Tear of Snow เทพนิยายทะลุมิติ

บทส่งท้าย …การเปลี่ยนแปลงของโชคชะตา

ร่างสูงโปร่งยืนนิ่งมองไปออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย เรือนผมสีดำสนิทค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเงินแซมขึ้นมาเป็นริ้ว ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินลุ่มลึก พร้อมกับผิวสีแทนที่หายไปเหลือไว้เพียงผิวขาวผุดผ่องดุจหิมะ หากแต่สายน้ำเล็กๆที่อาบแก้มอยู่นั้นไม่ได้หายไปไหน มือหนาสาวเส้นผมสีฟ้าที่พาดคออยู่ลงมาเก็บไว้ในกำมือ

“ท่านมิราอิ”

“นี่ข้า…ทำถูกแล้วใช่ไหม”

“เจ้าค่ะ” เสียงใสกังวานออกมาจากสร้อยปะคำมรกตที่ซุกซ่อนอยู่ในเสื้อ

คำขอร้องที่แสนเจ็บปวดที่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ลง

จอมมารพ่ายแพ้และดับสูญไป พร้อมกับเทพธิดาสีเงินที่หมดสิ้นพลัง ทุกอย่างค่อยๆถูกชำระล้างจนกลับมาสว่างไสวเหมือนเดิม ฟุยูกิได้สูญเสียตาซ้ายไปเพราะการร่ายเวทคืนชีพให้เทพธิดาสีเงิน แต่ว่า…

“อึก”

“ทะ ท่านพี่”

โฮโนโอะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ไม่มีร่างกายส่วนไหนที่จะขยับได้อีกนอกจากดวงตาที่มองแสงเลือนรางที่อยู่บนท้องฟ้าเท่านั้น

“ท่านพี่ ท่านพี่ขอรับ”

“เขาไม่ได้ยินเสียงเจ้าหรอก ทายาทสายฟ้ามิราอิ อย่าเรียกเสียให้ยากเลย”

โซยะที่ปรากฏตัวขึ้นข้างๆพูดออกมา

“ท่านมิราอิ เขากำลังจะสิ้นใจแล้วเจ้าค่ะ”

มิสะปรากฏตัวขึ้นมาอีกคนพร่ำบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ท่านพี่….”

“มิราอิ…”

“หะ! ท่านพี่ขอรับ ข้าอยู่นี่!”

“ซาคุโระน่ะ….เจ้าช่วยส่งนางกลับไปยังโลกของนางแทนข้าที”

แม้ยามใกล้ตายโฮโนโอะก็ยังไม่ลืมเด็กสาวต่างโลกคนนั้น ใบหน้าที่ไม่ได้สวยอะไรกับคำพูดที่ไม่เสนาะหู มันตรึงเข้าไปในใจของเขาจนหมดสิ้นแล้ว

“ท่านพี่ ทำไมไม่ทำเองล่ะ ไปส่งนางเองสิขอรับ”

“ข้า…ไปไม่ได้”

“ไปได้สิ ท่านไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ แม้แต่นรกก็ยังรั้งท่านไว้ไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม….!”

ถึงจะแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาพูดอะไรเอาแต่ใจ แต่สุดท้ายน้ำใสๆมันก็เอ่อล้นออกมาประจานอยู่ดี ไม่มีใครหรืออะไรจะช่วยชายหนุ่มได้ แม้แต่อาภรณ์สวรรค์ก็ไม่สามารถสร้างหัวใจขึ้นมาทดแทนให้ใครได้

มิราอิยืนอยู่หน้าโลงน้ำแข็งในห้องโถงกลางปราสาทสีเงิน บรรจงวางเส้นผมสีฟ้าลงข้างๆดาบสีทองบนฝาโลงที่ภายในมีร่างที่ไร้ลมหายใจของชายหนุ่มผิวแทนนอนสงบนิ่งอยู่

“ข้าทำตามที่ท่านขอแล้ว ท่านพี่ …อภัยข้าด้วยที่ข้าเผาร่างของท่านไม่ได้”

จงเป็นราชา….เป็นคำพูดสุดท้ายของโฮโนโอะที่ทิ้งไว้ก่อนจาก ใบหน้าคมเงยขึ้นมองเหนือโลงแก้ว เส้นไยสีเงินก้อนใหญ่ราวกับรังดักแด้ขึงอยู่บนเพดาน และสิ่งที่อยู่ในนั้นคือเทพธิดาสีเงิน เพราะการต่อสู้กับจอมมารทำให้เสียพลังไปจนหมด คงอีกนานกว่าที่นางจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

กึก…

ฝีเท้าแผ่วเบามาหยุดอยู่ด้านหลังห่างออกไปไม่ไกล เค้าไอเย็นที่ลอยเข้ามาทำให้มิราอิหันกลับไป และเป็นไปตามคาด ฟุยูกิที่เสียดวงตาไปข้างหนึ่ง เดินเข้ามาคุกเข่าลงหน้าโลงแก้วสักพักก็เดินจากไป

“นั่นเจ้าจะไปไหน”

“ต่อไปนี้ข้าจะทำในสิ่งที่ข้าอยากทำ อย่าห้ามข้าเลย ท่านพี่ ลาก่อน”

สิ้นคำพูดร่างเด็กหนุ่มก็กลายเป็นไอสีขาวและหายไปกับธาตุอากาศ ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว ยุคเก่าจากไปและยุคใหม่กำลังเริ่มขึ้น

“ตัดสินใจได้ดีนี่ ฟุยูกิ”

เสียงแหลมฟังดูยั่วยวนแต่อีกนัยหนึ่งก็ดูชั่วร้าย ดังมาจากหญิงสาวผมสีฟ้าซีดที่นังอยู่บนกิ่งไม้ริมทาง ไอเย็นสีขาวค่อยๆประกอบกลับเป็นร่างเด็กหนุ่มผมเงินยาวปรกสะโพก ดวงตาสีเงินที่เหลือเพียงข้างเดียวมองหญิงสาวอย่างเย็นชา

“ไหนล่ะ ข้อตกลงของเรา ยูระ”

“ไม่ต้องใจร้อนไป เขาอยู่ที่นี่แล้ว”

ปีศาจสาวยื่นมือมาข้างหน้าก่อนจะแบมันออก ให้เห็นชิ้นส่วนกระดูกที่อัดแน่นไปด้วยไอปีศาจรุนแรง

“เนรีว….สินะ”

กลิ่นไออัปมงคลแผ่ซ่านออกไปทำลายความสวยงามของผืนป่าไปเป็นหย่อม ท่ามกลางการเฝ้ามองของหญิงสาวเจ้าของดวงตาสีทองที่นั่งอยู่บนยอดไม้

“ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะดูอยู่เฉยๆได้”

ชายหนุ่มผมสีเพลิงในชุดผ้าคลุมดำมีดาบสองเล่มไขว้หลังปรากฏตัวขึ้นด้านหลังหญิงสาวชุดสีแดง เอ่ยออกมา

“ทุกอย่างเพิ่งจะเดินมาถึงครึ่งทางเท่านั้น ยังเร็วไปหากจะยื่นมือเข้าไปยุ่ง ว่าอย่างนั้นไหม ท่านยมทูต”

“หึ สมกับเป็นศาสตราจอมเทพจริงๆ อามาโนะคุสะ งินเรย์”

โชคชะตาเป็นสิ่งเดียวที่จะนำทางทุกสิ่งในโลกแห่งนี้ หรืออาจจะมีสิ่งที่เหือกว่าโชคชะตาเกิดขึ้นมาอีก เหมือนหญิงสาวผู้มาจากต่างโลกคนนั้นกันล่ะ

……………………………………………………………………………………….