1'st Metter High ร้ายสร้างรัก
เขียนโดย 
VoiceFuL
วันที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 15.11 น.
แก้ไขเมื่อ 9 มีนาคม พ.ศ. 2560 12.53 น. โดย เจ้าของนิยาย
17) สถานะที่ชัดเจน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสถานะที่ชัดเจน
“และแล้วคู่นี้เขาก็กลับมาสวีทกันดังเดิม น่าหมันไส้ -3-”
พี่ไอด้าที่นั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆไอรีน บนโต๊ะใหญ่ภายในห้องสมุดของโรงเรียน เอ่ยขึ้นพลางทำท่าทางหมันไส้เหมือนกับคำพูด -_-; ตอนทะเลาะกันก็อยากให้ดีกัน พอดีกันก็หมันไส้อีกซะอย่างนั้น อะไรของพี่แกเนี่ย
“ก็ดีแล้วนี่คะพี่ พี่ก็อยากให้สองคนนี้ดีกันไม่ใช่เหรอ =_=” ไอรีนเองก็คงจะคิดเหมือนกันสินะ..
“หมันไส้ๆๆ” พี่ไอด้ายังคงบ่นต่อไป จนฉันเองต้องขัดขึ้น “วันนี้พี่ด้าไม่มีงานทำเหรอ”
“อะไร นี่ไล่พี่เหรอ TOT เสียใจนะ เสียใจ!!”
“ชู่ว นี่ห้องสมุดนะคะ” ไอรีนปราม ให้ตายเถอะ บอกฉันทีว่านี่คือรองประธานนักเรียนของอีสเมทเทอร์ =_= ไม่จริงใช่มั้ย บอกทีซิว่านี่เป็นตัวปลอม
“T 3 T เด็กพวกนี้ใจร้าย พี่ไปล่ะ”
แล้วก็เดินออกไปจากโต๊ะพร้อมกับหนังสือที่ในมือสองสามเล่ม เราสองคนมองตามก่อนจะหันมาหัวเราะให้กันเบาๆให้กับความน่ารัก (?) ของพี่ไอด้า ไอรีนทำท่าเหมือนกับว่านึกอะไรได้บางอย่างจึงสะกิดถามฉันหลังจากพี่ไอด้าลับสายตาไปแล้ว
“นี่รีนขอถามอะไรหน่อยสิ”
“อืม ว่ามาสิ”
“โอ๋กับพี่ติวา..คบกันแล้วใช่มั้ย”
“เปล่า!”
“ชู่ว = =;” ฉันเผลอเสียงดังจนไอรีนต้องปรามอีกครั้ง -_-;; ขอโทษที ฉันลืมตัว แหะๆ
“ก็เปล่า แค่รู้จักกัน สนิทกัน แค่นั้น”
“แต่ทั้งสองคนรักกันไม่ใช่เหรอ”
ใครบอกเธอออ -_-//// ทำไมยัยเพื่อนผู้แสนใสซื่อของฉันพูดอะไรพวกนี้ล่ะ ใครเป่าหูมารึไง พี่ด้าใช่มั้ยหรือพี่เวลล์?
“ก็..ก็ใช่มั้ง” ฉันตอบอึกอัก
“อ้าว แล้วทำไมไม่ตกลงคบกันล่ะ”
ก็หมอนั่นไม่เคยขอฉันคบนี่นา จะให้ฉันไปขอเองได้ยังไง ไม่มีทางล่ะ! “ก็..ไม่รู้เหมือนกัน”
“เข้าใจยากแฮะเรื่องแบบนี้”
“ใช่ เข้าใจยาก” ฉันพยักหน้าเห็นด้วยทันที หมอนั่นน่ะเข้าใจยาก ยากสุดๆไปเลย!
“มันเป็นยังไงเหรอ ว่าเวลามีคนที่รักแบบโอ๋น่ะ”
“มันก็..แล้วรีนอยากรู้ไปทำไมกัน =____=///”
ถามอะไรเนี่ย! แล้วทำไมไอรีนกลายเป็นแบบนี้ไปได้ (กรีดร้องในใจ)
“ก็รีนไม่เคยนี่นา แถมพี่ด้าก็เอาแต่บ่นว่าอิจฉาบ้างล่ะ หมันไส้บ้างล่ะ อยากมีแบบนี้บ้างอะไรพวกนี้ รีนเลยสงสัยว่ามันรู้สึกดีมากเลยเหรอ”
“ถ้าไม่เจอกับตัวเอง คงไม่รู้หรอก ความรู้สึกพวกนี้มันคงอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้หรอกนะ”
ฉันบอกยิ้มๆ อย่างที่บอกนั่นล่ะ ความรู้สึกเหล่านี้มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษ หากไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่มีทางเจ้าใจมันหรอก :)
“งั้นเหรอ อืม..ใช่แล้ว!”
“อะไรใช่แล้ว ?”
“รีนลืมร่มไว้ที่อาคารพละน่ะสิ นึกมาตั้งแต่เช้าแล้ว เพิ่งจะนึกออก งั้นเดี๋ยวรีนมานะ”
“อื้ม” จากนั้นไอรีนก็ลุกออกไป ฉันจึงเปิดหนังสืออ่านต่อแต่อ่านไปไม่ถึงสิบหน้า ก็โทรศัพท์ก็สั่นบอกให้รู้ว่ามีข้อความถูกส่งเข้ามาหาฉัน
-เลิกเรียนแล้วเจอกันที่เดิม วันนี้จะพาไปเลี้ยงไอศกรีม J// ติวา -
ตาบ้า! ฉันไม่ใช่เด็กนะ ฉันได้แต่มองข้อความนั้นแล้วนั่งอมยิ้มกับตัวเอง..
ตกเย็นหมอนั่นมารับฉันตามที่บอกไว้จริงๆ แต่ว่าไม่ได้พาไปร้านไอกรีมน่ะสิ เขาพาฉันมาสวนสาธรณะที่พี่เซตเคยพาฉันมาแล้วครั้งนึง เพียงแต่เป็นคนละส่วนกันเท่านั้น ที่ที่ฉันยืนอยู่นี่เป็นทุ่งหญ้ากว้างๆ ด้านขวามือเป็นต้นไม้ที่ถูกปลูกเรียงกันเว้นระยะอย่างสวยงาม ด้านซ้ายเป็นสระน้ำที่มีน้ำพุเล็กๆอยู่กลางสระ แสงอาทิตย์เป็นสีส้มอ่อนๆเพราะใกล้ลับฟ้าเต็มที ภาพที่เห็นตอนนี้มันสวยมากจริงๆ
แต่หมอนั่นไม่ได้บอกว่าจะพาฉันมาที่นี่น่ะสิ ที่ทำให้ฉันยืนขมวดคิ้วอยู่ตอนนี้ -*-
“ไหนว่าจะพาไปเลี้ยงไอศกรีมไง”
“เดี๋ยวค่อยไป ตอนนี้ดูรอบๆก่อนสิ สวยมั้ย”
ฉันมองไปรอบๆอีกครั้ง ก็อย่างที่บอกล่ะนะ ที่นี่มันสวยจริงๆนั่นล่ะ
“อืม สวยดี”
“เธอรู้มั้ย ละครเขาชอบให้พระนางยืนกอดกันในที่สวยๆแบบนี้ตอนจบ ฉันเลยอยากทำบ้าง”
“ละคร ? นี่นายชอบดูละครพวกนั้นด้วยเหรอ” ฉันมองเขาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ท่าทางดี๊ด๊าที่พูดประโยคเมื่อกี๊ดูสลดลงทันใด เขาดูเสียความมั่นใจไปเยอะเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน ก่อนจะตอบเสียงอ่อยๆ
“ก็เปล่าหรอก ป้าแม่บ้านฉัน..เขาแนะนำมา - -;”
“ฮะ ?”
“ป้าแกบอกว่าละครชอบทำแบบนั้น เพราะมันจะทำให้แฮปปี้เอนดิ้ง”
เขาพูดเสียงจริงจัง จนฉันเผลอหลุดขำออกมาในความโรแมนติกแบบแปลกๆของเขา
“ฮ่าๆ นี่..สมองนายยังอยู่ครบมั้ยเนี่ย”
“U_U”
“ฟังนะ”
ฉันสบตาเขาแล้วพูดด้วยเสียงจริงจัง “แฮปปี้เอนดิ้งน่ะ มันมีแค่ในละครหรือนิยายเท่านั้นแหละ สำหรับชีวิตจริงๆ มันไม่มีคำว่าจบหรอก ทุกอย่างมันเริ่มต้นใหม่ด้วยตัวมันเองเสมอ”
เขายิ้มตอบพลางคว้ามือฉันขึ้นมาจับไว้ “ก็ได้ งั้น..เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”
“หือ ?”
“ก็เริ่มต้นใหม่ไง เราจะใช้คำว่าแฟนนับตั้งแต่นี้ไป”
“นี่นายจะคิดเองสรุปเองเลยใช่มั้ย -_-” ถึงจะเขินก็เถอะ แต่ขอโต้งๆแบบนี้มัน..
“ไม่สิ เรื่องของคนสองคนมันก็ต้องขึ้นอยู่กับทั้งสองคนสิ ^-^”
“นาย..”
“เป็นแฟนกันนะ”
“-O-//////” ฉันได้แต่อ้าปากค้าง หมอนี่จะใช้มุกนี้จริงๆใช่มั้ยเนี่ย! สองแก้มร้อนฉ่าจนสามารถรับรู้ได้เองว่ามันต้องแดงมากแน่ๆ คนตรงหน้ายิ้มแล้วก็ไม่วายล้อ แกมๆเร่งจะเอาคำตอบ
“อย่ามัวแต่เขินสิ ตอบด้วย”
“คือฉัน..”
“เธอรักฉันรึเปล่า”
“ฉัน..”
“ฉันรักเธอ” เห้ยตรงเกินไปแล้วนะ ตรงเกินไปแล้ววว!! =__=///// (ระเบิดตัวเอง)
“ฉันรักเธอตั้งโอ๋ เธอล่ะ รักฉันมั้ย”
“ก็…คือว่า..เอ่อ”
“เธอไม่รักฉันเหรอ”
“ไม่”
“งั้นเองสินะ” เขาดูผิดหวัง หมอนี่เข้าใจผิดอีกแหงๆ
“ไม่ใช่ดิ! ฉันบอกไม่มันคือรักต่างหาก นายถามว่าไม่รักใช่มั้ย ฉันก็ตอบว่าไม่ไง =_=;”
“งั้นก็หมายความว่า..”
“เออ…ฉันรักนาย” พูดเองก็เขินเอง -_-///
“อีกทีสิ ขอดังๆ” วันนี้หมอนี่เอาแต่ยิ้มตลอด ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ พอฉันหันหน้าหนี ก็พยายามตามยิ้มล้อฉันอยู่นั่น สนุกมากสินะเห็นฉันเขินหน้าแดงแบบนี้ เชอะ
“รักไง พูดอะไรบ่อยๆล่ะ น่าขนลุก”
“น่านะ ขอฟังอีกทีนะ” หมอนี่ยังคงอ้อนต่อไป
“ฉันรักนาย!”
“ฉันก็รักเธอ รักมาก มากมากมากมากมาก!”
“พอ!! =/////=;;” ฉันรีบร้องห้ามเอามืออุดปากเพื่อหยุดเสียงนั้นทันที แต่หารู้ไม่ว่าที่มันเข้าทางหมอนั่น เขาจูบมือที่ปิดปากไว้ ซึ่งนั่นทำให้ฉันสะดุ้งแล้วรีบชักมือหนีออกมาทันที
“หน้าแดงมากเลยนะเนี่ย” เขาล้อ
“อย่าล้อนะ!”
“หึหึ งั้นต่อไปถ้าเธอดื้อมากๆฉันจะบอกรักเธอดังๆไม่หยุดเลยคอยดู”
“นายนี่มัน..”
“น่ารักล่ะสิ” แหวะ =___=
“ตกลงตอนนี้ เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย” เขาถามย้ำอีกครั้ง
“คงงั้นมั้ง” ฉันอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา แต่แค่นั้นก็ทำให้เขายิ้มกว้างจนแทบจะถึงหู ตรงเข้ามาหาฉันอีก
“เย่! มาที่รัก มาจุ๊บที”
“นายอยากตายเหรอ -_-” ฉันขู่ฟ่อ จนเขาทำท่าทางหงอไปเลยทีเดียว “เอาไว้วันหลังดีกว่าเนอะ U_U”
เราหยอกล้อกันไปมาแบบนั้น แม้ว่าเขาจะเป็นพวกไม่ยอมใคร ดื้อ ปากเสียไปบ้าง ซึ่งเรื่องพวกนั้นฉันรู้ดี แต่กับฉันเขากลับยอมทุกอย่าง แถมบางครั้งยังทำตัวหวาน ออดอ้อนซะจนน่าหมันไส้! -_- แต่ยังไงฉันก็รักเขา
และทุกอย่างที่เขาทำมันก็ทำให้ฉันมั่นใจ ว่าเขาจะรักฉันคนเดียวเช่นกัน ❤
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
