[one piece]เด็กใส วัยเกรียน

 "อ๋อ~ เอส ..... ห๋า!? อะไรนะ!?เอสหรอ?"
 "นั้นใครน่ะ ลูฟี่ ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมีเลย"
 เอสที่ไปนั่งกินเนื้อกับลูฟี่ก็ถามขึ้นพรางชี้มาที่พวกเรา บวกกันแก้มตุ่ยๆแล้วก็สายตาสงสัยสุดๆ 
 "ไม่รู้สิ จู่ๆพวกนั้นก็ตกลงมาจากฟ้า แต่มีคนนึงลอยลงมา"
 "ใครละนั้นลอยลงมา เป็นผู้มีพลังผลปีศาจงั้นหรอ"
 "ยัยนั้นไง"
 ลูฟี่ชี้มาทางฉัน เอ่อ ก็จริงอะนะที่ฉันลอยลงมาแต่ฉันไม่ได้มีพลังอะไรนั้นหรอกฉันแค่ใช่ร่มล่อนลงมาเพื่อไม่ให้เจ็บ อ๋อแล้วก็ฉันไม่อยากจะมีท่าเต้นใหม่ ที่เป็นท่าหัวจุ่มดินขาชี้ฟ้าหรอกนะบอกไว้ก่อน แต่ดูเหมือนว่าฉันจะถูกเข้าใจผิดสะแล้วสิ
 "เฮ้อ~ ไม่ใช่หรอก ไรรินน่ะ ไม่มีพลังของผลปีศาจหรอก"
 โฮฟุมุตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รุ้ เอาเป็นว่าชั่งเถอะ แต่ก็ต้องขอบคุณที่ตื่นขึ้นมาบอกให้ กำลังขี้เกียจอยู่พอดี นี่รองเท้าใคร?? เอากลับไปด้วย//โยนรองเท้ากลับไป
 "ว่าแต่ ไหง เอสหมัดอัคคีถึงได้มาอยู่ที่นี่ละเนี่ย?"
 "ทำไมต้องทำหน้าตาแปลกใจขนาดนั้นด้วย ฉันแค่รอดมาได้จากเงื้อมือของเจ้าลาวาบ้านั้นมาได้ มันน่าแปลกใจขนาดนั้นเลยหรอ?"
 เอสพูดพรางเคี้ยวเนื้อ มันพูดชัดได้ไงวะ ความสามารถพิเศษหรอ ไม่เห็นอาจาร์เคยบอกว่าเอสมีความสามารถนอกจาก ไฟ เลยนี่นา อ่อ ช่างมันเถอะ แต่ก็แหงละนะก็ในเรื่องวันพีชน่ะ เอสได้ตายในสนามรบนี่นา แล้วก็ตายต่อหน้าต่อตาลูฟี่ด้วย แล้วไหงถึงได้.... เออ ช่างมันเถอะ คงเป็นเพราะเจ้าพนักงานบ้านั้น
 "ก็แปลกอะดิ ก็นายตอนสงคราม นาย อุ๊บ!!!"
 จู่ๆอันจังก็วิ่งเข้ามาปิดปากโฮฟุมุอย่างรวดเร็ว ก่อนที่โฮฟุมุตะพูด รำถามคะ ทำไมต้องปิดปาก -0-
 "ทำอะไรน่ะอันจัง?" ว่าแล้วก็ถามไป
 "ไม่ให้บอกเรื่องนั้นนะ"
 "เห้!? ไม่ให้บอก? ลุงบอกมาหรอว่าไม่ให้บอก?"
 "เปล่าหรอก ฉันแค่รู้สึกว่า ไม่ควรบอกก็แค่นั้น"
 "นี่อันจัง ปล่อยโฮฟุมุเถอะ เจ้านั้นจะตายแล้วนะ"
 เมื่อฉันบอกไปแบบนั้นอันจังก็มองหน้าโฮฟุมุที่ถูกตัวเองปิดปากอยู่ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดมาก ใกล้ตายเต็มทน แล้วอันจังก็ปล่อยโฮฟุมุออกทันทีเมื่อเห็นสีหน้าใกล้ตายของโฮฟุมุ
 "ขอโทดนะ"
 "ฉันเกือบตายแล้วนะเฟ้ยยย!! ยังจะมาขอโทดอีก!! "
 "นี่นายห้ามบอกเรื่องนั้นนะ!! เข้าใจไม๊?"
 และแล้วหลังจากนั้นโฮฟุมุก็ถูกเมินทันที
 "นี่เจ้าหนูมาฝึกกันฉันไม๊?"
 จู่ๆเรลี่ที่เงียบมานานก็พูดขึ้น อะไรนะ!? ฝึก?
 "เอ๋!? ฝึก? คุณรู้อะไรเกี่ยวกับพวกเรา?" ×3
 "อ่าาา ไม่รู้สิจู่ๆมันก็.... แวบเข้ามาในหัว"
 ฝีมือลุงชัว (- -) ทั้ง 3 คิดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย 
 "อา พวกเราเองก็ไม่รู้จะไปที่ไหนแล้วด้วย ขออยู่ฝึกที่นี่สัก 2 ปี ละกัน" อันสึ
 "ดีเลย พวกนายจะได้อยู่ฝึกด้วยกันกับพวกเราด้วย ชิชิชิ "
 ลูฟี่ พูดขึ้น ตอนที่ฉันหันไปนะ ฉันเห็นลูฟี่ท้องป่องอย่างกะคนท้องแหน่ะ 
----------------