รักร้ายนายเจ้าเลห์

ใต้บรรได

ริคสัน:นี่เธอติดจะอยู่ตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่

โคอิ: เอ๊ะ (สะดุ้ง) มองไปทางต้นเสียง

ริคสัน: นี่เธอเห็นฉันน่ากลัวจนาดนั้นเลยรึไงยัยบ๊อง

โคอิ: อะไรของนายย้ะมาว่าฉันบื้อได้ไงห้ะ

ริคสัน: ก็เธอทั้งบื้อและบ้าแถมซุมซ่ามอีกต่างหาก

ไม่มีมารยาทด้วย 

โคอิ: ข้อบนฉันไม่เถียงแต่เรื่องไม่มีมารยาทนี่มันคืออันไรย่ะ ฉันมีมารยาทมากกว่านายอีกย่ะ

ริคสัน: เรื่องที่เธอไม่มีมารยาทหนะหลักฐานมันก็อยู่บนเสื้อฉันนี่ไง

โคอิ : (หนอย ปากร้ายชะมัดเลยตานี่) 

โคอิ: เอ่อ......คือ...

ริคสัน: ..........

โคอิ: ฉันขอโทษเรื่องเสื้อนาย (กัดพูดฟัน)

ริคสัน: ถ้าเธอไม่เต็มใจก็อย่าพูดเลยน่าจะดีกว่า

โคอิ: นายอยากจะให้ฉันทำอะไรล่ะถึงจะพอใจ

ริคสัน: มาเป็นเบ้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจ

โคอิ: ม่ายยยทำได้ไหม( ทำตาออ้นวอน)

ริคสัน: ได้ถ้าเธออยากโดนแฟนคลับฉันลุมก็แล้วแต่

โคอิ: ยอมจำนงแล้วค่ะ

ริคสัน: จะว่าไปนีก็ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วกนิ

ฉันไปก่อนล่ะแล้วไว้เจอกันตอนกลับบ้านล้ะกันน้ะเบ้ ฉันจะไปรับเธอที่ห้อง

โคอิ : ค่า เจ้านาย

ริคสัน: ดีมาก (ยิ้มมุมปาก)

.

.

.

.

.

.  

 ได้เวลากลับบ้าน

ซึมีเระ: โคอิจังเธอจะบอกได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น

โคอิในสภาพที่ไม่มีวิญญาณ: เหม่อ.......

ซึมิเระ: เห้อ...เธอเหม่อมาตั้งแต่หายไปแล้วน้ะ

ริคสัน: นี่ๆ ยัยบ๊องเลิกเหม่อได้แล้วมั้ง

โคอิ: เอ๊ะ (ตกใจ) นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่หน่ะ

ริคสัน: ตั้งแต่ที่เธอเอาแต่เหม่อนั่นหละ

เอ๊ะ รึว่าตั้งแต่หมดพักเธอก็เอาแต่คิดถึงฉันใช่ไหม

โคอิ: อะไรของนายย่ะ -///- ตึก ตึก 

เอ๊ะทำไมหัวใจถึงเต้นเราอย่างนี้น้ะ

ริคสัน: ไปได้แล้วใยบ๊อง

โคอิ: เอ๊ะ ค่าา เจ้านาย

ซึมิเระที่ยืนอยู่กลับไม่มีตัวตน

ซึมิเระ: เอ่อ.....ไปซะแล้วจริงจัง

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปน้ะงับบรักคนอ่านงุยยยแถมท้ายระหว่าทางกลับบ้านของโคอิ x ริคสัน 

ริคสัน: (กระซิบข้างหู)ฉันรักเธอน้ะโคอิ

โคอิ: ตาบ้าริคสัน ^/////^ ฉันก็รักนายน้ะ

ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องน้ะงับเอามาเซอร์วิสอิอิ

คู่นี้น่ารัก^_^

ขอบคุณที่ติดตามน้ะงับ