1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

ก็ไม่เสมอไป

          “ทำไมถอนหาย          

          “ทำอะไรน่ะรีน”

          “ก่อปราสาททรายไง โอ๋ลองดูมั้ย”

ฉันยืนมองอย่างสนใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบไปในที่สุด “อือ”

          พวกเราช่วยกันจนกระทั่งมันขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่าง แต่ทว่าจู่ๆมันกลับทลายลงไป ไอรีนมองอย่างเสียดาย ทำหน้าราวกับจะร้องไห้

          “พังแล้ว” ไอรีนบอกเสียงสั่น มองทรายพวกนั้นไม่วางตา

          “ไม่เป็นไร ทำใหม่ก็ได้นี่นา” พูดจบ ฉันก็ลงมืออีกครั้ง คราวนี้ฉันเก็บเปลือกหอยแถวนั้นมาตกแต่งด้วย เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กเล็กๆอีกครั้งอะไรแบบนั้น มันดีจนฉันเผลอระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

          “โอ๋ยิ้มด้วย ชอบเหรอ”

          “ไม่รู้สิ มันก็..สนุกดี”

          พวกเราช่วยกันจนมันสำเร็จอีกครั้ง ในระหว่างที่กำลังยืนชื่นชมผลงาน หมวกของไอรีนก็ปลิวตกลงไปในทะเล

          “หมวก!” ไอรีนร้องอย่างตกใจ จะคว้าไว้ก็ไม่ทัน ได้แต่มองตามอย่างเสียดาย ฉันเห็นว่ามันไม่ได้ไปไกลมากจึงอาสาจะตามลงไปเก็บให้

          “รอนี่นะ เดี๋ยวโอ๋ไปเก็บให้”

          “แต่ว่า” ฉันไม่สนเสียงทักท้วงเดินลุยลงทะเลไปอย่างเร็ว ไอรีนจึงตะโกนตามหลังลงมา “ระวังนะโอ๋”

          ฉันเดินไปจนจะถึงหมวกใบนั้นที่ค่อยๆลอยไกลออกไป แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเท้าของฉันดันไปเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่าง ความเจ็บทำให้ฉันเผลอร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้

          “โอ้ย!”

          “โอ๋! เป็นอะไรน่ะ!!” เสียงไอรีนร้องออกมาอย่างตกใจ แทบจะทันทีก็มีเสียงคนเดินลุยน้ำตามหลังฉันมา ทีแรกคิดว่าเป็นไอรีน แต่พอมีมือหนามาจับตัวฉันไว้ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าคนที่ตามมานี่คือใคร

          “นาย! ทำอะไรเนี่ย” ฉันมองเขาอย่างตกใจ

          “ฉันมาช่วยเธอน่ะสิ ถามได้”

          “ช่วยอะไร ฉันไม่ได้จมน้ำนะ!”

          “แล้วขาเป็นอะไร ทำไมยืนแปลกๆ”

          “ฉัน..เหยียบอะไรเข้าก็ไม่รู้น่ะสิ” ตอนนี้ขาของฉันยังอยู่ใต้น้ำ จึงไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่ฉันเผลอเหยียบเข้าไป คิ้วของหมอนี่ขมวดหากันยุ่ง แล้วจู่ๆก็ช้อนตัวฉันขึ้นมาจากน้ำซะอย่างนั้น

          “กรี๊ดดด ทำอะไรเนี่ย ปล่อย!!”

          “กรี๊ดเป็นเหมือนกันนี่นา” เขาพูดโดยไม่มองหน้าฉัน พลางเดินขึ้นไปบนฝั่ง

          “ไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยโว้ย!”

          ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมาอีก จนกระทั่งขึ้นมาถึงบนฝั่ง ไอรีนวิ่งเข้ามาดูหน้าตาตื่น แล้วก็ยิ้งตกใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากแผลตรงเท้านั่น

          “โอ๋เป็นอะไรคะ ทำไมเลือดออกมามากขนาดนั้น!”

          “ไปบอกคนอื่นๆนะ พี่จะพาตั้งโอ๋ไปโรงพยาบาล กลับกันไปก่อนได้เลย เดี๋ยวทำแผลเสร็จพี่พากลับเอง”

               “ไม่ไป! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะโว้ย ปล่อย!!” ฉันดิ้น แต่ไม่เป็นผล เพราะเขาไม่มีท่าทีจะปล่อยฉันลงเลยจนกระทั่งมาถึงรถ นายติวาให้ฉันขึ้นไปนั่งแล้วรีบพาฉันไปโรงพยาบาลในทันที..

               “เป็นไงบ้าง”

               เสียงของนายติวาดังขึ้น หลังจากที่ฉันออกมาจากห้องทำแผลได้ซักพัก เขานั่งอยู่บนเก้าอี้นั่งรอของญาติในโถงของโรงพยาบาล ในขณะที่ฉันนั่งอยู่บนรถเข็นที่จอดอยู่ใกล้ๆกัน

               “ยุ่ง” ฉันพูดโดยหันไปมอง

               เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะของเสียงนั่นจะบ่นโดยตั้งใจให้ฉันได้ยิน “ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ”

               ฉันกอดอกปรายตามองเขา ก่อนจะเบ้ปากใส่อย่างหมันไส้ -_- ว่าแต่เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับ จะต้องนั่งไปอีกนานเท่าไหร่เนี่ย

          “ตั้งโอ๋” เสียงคุ้นหูของฉันดังขึ้นจากทางเดิน ฉันหันไปมองด้วยความดีใจ “พี่เซต”

          พี่เซตเดินมาจนจะถึงรถเข็นที่ฉันนั่งอยู่ แต่แล้วจู่ๆรถเข็นของฉันก็ถูกดึงไปอีกทาง โดยคนที่นั่งอยู่ก่อน

          “ไอรีนไม่ได้บอกเหรอ ว่าฉันจะพายัยนี่กลับเอง” หมอนี่พูดโดยที่มือยังจับรถเข็นฉันอยู่

          “บอก แต่ไม่ทำ” ฉันรู้สึกไปเองรึเปล่า ว่ามันมีรังสีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแถวนี้ -_-* ฉันว่ามันคงจะดีกว่า ถ้าฉันรีบกลับน่ะนะ ในเมื่อพิสวาสรถเข็นนี่นักก็เอาไปเลย ง้อซะที่ไหน

          “โอ๋อยากกลับบ้าน พี่เซตพยุงหน่อยดิ เจ็บขา” ฉันพูดแล้วพยายามยันตัวลุกอย่างเร็วจนเซจะล้ม แต่พี่เซตก็รีบเข้ามารับตัวฉันได้ทัน 

          “ให้อุ้มเลยมั้ย” พี่เซตพูดในขณะที่ยังโอบตัวฉันอยู่

          “ขี่หลังดีกว่า” ฉันยิ้ม จากนั้นพี่เซตก็ย่อตัวให้ฉันขึ้นไปนั่บนหลังอย่างง่ายดาย

          “ตัวหนักขึ้นนะ”

          “อย่ามาบ่น ลูกผู้ชายแค่นี้ต้องอดทนดิ”

          “โอเค เกาะดีๆล่ะ” สิ้นเสียงพี่เซตก็เดินพาฉันออกไปจากโถงนั่นทันที ฉันรู้สึกว่าตลอดเวลามีสายตาของอีกคนมองอยู่ตลอดเวลา แต่ฉันไม่สนใจ เอาหัวพิงเข้ากับไหล่ของพี่เซตอย่างเหนื่อยอ่อน

          สองสัปดาห์ผ่านไป แผลตัวและแผลใจของฉันเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทาง -_-; เอ่อ มันดูเลี่ยนไปสินะ โอเค เราไปพูดถึงเรื่องอื่นกันดีกว่า

          วันนี้เป็นวันประกาศผลวีนัส หลังจากที่มีการเลือกไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว นักเรียนต่างพากันมุงบอร์ดประกาศ จากที่ไอรีนบอกมา ตอนนี้เป็นการประกาศผลอย่างไม่เป็นทางการ เพราะพิธีมอบตำแหน่งที่เป็นทางการจริงๆ จะจัดในอีกหนึ่งเดือนให้หลัง พร้อมอะไรต่างๆนาๆที่แสดงถึงความยิ่งใหญ่อลังการ

          ฉันกับไอรีนยืนมองอยู่ห่างๆ ไม่ได้เข้าไปมุงด้วยหรอกนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ..

          สาม.. สอง.. หนึ่ง..

          “กรี๊ดดดดดดด!! อยากจะกรี๊ดให้โลกแตก ยัยพี่ระรินได้เหรอเนี่ย!!”

          เสียงกรี๊ดแปดหลอดดังขึ้นจากสองสาวขาเม้าท์ของห้อง นี่ไงล่ะสาเหตุ พวกฉันสามารถรู้ได้โดยไม่จำเป็นต้องเข้าไปเบียดเสียดอยู่เลยด้วยซ้ำไป

          “พวกเธอสองคนไม่ไปดูผลเหรอ” ทั้งสองเดินเข้ามาคุย หลังจากที่ดูบอร์ดจนเสร็จ

          “ไม่อ่ะจ้ะ ^^;” ไอรีนยิ้มแห้งๆตอบกลับไป

          “ไม่สนใจเลยเหรอเนี่ย” ยัยเพลงบ่น อืม จริงๆ..เปลี่ยนเป็น ไม่จำเป็นต้องไปดูเองจะถูกกว่า -_-

          “แล้วตกลงใครได้” ฉันแกล้งถาม แม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตามที สองคนนั้นเปลี่ยนสีหน้าทันที ตอนนี้เครื่องคงร้อนจากจะระบายคำพูดเต็มที่

          “ยัยระรินน่ะสิ ได้เพราะความน่ากลัว อี๋! ไม่น่าภูมิใจเลยซักนิด”

          “นั่นสิ คนอะไร หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยก็ไม่ดี หยิ่ง เชิด แหวะ! ไม่เหมาะกับวีนัสอย่างแรง”

          สองคนนี้บ่นพลางเบ้ปากใส่กัน แต่ด่าเสียงจะดังมากไป เพราะรอบๆนี้ ที่เคยมีเสียงคนเอะอะ กลับเงียบขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่ดูเหมือนสองคนนี้จะยังไม่รู้สึกตัว ฉันเองกำลังจะปราม แต่ทว่า..ไม่ทันซะแล้ว

          “ไหนพวกเธอพูดอีกทีซิ” น้ำเสียงไม่พอใจของใครคนนึงดังขึ้นใกล้ๆ เจ้าของเสียงนั้นเป็นเด็กสาวที่อายุมากกว่าพวกเรา แต่งหน้าทาปากสีจัด ผมสีม่วงรวบตึง หน้าตาจัดว่าดูดีเลยล่ะ ถ้าไม่นับแววตากินเลือดกินเนื้อนั่น

          ยัยจิ๊บกับยัยเพลงหน้าซีดเผือด มองผู้หญิงคนนั้นตาค้าง ก่อนจะร้องออกมาพร้อมกัน

          “พี่ระริน!”

          คนนี้น่ะเหรอ ระริน ที่พูดถึงกัน ดูร้ายสมคำล่ำลือจริงๆ

          “ไม่มีใครเขาสั่งสอนเหรอ ว่านินทาคนอื่นมันไม่ดี”

          “เอ่อ..คือ..”

          “เป็นใบ้กันไปแล้วรึไง!!”

          ฉันมองไปรอบๆ บอร์ดที่เคยมีคนยืนมุงเยอะแยะ ตอนนี้ไม่เหลือใครอยู่เลย มีแค่พวกเรา รุ่นพี่ที่ชื่อระริน กับเพื่อนอีกสองคนเท่านั้น

          “ขอโทษค่ะพี่ พวกเราขอโทษ”

          “ขอโทษเหรอ ฉันไม่รับ!” เธอตวาดใส่จนคนฟังแทบจะร้องไห้ออกมา แต่ไม่นานยิ้มเหยียดก็ปรากฏบนริมฝีมากของคนพูด “ไปคุยกันหน่อยดีมั้ย หืม” รอยยิ้มนี่มันยาพิษชัดๆ

          “คือ..”

          “จะปฏิเสธเหรอ!!”

          “ไม่หรอก ไม่ปฏิเสธ”

          “ตั้งโอ๋!” ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว แน่ล่ะ คนที่ตอบนั่นคือฉันเอง “แต่คนที่ไป คือฉันนะ ไม่ใช่พวกนี้”

          “ริจะเป็นฮีโร่เหรอจ้ะ หึหึ ดี! งั้นตามมาสิ” ยัยนั่นเดินเชิ่ดนำออกไป ฉันลุกตามแต่มือของไอรีนก็มารั้งฉันไว้ก่อน

          “โอ๋..” ไอรีนเรียกเสียงเบา อีกสองคนก็มองฉันด้วยสายตารู้สึกผิดเช่นกัน

          “ไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป”

          “แต่ว่า”

          “เถอะน่า” ฉันพูดพลางแกะมือออก แล้วรีบเดินตามไปอย่างเร็วโดยไม่สนใจเสียงเรียกนั่นอีกเลย