I'm Sir.ผมนี่แหล่ะคุณชายย้อนยุค [Yaoi]

บทนำ

     "คุณชายเพคะ หญิงสิคิดว่า..."  ริมฝีปากของใครสักคนชะงักลงพร้อมกับการกลั้นหายใจสักพัก ทำให้คนฟังขมวดคิ้วทนรอไม่ไหวได้กล่าวออกไป

     "มีอะไรเล่ามา"

     "คือ...หญิงสิคิดว่าเราควรถอนหมั้นกันค่ะ! เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย และคุณชายจะไม่ได้ลำบากใจอีก!"

     หม่อมหลวงสิริมาลินหรือหญิงสิที่ใครๆ ต่างรู้จัก ตอนนี้กำลังนั่งก้มหน้ากัดฟันไม่ให้อีกคนสังเกตว่าหล่อนกำลังมีน้ำใสๆ คลออยู่ที่ดวงตา

     "เฮ้อ..." คนตรงหน้าถอดถอนหายใจเสียงดัง เขาไม่ทันได้สังเกตว่าอีกคนกำลังจะร้องไห้อยู่ร่ำไร พลางยกชาขึ้นมาจิบด้วยสีหน้าที่วางเฉย

     "ขอให้หม่อมหลวงโชคดี"

     นี่เป็นคำสั่งสุดท้ายที่ 'คุณชายวีรภัทร' ได้มอบให้คู่หมั้นที่คุณแม่ได้ยัดเยียดให้มาตั้งแต่เด็ก เขาไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกับคู่หมั้นที่โตมาด้วยกันแม้แต่น้อย ในสายตาของเขาเห็นหล่อนเป็นเพียงแค่เพื่อนที่ไม่เคยสนิทกันก็แค่นั้น มีแต่หล่อนคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าเขารู้สึกดีและมีใจให้

     "เช่นกัน...คะ" หญิงสิพูดและไม่เงยหน้า ก่อนจะรีบถอนสายบัวเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

     คุณชายวีรภัทรมองแผ่นหลังของคู่หมั้นที่เดินออกไป เขาค่อยๆ หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อปัญหาทางนี้สิ้นสุดลงแล้ว ก็ยังมีปัญหาอีกด้านหนึ่งที่ยังหนักหน่วงอยู่ข้างในนั่นก็คือ คุณแม่ของเขานั่นเอง !

     "คัท!!"

       เสียงผู้กำกับดังขึ้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในห้องโล่งใจขึ้นมาในทันที

     "เหลืออีกสามตอนก็จะเป็นไทยแล้ว เย้!" เสียงของผู้หญิงตัวเล็กดังต่อจากเสียงของผู้กำกับ เจ้าของเสียงเดินไปหาเจ้าตัวที่เป็นคุณชายวีรภัทรก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว

     "เหนื่อยมากเจ๊" คนที่อยู่ตรงหน้าพูดด้วยเสียงอ่อนๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโต๊ะรอให้อีกคนปรนนิบัติได้เต็มที่

          หยวนหยวน มองอีกคนด้วยความอ่อนโยน แม้คนตรงหน้าจะโตขึ้นมากแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังคงแสดงความอ่อนแอให้เธอได้เห็นตลอด

     "เป็นดาราหรือศิลปินก็เหนื่อยธรรมดาอยู่แล้วน่า แต่คนที่เหนื่อยมากกว่าเธอก็คือฉันนี่ ต้องจัดแจงนู่นนี่นั่นให้เธอตลอด ถ้าไม่ได้ฉันช่วย เธอก็คงไม่รอดแล้วย่ะ รู้ไว้ด้วย" เธอพูดและทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็ก ก่อนจะหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดตัวให้อีกคน

     "รู้แล้วครับผู้จัดการของผม" เขายิ้มหยี๋ให้ผู้จัดการคนสนิทสุดสวยของตัวเอง ดูแล้วหยวนหยวนก็เปรียบเสมือนพี่สาวที่น่ารัก เธอดูตื่นตัวอยู่เสมอ อีกทั้งยังเป็นเหมือนเพื่อนไม่ทำให้เขาเหงาตลอดด้วย แต่ข้อเสียของเธอก็มีเหมือนกัน ทั้งขี้จุกจิกเหมือนคุณแม่วัย 50 ทั้งทำให้เรื่องง่ายกลายไปเป็นเรื่องยาก แถมปากเสียเหมือนหมาบ้าอีก น่าเบื่ออยู่ไม่เบา...

     "จ้า พ่อทูลหัวของบ่าว พักผ่อนที่นี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวช่วงบ่ายค่อยกลับบ้านก็ได้" หยวนหยวนพูดพลางเอามือเล็กๆ นวดหน้าให้อีกคน เขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงด้วยความอ่อนล้าและเข้าสู่ห้วงลึกในที่สุด

     ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...

     เสียงของหัวใจได้เต้นถี่ขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้นัดหมาย

     "เราจะทวงความรักที่ชายวีมอบให้เราคืน..." อยู่ๆ เสียงนิ่งเย็นยะเยือกของใครสักคนก็ดังขึ้นในความรู้สึก ท่ามกลางอกข้างซ้ายที่อยู่ข้างใน

     "นั่นใคร?" กลับเป็นเขาเองที่สับสนวุ่นวายถามขึ้นมาต่อประโยคก่อนหน้า

     "น้ำลึกที่ใด ย่อมมิเห็นใจผู้นั้นได้" เสียงปริศนาเลี่ยงตอบคำถามของเขา พลางพูดเสียงเบาลงด้วยประโยคแปลกๆ

     "ติณห์ ติณห์ ตื่นได้แล้ว"

     เสียงเรียกชื่อที่คุ้นเคยดังขัดจังหวะนั้นทำให้เขารู้สึกตัว และลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ หยวนหยวนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังมีสีหน้าที่ไม่ดีนัก เธอขมวดคิ้วจนเขาสังเกตเห็นได้ชัด

     "เป็นอะไรหรือเปล่าเจ๊"

     "มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว เธอต้องเตรียมคำพูดให้ดีๆ ละ" หยวนหยวนพลางยื่นโทรศัพท์ให้กับติณห์ซึ่งเขาก็รับมาเปิดดูอย่างงุนงง

     "หลังจากปล่อยตัวใหม่อย่างละครเรื่อง I'm Sir. และมีการแนะนำตัวละครกันแล้ว กลับมีการเกิดกระแสใหม่ แฟนคลับตัวยงของติณห์ สดิษย์ หลายกลุ่มให้ความคิดเห็นว่า ติณห์ สดิษย์มีหน้าตาคล้ายกันกับคุณชายวีรภัทรหรือชายวี ในช่วงพุทธศักราช 2505..."

     "เรื่องบ้าชะมัด!" ติณห์สบถทันควัน เขาลุกเดินไปหาผู้กำกับที่นั่งอยู่อีกมุมในทันที

     "ผู้กำกับครับ..."                                                                                              

      "ดูเอาแล้วกัน" ผู้กำกับโจยื่นแท็บเล็ตให้อีกคนดูเพราะรู้เรื่องมาก่อนหน้านี้แล้ว

     ติณห์ตาลุกโพลงในทันที รูปสมัยเก่าที่ไม่ชำรุดมากนักปรากฏขึ้นภายในจอ เป็นรูปของชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เพียงคนเดียว บริเวณข้างๆ เป็นผู้หญิงอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ ภายในมือของเธอมีช่อดอกไม้ช่อใหญ่ ซึ่งติณห์ไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนเลย...

     เฮ้ย!!!

_____________________________________________________________________________________________

คอมเม้นได้ค่าาา by.Yayakim