This is yours หัวใจนี้เป็นของเธอคนเดียวและตลอดกาล!

เขียนโดย NormalWriter

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2560 เวลา 21.31 น.

7 ตอน

0 วิจารณ์

9,382 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 16.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) นักเรียนใหม่ที่แปลกใจ(มาก)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

                    "ลูกตาล"
                    "คะ?"
                    "เธอจะแต่งงานกับฉันไหม?" ห่ะ?!
                    ...
                    ...
                    ...
                   "ลูกตาล"
                    "..."
                    "ลูกตาล!"
                    "งึมงำ หืม?" ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันนี่ ทำไมน่ะ
                    "วันนี้ก็ถึงแปลกใจว่าทำไมไม่มาสาย...ที่แท้กะจะมานอนในชั่วโมงเรียนล่ะสิ" โอ็ะ O_O
ฉันหลับเหรอเนี่ย สงสัยครูจะสอนน่าเบื่อเกินไปแหละ(ไม่กล้าพูดออกไปหรอก เดี๋ยวต้องไปยืนหน้าห้องอีก
:p)
                    "เธอรู้บ้างรึเปล่าว่ามีคนมานั่งข้างหลังเธอด้วยซ้ำไป" ห่ะ? ครูพูดอะไรน่ะ =.=
                     ขวับ!
                    "...?!" =o= นะ...นี่มันเอ็กซิดไม่ใช่เหรอ?!
                    "หวัดดี เรอเจอกันอีกแล้วนะ ^^"
                    "อะ...อืม"เป็นเรื่องช็อกเหมือนกันนะเนี่ยไม่คิดว่าเขาจะมาเรียนที่โรงเรียนแบบนี้(แบบ
ว่าเขาดูเหมือนจะฉลาดอ่ะนะ)
                    "พวกเธอรู้จักกันเหรอ? งั้นก็ดีแล้วเพราะว่าฉันกะจะให้เธอพาเขาไปดูทั่วโรงเรียนอยู่
แล้ว" ฉะ...ฉันเนี่ยนะ? ฉันเคยไปไหนมั่งนอกจากโรงอาหารกับโรงยิม ToT
                    "ฝากเธอได้ไหม" อาจารย์พูดอย่างงี้ฉันมีโอกาสปฎิเสธด้วยเหรอ T^T
                    "ได้ค่ะ..."
                    "งั้นฉันก็ขอรบกวนด้วยนะ" ฉันหันกลับไปยิ้มให้เอ็กซิดแล้วหันกลับมาที่โต็ะของตัวเอง
ทำไมฉันต้องมาทำอะไรอย่างนี้ล่ะเนี่ยยยยยย
พักกลางวัน
                    "งั้นนี่ก็คงเป็นเอ่อ...ห้องสมุดล่ะมั้ง"
                    "นี่เป็นห้องประชุมต่างหาก"โอ็ยยยยยย อารมณ์เสียโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
                    "นี่นาย! ถ้านายรู้อยู่แล้วจะมาให้ฉันบอกทำไมเนี่ย"
                    "ไม่รู้ดิ Just for fun ล่ะมั้ง" คุณมึ*ล้อตรูเล่นใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยย
                    "พอๆ ฉันไปละ"
                    "ไปไหนอ่ะ?" นายนี่ช่างถามจังเลยเนอะ!
                    "ไปโรงอาหาร!"ฉันเพิ่มระดับเสียงเป็นตะโกนเพราะว่าอารมณ์ฉันเริ่มจะขึ้นแล้ว
ถ้าใครรู้จักฉันดีก็จะรู้ว่าฉันอารมณ์เสียง่ายขนาดไหน
                     "ตึกๆๆ"
                     "ตึกๆๆ"
                     "ตึกๆๆ"
                     "ตึกๆๆๆ"
                     "..."
                     "..." โอ็ยยยยยยยยยยยยยยยยย!
                     "แล้วนายจะตามฉันมาอีกทำไม!"
                     "เอ่อ...ฉันก็ต้องกินข้าวนะ" เออว่ะลืมไป = = ฉันหันหน้าหนีเเล้วเดินต่อไป
ยังไงฉันก็ไม่คิดจะขอโทษอยู่แล้ว
                     ...
                     ...
                     ...
=o= ฉันคิดไปเองรึเปล่าว่าทำไมวันนี้โรงอาหารคนเยอะกว่าเดิม ขอคิดแปปนะ อืมมม...อืมมมมมม...
อืมมมมมมมมมมมม ออ! วันนี้มาโรงอาหารสายนี่เอง =.= ทั้งหมดเป็นความผิดของหมอนั่นคนเดียว!
                     ตึก!
ว้ายยยยย! ใครมันมาผลักฉันอีกแล้วเนี่ย...เห้ยๆๆ เดี๋ยวก่อน ฉันจะล้มไปข้างหลังแล้ว! ใครก็ได้ช่วยด้วย
TOT
                    "กรี้ดดดดดดดดดดดดดด"
......................................................................................
ดองไว้ซะนานเลย มาเขียนให้แล้วนะครับ
[NormalWriter]

ตอน 5

สารบัญ

ตอน 7