Cupid แม่สื่อวัยใสหัวใจว้าวุ่น

ใครยังไม่ได้อ่านบทนำย้อนไปอ่านก่อนนะเดี๋ยวจะงงเอา
"ความรักหรอไม่มีจริงหรอก ฮือๆ ในโลกนี้มีแต่คนหลอกลวงท้งนั้นแหละ"เสียงเด็กนักเรียนผมสั้นใส่ชุดนักเรียนม.ต้นพูดขึ้น ฉันว่ามันคุ้นๆนะ?!?! เอ๊ะนั่นมันฉันตอนเลิกกับพี่แจ็กตอนม.2นี่ โอ๊ยและทำไมฉันถึงเห็นภาพในอดีตล่ะ!! 
"แหม แหม เด็กน้อยกล้าดูถูกความรักได้อย่างไร" จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง ขวับ! ฉันหันกลับไปมองทันที 
"คุณเป็นใคร ทำไมฉันเห็นอดีตของตัวเอง!" ฉันหันไปพูดกับผู้หญิงชุดขาวสวย น้ำตาเริ่มไหล เพราะอะไรไม่รู้แต่ที่รู้ๆฉันต้องมีโชคร้ายแน่ๆ
"ฉันน่ะเหรอนางฟ้าไอญา ผู้พิทักษ์ความรักไงล่ะ5555" ไร้สาระจริงๆ
"ฉันได้ยินความคิดเธอนะเธอคงไม่เชื่อฉันสินะ งั้นฉันจะไม่นอกเรื่องล่ะนะ เนื่องจากเธอนั้นดูถูกความรักฉันจึงขอสาปให้เธออกหักจากคนที่เธอจริงใจ และยกใจให้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ เธอจะต้องเป็นคิวปิก ต้องทำให้ผู้คนบนโลกสมหวังในความรัก แล้วถ้าฉันพอใจที่เธอทำหน้าที่นี้ฉันจะแก้คำสาปให้เธอ!" พูดจบนางฟ้าก็หายไป ฉันหันไปมองอดีตซึ่งหายไปแล้วเช่นกัน
 
'ห้องพยาบาล'
พรึ่บ.......
ฉันลืมตาขึ้นมา ก็เห็นเพดานสีฟ้าพาสเทลทำให้ฉันรู้เลยว่าอยู่ในห้องพยาบาล ปวดหัวตึบๆนิดๆแฮะ แต่ฝันนี่มันอะไรกัน
"ลูกไก่!! แกตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง ความจำเสื่อมป่าวเนี่ย!!" เสียงแหลมคุ้นหูพูดขึ้นมาข้างเตียงของฉัน
"ฉันจำแกได้แม่นเลยแหละยัยแพร์"ฉันพูดพร้อมกับพยายามลุกยัยแพร์ช่วยพยุงฉันขึ้น
"เป็นไงบ้างยัยตัวแสบ" เสียงผู้ชายคุ้นหูอีกคนเข้ามาร่วมสนทนา
"พี่บอส!!"ฉันพูดขึ้น ทำให้ยัยแพร์หันไปมองทันทีรู้สึกเหมือนยัยนี่จะมือไม้อ่อนทันทีปล่อยฉันที่พยายามนั่งให้ล้มตึงลงนอนเหมือนเดิม
"โอ๊ยยย ยัยแพร์!!!" ฉันตะโกนด้วยความเจ็บปวดหัวกระทบกับหมอนทำให้ยัยแพร์หันมาพยุงฉันอย่างลุกลี้ลุกลน
"ข...ขอโทษแก" เขินพี่บอสสินะ55555
"พี่โทรไปบอกแม่เธอแล้วนะท่านบอกว่าให้ฉันพาเธอกลับบ้านด้วยน่ะ"พี่บอสพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามายืนข้างทำแพร์ทำเอายันนี่ช็อคเลยล่ะ