mad brother พี่ชายโรคจิต

สายโลหิตนั้นคือสื่อโยงเชื่อม
หากแต่เอื้อมหยิบฉวยได้ไฉน
เราทั้งสองยังดูเหมือนห่างไกล
มีทางไหมที่พี่จะครอบครองน้อง
.
.
.
                เสียงหายใจหอบถี่ๆ ดังขึ้นมาอย่างไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าคมแดงก่ำได้ซุกลงบนหมอน ดวงตาหลับพริ้ม มือหนาของชายหนุ่มกำลังทำอะไรบางอย่างกับแก่นกายของตน ในใจนึกถึงหน้าน้องสาวสุดที่รัก
                “ริน...ริน...” เขาเพ้อ “ริน...พี่ใกล้จะ...เสร็จแล้ว...อ๊า!!!”
                ในที่สุด ของเหลวสีขาวขุ่นข้นก็ไหลออกมาจากแท่งนั้น สีหน้าของชายคนเดิมดีขึ้นนิดหน่อย ทว่า...ถึงแม้ร่างกายจะทำมันเสร็จ แต่จิตใจยังขาดอะไรไปอีกอย่าง
                ขาดคนร่วม!!!
                เมื่อคิดแบบนั้น ริมฝีปากบนใบหน้าคมก็เกิดอาการกระตุก เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลลุกวาวเหมือนคิดอะไรได้
                ...นั่นสินะ ขาดคนร่วมก็ต้องหาใครมาร่วม...