อไปปป