The tiger and the rabbit

          เสียงเพลงเบาๆในร้านกาแฟแห่งหนึ่งยังคงดังขึ้นมาต่อเนื่อง...ท่ามกลางสายต่อผู้คนที่จับจ้องมายังหน้าประตูร้านในตอนนี้ ชายหนุ่มผู้เคยมีความสามารถในการจีบสาวอย่างใจเย็นนั้น บัดนี้ในหัวของเขาช่างว่างปล่าวเสียเหลือเกิน ชายหนุ่มคิดในใจอย่างสับสนว่า  "อะไรนะ ในสถานการณ์แบบนี้ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงได้ทำแบบนี้ละ"

                "แย่ละสิ" ชายหนุ่มอุทานเบาๆ มาดผู้ชายเจ้าชู้ที่มีเสน่ห์หายไป เหลือเเต่เพียงชายหนุ่มที่ดูสับสนและเขินอายกับการกระทำของตัวเอง....

              "เอ่อ..." ท่ามกลางความเงียบสงัดภายในร้านที่มีเพียงแต่เสียงเพลงเบาๆนั้น กลับมีเสียงของหญิงสาวดังขึ้นมาเบาๆด้วยท่าทีเป็นห่วง....

             "เป็นอะไรรึปล่าวค่ะ ให้ฉันช่วยนะคะ" หญิงสาวยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วควักทิชชู่ที่อยู่ในกระเป๋าของเธออย่าไม่ลังเล.... 

              ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจว่า...อะไรกัน เธอไม่ตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่แม้แต่จะแสดงท่าทีรังเกียจเลือดของเขาเลยแม้แต่น้อย..หรือว่า..เธอก็คงจะตกหลุมรักฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆสินะ..หึหึหึ...ชายหนุ่มยิ้มแสยะมุมปากพร้อม พูดกับหญิงสาวอย่างไม่รีรอว่า "เอ่อ ไม่ทราบว่าผมจะขอไอดีไลน์ของคุณไว้ได้ไหมครับ...เผื่อจะได้ติดต่อกัน...

              หญิงสาวมองหนาชายหนุ่มด้วยท่าทีเขอะเขิน...(เอ๊!!!!!!!!!!!! อะไรกันอีตาคนนี้ เจอหน้าครั้งเดียวจะมาขอไลน์กันแล้วหลอ เอ๊!!!!!!!!)...

                        "เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีฉันเป็นพวกไม่ชอบตอบไลน์น่ะคะ แหะๆ"

             ชายหนุ่มเกิดอาการช็อคทันทีได้ยินประโยคปฎิเสธของเธอ เขาพูดด้วยท่าทีรีบร้อนว่า...

                             "เอาหน่า  ส่งมาเถอะน่า ยัยบ้านี่" ชายหนุ่มเริ่มคิดไม่ออกว่าควรทำยังไง วันนี้เขารู้สึกแปลกไป ทำไมกันนะ ทำไมการขอไลน์ผู้หญิงคนนี้ มันจะยากอะไรกัน....

                      หญิงสาวยิ้มมุมปากเล็กน้อย เพราะอดขำท่าทางลุกลี้ลุกลนของชายหนุ่มไม่ได้ พร้อมทั้งยื่นทิชชู่ในมือของเธอซับเลือดที่มือของเขาเบาๆ.......

                           "เอามือถือนายมานี่สิ" หญิงสาวพูดเสียงเบาๆ ช่ายหนุ่มรู้ทันทีว่าเธอจะให้สิ่งที่เขาขอ แต่เขายังคงสับสนว่า ทำไมละ อะไรกัน เขายื่นมือถือของเขาให้เธอด้วยความงงงวย...

                           "อะ... ไอดีของเรา"หญิงสาวพูดเบาๆแล้วเดินออกจากร้านไป....ปล่อยชายหนุ่มที่กำลังสับสนกับตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ไว้กับบรรยากาศที่แม้แต่พนักงานในร้านยังไม่สามารถบอกได้ว่ามันเกิดอะไรขึน...

              "หึ ช่างมันสิ! ยังไงก็แล้วแต่ ฉันก็ได้ไลน์ของเธอมาแล้ว ผู้หญิงนี่จีบง่ายจริงๆเลยนะ คอยดูนะฉันจะเอาเธอ มาเป็นแฟนฉันให้ได้"จินหันไปพูดกับเพื่อนตัวเล็กของเขาที่กำลังมึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น......

          "นายจะจีบเธอผ่านไลน์ได้หลอ..จิน นายแทบไม่มีข้อมูลของเธอเลยนะ"หนุ่มน้อยพูดด้วยท่าทีสงสัยในสิ่งที่เพื่อนเขาคิดจะทำ..

           "หึหึมิ้น ไม่ต้องห่วงหรอก ก็เหมือนกับคนอื่นๆที่ฉันเคยจีบอะแหละ ฉันรู้ดีว่าฉันควรทำอะไร.." จินหันมาหยิบของพร้อมพูดกับเพื่อนเขาด้วยความมั่นใจ..

             "อ่าา ถ้านายจะว่างั้น จิน..ฉันรู้ว่านายมีพรสวรรค์ในเรื่องนี้อยู่แล้วนี่เนอะ ไอสัตว์ร้าย ฮ่าๆๆ" ชายหนุ่มร่างเล็กพูดจาเหยาะล้อเพื่อนของเขาด้วยความโล่งอก..

           "แต่..ฉันรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆนะ...ช่างเถอะ กลับกันเถอะมิ้น กลับแท๊กซี่ละกันนะ"

ชายหนุ่มทำหน้าสับสนพร้อมเบ้ปากเรียกให้เพื่อนตัวเล็กของเขาเดินมาให้ทันแท๊กซี่...

          "ไปคอนโด ลัมพานีเพลสครับพี่" มิ้นรีบเดินมาบอกคนขับเพราะเขารู้ว่าอารมณ์ของเพื่อนเขาตอนนี้คงไม่อยากจะพูดกับใครมากนักหรอก...ทั้งคู่ขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เมื่อขึ้นรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว จินรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไม่รีรอ....

            "นายจะทักเธอสินะ...นายจะทักเธอยังไงละ แม้แต่ชื่อเธอนายยังไม่รู้เลยนะ.." เด็กหนุ่มถามเพื่อนของเขาด้วยสีหน้าสงสัย..

            "ฮาๆนายนี่ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆนะมิ้น ดูนี่ ฉันจะเริ่มด้วยการส่งสติ๊กเกอร์น่ารักๆไปสักตัวนี่แหละ..ผู้หญิงนะ ชอบอะไรที่มันแบ๊วๆน่ารักๆอยู่แล้วละ..." 

             ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีมั่นใจ เขาเลือกสติ๊กเกอร์รูปแมวน้อยตาโต เขามั่นใจว่าเธอนั้นต้องรู้สึกดี แล้วตอบกลับทันทีที่เห็นข้อความของเขาแน่ๆ........

                      .

                      .

             ทำไมถึงใช้เวลานานจังนะ..อย่าสิอย่า.. อย่าใจร้อนสิจิน...เราต้องเป็นคนที่นำเธอสิ...

เราจะมานั่งรอเธอตอบแบบนี้ไม่ได้นะ...คนเรานะมักชอบสิ่งที่ตัวเองไม่อาจครอบครองได้เสมอ..ใช่ฉันต้องเริ่มจากการหยิ่งใส่เธอก่อน..เอาละ ถ้าเธอตอบมา...ฉันจะทำเป็นไม่สนใจสักพัก...ฉันคือเสือผู้เย่อหยิ่ง!! สิ้นเสียงความคิดภายในใจของเขา กลับมีเสียงดังออกมาจากมือถือของเขา...

        ...ติ๊งงง... ยังไม่ทันสิ้นเสียงเตือนของข้อความด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรีบคว้าโทรศัพท์ของเขาแล้วเปิดอ่านข้อความที่หญิงตอบกลับมาอย่างไม่รีรอ...

........(แมวเจื่อน)....... สิ่งที่หญิงสาวตอบกลับมานั้น ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดหวังอย่างแรง....หญิงสาวไม่ได้รู้สึกถึงความน่ารักของสติ๊กเกอร์แมวน้อยของเขาเลยแม้แต่น้อย..แทนที่หญิงสาวจะตอบกลับว่า สวัสดีค่ะ อย่างที่เขาคิด.. กลับเป็นสติ๊กเกอร์แมวอีกตัว ที่ทำท่าทางเจื่อนๆ....

 "อะ...อะไรกัน..ยัยบ้านี่มันอะไรกัน..." ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีสับสน จนเพื่อนของเขาเอ่ยถามว่า

 "เป็นอะไรหลอ ปกติไม่เห็นนายจะตอบใครกลับเร็วอย่างนี้เลยนะ เห็นต้องดองไปเกือบ10นาที่เสมอนิ..."  "ยุ่งน่า!!" จินพูดพร้อมพิมพ์ข้อความกลับไปด้วยความรวดเร็ว...

           .......ชื่ออะไรครับ....... หลังจากส่งข้อความเสร็จชายหนุ่มก็กลับมานั่งคิดถึงสิ่งที่เขาควรจะทำต่อ... เราควรรอสิ ไม่ควรพลีพล่ามอย่างใจร้อน...เสือที่ใจร้อนนะ มักจะตายเพราะตกเหวนั่นแหละ...ใช่ เราควรทำเป็นไม่สนใจเขามาก..จะจีบคนแบบนี้ต้องๆค่อยเป็นค่อยๆไป ต้องไม่ให้เขารู้ว่าเราชอบเขา..ยิ่งดองไว้นาน ยิ่งดี....................

          .

          .

 "น้องครับ ถึงละครับ ทั้งหมดเป็นเงินจำนวน สองร้อยแปดสิบสองนะครับ" ....."น้องครับ น้อง!!" 

 "อ้ะ ครับพี่ เอาไปสามร้อยเลยครับไม่ต้องทอนครับ ..จิน จิน!!" ชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงและแววตาเหมือนสัตว์ป่าคนนั้น บัดนี้เขาดูเหม่อลอย เหมือนไร้ซึ้งความคิดใดๆอีกต่อไป... "อ่ะ ขอโทษที" จินหันมาพูดกับเพื่อนของเขาด้วยแววตาที่ดูสับสน .

               "นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ทำตัวแปลกๆจัง" เด็กหนุ่มพูดด้วยความเป็นห่วงพร้อมเปิดประตูรถและค่อยๆขยับตัวออก.." 

               "เอ่อ...ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่ได้เป็นไรหน่า มีไรให้คิดนิหน่อยน่ะ... ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงท้อใจ...

              "เขาไม่ตอบนายสินะ...ไหนขอดูหน่อยสิ้ นายคุยกันเยอะแค่ไหน.." มิ้นพูดพลางคว้าโทรศัพท์ในมือจินไปเปิดดู....

JiN:.............(แมวน้อยตาโต)............

SOL:............(แมวน้อยตาเจื่อน).........

JiN: .........ชื่อ อะไรครับ................

JiN:..........ฮัลโหลล.................

JiN:.....เห้ เธอนะ จะไม่ตอบฉันเรอะ!!!....

Jin:.....เห้.ยัยบ้า...........

  "ปู้ดดดดดดด........ฮ่าๆๆๆๆจิน อะไรของนายเนี่ย ฉันรู้ว่านายใจร้อน แต่ไม่คิดว่านายจะพิมตอบเขาทั้งๆที่เขายังไม่ได้ตอบนายเลยนะ..." มิ้นพูดด้วยน้ำเสียงขำ เขาสับสนเล็กน้อยว่าเพื่อนตัวใหญ่ของเขาเป็นอะไร...

             "ฉันรู้น่าว่าฉันควรคุยยังไง ... ยัยบ้าเอ้ย!!"เด็กหนุ่มพูดพลางเดินถือของด้วยมือที่เต็มไปด้วยแผลโดนบาด....จังหวะนั้น หนุ่มร่างเล็กเหลือบไปเห็นกระดาษทิชชู่เปื้อนเลือด ที่หญิงสาวเอามาเช็ดให้จิน.... ."อ่าว นั่นนะ มันติดมาด้วยแหนะจิน มาๆ เดี๋ยวฉันเอาไปทิ้งให้.."มิ้นพูดพลางทำท่าทีเดินไปเอาขยะออกจากกระเป๋าของเพื่อน...

       "อย่ายุ่งกับมันนะ!!" เพื่อนตัวใหญ่ของเขาตะโกนขึ้น.. มิ้นสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแล้วมองหน้าเพื่อนของเขาด้วยความสงสัย...

        'อ้อออออ... จินจ๋า อย่าบอกนะว่านายนะคิดจะเก็...."

        "หึ้ย! ไร้สาระน่า ฉันก็แค่ไม่อยากให้มือนายเลอะเลือดฉันนะ เดี๋ยวฉันจัดการเองบนห้องของฉันได้น่า" ชายหนุ่มพูดพร้อมเดินขึ้นลิฟท์ไปโดยไม่แม้แต่จะรอเพื่อนของเขา..."เอ๊จิน รอด้วยสิฉันขึ้นลิฟท์ด้วย..เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปแต่ไม่ทันเสียแล้ว ประตูลิฟท์ปิดลงตรงหน้าเขาพอดี แต่มันก็ทันให้เขามองเห็นหน้าที่เเดงกร่ำของชายหนุ่มเพราะความเขินอาย..เขาหัวเราะเบาๆแล้วพูดเบาๆว่า..."จิน เลือดที่แห้งแล้วน่ะ มันไม่เลอะมือฉันหรอกนะ"....เด็กหนุ่มพูดพร้อมกดเรียกลิฟท์ตัวใหม่ลงมา.....

.

.

ตึ๊งตึ่ง... ชั้น21 ประตูกำลังเปิด...สิ้นเสียงแจ้งของลิฟท์จินเดินออกมาพร้อมมือที่กำทิชชู่เปื้อนเลือดไว้อย่างเบามือ... ชายหนุ่มยิ้มมุมปากและพูดเบาๆผ่านสายลมพัดผ่านช่องลิฟท์ที่กำลังปิดลงอย่างช้าๆว่า..หึ ยัยบ้า... ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ห้องของเขาด้วยท่าทีที่เหนื่อยและผิดหวัง แต่เขาไม่รู้ว่า อะไรที่เป็นสาเหตุให้เขายิ้มได้....แกร๊ก..เสียงลูกบิดที่ถูกเปิดออกพอที่จะเห็นห้องที่มืดมิด...ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดไฟเผยให้เห็นถึงซากขยะ ขวดน้ำ..ถุงพลาสติกและถ้วยมาม่าที่ถูกใช้แล้ว....ชายหนุ่มเมินหน้าหนี ..เขาเก็บทิชชู่เปื้อนเลือดของเขาไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วรีบตรงดิ่งไปทางโต๊ะอาหาร...เขาทำท่าหาอะไรสักอย่างที่ดูสำคัญมาก.. "อ้ะ..นี่ไงล่ะ"ช่ายหนุ่มพูดด้วยท่าทางดีใจพร้อมดึงกล่องถนอมอาหารที่เขาเคยเอามาจากบ้าน..สภาพในกล่องนั้นมีขนมปังที่มีเชื้อราสีเขียวขึ้นเต็มไปหมด เด็กหนุ่มรีบเทขนมปังทิ้งและนำกล่องไปล้างจนสะอาดเหมือนใหม่ในห้องน้ำ...ชายหนุ่มคว้าผ้าเช็ดตัวของเขามาเช็ดกล่องนั้นจนแห้งสนิท...เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างเบามือที่สุด..เขานำทิชชู่เปื้อนเลือดออกมาวางไว้ในกล่องและปิดกล่องจนสนิท เขานำกล่องไปเก็บไว้ที่หัวเตียงของเขา...ชายหุน่มล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของเขาแล้วถอนหายใจอย่างเบาๆ..เห้อ เหนื่อยจังเนอะ หึ..เขายิ้มทั้งๆที่ไม่เข้าใจตัวเองว่ายิ้มทำไม....

.

.

แก๊ก...จินไม่รอฉันเลยนะ นายนี่แย่จริงๆ...เสียงลูกบิดถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับเสียงของมิ้นเพื่อนของเขา....."เห้อ...."เสียงถอนลมหายใจของชายหนุ่มยังคงดังต่อเนื่อง ซึ่งมันสร้างความสงสัยให้เพื่อนตัวเล็กของเขาเป็นอย่างมาก.. ."นายเป็นอะไรหลอ?" เด็กหนุ่มถามด้วยท่าทีสงสัยพลางเอียงคอเล็กน้อย... 

 "นายรู้ความหมายของคำว่า Read ในโปรแกรมไลน์ไหมละเพื่อน..." ชายหนุ่มพูดกับเพื่อนเขาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ..

                    "รู้สิ ก็หมายถึงเขาอ่านข้อความแล้วไง"...... เด็กหนุ่มกับเพื่อนด้วยรอยยิ้มแจ่มใส....

                  "มันก็ใช่นะเพียงแต่... มันขึ้นว่า Read มาสักพักแล้วละ"....ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างน้อยใจพลางหันหน้ากลับไปซุกตุ๊กตารูปหมีแพนด้าตัวนึง.....

                 "เน้!!จิน ต่อให้นายจะเป็นอะไรแค่ไหนก็ตาม นายอย่ามายุ่งกับน้องด้าของฉันนะ!) มิ้นพูดขึ้นด้วยท่าทวงหวงของรักอย่างเต็มที่.....

                 "อ้ะ โทษที อะเอาคือไปเถอ..." ติ๊งง" ยังไม่ทันสิ้นเสียงตอบกลับ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น ส่งผลให้ในห้องนั้นเงียบสงัดทันที!..... จินไม่รีรอที่จะเปิดดูข้อความที่หญิงสาวตอบเขามา....เขารีบคว้าโทรศัพท์เพื่อที่จะกดเข้าไปอ่าน..

SOL:......เห้ยยยย..... ลืมกดส่งงะ โทษที...5555555

....ความเบ๊อะของฝ่ายหญิงสาวที่ดูน่ารักนั้น กลับไม่ทำให้ชายหนุ่มดีใจแต่อย่างใด...เขายิ้มมุมปากแล้วพูดกับเพื่อนเขาว่า..."เขาแค่ไม่อยากตอบรึปล่าวนะ":)....

น้ำเสียงน้อยใจของชายหนุ่มส่งผลให้เพื่อนเขาเป็นห่วงเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง..

ชายหนุ่มหันไปดูโทรศัพท์ของเขาแล้วพบว่า หญิงสาวได้ตอบมาอีกครั้งว่า...

SOL:..............ชื่อซอลนะ..      

 ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้จังหวะนั้นเสียปล่าวอย่างแน่นอน... เขารีบคว้าโทรศัพท์ เขารู้ว่าถ้าตอบไปตอนนี้เธอจะต้องอยู่อ่านแน่นอน เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไง รู้ตัวอีกทีคือ...

SOL:......เห้ยยยย..... ลืมกดส่งงะ โทษที...5555555

SOL:..............ชื่อซอลนะ..

JiN:........ฉันชอบเธอ ยัยบ้าเอ้ย!.....

  ชายหนุ่มพิมพ์เสร็จแล้วทำหน้าเจื่อนเหมือนพึ่งรู้ตัวว่าพิมมพ์อะไรลงไป เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งบนเตียงของเขา............

.

.

.

"ไอ บ้า เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!!!!!!!!!พึ่งบอกผู้อ่านไปหยกๆว่าต้องใจเย็นๆอย่าให้เขารู้ว่าเราชอบไม่ใช่เร้อออออออออ!!!!!"

 จินตะโกนด้วยความตกใจสายตาเขาหันกลับไปมองโทรศัพย์คล้ายว่าเขาอยากจะเข้าไปลบข้อความทิ้งสะ...แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ...Read...........จบตอนที่2 รักคุมไม่ได้