รักวุ่นวาย ของนายจอมบงการ
5.0
เขียนโดย Cattymeaow
วันที่ 4 เมษายน พ.ศ. 2560 เวลา 18.30 น.
3 ตอน
0 วิจารณ์
5,153 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 4 เมษายน พ.ศ. 2560 19.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) โรงเรียนใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 1โรงเรียนใหม่
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะมาถึงวันนี้ วันที่ฉันต้องมาเรียนที่โรงเรียนนี้ตามที่คุณแม่ได้จัดหาให้
ชื่อโรงเรียนน่ะเหรอ "เบ็ทซุนิ" ฉันเป็นลูกครึ่งคุณแม่ของฉันเป็นคนญี่ปุ่น ดังนั้นฉันพูด อ่าน และเขียนภาษาญี่ปุ่น
ได้สบาย ๆ อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ฉันขำก็คือชื่อโรงเรียนนี่แหละ เบ็ทซุนิ มันแปลว่า ไม่พิเศษ แต่กลับเป็น
โรงเรียนคนรวยเนี่ยนะ โอ๊ยยย ช่างมันเถอะน่ะ ไหน ๆ ก็ถูกส่งมาแล้ว อย่าไปสนใจดีกว่า จับผิดยังไง
ก็แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี
พอมาถึงโรงเรียนฉันได้ลงจากรถ และเห็นสิ่งแวดล้อมภายนอกของโรงเรียน ก็ไม่เห็นแตกต่างจาก
โรงเรียนที่ลอนดอนเท่าไหร่ โรงเรียนคนรวยมีคนขับรถมารับมาส่งก็ปกติ มีกระเป๋าแพง ๆ ใช้ ก็ไม่เห็นแปลก
ฉันได้แต่คิดในใจ และก็เดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อเข้าห้องเรียนและเตรียมรับความรู้อย่างเต็มที่ ซึ่งห้องที่ฉัน
เรียนอยู่คือห้อง A ก็คอ ม.5/1 น่ะแหละ และก็เป็นไปตามที่คิด เมื่อมีนักเรียนใหม่เข้ามา จะต้องมีการแนะนำ
ตัว ซึ่งฉันก็ได้แนะนำตัวเรียบร้อยและก็ได้ที่นั่งที่สุดแสนจะดี๊ดีก็คือนั่งตรงกลางห้องนั้นเอง โรงเรียนนี้ก็ไม่
เลวแหะ ชักอยากเรียนแล้วสิ
เมื่อเปลี่ยนคาบเรียนจะมีเวลาว่างอยู่หลายนาที ก็มีเพื่อนเข้ามาคุยกับฉัน และก็ชวนฉันไปนู่นไปนี่
ซึ่งฉันก็ปฏิเสธไป และในเวลานั้นฉันสังเกตุถึงความผิดปกติภายในห้อง ก็คือมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง
โดยที่ไม่สุงสิงกับใคร แม้จะมีเพื่อนคุยด้วยกับนายคนนั้นถึง 3 คน แต่นายคนนั้นกลับตอบเพียงไม่กี่คำ
เหมือนกับว่าหมอนั่นมีความผิดปกติทางจิตใจ เป็นโรคเรียกร้องความสนใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เวลาว่างก็จะมีสาว ๆ
แวะเวียนมาหา มาทักทาย มานั่งคุย แต่ก็เหมือนหมอนั่นไม่สนจแม้แต่น้อย โถ พ่อคุ๊ณณณณณ คิดว่าหล่อจังมั้ง
ถึงได้เล่นตัวสะเอาใหญ่เลยนะ
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะมาถึงวันนี้ วันที่ฉันต้องมาเรียนที่โรงเรียนนี้ตามที่คุณแม่ได้จัดหาให้
ชื่อโรงเรียนน่ะเหรอ "เบ็ทซุนิ" ฉันเป็นลูกครึ่งคุณแม่ของฉันเป็นคนญี่ปุ่น ดังนั้นฉันพูด อ่าน และเขียนภาษาญี่ปุ่น
ได้สบาย ๆ อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ฉันขำก็คือชื่อโรงเรียนนี่แหละ เบ็ทซุนิ มันแปลว่า ไม่พิเศษ แต่กลับเป็น
โรงเรียนคนรวยเนี่ยนะ โอ๊ยยย ช่างมันเถอะน่ะ ไหน ๆ ก็ถูกส่งมาแล้ว อย่าไปสนใจดีกว่า จับผิดยังไง
ก็แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี
พอมาถึงโรงเรียนฉันได้ลงจากรถ และเห็นสิ่งแวดล้อมภายนอกของโรงเรียน ก็ไม่เห็นแตกต่างจาก
โรงเรียนที่ลอนดอนเท่าไหร่ โรงเรียนคนรวยมีคนขับรถมารับมาส่งก็ปกติ มีกระเป๋าแพง ๆ ใช้ ก็ไม่เห็นแปลก
ฉันได้แต่คิดในใจ และก็เดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อเข้าห้องเรียนและเตรียมรับความรู้อย่างเต็มที่ ซึ่งห้องที่ฉัน
เรียนอยู่คือห้อง A ก็คอ ม.5/1 น่ะแหละ และก็เป็นไปตามที่คิด เมื่อมีนักเรียนใหม่เข้ามา จะต้องมีการแนะนำ
ตัว ซึ่งฉันก็ได้แนะนำตัวเรียบร้อยและก็ได้ที่นั่งที่สุดแสนจะดี๊ดีก็คือนั่งตรงกลางห้องนั้นเอง โรงเรียนนี้ก็ไม่
เลวแหะ ชักอยากเรียนแล้วสิ
เมื่อเปลี่ยนคาบเรียนจะมีเวลาว่างอยู่หลายนาที ก็มีเพื่อนเข้ามาคุยกับฉัน และก็ชวนฉันไปนู่นไปนี่
ซึ่งฉันก็ปฏิเสธไป และในเวลานั้นฉันสังเกตุถึงความผิดปกติภายในห้อง ก็คือมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง
โดยที่ไม่สุงสิงกับใคร แม้จะมีเพื่อนคุยด้วยกับนายคนนั้นถึง 3 คน แต่นายคนนั้นกลับตอบเพียงไม่กี่คำ
เหมือนกับว่าหมอนั่นมีความผิดปกติทางจิตใจ เป็นโรคเรียกร้องความสนใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เวลาว่างก็จะมีสาว ๆ
แวะเวียนมาหา มาทักทาย มานั่งคุย แต่ก็เหมือนหมอนั่นไม่สนจแม้แต่น้อย โถ พ่อคุ๊ณณณณณ คิดว่าหล่อจังมั้ง
ถึงได้เล่นตัวสะเอาใหญ่เลยนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ