บุปผาร่ายรัก 18+

ปฐมบทแห่งเรื่อง

เด็กหญิงตัวน้อยเหวี่ยงตัวบนไปนั่งบนกิ่งไม้แล้วมองการเคลื่อนไหวด้านล่าง เสียงผู้คนวุ่นวายทำลายความรื่นรมย์ของเด็กหญิงวัยแปดขวบที่มีนามว่า ‘เคอหลิ่งหลิน’ หมดลง เด็กหญิงตัวเล็กแม้จะมอมแมมไปสักหน่อยแต่ก็มีเค้าโครงหน้างดงาม เด็กน้อยจำใจต้องปล่อยเจ้ากวางน้อยที่วิ่งไล่จับเมื่อครู่แล้วทำตัวเป็นวานรปีนป่ายต้นไม้ขึ้นมาบนกิ่งสูงนี้เพียงเพื่อมองหาที่มาของเสียงดังน่ารำคาญ  รูปร่างปราดเปรียวและซุกซนจนบิดาผู้เป็น ‘ขุนโจรแห่งหุบเขาชิงซาน’ ไม่มั่นใจว่าตนเองมีบุตรหญิงหรือชายกันแน่    หากนับความเฉลียวฉลาดในการเอาตัวรอดของนางและฝีมือด้านวรยุทธ์แล้วละก็ นางก็ได้ชื่อเป็นเป็นบุตรของ ‘เคอตงตง จอมโจรแห่งหุบเขาชิงซาน’ แล้ว

                ครู่ต่อมานางก็รู้ว่ามีลิงตัวใหญ่ยักษ์ห้อยโหนมานั่งบนกิ่งไม้เดียวกับนาง สายตาคมเกินเด็กหันไปจ้องมองแล้วยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากเป็นสัญญาให้เงียบ เจ้าลิงยักษ์กลับทำท่าเลียนแบบนาง  เด็กหญิงจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วมันก็ยังทำตามเช่นเดิม

ดวงตากลมมองเห็นกลุ่มคนกำลังไล่ล่าบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง รูปร่างผอมบางราวสตรีแม้จะมีกระบี่ในมือแต่ดูเหมือนเขาจะแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะยกมันขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง เคอหลิ่งหลินไม่รู้หรอกว่าฝ่ายใดเป็นคนโฉดชั่วหรือฝ่ายใดเป็นคนดีทว่าสิ่งที่สองตาของนางมองเห็นตอนนี้คนหมู่มากกำลังรุมชายเพียงคนเดียว ร่างของชายผู้นั้นเสียหลักหงายหลัง  ชายในชุดดำมีผ้าบิดใบหน้ามิดชิดเงื้อกระบี่ในมือหมายจะฟาดเอาชีวิตคนที่ไร้ทางสู้ มือเรียวเล็กของเด็กหญิงเด็ดผลไม้ที่อยู่ใกล้มือแล้วขว้างไปสุดแรง ด้วยการฝึกฝนตั้งแต่เล็กแต่น้อย ความแม่นยำของนางไม่เป็นรองใคร มันส่งผลให้ผลไม้ลูกนั้นกระแทกใส่ข้อมือของผู้ที่ถือกระบี่ ชายชุดดำเสียจังหวะผงะถอยหลังทำให้ชายในชุดขาวที่เปื้อนเปรอะลุกขึ้นได้

“เจ้า!มาทางนี้”  เคอหลิ่งหลินตะโกนบอกแล้วชี้ให้วิ่งไปอีกทาง  ส่วนนางก็กระโดดลงมายืนแล้วฉุดข้อมือชายแปลกหน้าให้วิ่งตามนางไป โดยมีชายชุดดำสามคนไล่ตามหลัง

                “เจ้ากระโดดไหวไหม?”

                “อะไรนะ!”  เสียงนั้นถามอย่างงุนงง

                “เอ้า! กระโดด!”  

                ชายหนุ่มไม่ทันได้คิดอะไร  เพราะมัวแต่วิ่งมุ่งไปข้างหน้า และเมื่อได้ยินคำว่า ‘กระโดด’ เบื้องหน้าก็ไร้พื้นดิน เพราะมันเป็นหน้าผา และด่านล่างเป็นน้ำตก

                “เฮ้ย!”

                เสียงชายหนุ่มเผลอร้องลั่น  แต่ข้างหูเขากลับได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก มือใหญ่ของเขามีมือเรียวเล็กจับไว้มั่น เด็กหญิงหันมายกนิ้วแตะที่ริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้เขาเงียบก่อนจะชี้ขึ้นไปด้านบน ทั้งสองไม่ได้ตกลงมาในสระน้ำเบื้องล่าง ละอองน้ำตกพร่างพราวขาวราวไข่มุก ทำให้ชายชุดดำทั้งสามก้มมองไม่เห็นคนทั้งสองที่ยืนอยู่ขอบน้ำตก พวกมันเข้าใจว่าทั้งสองตกน้ำไปแล้วจึงหมุนตัวจากไป เคอหลิ่งหลินแหงนหน้ามองอีกครั้งให้มั่นใจว่าคนกลุ่มนั้นไปหมดแล้ว ก็กระตุกข้อมือข้างที่นางจับไว้ให้เดินไต่ขอบน้ำตกตามเข้าไปหลังม่านน้ำตาซึ่งเป็นถ้ำขนาดใหญ่

                “แม่นางน้อย” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาในถ่ำแล้ว แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกเหนื่อยหอบหลังจากถูกตามไล่ล่าจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด

                “เรียกข้าเคอหลิ่งหลิน” เด็กหญิงยิ้มกระจ่างสดใส ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำที่กระเซ็นถูกใบหน้าอ่อนใส “พี่ชายบาดเจ็บที่ใดหรือไม่”

                “ได้แม่นางน้อยช่วยทำให้ข้าปลอดภัยดี”

                “อย่าได้คิดมาก ข้าเป็นจอมยุทธหญิงย่อมต้องช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่าอยู่แล้ว” เด็กหญิงยืดอกด้วยท่าทีภูมิใจ ไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าลำบากใจของอีกฝ่าย

                ตัวเล็กกระจ้อยร่อยอาจหาญเรียกตัวเองว่าจอมยุทธหญิง?  เด็กคนนี้ช่างกล้านัก!

                “เป็นอะไรไปพี่ชาย ท่านติดค้างคำขอบคุณข้าอยู่นะ”

                ชายหนุ่มเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่เกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่คำพูดของเด็กหญิงตัวเล็กตรงหน้าทำเอาเขาอดกลั้นที่จะหัวเราะไว้ไม่ไหว คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างฉงน ชายผู้นี้เป็นอย่างไรกัน นางเป็นคนช่วยชีวิตเขาแท้ๆ แต่กลับหัวเราะท้องคักท้องแข็งไม่เกรงมารยาทเอาเสียเลย

                “มาเถอะ ข้าจะพาพี่ชายไปส่งที่ตีนเขา” เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆเรียกชายหนุ่ม

                “ไยเจ้าจึงช่วยข้าเล่า หากข้าเป็นคนไม่ดีล่ะ เจ้าจะทำเช่นไร”

                เด็กหญิงตัวน้อยหันมายิ้มแล้วหัวเราะร่า ประกายวับวาวไร้ความหวาดกลัว “พี่ชายเอาตัวเองให้รอดก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องอื่นเถิด”

                โดนเด็กน้อยกำราบเข้าให้ เขามิกล้าจะเอ่ยถามอายุจอมยุทธ์หญิงเลย  เขายอมเดินตามนางจนออกมาถึงป่าโปร่ง แล้วเด็กน้อยก็ชี้นิ้วบอกทาง

                “ข้าส่งพี่ชายได้เพียงแค่นี้”

                “ข้าขอบใจเจ้ามาก”

                “ข้าไปล่ะ ถ้าท่านพ่อรู้เข้าข้าจะโดนดุเอา”

                เคอหลิ่งหลินรีบวิ่งไปทิศทางตรงข้าม นางดูคล่องแคล้วเหมือนแมวป่า และร่าเริงดุจนกน้อย มิได้สนใจว่าผู้ที่เฝ้ามองอยู่นั้นจะมองนางด้วยความรู้สึกเช่นใด เด็กน้อยวิ่งกลับไปที่กระท่อมเชิงเขา กลิ่นข้าวหอมกรุ่นจนเด็กหญิงต้องยกมือขึ้นกุมท้อง

                “ข้าหิวแล้วท่านพ่อ”

                “เจ้าควรกลับบ้านมาก่อนที่พ่อจะเข้ามาใช่หรือไม่”

                “ข้า...ข้าออกไปเล่นนิดเดียวเอง”  นางไม่ได้บอกพ่อในทุกเรื่อง และเพื่อนสนิทของนางที่เป็นลิงยักษ์ก็ไม่ได้เล่าให้พ่อฟัง เพราะกลัวว่าพ่อจะไม่ชอบเพื่อนของนาง

                “ช่วงนี้ที่ชายแดนมีการสู้รบ เจ้าจะไปเถลไถลที่ไหนไกลบ้านมิได้ เราอาจเจอพวกทหารหนีทัพก็ได้นะ”

                “เป็นทหารแล้วไยต้องหนีทัพละท่านพ่อ”

                พ่อทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแล้วก็ไม่พูดต่อ วางมือใหญ่ลงบนศีรษะของนาง  “ยังมีเรื่องอีกมากที่เจ้าไม่รู้”

                “ท่านก็บอกข้าซิ ยากตรงไหน”  เด็กหญิงหัวเราะร่า

                “พ่อไม่รู้จะบอกเจ้าอย่างไร ถ้าแม่เจ้ายังอยู่คงช่วยพ่อสอนเจ้าได้ดีกว่านี้”

                “อยู่ซิ ท่านแม่อยู่กับข้า อยู่ในนี้” เด็กหญิงตบอกตัวเองหนักแน่น ผู้เป็นพ่อเห็นแล้วก็ยิ้ม

                “ถูกต้องแล้ว หลินเอ๋อร์ แม่ของเจ้าอยู่ในใจเจ้ามิได้เป็นไหน” เขาเป็นคนสอนลูกเองกลับลืมไปเสียได้ ยังไม่ทันกล่าวอะไรต่อก็รู้สึกได้ว่ามีคนมาที่หน้าประตูกระท่อมหลังน้อย  พ่อลุกขึ้นยืนแล้วเดินไป ปล่อยลูกสาวไว้ที่โต๊ะอาหาร เด็กหญิงได้แต่นั่งกินข้าวกับผัดผักที่พ่อทำไว้ให้  พ่อทำกับข้าวอร่อย นางชอบทุกอย่างที่พ่อทำ 

                เด็กหญิงรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง พ่อหันมามองหน้านางเหมือนครุ่นคิดและตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักหน่วง

                และนั้นเป็นจุดเริ่มต้นโชคชะตาของเด็กหญิงก็เริ่มต้นขึ้น.