Not worth the birth

    อุแว้ อุแว้ อุแว้ เสียงเด็กทารกแรกเกิดดังขึ้นเป็นเสียงแห่งการเกิดใหม่ พ่อแม่ของเด็กทั้งดีใจและปลื้มปีติยินดี เมื่อเวลาล่วงเลยไป3ปีเด็กน้อยได้เริ่มเติบโตขึ้นแต่ว่าบ้านที่อบอุ่นกลับไม่ได้อบอุ่นอีกต่อไป เมื่อครอบครัวนั้นต้องมีอันแยกทางกันไป เด็กน้อยได้อยู่กับพ่อเรื่อยมาและค่อยๆเติบโตขึ้น เธอได้เรียนรู้ว่าความทุกข์นั้นถ้าไม่เอาใจเข้าไปใส่ก็จะไม่มีอะไรทำอะไรเธอได้ ตั้งแต่เด็กเธอได้เรียนรู้เกี่ยวกับศาสนา คำสอนต่างๆ เธอเติบโตขึ้นท่ามกลางความดีและความชั่ว เธอได้เห็นสิ่งต่างๆทั้งความดีและความชั่ว เธอเห็นคนเสพยา เห็นคนถูกฆาตกรรม เธอเห็นคนยกพวกตีกัน เธอเห็นคนตาย แต่ว่าเธอก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ เธอได้เห็นคนแก่จูงหลานท่าทางมีความสุข เธอเห็นคนทำบุญตักบาตร เธอเห็นคนช่วยอาสาพาคนแก่ข้ามถนน เธอเห็นคนอาสาพาคนท้องไปส่งโรงพยาบาล เธอรับรู้ได้ว่านี่คือสิ่งที่ประกอบกันเป็นมนุษย์ แต่ว่าชีวิตเธอก็กำลังจะเปลี่ยนไปเมื่อเธออายุ15
"พ่อเมื่อคืนหนูฝันไม่ค่อยดีเลย"เธอเกริ่นให้ผู้เป็นพ่อฟัง
"ฝันว่าไง"พ่อเธอถามพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ บนโต๊ะมีแก้วกาแฟที่ยังดื่มไม่หมดวางไว้พร้อมกับปาท่องโก๋อีกสองสามตัว
"หนูฝันว่าได้ไปสถานที่หนึ่ง ในฝันนั้นหนูเห็นผู้คนเต็มไปหมด เหมือนเป็นตลาดแต่กลับไม่มีพ่อค้าแม่ค้าอยู่เลย แต่กลับมีของขายเยอะแยะมากมาย หนูเดินเข้าไปในฝูงชน เดินลึกเข้าไปเรื่อยก็ไปโผล่ที่สถานที่หนึ่ง มันทั้งมืดมิดแต่ก็มีแสงไฟอยู่ริบหรี่ หนูเห็นซอกตึก และวินมอโซต์แต่กลับไม่มีคนอยู่เลย แล้วหนูก็ตื่น"เธอเล่าให้พ่อฟังด้วยสีหน้าอันเป็นกังวล
"ไม่มีอะไรหรอกคิดมากไปเอง"พ่อเธอเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ พ่อของเธออายุก็ราวๆ47-48ผมสีตำยาวระต้นคอใบหน้าเจนโลกมองเธออย่างเอ็นดู พ่อเธอทำงานในมูลนิธิและยังทำงานในศาลเจ้าด้วย
"หนูก็ว่างั้นแหละ"เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้ม พ่อของเธอยิ้มตอบ ผ่านมา3วันเธอก็มานั่งคุยกับพ่อเช่นเดิมหน้าเะอวันนี้เต็มไปด้วยความกังวล
"มีอะไรหรอ"พ่อเธอถามพร้อมกับลูบหัวเธอ
"หนูฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว หนูฝันเห็นสถานที่เดิม แต่ว่าเมื่อหนูเดินผ่านตรอกนั้นกลับเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดสีดำ ใส่ชุดคลุมสีดำมีฮูดปิดทำให้มองไม่เห็นใบหน้า แต่ว่าผมที่ยาวออกมาจากฮูดบ่งบอกว่าเธอเป็นผู้หญิง เธอจูงหมาสีดำมาด้วย แต่หมาตัวนั้นกลับมองหนูไม่วางตาแม้หนูจะเดินผ่านมาไปแล้วแต่ดวงตาของมันก็ยังคงจ้องหนูอยู่เหมือนเดิม"เธอเล่าด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ดูหนังมากไปหรือเปล่า"พ่อเธอลูบหัวแต่คิ้วขมวดเข้าหากัน
"คงงั้นแหละ"เธอยิ้มให้พ่อพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก ทิ้งให้พ่อของเธอนั่งคิ้วขมวดอยู่เช่นเดิม เหตุการณืยังคงเดินไปตามปกติจนกระทั่งผ่านมาอาทิตย์นึง ผู้เป็นพ่อสงสัยว่าทำไมลูกสาวของตนไม่ยอมตื่นสักทีก็ได้ไปเรียกลูกสาวอยู่หน้าห้องนอนของเธอ
"สโนว ตื่นได้แล้ว"พ่อของเธอเคาะประตู แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ
"สโนวตื่นได้แล้วสายแล้ว"พ่อของเธอเริ่มเพิ่มเสียงพร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น
"สโนวพ่อบอกให้ตื่น"พ่อของเธอเริ่มรัวการเคาะประตูแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ พ่อของเธอคิ้วขมวดเข้าหากัน พ่อของเธอลองบิดลูกบิดประตูก็พบว่ามันยังคงล็อคอยู่ ผู้เป็นพ่อเริ่มทนไม่ไหวจงพังประตูเข้าไป เขาเห็นลูกสาวนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าที่นอนหงายไม่ไหวติง ไม่มีร่องรอยการนอนพลิกตัว เขาถลาเข้าหาลูกสาวก่อนจัเอามืออังจมูก ปรากฏว่าลูกสาวของเขาไม่หายใจเสียแล้ว 
"สโนวตื่นสิลูก"เขาเขย่าตัวลูกสาวแต่ก็ไม่มีปติกริยาใดๆ
"สโนวตื่นได้แล้วเช้าแล้ว"เขาตะโกนเสียงดังแต่ก็ไม่มีปติกิยาใดๆ
"สโนวตื่นเดี๋ยวนี้"ครั้งนี้เขาใช้ประโยคคำสั่งซึ่งได้ผลเธอลืมตาขึ้นมาระคนตกใจแล้วโผเข้ากอดพ่อตัวเองก่อนจะหอบหายใจถี่ๆ
"พ่อหนูฝันแบบเดิมอีกแล้ว ครั้งนี้หนูลองหลับตาและพยายามเรียกตัวเองให้ตื่น แต่พอลืมตาขึ้นมาผู้คนที่เดินอยู่กลับหายไปหมด เหลือแต่แผงขายของ หนูเดินไปเรื่อยๆผ่านตรอกหนูได้ยินเสียงคนคุยกันแต่กลับไม่เห็นคนเลย หนูเห้นค้างคาวบินว่อน หนูเห็นหมาสีดำตัวเดิมนั่งอยู่ข้างทางและมองหนู แต่หนูไม่เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น หนูเดินไปเรื่อยๆไฟที่มีก็ริบหรี่มากไม่มีแสงไฟสาดลงมาถึงพื้นเลย หนูเดินไปเรื่อยๆก็ไปเจอทางแยก แล้วก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งใส่ชุดสีดำมีผ้าคลุมสีดำมีฮูดปิดหน้าจนมองไม่เห็น หนูเดินเข้าไปเพื่อถามทางแต่ไม่มีใครตอบหนูเลย เค้าเดินไปทางขวาแต่หนูเลือกเดินมาทางซ้าย หนูเดินมาเรื่องๆก็ไปโผล่ที่ไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือมันเป็นตอนเช้าน่าจะหกโมงเข้า ก็มียายพรเปิดหน้าต่างออกมาทักทายหนูพร้อมกับยื่นน้ำมาให้กิน แต่หนูไม่ได้กินหนูก็เดินออกมาเลย แล้วหนูก็ตื่น หนูกะว่าจะออกไปหาพ่อ แต่ว่าหนูเปดประตูไม่ได้ หนูหันไปที่เตียงแล้วก็เจอหนูนอนอยู่บนเตียง"เะอเล่าด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวและเป็นกังวล
"ไม่ต้องกลัว พ่ออยู่นี่แล้ว"พ่อเธอบอกพร้อมกับลูบหัว