การผจญภัยของเซนกิ (Sengi story)

ตอนที่ 1 เด็กกำพร้า

ในคืนที่พายุโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง เสียงลมพัดยอดไม้ดังระงมไปทั่วใบไม้และกิ่งไม้ปลิวว้อนเต็มอากาศก่อนจะร่วงลงสู่พื้น เสียงฟ้าร้องดังสนั่นเป็นสัญญาณบอกว่าฝนกำลังจะตกลงมา ท้องฟ้าที่มืดครึ้มถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำขนาดใหญ่เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลปสลับกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนในที่สุดห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างหนักและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คลื่นทะเลยกตัวสูงขึ้นก่อนที่มันจะเลื่อนตัวเข้ากระทบกับชายฝั่งอย่าบ้าคลั่งราวกับว่ามันกำลังเรียกร้องความเป็นธรรมให้เด็กทารกคนหนึ่งที่ถูกพ่อแม่บังเกิดเกล้าจับใส่ตะกร้าสานใบเล็กปูด้วยผ้านวมยัดขนเป็ดสีขาวสะอาดตา ก่อนที่จะถูกนำมาวางทิ้งไว้หน้าสถานสงเคราห์เด็กกำพร้าของเกาะแห่งนี้ ตุบ! ตุบ! ตุบ! เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งดังขึ้นแข่งกับเสียงฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก พวกเขาดูรีบร้อนเพราะกำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่ กลุ่มคนปริศนาแต่งกายด้วยชุดสีดำสนิททั้งตัว สวมรองเท้าบู๊ทยาวถึงหน้าขาสีดำและสิ่งที่ทำให้ดูยังไงพวกเขาก็ไม่ใช่ชาวเมืองธรรมดาๆแน่นอนนั้นก็คือผ้าโพกหัวกับผ้าคลุมหน้าสีเดียวกับชุดรวมไปถึงดาบสองอันที่สะพายไคว้กันอยู่ด้านหลังนั้นด้วย เสียงฝีเท้าดังต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหนึ่งในกลุ่มคนปริศนาหยุดยืนอยู่หน้าประตูอาคารขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างโดยการออกแบบสไตล์ยุโรป แสงไฟจากหน้าประตูของตัวอาคารยิ่งทำให้เจ้าของร่างที่ยืนนิ่งอยู่สนใจสิ่งที่อยู่ในตะกร้ามากขึ้น

“หยุดทำไม?” หนึ่งในกลุ่มชุดดำถามขึ้นเมื่อพบว่าเพื่อนร่วมทีมของเขากำลังยืนมองอะไรบางอย่างอยู่และนั้นทำให้คนอื่นในกลุ่มหยุดตามกันไปเป็นทอดๆ

“ดูอะไรอยู่ว่ะ เดี๋ยวพวกตำรวจบ้ามันก็ตามมาขย้ำคอเอาหรอก”

ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้นพรางเดินย้อนกลับมาหาเพื่อนของตน

            “รู้แล้วน่า” พูดจบชายคนที่เป็นต้นเหตุให้เพื่อนๆทั้งหมดต้องหยุดหนีจากการตามล่าชั่วคราวก็ย่างสามขุมเข้าไปใกล้ตะกร้าใบนั้นทันทีเขาหยิบมันขึ้นมา เขาก็ถูกดวงตากลมโตสีน้ำตาลทองของเด็กน้อยในตะกร้าจองมองอยู่อย่างไม่วางตา

            “โจน อะไรว่ะ” ชายชุดดำอีกคนสงสัย

“เด็ก”

“ห่ะ วางลงเลยนะเว้ย เอามาทำไม”

“มีคนเอามาทิ้งหรอว่ะน่าสงสาร”

“หน้ามึงให้กับคำว่าสงสารไหม เขาทิ้งถูกที่แล้วเว้ย ที่นี่มันบ้านเด็กกำพร้าที่ชื่ออลิเซียไง”

“เขาทิ้งผิด นี่เด็กผู้ชาย” ชายคนถือตะกร้าค่อยๆเดินออกมาจะตัวอาคารเด็กน้อยในตะกร้าหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีขัดกับบรรยากาศข้างนอกสุดๆ

“เหอะ พ่อแม่เด็กบ้านี้ท่าจะประสาทถึงเอาลูกชายมาทิ้งบ้านเด็กกำพร้าหญิงล้วน”ชายชุดดำอีกคนพูดพรางถอนหายใจ

“จะไปได้รึยัง”

“อืม อ่าวแล้วจะเอาเด็กไปด้วยหรอว่ะ”

“มึงจะบ้าหรอ เราทำอาชีพขโมยนะเว้ยเลี้ยงเด็กได้ที่ไหน”

“กูจะเอาไปให้เจนนี่”

“เออ ตามใจมันเหอะน่า” ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ไปเถอะ เดี๋ยวเด็กก็เป็นปอดบวมตายพอดี ฝนตกอยู่นะครับ ทำเป็นยืนคุยกันกลางทุ่งดอกลาเวนเดอร์ไปได้”  ชายชุดดำพูดจบได้สักพักก็มีเสียงของใครบางคนที่ไม่ใช่พวกเขาตะโกนแข่งกับเสียงฝนขึ้นมาทันที

“เห้ย!!! หยุดนะยอมมอบตัวซะดีๆ” กลุ่มคนในเครื่องแบบวิ่งตามมาพรางตะโกนร้องเรียกจนสุดเสียง เหล่าชายชุดดำได้แต่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะพูดขึ้น

“ไปสักที เดียวก็ได้ไปช่วยกันเลี้ยงเด็กในคุกแทนหรอก” พูดจบกลุ่มชุดดำก็ออกวิ่งอีกครั้งและด้วยความเร็วอันน่าตกใจทำให้พวกเขาทิ้งห่างเจ้าหน้าที่ไปไกลยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก พวกเขาวิ่งไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็หายวับเข้าไปในความมืดของป่าดิบชื้น ทิ้งให้คนไล่จับเหนื่อยเป่าเหมือนเช่นทุกครั้ง

“หยุด!ก่อนครับ หัวหน้า ผมวิ่งไม่ไหวแล้ว” เสียงหอบหายใจถี่ของชายในชุดเครื่องแบบที่ตอนนี้แทบลงไม่นั่งกับพื้นถ้าไม่ติดว่ากลัวกางเกงเลอะโคลนแชะๆพวกนี้ เสื้อสีฟ้าของเขาเปียกชุ่มไปหมดทั้งเหงื่อทั้งฝนรวมกันจนแยกไม่ออกว่าอันไหนเยอะกว่ากันแน่

“หยุดตรงนี่แหละ เราเขาไปในนั้นตอนกลางคืนไม่ได้ มันอันตรายเกินไป” ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของ ชายอีกคนที่อายุน้อยกว่าพูดขึ้น เขาเอามือเท้าสะเอวแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

“คราวน่าเราลองพานักรบมาค้นดูไหมครับ”

“นายก็รู้ว่าค่าตัวพวกเขาแพงแค่ไหน ถึงความสามารถจะสูงพอๆกับค่าตัวก็เถอะ”

“ผมคงไม่มีปัญญาไปสอบแน่เพราะมันยากมาก พวกเขาสู้กับไอ้สัตว์ประหลาดพวกนั้นได้แข็งแกร่งจริงๆนะครับท่าน”

“เรามันแค่หน่วยงานเล็กๆเอาไว้รับเรื่องจุกจิกแค่นั้น กลับไปได้แล้วขอบใจนายมาก”

“ครับหัวหน้า”

และคืนนั้นก็