D.A.D( Day after doomsday) ณ วันหลังโลกาวินาศ

มุ่งหน้าสู่เป้าหมาย
 
     จากสิ่งที่มีอยู่เบื้องหน้า มีขวดเหล้าที่ราคาเเพงหลายขวด ถ้าดืมกินจนหมดมันก็ไม่ใช่เรื่องยากนัก เเต่จริงๆเเล้ว  ในสถานการณ์เเบบนี้ ถ้าทำอย่างนั้นก็เป็นการฆ่าเวลา เเละ ฆ่าตัวตายชัดๆ เเต่ในตอนนั้น ผมเอาเหล้าริ่มออกมาครึ่งขวดในภาชะอย่างหนึ่ง จากนั้นถอนเชือกจากไม้ม๊อบ มาเเช่ลงในน้ำเหล้าจนท่วมจากนั้น ค่อยๆเอา เชือกเหล่านั้นที่ชุ่มไปด้วยน้ำเหล้า เเหย่ลงไปในขวดเหล้านั้น ที่ยังเหลืออยู่
 
     “มันคล้ายระเบิดจริงเเฮะ?”ฟูมิโอะ อุทานขึ้น
     “มันคือ..ระเบิดเพลิง...จำเป็น ถ้าเราจะฝ่าพวกมันก็มีเเต่วิธีนี้ถึงจะเปิดทางออกไปได้”
     “มันจะใช้ได้หรอ..เชือกจากไม้ม๊อบมันกันไฟไม่ใช่หรอ..อีกอย่างเราไม่มีอะไรที่สามารถจุดไฟได้?” ในตอนนั้นผมชูไฟเเช๊กขึ้นก่อนจะตอบกลับว่า
     “เอาตามจริง..ถ้าจัดเชือกไม้ม๊อบคงติดได้ยาก เเต่ในเหล้ามี เเอลกอฮอล์ ซึ่งเเน่นอน มันไวต่อไป ..ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ปัญหา”
ฟูมิโอะ ถึงกับอึ่งไปซักพัก จนผมต้องมองหน้าเเล้วเหลือบไปเห็นถึงน้ำมันที่อยู่ข้างๆลังเหล่านั้น1ถัง ตัวผมเดินเข้าไปหยีบดูพบว่าข้างในพอมี น้ำมันเหลืออยู่ค่อนถัง นับว่าไม่เเยะมากนัก เเต่ก็เป็นอะไรที่ช่วยผมได้เเยะเเล้ว ผมตั้งสติรวบรวมเเผนการจากนั้นพูดขึ้นมาให้ ฟูมิโอะ ฟังว่า
     “พร้อมจะเดินทางกันหรือยัง ?”
     “ไม่รู้เหมือนกัน? เเล้วเราจะเผาพวกมันด้วยวิธีไหน”
     “ชั้นจะให้นายสาดน้ำมัน ลงไปให้โดนพวหมันกลุ่มเล็กๆ จากนั้น…..เราจะโยนระเบิกขวดไฟใส่พวกมัน ให้ตัวที่ติดไฟไหม้กันเป็นทอดๆไป”
     “เเล้ว?”
     “เป้าหมายของเรา...คือมอเตอร์ไซ ...ถ้าบอกให้วิ่งคือวิ่ง”
     “เข้าใจเเล้ว...รุ้สึกมันขึ้นมาเเล้วซิ”
 
สิ้นสุดคำ ฟูมิโอะ ก็ว้าถังน้ำมันไป เขาสาดลงไปใส่พวกมันที่ยืนกันอย่างหน้าเเน่นเต็มพื้นที่ไปหมด จากนั้นตัวผม จุดไฟที่สายฉนวน มันติดได้ง่ายมากตามที่ผมคิดไว้ จากนั้นผมก็คว้างออกไปอย่างสุดเเรงเกิด
เปรี๊ย!!!!! เสียงขวดที่กระทบกับพื้นเเตกออก ก่อนที่ไฟจะลุกขึ้นโหมกระหน่ำใส่พวกมัน บ้างก็ล้มตายเป็นชิ้นเนื้อตากเเห้ง บ้างก็ดิ้นทุรนทุราย จังหวะนั้นเองบันไดหนีไปที่อยู่ข้างบนก็ถูกปล่อยลงมา ก่อนที่ผมจะกระโดนตามมาด้วย ฟูมิโอะ
     “ตอนนี้ละ….วิ่งให้สุดชีวิต...ไปที่มอเตอร์ไซเลย”
     “ตกลง”
พวกเราออกวิ่งเหมือนคนบ้าคลั่ง ฝ่าพวกมันที่ส่วนใหญ่ลุกเป็นไฟ ตัวที่ขวางทางผมเองใช้ท่อนเหล็กฟาดใส่หน้ามันให้หลบออกไป ส่วนตัวที่ติดไฟ ก็หลบเลี้ยงไม่ให้ตัวผมถูกเปลวเพลง
 
เมื่อมาถึงรถ ผมขึ้นไปขี่ก่อนที่จะพยายามสตาร์ทรถ พวกมันที่อยู่รอบๆบีบพื่นที่เข้ามาเรื่อยๆ
     “ถ่วงเวลาให้หน่อย”ผมตะโกนบอก
     “ตกลง ถ้าพอมีเเรงนะ”ฟูมิโอะตอบ ก่อนที่จะจับควานในมือฟาดใส่พวกมันให้ถอยล้นกลับไป
 
     “ติดเเล้ว”ผมเเสดงความดีใจก่อนที่จะมองไปที่ ฟูมิโอะ “ขึ้นมาเร็ว”
 
ฟูมิโอะกระโดนซ้อนท้าย ก่อนที่ผมจะเร่งเครื่องพุ่งชนพวกมันออกจากที่นั่นไปอย่างปรอดภัย
     “ตื่นเต้นดีเเฮะ….. นึกว่าจะไม่รอดเสียเเล้ว”
     “ณ ตอนนี้ ยังโชคดี เเต่ทางข้างหน้าคงสำบากเเน่”
นั่นเป็นคำสุดท้าย ก่อนที่ตัวผมจะบึ่งรถตรงสู้ รร เพื่อทำภาระกิจ ที่ได้รับมอบหมายเเละอยู่รอดต่อไป
 
สภาพเมือง ดูเเย่กว่าที่คิด ทุกหนเเห่งมีเเต่ลอยเลือด ข้าวของกระจัดกระจาย ไฟถนนที่ติดๆดับๆ เเละยามนั้นพระอาทิตย์เเห่งวันใหม่ก็ค่อยๆเเผดเเสงยามเช้า เเต่นี่คือช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด เเละมันได้ผ่านไป 1 วันเต็มๆเเล้ว
 
ตอนนั้นผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ถึงเรื่องเมื่อตอนยังเด็ก เเต่เเล้ว รถของพวกผมก็มาถึงที่หมายห่างออกไปไม่ใกล้มากนัก รอบๆโรงเรียน ไม่มีพวกมันอยู่เลย เเต่พอผมมองเข้าไปใน รร เท่านั้นเอง พวกมันเดินกันอุ่ให้ทั่วทั้งโรงเรียน ทั้งบนตึก สนามฟุตบอล เละที่อื่นๆที่ผมสอดสายตาไปได้
     “เเย่กว่าที่คิดไว้เเฮะ”ฟูมิโอะอุทาน “ยังกับสุสารของโรงเรียนเลย”
     “คนใน รร กว่าครึ่ง น่าจะติดเชื้อกันหมดเเล้ว….รู้สึกเหมือนกำลังเล่นเหมอยู่เลย”
     “เกมบ้าเกมบอ..นี่มันชีวิตจริงนะพวก”
     “อา..เรื่องนั้นชั้นรู้เเล้ว ไม่เกิดใหม่ ไม่มีกล่องพยาบาลไว้เติมเลือด ..นายพร้อมหรือยัง”
     “มาถึงขนาดนี้เเล้ว...”ฟูมิโอะกำควานในมือไว้เเน่นเป็นการส่งสัญญาณ
     “ชั้นจะขับมอไซฝ่าเข้าไปก่อน ...ถ้านายเห็นคนที่รอดชีวิต..ก็เข้าไปช่วยได้เลย..เดะชั้นตามไปทีหลัง”
     “รับทราบ”
 
ผมตั้งสติให้มั่นก่อนจะบิดมอเตอร์ไซ คู่ใจ พุ่งเข้าหาประตูใหญ่ของ รร จากนั้นใช้เท้าถีบประตู ตัวประตูเปิดออกอย่างง่ายดาย เเละพวกมันที่เดินไปทั่วก็เเห่กันเข้ามาตามผม เหมือน ดาราที่มีเเฟนคลับตาม ก็ไม่เชิง ฟูมิโอค่อๆย่องตามเข้ามาอย่างเงียบ ในตอนนั้น เขามองขึ้นไปบนดาดฟ้าหนึ่ง ของตัวตึกก่อนจะเห็นคนโบกธงที่ทำจากเสื้อ เขาจึงสงสัญญาณมือให้ผมรู้ก่อนจะวิ่งไปที่ตึกนั้น
ตัวผมเองในตอนนั้นก็จอดมอไซใส่เป็นเกียร์ว่างไว้ก่อนจะ ลงจากรถเเล้วพุ่งตรงไปที่ตึกนั้นตามฟูมิโอะพวกเราเปิดประตูเข้าไป ก่อนที่ผมจะเอาท่อนเหล็กขัดตรงด้ามจับของประตู ก่อนจะวิ่งขึ้นไป ตามบันได พอขึ้นมาถึงข้างบนดาดฟ้าประตูดาดฟ้าก็ถูกเปิดออก เเละตอนนั้นเอง พวกผมก็ได้พบกับ นร กลุ่มหนึ่ง
     “พวกนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม”นักเรียนคนหนึ่งที่มาเปิดประตูให้ผมเอยปากขึ้น
     “ฉิวเฉียดไปหน่อย..ดีที่ยังเห็นพวกนาย”ฟูมิโอะตอบเเทน
     “พวกนายเหลือรอดกันกี่คน”ผมถามขึ้น
     “ไม่เกิน5คน..มีสองคนบาดเจ็บ..พวกเราต้องการความช่วยเหลือ”
ในตอนนั้นผมเดินไปดูมี ไม่ต่ำกว่า4คน เเละหนึ่งในนั้นคือเป้าหมาย ที่ผมต้องมาช่วยเเน่นอนเเละเธอนั่งอยู่ข้างเพื่อนสาวผมสั่น ที่นอนเเผ่กับพื้น
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
**จงเเน่วเเน่สู้หนทางข้างหน้าอย่างทรนง**