บุปผาร่ายรัก 18+

เรื่องย่อบุปผาร่ายรัก 18+

เคอหลิ่งหลิน จากเด็กกำพร้ากลายเป็นลูกบุญธรรมของแม่ทัพจ้าวซื่อก่วง ความสามารถด้านแกะรอย วาดแผนที่ ใช้ชีวิตในกองทัพด้วยใบหน้าเย็นชา ทว่าเมื่อได้อยูใกล้ชายที่นางแอบรัก หญิงสาวก็ถอดหน้ากากกลายเป็นหญิงสาวธรรมดา ซุกซนราวกับลิงน้อย  ชายที่ตนแอบรักนั้นสุขภาพไม่แข็งแรงจนเมื่อเขาได้รับพิษเข้าสู่โลหิตจนดวงตาเกือบบอดและจะสิ้นชีพในไม่ช้า นางจึงทำทุกวิถีทางที่จะช่วยเขา แม้หนทางนั้นจะยากลำบากและแลกกับชีวิตของนางก็ตามที  โดยไม่รู้ว่าการเดินทางไปนำ ‘ไข่มุกหมื่นราตรี’ มาเพื่อรักษาชีวิตของ ‘คุณชายเฉิน’ จะเปลี่ยนชีวิตของนางตลอดไป

ชายหนุ่มอมโรคที่มีชีวิตราวกับจะตายวันตายพรุ่ง หลังจากได้ไข่มุกหมื่นราตรีที่เขารับพิษแทนน้องชาย กลับกลายเป็นว่านอกจากจะขับพิษออกจากดวงตาแล้วยังทำให้ร่างกายของเขาดีขึ้นตามลำดับ ทว่าเขากลับไม่พบเห็นหญิงสาวที่ซุกซนผู้นั้นอีก

การนำไข่มุกหมื่นราตรีกลับมารักษาคุณชายเฉินทำให้เคอหลิ่งหลินสูญเสียกำลังภายใน นางต้องเดินทางเข้าวังหลวงตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ทัพจ้าว แม้นางจะเป็นบุญบุตรธรรมแต่นางคุ้นชินกับชีวิตชายแดนมากกว่า แต่เพราะต้องรักษาคำพูดตนเองจึงจำใจต้องเข้าวังหลวงกับแม่บุญธรรมซึ่งเป็นพระขนิษฐาขององค์ฮ่องเต้ 

แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกให้เคอหลิ่งหลินได้พบคุณชายเฉินอีกครั้ง ทว่าบัดนี้เขาคือ ‘องค์ชายไท่หยาง’ โอรสพระองค์โตของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน  และเด็กกำพร้าอย่างนางจู่ๆกลับมีรอยสักรูปดอกไม้แดงปรากฏที่กลางแผ่นหลัง ดอกไม้แดงคือสัญลักษณ์ของผู้นำทางไปสู่ที่ซ่อนของกระบี่ผงาดฟ้าที่คนในยุทธภพต่างหมายป้อง

จะเป็นโชคชะตาหรือพรหมลิขิตแต่เมื่อปลายนิ้วของทั้งสองมีด้ายแดงผูกพันกันไว้ แม้มีอุปสรรค พวกเขาก็พร้อมจะฟันฝ่าเพื่อได้ครอบครองใน ‘รัก’

“ข้าเพียงเรียกเก็บมัดจำเล็กๆ น้อยๆ ก่อนทำงานให้เจ้ามิได้หรือไร”

“มัดจำ?”

แววตาที่จ้องมองราวกับจะกลืนกินนางนั้นทำให้หญิงสาวได้แต่หลุบตา ขยับตัวกระสับกระส่ายอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร  มือสองข้างนั้นรุ่มร่ามบนตัวนางดึงสาบเสื้อของนางให้เปิดออก เอี้ยมตัวในบิดบังทรวงอกอิ่มเอมของหญิงสาวที่งดงามดุจดอกบัว

“หยุดนะ...หม่อมฉัน...ไม่ชอบ” เพียงปลายนิ้วเย็นแตะต้องผิวกายใต้ร่มผ้า เนิ่นอกของนางก็ไหวสะท้านทำให้ร่างทั้งร่างสั่นระริก คำพูดทุกคำมลายหายไปสิ้น

“ไม่ชอบอะไร บอกข้าซิ ข้าจะได้เอาใจเจ้าถูก”

 ราวกับเห็นนางเป็นลูกแกะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตั้งใจจะสนทนากับนางดีๆ ตะล่อมนางใจอ่อนยินยอมให้เขาเป็นผู้ดูแลปกป้องนาง แต่พอได้ยินว่านางจะให้คนอื่นช่วยเหลือ ไฟโทสะกลับมาปะทุขึ้นอีกครั้ง ได้อย่างไรกัน นางจะเปิดเปลือยผิวกายให้ผู้อื่นเห็นได้อย่างไร!

“หยุดนะ! ท่านทำแบบนี้ข้าคิดอะไรไม่ออก” คิดไม่ออกแม้กระทั่งจะเลือกใช้ถ้อยคำที่คอยย้ำตัวเองว่านางกับเขาแตกต่างกันเพียงใด

“เช่นนั้นเจ้าก็อยู่นิ่งๆ ข้าจะช่วยให้เจ้าคิดออกเอง”

ยังมิทันเอ่ยถามว่าเขาจะทำอะไร  เรียวลิ้นของเขาก็ไล้วนที่ยอดอกของนางแล้ว นางกัดริมฝีปากมิให้ส่งเสียงครวญครางออกมา ลมหายใจหอบกระชั้นทำให้ทรวงอกของนางสะท้อนขึ้นลง

“ไท่หยาง หะ...หยุด..”  นางหอบหายใจจนลมหายใจขาดห้วง 

นิ้วเรียวยาวไม่ยอมให้นางขัดขืนลากไล้เป็นวงวนเวียนอย่างเย้ายวนนางจนแทบสิ้นสติ ระลอกอารมณ์รุนแรงกว่าครั้งก่อนที่เคยสัมผัสมา

บอกว่าเจ้าเกลียดข้า ไม่อยากเห็นหน้าข้า แล้วข้าจะหยุด”  

ต้องพูดคำว่า ‘เกลียด’ เพื่อให้เขาหยุด  แต่... นางจะพูดคำนั้นได้อย่างไรกัน.