รักหมดใจ...เจ้าชายกระดาษ (Re-Write)

     “แปลงร่างเป็นหมาหงอยอีกแล้วนังหนูของเจ้”

     ผ่านไปสักพักน้ำค้างที่เคยนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หลังห้อง ก็หอบข้าวของทั้งหมดมานั่งลงที่โต๊ะของปริ๊นซ์แล้วยิ้มแผล่ให้ก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารมืออีกรอบ

     “เปล่าหงอยสักหน่อย”

     “แหม่ แอบปลื้มเขามาตั้งนาน ยกตำแหน่งให้เป็นผู้ชายในฝัน แต่ดันมารู้ว่ามีแฟนแล้ว เป็นใครก็หงอย ฉันเข้าใจน่า”

     เมื่อไหร่ยัยหมวยนี่จะเข้าใจว่าคำว่าผู้ชายในฝัน ก็คือผู้ชายในฝันจริงๆ ไม่ใช่การเพ้อฝันถึงผู้ชายที่ถูกใจ และที่สำคัญ...

     “ฉันไม่ได้มองเขาแบบนั้น ก่อนหน้านี้ฉันก็มีแต่ภีม แกก็รู้” ฉันบอกเสียงจริงจังจนน้ำค้างที่พูดไปอ่านเอกสารไปชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มอ้อนพร้อมเอาหัวมาถูแขนฉันเบาๆ

     “ขอโต๊ด อย่าถือสาเค้าเลยน้า เอางี้!” น้ำค้างยืดตัวตรงก่อนจะยื่นเอกสารในมือมาให้

     “มาช่วยกันดูนี่ดีกว่าจะได้ไม่คิดมากกก”

     ฉันก้มมองกระดาษตรงหน้า ก่อนจะพบว่ามันเป็นแบบร่างคอนเซปต์งานประกวดดาวเดือนของโรงเรียน ที่มีชื่อว่า ‘KHEMINTRA’ Shining Night Shining Star  

     “สาบานว่าช่วยให้หายคิดมากจริงๆ”

     น้ำค้างดึงมือที่ถือกระดาษกลับแล้วหัวเราะแห้งๆ พร้อมเอ่ยเสียงอ่อย

     “แหะๆ อาจจะไม่” ก่อนจะโหยหวนออกมาเสียงดัง “ทำไมมันยากอย่างเน้~”

     ไม่แปลกที่น้ำค้างจะดูเครียดกับงานนี้ เพราะถึงจะดูยิ้มไร้สาระไปวันๆ แต่น้ำค้างก็เป็นถึงหัวหน้าห้องและหนึ่งในสภานักเรียนซึ่งเป็นหัวหน้าหลักของงานนี้

     “ก็ทำเหมือนทุกๆ ปีไม่ได้เหรอ” ฉันเสนอขึ้น

     “ไม่ได้ เพราะปีนี้เป็นปีแรกที่จะจัดงานตอนกลางคืนและเปลี่ยนรูปแบบของงานแทบทั้งหมด กำหนดการจัดงานก็น่าจะประมาณอีกเดือนครึ่ง”

     “จริงดิ” ฉันตาวาวด้วยความตื่นเต้น งานเลี้ยงตอนกลางคืนที่โรงเรียน! ต้องสนุกมากแน่ๆ “แล้วได้ตัวแทนห้องลงประกวดหรือยัง”

     “ก็ยังนะซี่ ว่าจะให้เพื่อนๆ โหวตกันพรุ่งนี้แหละ” น้ำค้างถอนหายใจเฮือกก่อนจะคว้าแขนฉันไปคล้อง “ต้นข้าวที่รัก เป็นฝ่ายศิลป์ให้เขาอีกปีน้า”

     ฉันยักไหล่แล้วว่า “ไม่มีปัญหา อาชีพหลักฉันอยู่แล้วนี่”

     น้ำค้างหัวเราะคิก ก่อนลุกขึ้นเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว

     “เทก่อนวันนี้ ไปหากินหนมอร่อยๆ กันดีกว่า”

     ว่าแล้วก็ไม่รอช้า รีบจูงฉันไปยังร้าน A Lot of Coffee คาเฟ่ร้านโปรดของพวกเราที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนทันที

     เมื่อกลับมาถึงบ้านในเย็นวันนั้น ฉันก็พุ่งตัวขึ้นห้องนอนเพื่อค้นหาม้วนกระดาษเจ้าปัญหานั้นทันที ฉันต้องมีหลักฐานไปยืนยันกับอีตานั่นให้ได้! กระดาษพิลึกนั้นอาจจะช่วยอะไรได้

     ผ่านไป 5 นาที

     ทำไมไม่เจอ…

     ฉันเอาหนีบใส่กระดานวาดรูปแล้ววางไว้บนโต๊ะนี่ หายไปไหนแล้วนะ!

     “แม่! เห็นกระดาษวาดรูปของข้าวหรือเปล่าค้า”

     “หือ? ไม่เห็นนี่ อาทิตย์นี้แม่ยังไม่ได้เข้ามาในห้องเลยลูกเลย” แม่โผล่หน้าเข้ามาทั้งผ้ากันเปื้อน ก่อนจะก้าวเข้ามาช่วยหา

     “พ่อล่ะคะ” ฉันตะโกนถามพ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ชั้นล่าง

     “ไม่ได้เข้าไปยุ่งเลยจ้า” เสียงตอบกลับของพ่อ ทำเอาฉันเริ่มหัวร้อน ไปลืมไว้ไหนนะต้นข้าว!

     “กระดาษวาดอะไรไว้หรือเปล่าลูก” แม่ถามระหว่างที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ข้างโต๊ะ

     “ผู้ชายคนนั้นค่ะ” ฉันชี้ไปที่รูปปริ๊นซ์บนผนังพลางก้มลงส่องใต้เตียง ผ่านไปครู่ใหญ่แม่ก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงฉงน

     “ทำไมได้เอากระดาษเปล่าไปใส่กรอบล่ะ”

     “คะ?” ฉันเงยหน้าออกจากใต้เตียงแบบงงๆ ฉันเคยทำอย่างนั้นซะที่ไหนล่ะ

     “นั่นไง” แม่ว่าพลางชี้ไปยังกรอบรูปหนึ่งในกรอบรูปทั้งหมด

     ฉันลุกเดินเข้าไปมองกรอบรูปนั้นใกล้ๆ

     นั่นกระดาษสีตุ่นที่ฉันกำลังหาอยู่นี่!

     และสิ่งที่น่าตกตะลึงที่สุดคือ รูปภาพปริ๊นซ์ที่ฉันเคยวาดไว้อย่างชัดเจนเมื่อวันเสาร์นั้น กลับจางหายไปเหลือเพียงรอยจางๆ จนแทบมองไม่เห็น

     เป็นไปได้ยังไง!?

     แล้วนั่นอะไรน่ะ?

     ฉันตั้งสติแล้วเพ่งไปที่รอยหมึกเล็กๆ ที่มุมล่างซ้ายของกระดาษ ก่อนจะพบว่าเป็นตัวหนังสือตัวเล็กๆ เขียนไว้ว่า 100 Days

     100 วัน? 100 วันอะไร

     สาบานเลยว่าฉันไม่ได้เป็นคนเขียน นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

     “แม่เอารูปนี้ไปใส่กรอบเหรอ”               

     “จะเอาไปใส่ได้ยังไงกันล่ะ เพิ่งได้ก้าวเข้ามาในห้องลูกก็ตะกี้นี้ล่ะ” แม่ปฏิเสธก่อนจะก้าวเข้ามาดูกรอบรูปปริศนานี้อย่างใกล้ๆ แล้วถามอย่างสงสัย “สรุปลูกไม่ได้เป็นคนเอาไปใส่กรอบเองเหรอ”

     ฉันเม้มปากมองรูปตรงหน้าอย่างครุ่นคิด พยายามนึกทบทวนว่าตนเองลืมอะไรไปหรือไม่

     ‘กำลังคิดถึงใครใช่ไหม? ลองใช้นี่ดูสิแล้วจะสมหวัง’

     ประโยคของชายปริศนาคนนั้นแว่วเข้ามาในหัวอีกครั้ง ใช่! กระดาษแผ่นนี้เป็นของคุณลุงคนนั้น ถ้ามันเป็นอย่างนั้นแล้ว… อย่าบอกนะว่า!?

     กระดาษแผ่นนี้เป็นกระดาษมหัศจรรย์ แล้วปริ๊นซ์ที่ฉันเห็นในโรงเรียนวันนี้ก็หลุดออกมาจากกระดาษจริงๆ!

     โอ มาย ก๊อดดด

     ฉันยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตะลึงพรึงเพริด นี่ฉันฝันไปอีกแล้วเหรอ!?

     “ต้นข้าว เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”

     แม่เขย่าแขนฉันเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง หลังเห็นฉันเงียบไป

     “แม่ ดึงผมหนูสักเส้นหน่อย”

     “ห๊ะ”

     “เอาเส้นนี้ แม่รีบๆ ดึงเลย”

     ฉันเลือกเส้นผมออกมาเส้นหนึ่งแล้วยื่นไปให้แม่จับไว้

     จึ๊ก!

     แม่กระตุกมือไม่แรงนัก เส้นผมก็หลุดผล็อยติดมือไป

     เจ็บ!

     แม่จ๋าาา นี่ไม่ใช่ฝัน พระเจ้า! ไม่อยากจะเชื่อเลย!!

     “ถ้าลูกไม่บอกว่าอะไรเป็นอะไร แม่จะกลัวแล้วนะ T_T”

     แม่ครวญออกมาอย่างหวาดๆ ฉันจึงมองรูปตรงหน้าอีกครั้งแล้วตัดสินใจไม่เล่าความเป็นมาของกระดาษประหลาดแผ่นนี้ มันเหลือเชื่อเกินไป…

     “ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่นึกออกแล้วว่าหนูเอารูปนี้ไปใส่กรอบตอนไหน”

     “นึกออกก็ดีแล้ว งั้นแม่ขอกลับไปดูแกงในครัวก่อนนะ”

     แม่พยักหน้ารับรู้แม้จะยังทำหน้าหวาดๆ อยู่ ก่อนจะขอตัวออกไปเข้าครัวจัดการกับมื้อเย็นวันนี้

     และก็ไม่ต้องบอก ว่าคืนนั้นฉันทั้งเต้น ทั้งร้องอยู่ในห้องนานแค่ไหน

     นี่แหละ หลักฐานชิ้นสำคัญ ฉันจะทำให้นายเชื่อฉันให้ได้!

-------------------- (100%)

100 วันนี่ไว้ทุกข์ให้กับความนกของต้นข้าวหรือเปล่าคะ?

ฮ่าๆ ไม่ใช่นะ 

เป็นกำลังใจให้ต้นข้าวด้วยนะคะ  ขอให้ปริ๊นซ์เชื่อนางสักทีเถอะะะ

รัก

ภรณ์นิชา