D.A.D( Day after doomsday) ณ วันหลังโลกาวินาศ

 
ช่วงชีวิตที่เเสนเลวร้าย

     บทบันทึกที่สอง ..ตัวผมได้เขียนถึงชีวิต ช่วงไวเด็กที่เเสนจะเลวร้ายเเละไม่อยากที่จะจำ ว่าความด้วยย้อนกลับไป เมื่อตอนผมอายุ15 ปี ตัวผมเป็นลุกชายของเเก๊งยากูซ่าชื่อดัง ฝั่งตะวันตก ทุกวันผมต้องนำเหล่าลูกน้องกว่าสิบคน ท้าตีท้าต่อยกับคนอื่นไปทั่ว เเละเลวร้ายถึงขั้นที่ตัวผมเองต้องลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาทำงาน กับพ่อของผม โทกามิ โกโร่ หัวหน้าตะกูลคนปัจจุบัน พ่อมีความไฝ่ฝัน ที่จะนำพาเเก๊งเเละตะกูลของเราไปสู่ความรุ่งโรจน์ เเละเป็นใหญ่ ดังนั้น ตะกูล โทกามิ จึงเปิดสงครามข้ามฟากไปทางตะวันออก ซึ่งในตอนนั่นตะกูล ฟูจิวาระ  คือผู้ถือครองพื้นที่โดยชอบธรรม
     การตัดสินใจของพ่อในตอนนั้น ผมไม่เห็นด้วย เเละรู้สึกผิด ที่ต้องสู้กับพวก ฟูจิวาระ มาโดยตลอด ผมจึงพยายามเลี่ยง ที่จะไม่ไปค่อเเวะหรือเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ด้วย เเละ ลึกๆในจนของผมหวังเพียงเเค่ ได้กลับไปเรียนหนังสือ เชกเช่นเด็กปกติทั่วไป มันก็เพียงพอกับการที่ผมได้เกิดมา บนโลกใบนี้เเล้ว
เเละเรื่องราวที่หน้าเศร้าก็เกิดขึ้น ในวันที่ฝนโปรยปรายไม่รู้จักหยุดหย่อน ท้องฟ้าเป็นสีดำมืดมิด เเละพ่อของผม ก็ยกคนใตเเก๊งกว่าครึ่งไปประจันหน้ากับ ตะกูลฟูจิวาระ ที่สะพาน เซนเซกิ สองฝ่ายืนประจันหน้ากันอย่างเคร่งเครียด เเละการจราจร ก็ถูกปิดตัวลง เเละ ตัวผมก็ถูก บังคับให้อยู่ในเหตุการณ์ ณ วันนั้นด้วย
     ยามเเรกของสายลมที่พัดผ่าน พ่อของผมเดินออกมาข้างหน้าก่อนจะเปร่งวาจาอย่างหนักเเน่นไปยังอีกฝากของสะพาน
     “ใครคือผู้น้ำของ ตะกูล ฟูจิวาระ ฝั่งตะวันออก ขอให้ก้าวออกมา”
     ในตอนนั้นมีชายเเก่วัน50ปลายๆ เดินออกมาพร้อมกับดาบคาตานะเล่มดำ ที่สะพายอยุ่ที่เอวด้านซ้ายมือ
     ‘ข้าคือฟูจิวาระ ไซโต หัวหน้าตะกลูฟูจิวาระในตอนนี้’
     “ด้วยความเคารพท่านผู้อาวุโส”พ่อของผมทำความเคารพ ก่อนจะพูดต่อ “ผู้น้อยมาที่นี่...เพื่อต้องการคำชี้เเนะ เเละ การยอมรับจาก ฝั่งตะวันตกว่าใครคือสุดยอดของตะกูลที่ดีที่สุด..กันเเน่”
     “อะไร...เเก่เป็นใคร...กล้าพูดจากับท่านหัวหน้าเเบบนี้”เป็นเสียงของคนฝั่งตะวันออกที่ตะโกนมา
     “นับว่า เจ้าเป็นคนตรงไปตรงมา...ดี.. ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็มาวัดกันด้วยเพลงดาบ เถอะ”
     “ด้วยความยินดีขอรับ... ท่าน ผู้นำ”หลังจากนั้นพ่อของผมก็มีคนนำดาบสีขาวยาวมาให้
 
ทั้งสองฝ่ายเริ่มตั้งท่า พร้อมโจมตีด้วยกันทั้งสองฝ่าย เเละในตอนนั้น…..
 
     “ไดสุเกะ!”เสียงเรียกของฟูมิโอะ ทำให้ผมตื่นจากภวังค์เเห่งความฝัน กับความเป็นที่มันกำลังเกิดขึ้น ณ ตอนนี้
     “มีอะไรหรอ … พวกมันขึ้นมาได้หรือไง”
     “ก็ไม่ใช่เเบบนั้นหรอก...เเค่เห็นนายงีบหลับไปตั้งนาน..จนคิดอะไรไร้สาระไป”
     “ไร้สาระงั้นหรอ?...จริงซินี่มันกี่โมงกี่ยามกันเเล้วเนี่ย” ผมหยิบโทรศัพขึ้นดูเวลา
     “ตายห่าเเล้ว...นี่มัน4 โมงเย็นเเล้วนี่หว่า”
     “4 โมงเย็น?”ฟูมิโอะ สงสัย
     “ถ้าเป็นเวลาปกติ..คงเลิกเรียนกันเเล้ว..เเต่เรายังคงติดอยู่ที่นี่”(ก็ผมหลับยาวเสียเอง)
     “ก็ดีอยู่นะ”ฟูมิโอะพูด “มีทั้งอาหารเเล้วก็น้ำดื่ม..ข้างบนก็ปรอดภัยอีกด้วย”
     “เเต่คงอีกไม่นานหรอก” ผมพูดขึ้นก่อนมองลงไปยังเบื้องล่าง … พวกมันที่ตอนเเรกมีไม่มากนัก เเต่ตอนนี้กลับเดินยั้วเยี้ย เต็มพื้นที่ของปั้มน้ำมันไปหมด
     “ถ้าพวกมันฉลาด...ก็คงจะปีนขึ้นมาข้างบนได้..เเต่ดูจากรูปการคงไม่”
     “หน้ากลัวชิบ!”
     “ตามตำราบอกไว้ว่า...การที่เราหยุดอยู่นิ่งที่เดิมนานเกินไป..จะไม่เป็นผลดีเเน่..พวกเราต้องเริ่มเคลื่อนไหวเเล้ว”
     “นายเเน่ใจหรอ ?”
     “ถ้าลางสังหรณ์ชั้นไม่พลาดนะ..”
 
     กริ๊ง!!!!!!!!! เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ก่อนที่เราทั้งสองคนจะตกใจ ผมตั้งสติได้ก่อน จึงหยีบมือถือขึ้นมาดู ก่อนที่จะรับสาย
     “ฮาโหลคับ...”
     “นักเรียนสองคนที่อยู่บนดาดฟ้าร้านสะดวกซื้อใช่ไหม?”
     “เอ๋ ? คุณเป็นใคร ?...ทำไมถึงรุ้ว่าพวกเราอยู่บนนี้ได้”
     “ผมมองคุณอยู่ด้วยกล้องวงจรปิดด้านบนดาดฟ้านี้”ผมมองหาจนเจอ
     “เเต่จริงๆเเล้วตัวผมไม่ได้อยู่ที่นี่”
     “นี่คุณโทรมากวนประสาทผมกผมหรือไง?...มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ”
     “กวนประสาทหรอ?.. อย่ากล่าวหากันจะดีกว่า..เพราะผมมาเพื่อเสนอทรงรอดสำหรับพวกคุณ”
     “ทางรอด?”
     “ถูกต้อง...ตอนนี้ผมควบคุมกล้องวงจรปิดของทั้งเมืองไว้เรียบร้อยเเล้ว...ไม่ว่าใครจะทำอะไรผมสามารถมองเห็นได้หมด”
     “ทางรอดคืออะไร?...เเล้วสิ่งที่คุณต้องการคือ….”
     “ตัวผมมีลูกสาวอยู่คน ..ตอนนี้เธอติดอยู่ที่รรของพวกเธอ”ในตอนนั้นผมเเสดงสีหน้าตกใจอย่างสุดขีด
     “ไปช่วยเธอ..ออกมาจาก รร เเห่งนั้น….เเล้วพามาที่สะพานเซนเซกิ...จากนั้นผมจะโทหาพวหาพวกคุณอีกครั้ง” จากนั้นสายก็ถูกตัดไป ตัวผมปิดเสียงมือถือก่อนจะเก็บมันลงไว้ในกระเป๋า
     “ต่อไปพวกเราจะเอายังไงต่อ?”ฟูมิโอะ ถามขึ้น
     “เราจะไปช่วย...คนที่รร...ส่วนนายจะอยุ่ที่นี่..หรือจะไปกับเรา..?”
     “เเหงดิ...ต้องไปอยู่เเล้ว”ฟูมิโอะพูดขึ้นก่อนจะประกบมือมาที่ผม “เพราะเราเป็นเพื่อนกันยังไงละ”
     “อา...ถ้างั้น..มาลุยให้มันสุดๆกันไปเลย”
 
     เเละผม กับฟูมิโอะ เราต่างตัดสินใจสู้ไปด้วยกัน ด้วยหัวใจที่ฮึกเหิม เเละตั้งมั่นที่จะฝ่าออกไปจากที่นี่ให้ได้
 
เเต่ในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่พวกเราจะฝ่าพวกมันออกไปได้ ด้วยอาวุตที่มี
     “ชั้นว่านะ...เราคงต้องหาตัวช่วย”
     “เห็นด้วยอย่างสูง”ฟูมิโอะกล่าวสนับสนุน
     “พวกเราช่วยกันลื้อของในลังพวกนี้จะดีกว่า...เผื่อจะมีอะไรพอใช้ประโยชน์ได้ที่มากกว่าอาหาร เเละน้ำ”
ผมกับเขาช่วยกันรื้อ ข้าวของในลังสินค้าที่ถูกเป็บไว้ด้านบนดาดฟ้า ส่วนมากมีเเต่อาหาร น้ำดื่ม ยาสูบ เบียร์ เเล้วก็เหล้า ทุกอย่างเป้นของที่กินเเละใช้ได้ไม่เหมาะเลยที่นะนำมาทำเป็นอาวุต เเต่ทันใดนั้นในหัวผมก็บังเกิดความคิดอันพิสดารขึ้นเมื่อตัวผมมองไปที่ขวดเหล้า ที่มีมากกว่า20ขวด
     “ชั้นว่าพอมีของที่ใช้ได้เเล้วละ”
     “เห?...มันคือ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
**ทุกทางตันมักมีทางออกเสมอ อยู่ที่สติของเราที่จะฝ่าฟันไปกับมันด้วยความถูกต้อง**