รักหมดใจ...เจ้าชายกระดาษ (Re-Write)

รักหมดใจ...เจ้าชายกระดาษ
1 | ข่าวลือเกี่ยวกับนักเรียนใหม่

'ข่าววงในบอกว่าสูง ขาวแล้วก็หล่อม้ากมาก' - น้ำค้าง
 
     วันนี้วันจันทร์ เป็นวันที่สองแล้ว หลังจากที่ฉันวาดรูปปริ๊นซ์ลงบนกระดาษพิลึกนั่น
     ผลเป็นไงน่ะเหรอ?
     เหอะ! ผลก็คือไอ้ลุงคนนั้นมันแหกตาฉันน่ะซี๊! ไม่มีอะไรพุ่งออกมาจากกระดาษแล้วเซย์ฮัลโหลเหมือนในการ์ตูนหรือละครเลยสักกระติ๊ด!  
     คนสร้างเรื่องว่าบ้าแล้ว คนทำตามนี่บ้ายิ่งกว่า เรียนมาจนถึงม.5 ก็น่าจะรู้นะต้นข้าว ว่ากระดาษมันเสกในสิ่งที่ต้องการไม่ได้
     โธ่เว้ย!
     ฉันเตะเศษไม้ใบหญ้าบนถนนทางเดินหน้าโรงเรียนอย่างเซ็งๆ
     “อ๊ะ!”
     ระหว่างที่ฟาดวงฟาดงาอยู่นั้น ก็มีแรงปะทะเบาๆ ที่หัวไหล่ข้างขวา จนฉันเซแว่นหลุดออกจากดั้งเล็กน้อย พอเงยหน้ามองหาสาเหตุก็เห็นนักเรียนหญิงในชุดเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกันยืนชะงักอยู่ตรงหน้า เหมือนจะรู้ตัวว่าพลาดชนใครเข้า เธอจึงเอียงหน้ามาน้อยๆ
     “อุ๊ปส์ ซาร่าขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจนะ”
     ฉันดันแว่นให้เข้าที่แล้วผงกหัวรับคำขอโทษนั้น
     “ไม่เป็นไรค่ะ”
     ได้ยินอย่างนั้นเธอก็ฉีกยิ้มเล็กๆ แล้ววิ่งจู๊ดไปหาผู้ชายอีกคนที่หยุดอยู่ข้างหน้าถัดไป พูดอะไรที่ฉันไม่ได้ยิน ก่อนผู้ชายคนนั้นจะยกมือขึ้นยีหัวเธอเบาๆ แล้วออกเดินต่อไปด้วยกัน
     เอ้อ ก็น่ารักดี๊
     แต่เดี๋ยวก่อนนะ… ผู้ชายคนนั้น
     “ปริ๊นซ์?”
     ฉันครางชื่อนั้นออกมาเบาๆ เมื่อใคร่ครวญถึงเสี้ยวหน้าที่เพิ่งได้เห็น
     และทันทีที่ได้สติ ก่อนจะรู้สึกตัว ขาทั้งสองข้างของฉัน ก็ก้าวไปที่ชายหญิงคู่นั้นอย่างรวดเร็วพร้อมใจที่เต้นระรัว
     ทำไมถึงเหมือนขนาดนี้ เป็นเขาใช่ไหม?
     “โอ้ย! ต้นข้าว! เดินหนีเจ้าหนี้เหรอย้าา!?”
     หากไม่กี่เมตรก่อนถึงตัวพวกเขา ก็มีเสียงร้องโวยวายพร้อมแรงของใครบางคนคว้าแขนฉันให้หันขวับไปข้างหลัง เป็นเหตุให้ภาพชายหญิงตรงหน้า ตัดมาเป็นใบหน้ากลมแดงระเรื่อที่เริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะอยู่ปลายจมูกแทน
     “น้ำค้าง ฉันขอเวลาแป๊บเดียว”
     ฉันบอกเพื่อนสนิทพลางหันไปมองชายหญิงคู่นั้นอย่างร้อนใจ แต่ยัยน้ำค้างกลับส่ายหน้าและยังคงยืนยันที่จะบ่นกระปอดประแปดต่อไป
     “อย่าเพิ่ง แกนั่นแหละฟังฉันก่อน” เธอยืดตัวสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่พลางโบกมือที่ว่างพัดไปมาบริเวณหน้าของตัวเอง
     “กว่าจะตามแกมาได้ เดินเร็วอย่างกับหนีเจ้าหนี้ แถมเหม่ออะไรก็ไม่รู้ ฉันนี่เรียกมาตั้งแต่ทางเข้าโรงเรียน ตะโกนเรียกจนคนแถวนี้จำชื่อแกได้หมดแล้วเนี่ย”
     น้ำค้างหลับหูหลับตาว่ายาวก่อนจะท้วงขึ้นงงๆ เมื่อฉันเปลี่ยนเป็นฝ่ายจับให้เธอเดินตาม
     “เอ้า แล้วนี่จะพาไปไหนอะ ยังไม่หายเหนื่อยเลยเนี่ย”
     “เหอะน่า รีบเดิน” ระหว่างที่มัวแต่ฟังยัยเพื่อนขัดนาทีทอง ชายหญิงคู่นั้นเดินหายไปจากสายตาตอนไหนก็ไม่รู้
     จ้ำอ้าวต่อมาสักพัก มองซ้ายมองขวา
     หายไปแล้ว… ไม่เจอแล้ว
     ความเศร้าเกาะกุมหัวใจฉันอย่างฉับพลัน
     “นี่แกกำลังเดินหาอะไรอยู่เนี่ย!”
     หากแต่เสียงวีนของเพื่อนสนิททำฉันได้สติ แล้วชะงักกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่
     ฉัน…กำลังหาคนที่หลุดออกมาจากภาพวาดเหรอ?  
     “เปล่า”
     ถึงแม้จะปฏิเสธไปแบบนั้น แต่ในใจกลับร้องแย้งอย่างไม่เห็นด้วย ฉันฝันถึงเขานับครั้งไม่ถ้วน แถมยังเคยถ่ายทอดออกมาเป็นรูปวาดไม่รู้อีกกี่สิบครั้ง ฉันจะจำคนผิดจริงๆ น่ะเหรอ?
     น้ำค้างที่ถูกลากมาด้วยโผล่หน้ามาถามแบบงงๆ
     “แกนี่อารมณ์แปรปรวนเนอะ คงไม่ใช่เพราะภีมหรอกใช่มั้ย… อุ้ย!” พอรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรก็รีบปิดปากตัวเองหมับก่อนจะหัวเราะแก้เก้อ
     “โอ้ย ร้อนจัง ไปซื้อน้ำมั้ย”
     ฉันเหล่ตามองเพื่อนสนิทแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมทรุดตัวลงนั่งที่ม้าหินอ่อน “พาเปลี่ยนเรื่องได้แย่เหมือนเดิมนะแก”
     น้ำค้างทรุดลงนั่งข้างๆ ก่อนจะพูดเสียงอ่อย
     “ขอโทษ ก็ฉันไม่อยากให้แกเศร้านี่”
     “เปลี่ยนเรื่องแต่ก็ใช่ว่าจะหนีความจริงพ้น” ฉันยักไหล่เบาๆ “ฉันไม่อ่อนแอ แค่เพราะได้ยินชื่อของหมอนั่นหรอกนะ”
     “ก็ดี คิดซะว่าปล่อยแรดตัวผู้กลับไปหาแรดตัวเมียล่ะกันจะได้ไม่เศร้ามาก ดูรักษ์โลกดีด้วย”
     “เอางั้นเหรอ” ฉันถามก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อน้ำค้างพยักหน้าอย่างแข็งขัน ก่อนจะมองมาที่ฉันตรงๆ
     “แกดูโอเคได้ไวนะ รู้ตัวปะ”
     ฉันก้มลงมองปลายเท้านิ่ง โอเคได้ไว? ไม่ใช่เลย ไม่มีใครที่โดนอย่างฉันแล้วจะลืมได้ง่ายๆ หรอก 
     ในใจคิดอย่างนั้น หากแต่เมื่อถึงคราวต้องตอบเพื่อนสนิท ฉันก็ได้แต่ไหวไหล่แล้วว่า
     “ฉันคง…ชินมั้ง รวมถึงแกเองก็พยายามบอกอะไรหลายๆ อย่างให้ฉันรู้มาตลอด แย่เหมือนกันที่ไม่ตัดสินใจฟังแกตั้งแต่แรก”
     น้ำค้างมองหน้าฉันก่อนจะอมยิ้มในเชิงให้กำลังใจ แล้วบรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ
     “โอ้ย ไม่เอา ไม่เศร้าล่ะ” ฉันยืดตัวขึ้นก่อนปรับเสียงสดใส “สรุปที่ทุ่มทุนวิ่งเรียกฉันหน้าดำหน้าแดงนี่มีเรื่องอะไร”
     “อ๋อ” น้ำค้างทำหน้างงครู่เดียวก่อนตาจะเป็นประกาย เอามือเท้าคางทำหน้าเพ้อฝัน
     “เก๊าะฉันได้ยินมาว่ามีนักเรียนม.5 ย้ายมาใหม่น่ะแก”
     “ย้ายมาหลังเปิดเทอมได้ 2 อาทิตย์เนี่ยนะ”
     “ช่าย ฉันไม่รู้ชื่อเขาหรอก แต่ข่าววงในบอกว่าสูง ขาวแล้วก็หล่อม้ากมาก ฮี่ๆ” ว่าแล้วก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ หัวเราะชอบอกชอบใจอยู่คนเดียว
     “เพ้อขนาดนี้นี่เห็นหน้าเขาแล้ว?”
     “เปล่า” ยัยเพื่อนเพ้อฝันตอบหน้านิ่งก่อนจะยิ้มเผล่อีกรอบ “แต่คิดว่าหล่อแน่นอน เพราะข่าวลือกระฉ่อนม้ากกก ฉันได้ยินก็คันปากยุบยิบอยากเมาธ์ใจจะขาด”
     “เรื่องผู้ชายนี่ไวตลอด”
     น้ำค้างหัวเราะเสียงใสตามประสาคนอารมณ์ดีแล้วพูด “ใช่ เรื่องแบบนี้ไว้ใจฉันได้ เพราะงั้นเอาการบ้านวิชาคณิตมาลอกหน่อย”
     ฉันหัวเราะค้างพร้อมกระพริบตางงๆ กับการเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน
     “เดี๋ยวก่อนๆ เกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย”
     “เกี่ยว เพราะฉันยังไม่ได้ทำและมันต้องส่งวันนี้”
     “อีกแล้วหรา”
     “นะๆ พลีส”
     ถ้าให้จัดอันดับคนทำท่าอ้อนได้น่ารักที่สุด ยัยน้ำค้างคงติดอันดับแบบไม่ต้องสงสัย หน้ากลมๆ บวกกับตาชั้นเดียวเรียวเล็กที่ชอบกระพริบปริบๆ นั่น เห็นแล้วพาลใจอ่อนตลอด
     “ก็ได้ ข้อแลกเปลี่ยนคือไอศกรีมถ้วยใหญ่ตอนเที่ยง เคนะ?”
     “โอ้ยยย เรื่องแค่นี้เจ้สบายม้ากกก” น้ำค้างโบกไม้โบกมือพร้อมตบอกตัวเองแสดงความเป็นเจ้เต็มที่ ก่อนจะแบมือมาข้างหน้า
     “การบ้านมาค่ะ”
     ฉันส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะค้นกระเป๋าหยิบการบ้านส่งให้เพื่อนรัก แล้วเท้าคางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ซึ่งในนาทีนี้ก็คงไม่พ้นชายหญิงที่หน้าประตูโรงเรียนคู่นั้น
     ปกติถ้ามีมนุษย์หน้าตาดีแบบพวกเขาสองคน ฉันก็น่าจะเคยเห็นมาบ้างนี่นา ถ้าไม่เป็นพวกเก็บตัวมากๆ ก็คงเป็นนักเรียนใหม่อะไรเถือกนั้นแน่ๆ
     นักเรียนใหม่?
     “น้ำค้าง”
     “ฮะ อะไร” น้ำค้างตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง เพราะสายตาทั้งหมดจดจ้องอยู่ระหว่างสมุดจดสองเล่ม ส่วนมือก็ระวิงด้วยความไวแสง
     “นักเรียนใหม่ที่ว่าเนี่ย นอกจากผู้ชายผมดำ ผิวขาว ตัวสูงแล้ว ก็ยังมีผู้หญิงคนที่ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนนิดๆ ตาเฉี่ยวๆ อีกคนด้วยใช่มั้ย”
     น้ำค้างชะงักมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาทันควัน ตาเล็กๆ นั้นเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
     “เฮ้ย ทำไมแกรู้ แกเห็นตัวจริงสองคนนั้นแล้วใช่เปล่า ผู้ชายหล่อจริงๆ ใช่มั้ยอะ!?”
     ใช่จริงๆ ด้วย ที่ฉันเห็นนั้นเป็นคนจริงๆ มีตัวตน ไม่ใช่ ‘อะไร’ ที่หลุดออกมาจากกระดาษประหลาดนั่น
     เดี๋ยว…ตั้งสติต้นข้าว ไม่มี ‘อะไร’ หลุดออกมาจากกระดาษได้ทั้งนั้นแหละ
     “ว่าไงๆ” น้ำค้างถามซ้ำอีกรอบเมื่อเห็นฉันนิ่งไป
     “อ้อ...เรื่องนั้น ฉันเห็นแค่เสี้ยวหน้าเขาเอง ก็น่าจะหล่อนะ”
     “ใช่ม้าา อ๊ายยย อยากรู้จังว่าเขาจะไปอยู่ห้องไหน ♥ ”
     “แหม รู้สึกจะสนใจแต่ผู้ชาย”
     “เถอะน่า” น้ำค้างย่นจมูกใส่ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านต่อไป
     เฮ้อ ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ใช่ แต่ทำไมลึกๆ ฉันยังหวังให้เป็นเพื่อนในฝันความฝันคนนั้นนะ
     ปาฏิหาริย์เท่านั้นใช่มั้ย…ปริ๊นซ์
 
--------------------------- (100%)
 
นักเรียนใหม่นี่สำคัญแน่นอน
จะใช่ปริ๊นซ์คนเดียวกับที่ต้นข้าวรู้จักหรือเปล่าน้า
รอติดตามกันได้ค่า
 
รัก
ภรณ์นิชา 
ป.ล. จะอัพทุกวัน 1 ตอน/วัน จนทันเว็บอื่นๆ แล้วถึงอัพเป็นเปอร์เซนต์นะค้า