1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

แม่เหล็กขั้วเดียวกัน

               วันต่อมา ต่อมา และ ต่อมา…

               กิจวรรตประจำวันของฉันก็ยังคงดำเนินไปเหมือนเช่นเคย ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลง แปลกใหม่ ทุกอย่างยังคงซ้ำซากอยู่แบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าฉันเบื่อหรอกนะ ดีซะอีก เพราะอย่างน้อยๆสามวันที่ผ่านมานี้ ฉันไม่เจอไอ้บ้านั่นเลยไง

               ตกเย็นวันนั้นฉันก็ขึ้นไปยังที่ประจำของฉันอย่างเคย และเมื่อถึงเวลากลับบ้านปกติของฉัน ฉันก็กลับลงมา แต่ทว่าวันนี้มันมีอะไรที่ต่างออกไป

               “ไง เจอกันอีกแล้วนะยัยทอม”

               ทันทีที่เท้าของฉันแตะลงบนพื้นของชั้นแรกของอาคาร เสียงน่าปวดหัวนี่ก็ลอยมากระทบอย่างจัง - - หมอนี่ตายยากชะมัด ไม่อยากเจอแต่ก็เจออยู่ได้ เกลียดความบังเอิญจริงๆ ที่ในโรงเรียนมีเยอะแยะ มาอยู่อะไรแถวนี้ตอนนี้หะ! เพราะฉันดันไปเอ่ยถึงหมอนี่ใช่มั้ย หรือเพราะฉันเผลอไปเดินเหยียบมดตาย ฟ้าดินถึงได้ลงโทษแบบนี้!

               “ถามจริง นี่กินข้าวหรือกินหญ้ากันแน่ พูดภาษาคนถึงฟังไม่เข้าใจซักที -_-”

               “เธอว่าฉันเหรอ!!”

               “เออ! มีอะไรมั้ย”

               “ยัยทอม!”

               “ไอ้โรคจิต!!” ฉันผลักเขาออกไปอย่างแรง แต่จู่ๆเขาก็ดึงตัวฉันกลับมาแล้วพูดประโยคที่ฉันคาดไม่ถึง

               “น้องครับ! เลิกตามตื๊อพี่ซักทีได้มั้ยครับ พี่บอกแล้วไง ว่าพี่รับรักน้องไม่ได้!”

               ไอ้บ้านี่พูดเสียงดังฟังชัดจนคนรอบๆหันมามองฉันเป็นตาเดียว แม้จะเลิกเรียนไปนานแล้วแต่ก็ยังมีพวกสิงโรงเรียนอยู่บ้าง แม้จะไม่มาก แต่ฉันก็ไม่ยอมนะเว้ย! ที่หมอนี่พูดมันจริงซะทีไหน!!

               “ทำบ้าอะไรหะ ฉันไปตื๊อนายเมื่อไหร่กัน!”

               “น้องครับ พี่ขอโทษ แต่พี่ยังไม่อยากมีแฟน เห็นใจพี่เถอะนะ O_<”

               ยังจะมีหน้ามาขยิบตาให้อีกนะ หนอยยย!! “ไอ้!!!” ฉันชี้หน้าเขาอย่างโกรธจัด

               ซุบซิบๆๆๆ เสียงของคนรอบข้างเริ่มทำให้ฉันหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น นี่เขาต้องการอะไร สะใจมากรึไงที่ทำให้ฉันตกเป็นขี้ปากชาวบ้านแบบนี้น่ะ!

               พลั่ก!!

                “โอ้ย!” ฉันชกหน้าเขาอย่างแรงตามความโกรธของฉันในตอนนี้ที่มันพุ่งสุดจริงๆ หมอนี่ถึงกับเซถอยไปสองสามก้าว ฮึ่ย! ทำยังไงนายถึงจะเลิกยุ่งกับฉันกันเนี่ย! คนแบบนายมันโคตรน่ารำคาญเลย!!

                “นี่ตอบแทนที่นายพูดพล่อยๆแบบนั้นออกไป ไอ้โรคจิต!” พูดจบฉันก็วิ่งออกไป โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

 

                วันรุ่งขึ้น ฉันรู้สึกได้ว่าข่าววีรกรรมของฉันเมื่อวานมันจะแพร่ไวยิ่งกว่าเชื้อโรค -_- ขนาดไม่ค่อยมีคนนะ แสดงว่าพวกโรงเรียนนี้ช่างเม้าท์กันใช่ย่อย ทุกคนในห้องเริ่มมองฉันแปลกๆ บางคนก็ซุบซิบใส่ฉัน แต่บางคนก็เขยิบออกห่างเวลาฉันเผลอเฉียดเข้าไปใกล้ เออ! ขอบใจ ฉันกำลังต้องการพื้นที่หายใจเยอะๆอยู่พอดี -_-^ แล้วก็นะ..วันนี้ไอรีนไม่มาโรงเรียน เลยทำให้ฉันแทบจะไม่ต้องใช้ปากเลยระหว่างวัน ที่ต้องพูดก็มีแค่เวลาคุยกับครูประจำวิชาต่างๆเท่านั้น นักเรียนคนอื่นไม่มีใครมาพูดอะไรกับฉันซักคน ไม่เว้นแต่ยัยจิ๊บยัยเพลง ที่ปกติคุยกันสนั่นหวันไหว

                พักกลางวันฉันรีบเก็บของและตัดสินใจจะไม่ไปที่โรงอาหาร แต่จะไปที่ซุ้มม้าหินข้างเรือนเกษตรแทน แถวนั้นเป็นบริเวรที่เงียบสงบ แดดร่ม ต้นไม้เยอะ อากาศค่อนข้างสดชื่น ใต้ต้นไม้ใหญ่ทุกต้นจะมีซุ้มที่นั่งม้าหิน เอาไว้สำหรับนั่งผ่อนคลาย อ่านหนังสือ ทำรายงาน หรืออื่นๆตามที่คนนั่งจะต้องการ ด้วยความที่ตอนนี้เป็นเวลากินข้าว ทำให้ไม่มีใครมาอยู่ที่นี่เลย ฉันจึงเดินไปเลือกที่นั่งได้อย่างสบายใจ …ว่างทุกโต๊ะ เยี่ยมมาก -_-

                ราวๆยี่สิบห้านาทีผ่านไป..

                “ไง ได้ข่าวว่าไปมีเรื่องมาเหรอ”

                แก้วน้ำหวานวางลงตรงหน้าฉัน พร้อมร่างสูงที่นั่งตามลงมา ‘เซต้า’ ถามฉันด้วยน้ำเสียงจับผิด ให้ตาย ฉันเกลียดเสียงแบบนี้ที่สุด -*- มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นนักโทษ ทั้งๆที่ฉันไม่ใช่ซักหน่อย ถึงจะมีเรื่องแต่ฉันก็ไม่เคยหาเรื่องใครก่อนเลยนะ ทำไปเพราะป้องกันตัวล้วนๆ (เหรอ)

                “นิดหน่อยน่าพี่ อย่าใส่ใจเลย -_-” ฉันพูดพลางหยิบแก้วน้ำนั้นมาดื่ม

                “ตั้งโอ๋” นี่จะทำหน้าดุแบบนั้นทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้ไปฆ่าใครตายซะหน่อยนะ!

                “เอาน่า โอ๋จะไม่ให้เสียไปถึงพี่ เชื่อดิ”

                ถ้าขนาดที่เพื่อนในห้องฉันทุกคนรู้เรื่อง มันไม่แปลกหรอกที่ ‘ประธานนักเรียน’ อย่างพี่เซตจะรู้เรื่องด้วยเช่นกัน แล้วฉันก็พลาดมากด้วยที่มานั่งตรงนี้ เพราะอาคารที่มีห้องสภานักเรียนน่ะ มันอยู่ถัดไปจากเรือนเกษตรเลยไง คือมองลงมายังไงก็เห็นแน่ๆ ยิ่งฉันนั่งหัวโด่อยู่คนเดียวแบบนี้ยิ่งสังเกตได้ง่ายเลย

                “ที่พี่ว่าเพราะพี่เป็นห่วงนะ โอ๋เป็นผู้หญิง ยังไงก็ควรจะระวังตัวไว้บ้าง”

                “ค่า~ ขอบคุณที่เป็นห่วง โอ๋จะระวังตัวค่ะ พี่พอใจยัง”

                ฉันทำหน้าล้อเลียนใส่พี่เซต จนกระทั่งได้รับสิ่งตอบแทนมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เขาบีบจมูกฉันดึงไปมาแรงๆสองที

                “โอ้ย! เจ็บนะ -*-”

                “หึหึ”

                ฉันเอามือจับจมูกพลางส่งค้อนไปให้ -*- เห็นว่าเป็นพี่เซตหรอกนะ ไม่งั้นมีชก -_-

                “แล้วนี่งานที่สภาไม่ยุ่งเหรอ” ฉันถามเพื่อหวังจะไล่ให้เขากลับไปทำงานของตัวเองซักที

                “เทอมแรกยังไม่ค่อยหรอก ว่าแต่ถามทำไม สนใจจะมาช่วยงานพี่รึไง”

                “ไม่อ่ะ โอ๋ไม่หาเหาใส่หัวตัวเองหรอก”

                “ถึงโอ๋จะทำพี่ก็ไม่ให้ทำอยู่แล้ว ดีไม่ดีโรงเรียนจะมีแต่นโยนายนิยมความรุณแรงล่ะไม่ว่า”

                ว๊ากกกกกก ฉันอยากจะชกหน้าพี่เซตจริงๆนะตอนนี้ -___-^^

                “ไปเรียนดีกว่า”

                “เพิ่งจะรู้ว่าขยันนะ”

                “พี่เซต!!” ไวพอๆกับความคิด เสียงของฉันมันลอยออกไปพร้อมๆกับสมุดโน้ตหนึ่งเล่ม ฉันเกือบจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการแล้วนะ ถ้าไม่ติดที่ว่า เขาดันหลบมันได้ซะก่อน! คน (เกือบ) โดนทำร้ายหันมามองหน้าฉันแล้วส่งยิ้มอันน่าสยดสยองมาให้ฉัน

                “หึหึ” ให้ตายดิ ฉันเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้ที่สุด! มันทำให้ฉันประสาทจะกินนะเว้ย!!! -__-^

เห็นทีคงจะทนอยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆ =_=* ฉันรีบเก็บของแล้วเดินออกมา จนกระทั่งไปถึงบันไดทางขึ้นอาคารของฉัน แต่ทว่าตอนนี้ฉันรู้สึกถึงอะไรแปลกๆสองอย่าง อย่างที่หนึ่งคือฉันรู้สึกเหมือนมีใครบางงคนกำลังมองฉันอยู่ อย่างที่สองคือฉันรู้สึกเหมือนลืมอะไรไปบางอย่างแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก -_-; อะไรวะ นี่ฉันลืมอะไร ?

ฉันเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ ชั้นแรกผ่านไป ชั้นสอง ชั้นสาม.. นึกไม่ออก ยังไงก็นึกไม่ออก อะไรที่มันติดใจอยู่ตอนนี้กันนะ

“พี่คะ!”

ระหว่างทางเดินชั้นสาม เสียงเล็กแหลมดังขึ้นใกล้ตัวฉัน ทำให้ฉันต้องหันไปมอง เด็กเกรด 8 งั้นเหรอ หรือว่าที่รู้สึกเหมือนถูกมอง จะมาจากเด็กพวกนี้ ??

“มีธุระกับฉันเหรอ ?”

“ค่ะ!” เธอตอบเสียงดังฟังชัดด้วยท่าทางมุ่งมั่น -_- แหม จะไปออกรบกันเหรอ แต่ฉันว่าสามคนนี่น้อยไปนะ

“มีอะไรล่ะ”

“คือพอดีฉันผ่านมาแถวนี้ แล้วเอ่อ..พอดีฉันเจอรุ่นพี่ แล้วฉันกับเพื่อนก็เอ่อ..”

“จะพูดอะไรก็รีบๆพูดมาสิ ฉันไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นนะ! -_-^”

เด็กพวกนี้นี่อะไร อ้อมอยู่ได้ อีกอย่างเท่าที่ฉันรู้มาคือตึกของเกรด 8 มันอยู่คนละฟากโรงเรียนเลยนะ! บังเอิญมากที่ฉันไม่ได้โง่ -_-^ พวกนี้จงใจมาหาฉันชัดๆ บอกแล้วไงฉันไม่ชอบพวกโกหก เสแสร้ง มันน่ารังเกียจ!

“TOT;”

“เร็วสิ!”

“พี่เป็นอะไรกับพี่ติวาคะ!”

“เป็นอะไร ? เธอหมายความถึงอะไร -_-^”

“ก็..แบบเป็นคนรู้จัก เป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง หรือว่า..เป็นแฟน”

“นี่พวกเธอจะบ้ารึไง!”

“TOT;;;;”เด็กนี่ดูจะกลัวฉันมากขึ้นทุกที หึหึ สมควร -_-*

“เอาสมองส่วนไหนคิดฮะ ว่าฉันจะเป็นอะไรกับหมอนั่น!”

“ก็ ..ก็ พวกเราได้ข่าวมาว่าพี่ชกพี่ติวานี่คะ”

“ทำไม หมอนั่นเคยโดนแฟนสาวชกเช้าชกเย็นเหรอ ถึงได้คิดแบบนั้น -___-**”

หมอนั่นซาดิสต์งั้นรึไง อี๋! แค่นึกก็สยอง คนบ้าอะไรจะชอบโดนทำร้ายร่างกาย

“เปล่าค่ะ แต่ว่า..เพราะไม่เคยนี่แหละค่ะ ปกติผู้หญิงคนโรงเรียนไม่มีใครกล้าทำอะไรพี่ติวาหรอกค่ะ แค่เจอระยะประชิดนี่ก็แทบจะเป็นลมล้มลงไปกองแล้ว”

“ทำไม นี่อย่าบอกนะว่าหมอนั่นเป็นพวกชอบรังแกผู้หญิงน่ะ!”

“ปะ เปล่าค่ะ พวกเราแค่..แพ้ความหล่อเท่านั้นเองค่ะ T////////T”

ไอ้เด็กพวกนี้นี่มัน...=__=

“แต่ปกติพี่เขาก็เป็นคนที่น่ากลัวอยู่แล้วนะคะ เคยมีเรื่องชกต่อยหลายครั้งเหมือนกัน พวกผู้ชายนี่ยังไม่ค่อยกล้าเลยค่ะ พวกเราเลยแปลกใจที่พี่ติวายอมให้พี่ทำร้ายหน้าใสๆของเขาแบบนั้น T^T”

ถ้าไม่ติดว่าการรังแกคนไม่มีทางสู้มันผิด ฉันคงตบเด็กนี่คว่ำไปแล้ว -_- ทำตัวได้น่าหมันไส้มาก

“ข้อนี้ฉันคงตอบไม่ได้หรอก ถ้าอยากรู้คงต้องไปถามเจ้าตัวเอง แต่เรื่องระหว่างฉันกับไอ้..นายติวาน่ะ บอกได้เลยว่าไม่ได้เป็นอะไรที่มันดีแน่นอน”

“หมายความว่า..”

“หมอนั่นมันคืออริดีๆนี่เองน่ะสิ -_-^ หมดเรื่องแล้วใช่มั้ย”

“ค่ะ” สีหน้าของเด็กพวกนี้ดีขึ้นมากว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด แหม สบายใจกันล่ะสิ เด็กพวกนี้แก่แดดชะมัด! แต่เอาเหอะ เรื่องของพวกนี้ฉันไม่ขอยุ่งล่ะ แต่จะว่าไป ..ตอนที่ไอรีนโดนทำร้าย ฉันก็ได้ยินคนเรียกชื่อนายติวานี่หว่า โอ้ย!! ผู้ชายแบบนั้นคนจะแย่งกันเอาไปไถนาหรือไงวะ -_-* ไม่เข้าใจจริงๆ คนอย่างหมอนั่นมันมีอะไรดี กวนประสาท ปากเสีย มีแต่ด้านที่แย่ๆทั้งนั้น!

ฉันเดินตรงไปยังห้องเคมี วิชาต่อไปที่ฉันจะต้องเรียนในช่วงบ่ายนี้ แต่เดี๋ยวนะ..เคมี แล็กเชอร์ ซวยแล้วไง ฉันดันปาสมุดโน๊ตใส่หัวพี่เซตแล้วลืมเก็บมา =__=; ทีนี้ฉันที่ฉันคาใจมันก็กระจ่างหมดแล้ว แต่กระจ่างแบบนี้ไม่ชอบเลยแฮะ ตึกโคตรจะไกล อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มคาบเรียนแล้วด้วย เอาน่า! ถ้ารีบหน่อยน่าจะยังพอทันนะ ถึงเลทก็ไม่น่าเกินห้านาทีหรอก

ฉันวิ่งไปตามทางเดิน ลงบันได และทางเดินอีกที -__-; ตอนนี้พี่เซตจะอยู่ไหนนะ สภาหรือห้องเรียน แต่พี่เซตบอกงานไม่เยอะ คงห้องเรียนแหละ! ฉันรีบไปที่ตึกเรียนของเกรด 11 แล้วขึ้นไปทันที ห้องไหนวะ A หรือ B ตายๆๆ ฉันลืมว่าพี่เซตอยู่ไหน - - B มั้ง ลางสังหรณ์ฉันมันบอกแบบนั้น (?) ดีนะที่ยังไม่เริ่มคาบกันทำให้ฉันสามารถเข้าไปในห้องได้อย่างง่าย

“พี่เซต้าอยู่มั้ย”

ฉันถามนักเรียนชายที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ประตูมากที่สุด เขาหันมามองฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉย อืมเฉย..เฉยมาก -_-^

“ฉันถามว่าพี่เซต้าอยู่มั้ย ไม่ได้ยินเหรอ!”

“เธอหมายถึงใคร” ในที่สุดหมอนี่ก็ตอบ ต๊าย! พูดได้จริงๆแฮะ ฉันเกือบจะคิดว่าหมอนี่เป็นใบ้ซะแล้วนะ -_-

“เซต้าที่เป็นประธานนักเรียนไง เขาไม่ได้อยู่ห้องนี้เหรอ”

“ไม่” สั้นๆได้ใจความมาก “อืม ขอบใจ” ฉันตอบแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็ถูกเรียกไว้โดยคน ‘อีกคน’

“เดี๋ยวสิ เธอคือคนที่ชื่อตั้งโอ๋รึเปล่าน่ะ O_O”

“ใช่ ทำไม -*-” หมอนี่มันมีปัญหาอะไรกับฉันเหรอ จริงๆไม่ได้อยากจะหาเรื่องนะ แต่พอดีตอนนี้ฉันกำลังรีบมาก!

“ว้าวๆ ดูท่าทางจะโหดสมคำร่ำลือจริงๆ มิน่าถึงเอาไอ้ติวาอยู่”

“พูดบ้าอะไรของนาย” ติวา!! ชื่อนี้อีกแล้ว!!!

“มานั่งคุยกันก่อนสิ มาๆ” หมอนี่พูดจบแล้วดึงฉันไปนั่งเก้าอี้แถวนั้นทันที พอฉันจะลุกก็กดบ่าฉันเอาไว้ทั้งสองข้างด้วยมือของเขา พร้อมกับมองสำรวจฉันด้วยสายตาชีกอสุดๆ!

“เห้ย! ปล่อยนะ ทำแบบนี้นี่อยากตายใช่มั้ย!!!”

“ทำอะไรวะไอ้เวลล์!”

ก่อนที่จะทันได้ลงไม้ลงมือ เสียงทุ้มต่ำที่เริ่มคุ้นหูก็ทำให้ฉันชะงัก ไม่ใช่แค่ฉัน ไอ้ชีกอหน้าฉันมันก็ชะงัก หมอนี่ค่อยๆถอยออกห่างจากฉัน แล้วหันไปยิ้มทะเล้นให้คนมาใหม่แทน

 “ฉันแค่ทักทายว่าที่เพื่อนสะใภ้นิดหน่อยเท่านั้นเอง”

เองมาก! สายตานายมันปิดไม่มิดเลยเหอะ ยังจะมาตอแหลอีกนะ -*-

“แกนี่มัน -_-* ไอ้คิน ทำไมแกไม่ห้ามมัน”

“ไม่ใช่เรื่องของฉัน -_-”

“-__-^”

สามคนนี้มันเพื่อนกันนี่เอง มิน่า..ประหลาด แถมยังนิสัยห่วยแตกยกทีม ฉันก้มแหงนมองนาฬิกา ก็พบว่านี่มันเลยเวลาเข้าคาบมาเกือบห้านาทีแล้ว! ให้ตายสิ พวกบ้านี่ทำฉันเสียเวลาชะมัด!!

ฉันลุกแล้วรีบออกจากห้องไป โดยก่อนจาก ไม่ลืมทิ้งค่าตอบแทนที่ไอ้ชีกอนี่บังอาจลวนลามฉันทางสายตา -_-^

“โอ้ย! คนสวยทำร้ายผมซะแล้ว Y o Y”

“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนยัยทะ … เห้ย กลับมาก่อนสิ!”

ฉันออกไปโดยไม่สนเสียงเรียกตามหลัง ไม่ทันแล้ว เย็นนี้ฉันต้องโดนลงโทษแน่ๆ เจอนายเมื่อไหร่ฉันต้องหงุดหงิดทุกที ซวยๆๆ ซวยชะมัดเลย!!

                “จะรีบไปไหนเนี่ย เรียกก็ไม่หยุด”     

                เสียงเรียกของเขาดังอยู่ใกล้ๆฉันอีกครั้ง เห้ย! อะไรกัน หมอนี่มันยังจะตามฉันมาอีกเหรอเนี่ย!!                                                      

 “เป็นโรคจิตหรือไง ตามฉันอยู่ได้!”

“แล้วใครกันที่ขนาดแอบมาหาฉันถึงห้องเรียนน่ะ”

“หลงตัวเอง -_- ฉันไม่สิ้นคิดขนาดนั้นหรอก“

“นี่เธอ!”

“อ้าวโอ๋ มาหาพี่เหรอ” ระฆังช่วยชีวิต (หมอนั่น) จริงๆ เสียงพี่เซตดังขึ้นขัดทำให้ฉันหยุดการต่อล้อต่อเถียงนี้ได้ ทีแรกก็ว่าจะรีบขอสมุดคืนเร็วๆจะได้รีบกลับน่ะนะ แต่พอสังเหตุเห็นว่าหมอนี่มันยังยืนอยู่ที่เดิมไปขยับไปไหน มันทำให้ฉันหงุดหงิดในความเสียมารยาทแบบสุดๆเลยน่ะสิ!

“ใช่ คือโอ๋… เฮ้ ใจคอนายจะยืนฟังคนอื่นคุยกันแบบนี้รึไง -*-”

“เรื่องของฉัน ทางเดินมันสาธารณะนะ ฉันจะยืนใครจะทำไม”

“โอเค! ตามใจนายเหอะ พี่เซต งั้นเราเข้าไปในห้องกัน”

หมับ! ฉันคว้ามือของพี่เซตแล้วดึงให้ตามไปที่ห้องเรียนของพี่เซตทันที โดยไม่สนว่าหมอนี่จะกลับไปรึยัง จะสนทำไมล่ะ พื้นที่สาธารณะ หมอนั่นจะไปที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ มันเรื่องของเขานี่ ใช่มั้ย ฮึ!

 

 [ Tiwa’s Part ]

@ห้องกิจกรรมอีทเมทเทอร์สกูล

ตั้งแต่ผมเจอยัยแสบนั่น ผมเจ็บตัวไปเท่าไหร่แล้วนะ -_-; ยัยนั่นทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งกัด ผมนี่น่วมจนไม่รู้จะน่วมยังไง ถ้าเป็นกระท้อนนี่คงหวานไปแล้ว -*- ผมยอมรับนะ ว่าผมเป็นฝ่ายเข้าไปหาเรื่องเธอก่อน ไม่รู้ทำไม แต่มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำทุกครั้งที่เจอ นั่นคือการพยายามกวนประสาท มันทำให้ผมรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก

ผมรู้จักยัยนั่นจากคำบอกเล่าของน้องสาวของเพื่อนผม ไอรีน เธอมาชื่นชมตั้งโอ๋ให้พวกผมฟังอยู่บ่อยๆ ว่าดีมั่งล่ะ เก่งมั่งล่ะ สวย เท่ น่ารัก มั่งล่ะ ชมจนบางทีผมก็มีแอบหมันไส้นะ - - โดยเฉพาะเท่นี่มัน..ผู้หญิงเนี่ยนะ ? ผมเริ่มสงสัยว่ายัยนั่นจะเป็นทอมแล้วมาตีซี้หลอกจีบน้องสาวเพื่อนผม เลยบุกไปเจอหน้าในคราวนั้น แล้วก็เห็นแบบนั้นจริงๆ ทั้งคู่เล่นกันจนดูสนิทกันมากไปหน่อย แต่ผมยอมรับนะ ว่าตอนที่ยัยนั่นหันมา ผมแอยตะลึงไปนิดๆ - -; เพราะผิดคาด ผมคิดว่าคำชมที่ว่า สวย ว่าน่ารักอะไรพวกนั้นจะเป็นแค่อาการเห่อเพื่อนของไอรีน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ ยัยนั่นดูน่ารักจริงๆ ผู้หญิงตัวเล็กผิวขาว สูงประมาณร้อยหกสิบกว่า ผมยาวสีดำสนิทถูกรวบเป็นมวยหลวมๆไว้ด้านบน ผมหน้าม้าที่ยาวระดับคิ้ว แววตาที่มองผมเมื่อเจอไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆทำให้ดูลึกลับน่าค้นหา ริมฝีปากเล็กและบางรับกับจมูกโด่งๆนั่น ดวงตาสีน้ำตาลไม่โตมากดูคมและคงน่ากลัวไม่น้อยยามที่เธอโกรธ เป็นผู้หญิงที่ในความคิดของผมแล้ว ดูน่าถนุถนอมซะมากกว่าจะเป็นแบบที่ไอรีนเล่าซะอีก ผมอยากจะทำความรู้จักกับยัยนี่แต่ทำไงได้ ผมไม่ถนัดที่จะพูดดีๆกับใคร ได้ก็แต่เก็กหน้าโกรธใส่แล้วชวนทะเลาะอย่างที่เห็นกันนั่นแหละ -____-;;;

ผมเริ่มหลอกถามข้อมูลต่างๆของยัยนั่นจากไอรีน แต่กลับรู้อะไรได้ไม่มากเลย เพราะไอรีนบอกว่ายัยนั่นลึกลับ ไม่ค่อยได้บอกอะไรเกี่ยวกับตัวเองเท่าไหร่ แล้ววันนึงเมื่อผมเจอยัยนั่น ผมก็แอบเดินตามดูเธอโดยไม่รู้ตัว ที่เธอด่าว่าผมโรคจิต ผมเองก็ไม่แน่ใจนะ หรือผมโรคจิตจริงๆกันแน่วะ! =O=;;; ตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเลย ขามันเดินไปเอง ตามันก็มองเอง ผมเปล่าจริงๆนะ = = วันก่อน เป็นวันที่เกิดเรื่องให้ผมต้องแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าผมเจอยัยนั่นอยู่ที่ห้องของผมน่ะสิ แม้ว่าจะอยู่ในสภาพที่ชวนหงุดหงิดนิดหน่อย -*- แต่ผมก็แอบดีใจนะที่เจอเธอ จนกระทั่ง..ตอนที่ผมรู้ความจริงว่ายัยนั่นมาหาไอ้ประธานนักเรียนนั่นน่ะสิ ให้ตายเหอะ มันดีกว่าผมตรงไหน ก็แค่เรียนเก่งกว่า ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ใจเย็นกว่า หน้าตาก็งั้นๆ (ถึงจะมีคนบอกว่าพอๆกับผมแต่ผมว่าผมหล่อกว่า -__-^) พ่วงตำแหน่งประธานนักเรียนมาหน่อยก็แค่นั้น…

แค่นั้น ว๊ากกกกกกกก!!! =___________=^^^^^

ตอนนี้ผมหงุดหงิดชะมัด ยัยนั่นชอบไอ้ประธานรึไง จะไปหามันทำไมวะ แถมยังคุยกันดูสนิทอีกต่างหาก พี่อย่างโน้น โอ๋อย่านี้ แถมยัยนั่นยังจับมือมันต่อหน้าต่อตาผมอีก ฮึ่ยย!! ผมอิจฉานะ!! นี่ตรงๆเลย -*-

 “พี่ติวา พี่ติวาคะ!”

เสียงใสๆของไอรีนทำเอาผมสะดุ้ง เสียงดังเป็นบ้า สงสัยติดยัยด้ามาแล้วแน่ๆเลย ไอ้เสียงแปดหลอดแบบนี้น่ะ -*- ผมหันไปมองที่มาของเสียงก็พบกับหนังสือคณิตศาสตร์ที่มีสมการเยอะแยะยุบยับเต็มหน้าไปหมด เธอยืนถือแล้วมองผมตาใส ถ้าเดาไม่ผิดไอรีนคงจะกำลังต้องการความช่วยเหลือ แต่หวังว่าคงจะไม่ใช่แบบที่ผมคิดนะ เพราะผมไม่ถนัดไอ้พวกตัวเลขอะไรพวกนี้เท่าไหร่เลย ถ้าทำไปคงหายนะแน่ๆ

“มีอะไรไอรีน เรียกซะดัง -__-;”

                “แหม ก็รีนเรียกมาสิบกว่าครั้งแล้วนี่คะ =o= คือพี่ติวา ช่วยรีนทำข้อนี้หน่อยสิคะ”

                เธอชี้ไปที่หนึ่งในโจทย์ที่ดูท่าสยดสยองนั่น ว่าแล้วไง ยัยนี่จะให้ช่วยทำโจทย์นี่จริงๆด้วย!

                “คิดยังไงมาถามพี่ รีนก็รู้พี่ไม่ถนัดคณิตศาสตร์ -*-”

                “จริงด้วย..” ไอรีนตอบเสียงแผ่ว เธอก้มมองหนังสืออย่างครุ่นคิด

                โถ่เอ้ย ถ้าคณิตก็ต้องไอ้คินสิ ไอ้บ้านั่นมันอัจฉริยะจะตาย จะมามัวคิดทำไม

                “เห้ย ไอ้คิน มาช่วยไอรีนหน่อยดิวะ” ผมตะโกนเรียกเพื่อนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่อีกมุม

                “เอ่อ ไม่ต้องก็ได้นะคะ คือ..”

                “ไอ้คินมันเก่งคณิต มันช่วยได้แน่นอน”

                “แต่ว่ารีน..”

                “รังเกียจฉันรึไง -_-”

                เสียงเย็นดังขึ้น พร้อมเจ้าตัวที่มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เย็นชาเหมือนเดิมเลยจริงๆ เดี๋ยวยัยนี่ก็ได้บ่อน้ำตาแตกอีกหรอก -*- เอาเห๊อะ เคลียร์กันเอง ผมไม่อยากยุ่ง

                “เปล่าค่ะ รีนไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ!”

                “แล้วทำไมไม่อยากใช่ฉันช่วย”

                “รีน..คือว่ารีน…T_T”

                “ไอ้บ้าคิน แกทำอะไรน้องฉันยะ”

                เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เดินตรงเข้ามาพลางชี้หน้าไอ้คินอย่างฉุนๆ มาจนได้สินะ เจ้าแม่เสียงแปดหลอดตัวจริง ‘ไอด้า’ พี่สาวของยัยเด็กที่ยืนร้องไห้อยู่นั่น สงสัยจริงๆ สองคนนี้นี่มันพี่น้องกันแน่รึเปล่าวะ นิสัยถึงได้สวรรค์กับนรกแบบนี้ -_-

                “ฉันเปล่า”

                “แกเปล่าแล้วทำไมน้องฉันร้องไห้ หะ!!”

                “รีนร้องเองค่ะพี่ด้า พี่คินไม่เกี่ยว T_T”

                “หึ”

                “ชิ! -*- ช่างมัน เดี๋ยวพี่สอนให้เองนะรีน ไปนั่งรอที่โต๊ะไป”

                ดูเหมือนคราวนี้มันจะจบง่ายกว่าทุกครั้ง ปกติเห็นเถียงกันนานสามชาติกว่า ผมหมายความว่ายัยด้าพูดนานสามชาติกว่าน่ะ -_-; ปกติไอ้คินมันไม่พูดอะไรเท่าไหร่หรอก นับคำได้เลยด้วยซ้ำไป คงเพราะเย็นชาแบบนี้ ไอรีนเลยไม่กล้ายุ่งด้วยเท่าไหร่ …ว่าแต่ตอนนี้มันกี่โมงแล้วนะ ผมก้มมองไปที่นาฬิกาบนข้อมือตัวเอง ในตอนนี้บอกเวลาว่า 16.25 แล้ว ปกติยัยนั่นจะกลับบ้านตอนสี่โมงครึ่งนี่นะ งั้น…ขอผมย่องไปดูหน่อยดีกว่า - -;

                “ฉันมีธุระ ขอตัวนะ”

                “ไปไหนของแกยะ สองสามวันมานี้ทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงตลอดเลยนะ -^-” ไอด้าท้าวเอวยืนมองผม จอมยุ่งซะจริงๆไอ้เพื่อนคนนี้

                “ฉันก็มีธุระของฉันล่ะน่า ยุ่งอะไรวะไอ้ด้า”

                “แกกล้าด่ารองประธานอย่างฉันเหรอยะ!”

                “เอะอะก็เอาตำแหน่งมาขู่ น่ากลัวตายล่ะแม่คุณ -_- ไปล่ะ ขี้เกียจเถียงแล้ว”

               

                ผมไปรอแถวๆทางลงอาคารเรียนของยัยนั่น แต่ 20 นาทีผ่านไปแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะลงมา ปกติโรงเรียนจะเลิกตอนสี่โมง แค่สี่โมงยี่สิบโรงเรียนก็แทบจะร้างคนอยู่แล้ว แล้วนี่สี่โมงสี่สิบกว่าแล้วยังไม่มีวี่แววยัยนั่นจะลงมานี่นะ จะเป็นไปได้ยังไง หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น!

                ผมรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสามเพื่อตามหายัยนั่นที่ห้องเรียน พอไปถึงผมก็เจอเธอกำลังยืนอยู่ท่ามกลางนักเรียนหญิงห้าคน ท่าทางไม่ได้มาดีแน่ๆ เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ

                “พวกเธอทำอะไรกัน!!”  

                เสียงของผมทำให้ทุกคนหันมามอง รวมไปถึงยัยนั่นด้วย เธอมองผมด้วยสายตาที่…ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆเหมือนเช่นเคย…

[End Tiwa’s Part]

 

                “รุ่นพี่!”

                ยัยพวกปากแดงห้าคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับจ้องไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียง ฉันเองก็เช่นกัน เพราะเสียงของนายติวาที่ตะโกนออกมา เขาจ้องมองฉันนิ่งก่อนจะเบนสายตาไปทางยัยห้าคนนั่นแทน

                “ฉันถามว่าพวกเธอจะทำอะไร!”

                “ระ รุ่นพี่ คือพวกเรา..”

                “ทำอะไร!!!” แทบไม่อยากจะเชื่อ สิ่งที่เด็กพวกนั้นบอกเป็นความจริง หมอนี่เวลาจริงจังดูน่ากลัวพอตัวเลยล่ะ ทั้งเสียง สีหน้า แววตา มันทำให้ฉัน ‘เกือบ’ เชื่อแน่ะ ว่าเขาโกรธพวกนั้นจริงๆ

                “พวกเราแค่จะมาสั่งสอนยัยนี่เท่านั้นเองค่ะ ที่บังอาจมาตามตื้อแถมยังทำร้ายร่างกายรุ่นพี่ TOT;”

                “ยัยนี่ไม่ได้ทำอะไรฉัน แล้วก็ไม่ได้ตามตื๊อฉันด้วย”

                “แต่..”

                “ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายตาม”

                “ระ รุ่นพี่” ทุกคนมีสีหน้าประหลาดใจ ยกเว้นฉัน..ฉันรู้ว่าเขาทำไปทำไม ฉันรู้ว่าเขาทำแบบนี้เพื่ออะไร

                “แล้วถ้าใครกล้าทำอะไรยัยนี่ล่ะก็ เห็นดีกับฉันแน่”

                “ทำไมรุ่นพี่พูดแบบนี้ล่ะคะ TOT”

                “พวกเธอออกไป..”

                “นายนั่นแหละออกไป”

                “ว่าไงนะ” เขามองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ หึ! ตกใจล่ะสิที่ฉันรู้ทันนายแบบนี้ แผนนายมันไม่มีวันใช้กับฉันได้หรอก!

                “ฉันบอกให้ออกไปไง เรื่องของผู้หญิง นายมายุ่งอะไรด้วย”

                “หนอย แก!!”

                พวกนี้ปรี่เข้ามาจะตบฉัน แต่เสียงของเขาก็หยุดพวกนั้นไว้ได้อีกครั้ง

                “ฉันบอกว่าอย่ายุ่งกับยัยนี่ไง!”

                “แต่มันมันกำลังว่ารุ่นพี่นะคะ”

                “เรื่องของฉัน! พวกเธอออกไปจากห้องให้หมดเดี๋ยวนี้!”

                “แต่ว่า”

                “ไปสิ!!”

                “ค่ะๆ” ห้าคนนี้วิ่งออกไปจากห้อง เหลือก็แต่ฉัน เขา และความเงียบ เขาค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันแล้วทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แน่ล่ะ ..ฉันไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูด

                “นายทำบ้าอะไร!” น้ำเสียงและสีหน้าของฉันเด็กสามขวบยังดูออก ว่ามันไม่ได้มีร่องรอยของการขอบคุณหรือซาบซึ้งใดๆเลย มีแค่เพียงความโกรธ ความไม่พอใจที่แสดงออกมาเท่านั้น! มันทำให้เขาประหลาดใจ แต่แล้วเขาก็ตอบออกมาด้วยเสียที่ดูปกติแต่แผ่วลงไปมากเมื่อเทียบกับครั้งก่อนๆที่พูดกับฉัน “ฉันก็..ช่วยเธอไง”

                “ใครขอหะ! ฉันไม่ได้พูด ไม่ได้ขอ อย่ามายุ่งจะได้มั้ย!”

                “นี่เธอ..” ในตอนนี้เขายิ่งมีท่าทีไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก แผนล้มเหลวแบบนี้คงช็อคไม่น้อย แต่นั่นแหละ! สิ่งที่นายควรจะได้รับ “เลิกยุ่งกับฉันซะที มันน่ารำคาญ รู้ไว้ด้วย!”

                เสียงตะโกนสุดท้ายของฉันดังก้องไปทั่วห้องพร้อมก้าวขาเร็วๆเพื่อพาตัวเองให้ออกไปจากที่ตรงนี้ ‘ติวา’ นายมันน่ารังเกียจมาก! ที่ฉันโดนหาเรื่องนี่ก็เพราะเขา เพราะคำพูดพล่อยๆของเขาในวันนั้น แต่พอมาวันนี้เขากลับมาช่วยฉันจากสิ่งที่เขาก่อ ตบหัวแล้วลูบหลังแบบนี้คิดว่าฉันจะซึ้งในน้ำใจรึไง เสแสร้งที่สุด นายคงมีแผนการอะไรอีกน่ะสิ แต่ขอโทษทีเหอะ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น ไม่ว่านายจะหวังอะไรจากการกระทำครั้งนี้ แต่สำหรับฉัน มันยิ่งทำให้ฉันไม่ชอบขี้หน้านายมากยิ่งขึ้นไปอีกก็เท่านั้นเอง