1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

ความเป็นจริงไม่โหดร้ายเสมอไป

          ฉันสะบัดมือออกทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ห้องนี้เป็นห้องขนาดไม่ใหญ่มาก มีโต๊ะทำงานและตู้หนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือต่างๆมากมายจนแทบจะล้นออกมาจากชั้น ชั้นวางของถูกประดับด้วยของตกแต่ง ถ้วยรางวัล รวมไปถึงกรอบรูป รูปของเขากับพิจิ ไม่ใช่แค่รูปเดียวแต่มีมากกว่าสิบรูปด้วยซ้ำไป

“นายทำแบบนี้ทำไม” แม้จะพยายามมากขนาดไหน แต่ในตอนนี้ฉันไม่สามารถควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นได้เลย

“นี่เธอยังดูไม่ออกอีกเหรอ”

“ดูออกสิ นายต้องการจะบอกให้ฉันรู้ว่านายกับผู้หญิงคนนั้นรักกันมากขนาดไหน แต่แล้วไงล่ะ นายให้ฉันรู้ไปทำไม นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ!!”

“เฮ้อ ตั้งโอ๋เธอมองรูปแต่ละรูปดีๆนะ” ฉันจับบ่าฉันพยายามจะให้หันไปมองรูปพวกนั้นอีกครั้ง แต่ไม่มีทาง! ฉันจะไม่ร้ายตัวเองมากไปกว่านี้อีกแล้ว พอกันที!

“ฉันว่าฉันมองมามากพอแล้วล่ะ ฉันจะกลับ”

ตัวของฉันสะบัดจนหลุดออกจากการเกาะกุม ฉันเจ็บ เจ็บมาก จนอยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่เขากลับไม่เข้าใจอะไรเลย พอฉันจะไปเขาก็กอดฉันไว้อีกครั้งจากข้างหลัง ตัวฉันสั่นด้วยแรงสะอื้น พร้อมกับน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

“ฉันรักพิจิมาก”

เขากระซิบบอกเสียงแผ่ว เสียงของเขามันไม่ต่างอะไรจากมีดเลยซักนิด..

“เพราะพิจิเป็นน้องสาวแท้ๆของฉัน”

ว่าอะไรนะ! ฉันแทบหยุดหายใจกับประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ พยายามจะเอี้ยวตัวกลับไปมองหน้าเขา แต่เขากลับไม่เปิดโอกาสให้ฉัน อ้อมแขนกระชับแน่นขึ้นพร้อมกับวางใบหน้าลงบนบ่าแล้วส่งเสียงกระซิบต่อไปอีก..

“และฉันก็รักเธอมาก ส่วนเหตุผล ฉันไม่รู้หรอก”

“นี่นาย..”

“นี่ต่างหากสิ่งที่เธอควรจะรู้ ที่เธอบอกว่ารู้แต่แรกน่ะ ฉันว่ามันผิดนะ”

“แล้วทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะหะ!”

“ก็ว่าจะบอกอยู่ แต่อยากเห็นเธอหึงฉันต่ออีกหน่อยน่ะ”

มาถึงตรงนี้ฉันกระทืบเท้าใส่เขาอย่างแรงจนแขนคลายลง จากนั้นฉันรีบหันกลับไปหยิกอีกสองที ไอ้บ้าเอ้ย! เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ ปล่อยให้ร้องไห้อยู่ได้ตั้งนาน มันน่ามั้ยแบบนี้ ฮึ่ยย!!

“โอ้ย ขอโทษโอ๋ อย่าทำร้ายร่างกายกันสิ” เขาทำร้องโอดโอยดีดดิ้นไปมา ถึกอย่างหมอนี่น่ะเหรอจะเจ็บ แต่ถ้าเจ็บจริงก็ดี จะได้รู้สึกซะบ้าง ฉันหยิกเขาอีกหลายครั้งจนเขาต้องจับมือฉันไว้เพื่อไม่ให้ทำอะไรได้อีก

“เฮอะ! ทีนี้ล่ะมาร้อง ทีนายทำล่ะไม่คิด ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ!”

เขายิ้มกว้างพลางจ้องมองหน้านิ่ง

“ยิ้มอะไรอีก -*-” ฉันค้อนใส่

“เปล๊า ว่าแต่.. มีอะไรจะถามอีกมั้ย ตอนนี้ฉันยินดีตอบทุกคำถามเลยนะ”

ถึงนายไม่บอกฉันก็ถามแน่อยู่แล้วเหอะ -__-

“นายหายไปไหนมา อาทิตย์นึงเต็มๆที่นายหายไป”

“ฉันต้องไปจัดการเรื่องของน้องสาวนิดหน่อยน่ะ อย่างที่เธอเห็นหน้าโรงเรียนนั่น”

อะไรกัน นี่หมอนี่รู้หรอกเหรอว่าฉันแอบดูอยู่น่ะ -_-;

“พิจิอยู่ๆก็กลับมาร้องไห้กับฉันทั้งๆที่ปกติจะเป็นเด็กที่ร่าเริงมากแท้ๆ เอาแต่ขอให้ฉันพาไปหาแม่ที่อยู่ต่างจังหวัด ฉันเลยพาไปตั้งแต่เย็นวันนั้นเลย ทุกอย่างมันกะทันหันมาก ฉันเลยไม่ทันได้บอกเธอ”

เขาอธิบายพลางบีบที่มือฉันเบาๆ

“ที่นั่นมันไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ฉันเลยติดต่อเธอไม่ได้ แถมยังต้องคอยดูแลพิจิอย่างใกล้ชิดด้วย ฉันนะ โดนแม่ด่าหูชาเลย โทษฐานที่ไม่ดูแลน้องให้ดี มัวแต่ติดแฟนมากไปหน่อย”

“เดี๋ยวนะ -_- ใครแฟนนาย” ฉันขัดขึ้น

“เธอไง” เขายิ้มทะเล้น

“มั่ว พูดเองเออเอง” ฉันหลุบตาหนี ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮ่าๆๆ แล้วตกลง เข้าใจฉันแล้วใช่มั้ย”

“อื้อ”

“เย่! ดีจังที่เธอเข้าใจ” อีกครั้งที่เขาดึงฉันเข้าไปกอด บ่อยไปแล้วนะ! เอะอะก็กอด อะไรของหมอนี่ (พูดอย่างกับว่าไม่ชอบ ? -_-////)

“ปล่อยได้แล้วป่ะ” ฉันถามเสียงอู้อี้ เพราะเขาที่กอดฉันแน่นจนแทบจะไม่มีอากาศหายใจด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวสิ ยังไม่หายคิดถึงเลย”

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงของพิจิ ‘น้องสาวของเขา’ “พี่ อาหารเสร็จแล้วนะ”

“นี่ อาหารเสร็จแล้ว ไม่ได้ยินเหรอ” ฉันท้วงมือผลักเขาออกแต่ไม่เป็นผล หมอนี่ไม่ขยับเลย

“ได้ยิน”

“งั้นปล่อยสิ”

“เดี๋ยวก่อนสิ”

“ฉันหิวแล้วนะ” ยอมรับนะว่าจริงๆไม่หิวหรอก -__-; แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้วันนี้ฉันคงตายเพราะขาดอากาศหายใจแน่ๆ

“งั้นเหรอ เสียดาย” เขาพูดแล้วค่อยๆถอยห่างออกมา ทีแรกคิดว่าจะจบแค่นั้น แต่ทว่า..

เขาก้มลงมาชิงหอมแก้มฉันไปหน้าตาเฉย แถมยังยิ้มยียวนใส่ฉันทำท่ามีความสุขสุดๆอีกต่างหาก “ฮ๊า! ชื่นใจ ไปกินข้าวกันเถอะ!”

“ไอ้บ้า ใครให้หอมเนี่ยหะ!” แม้ปากฉันจะว่า แต่ก็อดไม่ได้จริงๆที่จะยิ้ม เขาจูงมือฉันพาเดินออกไปพบกับพิจิที่ยืนรออยู่หน้าห้อง เธอยิ้มแล้วมองมือที่จับกันเหมือนจะล้อเลียนพี่ชาย แต่อย่างหมอนี่ไม่สะท้กสะท้านหรอก คนที่หน้าแดงและอายแทบแทรกแผ่นดินหนีคงมีแค่ฉันนี่แหละ!

เรื่องร้ายๆเหมือนจะผ่านไปจนหมด ต่อจากนี้ไปฉันคงต้องทำตามที่เขาบอกแล้วล่ะนะ

“แต่ขอให้เธอรู้เอาไว้นะตั้งโอ๋ ฉันรักเธอ ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ไม่มีวันทิ้งเธอเด็ดขาด”

 “แค่ขอให้เธอเชื่อใจฉันเท่านั้น”

ได้ ต่อจากนี้ฉันจะเชื่อใจนาย ..ติวา :)