1'st Metter High ร้ายสร้างรัก
เขียนโดย 
VoiceFuL
วันที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 15.11 น.
แก้ไขเมื่อ 9 มีนาคม พ.ศ. 2560 12.53 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) เรื่องเข้าใจผิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องเข้าใจผิด
กว่าสองสัปดาห์ผ่านไปที่ฉันได้มาเรียนที่โรงเรียนนี้ ตอนนี้ฉันว่าฉันมีเพื่อนแล้วล่ะ ‘ไอรีน’ คนที่ฉันเจอเมื่อวันแรก นักเรียนเกรด 10 และบังเอิญอยู่ห้องเดียวกับฉันซะด้วย ยัยนั่นเป็นคนที่ฉันพิจารณาแล้วว่าไม่ได้ดีเพราะแอ๊บ แต่ดีจริงๆ เป็นผู้หญิงที่สูงราวๆร้อยหกสิบต้นๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลัง ผิวขาว ดูบอบบาง ตาโตๆหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ฉันว่าไอรีนเหมือนกับตุ๊กตาไม่มีผิดเพี้ยนเลย ข้อดีก็อย่างที่บอกไป แต่ข้อเสียก็มีมากนะ อย่างเช่น เชื่อคนง่าย มองโลกในแง่ดีเกินไป บอบบางเอามากๆ อ่อนไหวมาก เป็นคนที่บ่อน้ำตาตื้นที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย =_= แต่ฉันรับได้นะ เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ
“โอ๋ นี่จ้ะ หนังสือที่เธอถามหาวันก่อน”
“ไปหามาจากไหนเนี่ย ฉันหาแทบจะทั่วเมืองแล้วยังไม่เจอเลยนะ”
“เป็นไง รีนเก่งใช่มั้ยล่า~ ^-^”
“เก่งมากกก ขอบใจมากนะ”
ฉันแกล้งเอามือผลักหัวไอรีนเล่น เราหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่ง…
“ไอรีน!”
เสียงเรียกที่คนฟังอย่างฉันรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจนั้น ดังมาจากทางด้านหลังของฉัน เมื่อหันไปมองก็พบกับนักเรียนชายเกรด 11 สวมเครื่องแบบที่ดูไม่เรียบร้อยเท่าที่ควรแต่ก็ไม่มากจนน่าเกลียด ผมสีดำยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ จะว่าเหมือนคนที่ไม่ดูแลตัวเองก็ไม่เชิงหรอก เพราะผิวและใบหน้าของเขากลับดูสะอาดสะอ้าน ขาวพอๆกับฉันที่เป็นผู้หญิงเลยด้วยซ้ำไป -_- คิ้วของเขาเข้ม ดวงตาเรียวดูดุดัน จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางที่กำลังเบ้ใส่ด้วยความไม่พอใจจนดูเหมือนเด็กเล็กๆ ให้ตายสิ หมอนี่มันบุคลิกยังไงกันแน่ พวกหลายบุคลิกรึไงกัน -__-
“อ้าว พี่ติวา”
“ยัยด้าเรียก บอกว่าให้ไปหาที่ห้องที”
“ค่ะ งั้นรีนไปก่อนนะโอ๋ เดี๋ยวเจอกันที่ห้อง”
“อื้อ แล้วเจอกัน”
ไอรีนพูดพลางเก็บของใส่กระเป๋า ก่อนจะยิ้มให้ฉันแล้วเดินออกไป ฉันเองเมื่อไม่รู้ว่าจะยังนั่งอยู่ทำไมก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะเสร็จมารก็มาผจญซะก่อน -__- ไอ้บ้านี่มันหยิบหนังสือของฉันไปถือเล่มนึง ทำให้ฉันไม่สามารถเก็บของให้เสร็จได้
“ขอหนังสือคืนด้วย”
“ไม่คืน” อะไรของมันวะ -*- ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แต่หมอนี่มันไม่สะทกสะท้าน แถมยังยิ้มทะเล้นใส่ฉันอีกต่างหาก
“นายอยากตายมากใช่มั้ย”
“ใจเย็นสิ ฉันแค่คิดว่า..เรามีเรื่องต้องคุยกันก็แค่นั้น”
“ฉันไม่ยักจำได้ว่าเคยรู้จักนายนะ -_-”
“ไม่รู้หรอก แต่เธอกำลังทำสิ่งที่ไม่ควร”
“ฉันทำอะไร”
“เธอพยายามล่อลวงน้องสาวเพื่อนฉันไงล่ะ ยัยทอม”
“นายว่าไงนะ -*-” หมอนี่พูดบ้าอะไรกัน ฉันกับไอรีนเนี่ยนะ ?!
“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้”
“ในสมองนายนี่คงมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ ทุเรศ”
“เธอว่าไงนะ! นี่!! หยุด!! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!!”
ฉันเดินหนีออกมา หมอนั่นเองก็ไม่ยอมจบวิ่งตามฉันมาอีก -__- หึๆ อยู่ดีไม่ว่าดีนะ จะเอาอย่างนี้ก็ได้!
ฉันหันกลับไปประจันหน้าตรงๆ หมอนั่นที่ตามมาเห็นแบบนั้นก็หยุดแล้วมองหน้าฉันพลางยิ้มอย่างมีชัย คิดว่าสั่งฉันได้งั้นสินะ ขอโทษเหอะ นายคิดผิดแล้ว!
“โอ้ยย ยัยบ้า!!”
ฉันเตะขาเขาทีเผลอจนเสียการทรงตัวและล้มลงไป และก็ไม่ลืมที่จะดึงหนังสือของฉันติดมือกลับมาด้วย
“ฉันเป็นเพื่อนกับไอรีน แล้วฉันก็ไม่ใช่ทอมด้วย จำใส่สมองนายไว้นะ ไอ้เบื๊อกเอ้ย!”
เสียงฮึดฮัดไม่พอใจของเขา บวกกับเสียงซุบซิบของนักเรียนรอบข้างทำให้ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นโดยไว เพื่อตัดรำคาญ ไอรีนไปรู้จักผู้ชายแบบนั้นได้ยังไงกัน ให้ตายสิ มีเรื่องให้หงุดหงิดจนได้!
@ห้องเรียน เกรด 10 A
ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ของตัวเองพลางมองหนังสือในมืออย่าอารมณ์เสีย
“พวกน่ารำคาญ” ฉันบ่นกับตัวเอง แล้วรีบเก็บหนังสือใส่ลงไปในกระเป๋าแบบลวกๆ แล้วหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาวางไว้แทน ตอนนี้เริ่มมีคนทยอยเข้ามาในห้องพอสมควรแล้ว รวมทั้งไอรีนก็มาแล้วเช่นเดียวกัน
“เฮ้อ” คนมาใหม่ถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน
“มีอะไรเหรอ”
“ไม่มีจ้ะ เฮ้อ” ตอบไม่มีแล้วถอนหายใจอีกรอบ ?
“เอ้า ไม่มีแล้วถอนหายใจทำไม -_-;”
“ก็เพราะไม่มีนี่แหละ รีนไปหาพี่ด้า พี่ด้าก็บอกว่าไม่มีอะไรซักหน่อย แถมยังไล่รีนกลับมาอีก เพราะบอกว่าทำงานอยู่ อะไรก็ไม่รู้ พี่ด้าเป็นคนเรียกรีนไปเองแท้ๆเลยนะ =_=”
“งั้นเหรอ…” ถ้าเรื่องเป็นแบบนี้ แสดงว่าหมอนั่นมันกุเรื่องเองงั้นสินะ -_- แหงเลย
“ช่างมันๆ เราอ่านหนังสือฆ่าเวลากันดีกว่า เดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้วล่ะเนอะ ^-^”
“อ่าหะ” ไอรีนหยิบหนังสือออกมาอ่าน ฉันเองจะหยิบหนังสือออกมาเช่นกันแต่ก็นึกขึ้นได้ หนังสือเล่มที่ฉันอ่านอยู่นั้นตอนนี้มันมีมลทิน -_- ขืนหยิบมันขึ้นมาคงไม่เป็นอันได้อ่านแน่ๆ ฉันเลยตัดสินใจอ่านหนังสือเรียนบนโต๊ะนี่แทน ก็ดี..จะได้ทบทวนไปในตัวด้วย
“นี่!! เธอดูนี่สิ นิตยสารเล่มนี้น่ะ เห็นมั้ยๆ >O<”
เสียงยัยเพลง ขาเม้าท์ประจำห้อง ที่เดินปรี่เข้ามาพร้อมกับนิตยสารในมือ แต่ไม่ได้มาหาฉันหรอกนะ แต่ตรงไปหาดูโอ้ของตัวเองอย่าง ยัยจิ๊บ ฉายาเครื่องกระจายเสียงเคลื่อนที่ได้ -_- เวลานี้สองคนนี้เอาแต่นั่งคุยกันเสียงดัง จนมันลอยมาเข้าหูฉันโดยบังเอิญ -_-; จริงๆนะ ก็พวกนี้นั่งที่นั่งข้างหน้าฉันนี่ แถมเสียงแปดหลอดขนาดนี้ ถ้าฉันไม่ได้ยินคงต้องไปเช็คหูตัวเองที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ ถึงมันจะรบกวนฉันที่กำลังใช้สมาธิอยู่ก็ตามที แต่ก็เอาเหอะ! ฉันแสร้งไม่ได้ยินแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือในมือต่อไป
“นี่มันพี่เพลสนี่! O_O นี่พี่เพลสได้ขึ้นปกนิตยสารประจำเมืองแบบนี้ด้วยเหรอ”
“ก็แหงน่ะสิ เธอจำตอนงานเชื่อมสัมพันธ์ได้มั้ย เห็นว่ากันว่าตอนนั้นล่ะที่พี่แกไปสะดุดตาแมวมองเข้า”
“อ้อ! ตอนนั้นพี่เพลสสวยมากเลยนะ ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆเห็นแล้วยังเคลิ้มเลย”
ยิ่งคุยกันวอลลุ่มยิ่งเพิ่มนะ สองคนนี้เสียงดังชะมัด! ว่าแต่ว่าพวกนั้นพูดถึงใครกัน แล้วงานเชื่อมสัมพันธ์นี่มันอะไร แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่างเลยวะ ตกลงฉันเรียนที่นี่จริงรึเปล่า -_-;
“พี่เพลสเป็นศิษย์เก่าของเราเมื่อปีที่แล้วน่ะ” เสียงใสๆของไอรีนดังขึ้น ฉันตกใจที่ทำไมยัยนี่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ และฉันอยากรู้อะไร หรือว่าเมื่อกี๊ฉันเผลอพูดออกไป ? ใช่เหรอ ฉันไม่ใช่พวกจิตหลุดขนาดนั้นนะ -*-
“รู้ได้ไงว่าฉันกำลังสงสัยน่ะ” ฉันถามออกไปตรงๆ
“ก็ดูทำหน้าเข้าสิ มองพวกนั้นแล้วคิ้วผูกเป็นโบเลย”
“เหรอ ไม่เห็นรู้ตัวแฮะ”
“คิกๆ ^-^ งั้นรีนจะเล่าเรื่องพี่เพลสกับงานเชื่อมสัมพันธ์ให้ฟังก็แล้วกันนะ”
ไอรีนปิดหนังสือของตัวเองแล้วหันมาทางฉัน ฉันเองก็ทำแบบนั้นเช่นกัน หันไปมองหน้าไอรีนพร้อมคอยฟังเรื่องราวอย่างตั้งใจ ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของคนอื่นนะ! -_- เพียงแต่ในฐานะของนักเรียนโรงเรียนนี้ ก็อยากจะมีข้อมูลติดหัวไว้บ้างแค่นั้นเอง (เหรอ)
“คือว่าพี่เพลสน่ะ เมื่อปีที่แล้วพี่เค้าได้รับการโหวตให้เป็นวีนัส”
“วีนัส ?” ตำแหน่งอะไรกัน ชื่อพิลึกชะมัด
“โอ๋คงพอจะรู้ใช่มั้ย ว่าเมืองเราน่ะมีโรงเรียนมัธยมอยู่สองโรงเรียน คืออีสเมทเทอร์ ซึ่งมีสัญลักษณ์ประจำโรงเรียนเป็นดาวศุกร์หรือวีนัส และนอร์ทเมทเทอร์ ที่มีสัญลักษณ์ประจำโรงเรียนเป็นดาวเหนือหรือโพลาริส”
“ไม่นะ ฉันไม่รู้ -_-;” ฉันรู้แค่ว่าโรงเรียนนี้ชื่ออีสเมทเทอร์แค่นั้นแหละ
“อะไรกัน นี่โอ๋ย้ายมาแต่ไม่รู้เรื่องของโรงเรียนเลยเหรอเนี่ย =o=;”
“แล้ว..ยังไงต่อล่ะ” ฉันรีบดึงเข้าเรื่องต่อทันที จะเถียงก็ไม่ได้นี่..ก็ฉันไม่รู้จริงๆ
“มันก็ตามชื่อนั้นแหละนะ ในทุกๆปีจะมีการโหวตเพื่อเลือกวีนัสของโรงเรียนเรา และเลือกโพลาริสของนอร์ทเมทเทอร์ โดยจะดูจากความป๊อบ เพราะมีคนลงคะแนนให้เยอะก็จะได้เป็นน่ะจ้ะ”
“อ้อ แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับงาน เอ่อ..งานอะไรนะ -*-”
“งานเชื่อมสัมพันธ์จ้ะ”
“นั่นแหละ มันเกี่ยวกันยังไง ?”
“คนที่ได้เป็นวีนัสหรือโพลาริส จะได้เป็นคนเชิญธงของโรงเรียนในงานน่ะ แถมยังได้เป็นคนมอบรางวัลให้กับนักเรียนจากต่างโรงเรียนด้วย ได้แต่งตัวสวยๆ โดดเด่นมากเลยล่ะ”
“อย่างนั้นเองสินะ..”
“พวกเธอสองคนจะลงสมัครวีนัสเหรอ! O_O”
เสียงแปดหลอดลอยมาจากโต๊ะด้านหน้าของฉันเล่นเอาพวกเราสะดุ้ง! หึๆ..ยัยจิ๊บนี่เองสินะ ยัยโทรโข่ง -____-
“ไม่ใช่นะ!” ไอรีนที่มีสีหน้าตื่นๆ ก็รีบปฏิเสธในทันที
“แหม ก็เห็นคุยกันดูท่าทางจริงจังมากเลย พวกฉันก็นึกว่าเธอจะลงน่ะสิ”
ก็พวกเธอไม่ใช่รึไงกันที่เป็นคนคุยกันเสียงดังซะจนทำให้ฉันพลอยอยากรู้ไปด้วยเนี่ย -__-
“เปล่าหรอกจ้ะ ฉันกับโอ๋ไม่สนอะไรพวกนี้หรอก เนอะ ^-^”
“อืม” ฉันพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย กิจกรรมบ้าบออะไรแบบนี้มันน่าสนใจตรงไหนกัน ยัยสองคนตรงหน้ามองฉันแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะพูดขึ้นมาอีก
“ก็ดีแล้วล่ะ ที่ไม่สนใจ ปีนี้เห็นว่ามีตัวเก็งอยู่สองคนเลยนะ ไหนจะพี่เกลแล้วไหนจะพี่ระรินอีก”
“ใช่ โดยเฉพาะยัยระรินนะ เห็นว่ากันว่าร้ายน่าดูเลย คนเลือกเพราะกลัวอะไรทำนองนั้น”
“พี่เขา..น่ากลัวจริงๆด้วย” ไอรีนพูดเสียงสั่นๆ
“มากเลยล่ะ ฉันเคยเจอครั้งนึงด้วยนะ ยัยนั่นดูเชิดๆหยิ่งๆยังไงไม่รู้”
“ฉันล่ะอยากให้พี่เกลได้ตำแหน่งนี้จริงๆเลย ขืนยัยนั่นได้โรงเรียนเราคงจะมีแต่ความชั่วร้ายมาครอบงำแหงๆ”
“อะแฮ่ม!” เสียงอาจารย์ประจำวิชาดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าให้เตรียมพร้อมที่จะเข้าเรียนวิขาต่อไปได้แล้ว ดังนั้นการสนทนาของพวกเราจึงต้องยุติลงแค่นั้น
สัญญาณดังขึ้นให้รู้ว่าหมดคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้แล้ว จากห้องเรียนเงียบๆที่มีเพียงเสียงของอาจารย์ประจำวิชา กลายเป็นห้องที่มีเสียงจ้อกแจ้กของเหล่านักเรียนที่กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน ฉันก้มเก็บของของตัวเองจนเสร็จ และไม่ลืมหันกลับไปบอกลาไอรีนด้วย
“ไปนะ”
“จ้า กลับบ้านดีๆนะ” ไอรีนยิ้มให้เช่นเคย ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินออกมาอย่างทุกทีที่ทำ จริงๆฉันจะลงไปพร้อมไอรีนก็ได้ แต่ที่ไม่ทำก็เพราะ..ฉันไม่ได้จะลงไปข้างล่างน่ะสิ -_-
ขาของฉันก้าวไปตามทางเดินของอาคารเพื่อไปยังบันไดหนีไฟ ฉันค่อยๆขึ้นไปบนนั้นจนถึงชั้นสูงสุดของตึกนี้ ดาดฟ้าของโรงเรียน โรงเรียนนี้เลิกเรียนราวๆสี่โมงเย็น ฉันที่ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องกลับบ้านเร็วจึงมานั่งเล่นบนนี้จนถึงสี่โมงครึ่งค่อยกลับลงไป บนนี้มันสงบ แล้วก็เย็นสบาย ปกติมันมีทางขึ้นธรรมดาๆนะ แต่มันล็อคน่ะสิ ทำไงได้! ฉันเลยต้องมาอีกทางนึงซึ่งมันต้องปีนซักหน่อย บันไดหนีไฟที่นี่ใช้การลำบากเอาเรื่องเลย แต่มันไม่ได้ลำบากจนเกินกำลังของฉัน โชคดีที่บันไดของโรงเรียนนี้อยู่ฝั่งซ้ายสุดของอาคาร ซึ่งเป็นโรงยิมขนาดใหญ่ไม่ใช่อาคารสูงแบบทางฝั่งขวา ทำให้ไม่มีใครสังเกตุเวลาที่ฉันปีนขึ้นมาบนนี้
ฉันวางกระเป๋าลงตรงมุม มุมหนึ่งของดาดฟ้าพลางลงนอนหนุนกระเป๋าใดนั้นเงียบๆ…
ฉันชอบความเงียบแบบนี้ใช่มั้ย ฉันพยายามที่จะเสาะหาที่ที่มีเพียงฉัน ที่ที่ไม่ต้องสุงสิงกับใคร ไม่ต้องวุ่นวายกับโลกของความจริง แต่บางครั้งความเงียบมันก็ทำให้ฉันรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นมันก็หายไปเอง
นั่นอาจเป็นเพราะ..ฉันชินชากับการอยู่คนเดียวเงียบๆซะแล้วสินะ
นั่นสิ..คนที่ถูกทอดทิ้งแบบฉัน จะไปมีใครล่ะนอกจาก…
…ตัวเอง…
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
