เสน่หาตาน้ำข้าว

มาแล้วค่าาาาา

เพียงขวัญอึกอักก่อนจะเล่าเรื่องราวที่เกิดบนเกาะพะงันให้ทั้งสองฟังบ๊อบบี้ถูคางตัวเองไปมาขณะที่ตาต้าทำตาปริบๆ

"เจ๊ว่าตาฝรั่งที่หนูว่านี่ชักจะยังไงๆอยู่นะ"

เพียงขวัญขมวดคิ้ว

"ยังไงนี่มันยังไงคะ"

บ๊อบบี้เดินนวยนาดมานั่งบนเตียง

"เท่าที่ฟังดูเหมือนเค้าจะสนใจหนูอย่างที่เค้าพูดจริงๆนั่นแหละ"

เพียงขวัญส่ายหน้าดิก

"ไม่มีทางตานั่นคงคิดว่าขวัญเป็นผู้หญิงอย่างว่าแล้วทำเป็นเล่นตัวเพื่อจะอัพค่าตัวอะไรทำนองนั้นมากกว่ามั๊งคะ"

"เจอทุกที่แบบนั้นแอบหลอนนะแก"

ตาต้าพูดพลางทำท่าขนลุกจนบ๊อบบี้หมั่นไส้ปาหมอนใส่

"เวอร์เกินไปแล้วนะแม่คุณไม่คิดว่ามันมุ้งมิ้งเหรอแบบตอนแรกตั้งใจว่าวันไนท์สแตนด์แต่สุดท้ายก็พ่ายเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหวคิดถึงกลิ่นตัวของเธอน้ำเสียงของเธอหรือรอยยิ้มหวานๆ"

บ๊อบบี้ยืนขึ้นบนปลายเท้าพลางทำหน้าเคลิ้มส่งสายตาหวานไปยังเพดาน

"กลับทุ่งลาเวนเดอร์ไปเถอะค่ะ"

ตาต้าปาหมอนกลับใส่บ๊อบบี้เพื่อดึงสติเพียงขวัญหัวเราะคิกคักลืมความเศร้าไปสนิท

"นั่นแหละค่ะ"

บ๊อบบี้ตบมือรัวๆก่อนเดินมานั่งโอบไหล่น้องรักไว้

"ขวัญที่เจ๊รู้จักต้องร่าเริงสดใสไม่ใช่อมทุกข์แบบนั้นอะไรที่มันผ่านมาก็ให้มันผ่านไปเก็บไว้เป็นบทเรียนที่นี้หนูต้องจำไว้ว่าห้ามเมาเวลาอยู่คนเดียวถ้าคิดจะดื่มต้องมีเจ๊อยู่ด้วยเวลามีอะไรจะได้ช่วยกันทัน"

ตาต้าเบะปาก

"ทำพูดดีไปเถอะจริงๆแล้วหวังจะชิมผู้ชายที่เข้าหาขวัญตอนเมาใช่มั้ย ตอบ"

บ๊อบบี้ทำตาเหลือกขณะที่เพียงขวัญอมยิ้ม

"เกลียดพวกรู้ทัน ไม่เอาไม่คุยละไปกินส้มตำกันดีกว่าเดี๋ยวมื้อนี้ให้ต้าเลี้ยง"

ตาต้าหน้าเหวอชี้ตัวเอง

"อะไรไหงมาลงที่ต้าได้หล่ะ"

"ข้อหาพูดมากจ้ะ"

บ๊อบบี้ยิ้มเยือกเย็นก่อนลากเพียงขวัญออกไป

เช้าวันต่อมาเพียงขวัญมาทำงานด้วยอารมณ์ไม่ปกติเพราะเธอรู้สึกว่าตาขวาเขม่นยังไงชอบกล

"ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยขวัญ"

อรนภาอดีตไกด์ที่มีฝีมือแบบหาตัวจับยากแต่ตอนนี้ผันตัวมานั่งจัดคิวงานเนื่องจากท้องได้7เดืือนเอ่ยทักเมื่อเพียงขวัญเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา

"ก็ดีค่ะพี่อรสบายดีนะคะ"

เพียงขวัญยกมือสวัสดีก่อนตอบรับเนือยๆ

"คนอื่นๆละคะ"

เธอถามเมื่อเห็นในห้องไกด์ว่างเปล่า

"มีงานกันหมดจ้ะพี่ให้ขวัญพักหนึ่งวันนั่งขายทัวร์ไปก่อนนะพรุ่งนี้มีอินสเปคชั่นเขาศก-เขื่อน ไหวมั้ย"

"ไหวค่ะ"(สบายมากร่างกายต้องการป่า)

เพียงขวัญนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองและจดงานลงสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆขณะที่อรนภาคุยโทรศัพท์

"ขวัญช่วยไปเอาแฟ้มสถิติทัวร์ของโรงแรมที่ห้องเอกสารให้พี่หน่อยได้มั้ยพี่ลุกไม่ไหว"

อรนภาบอกเพียงขวัญหลังจากวางสาย

"ได้ค่ะ"

เพียงขวัญพยักหน้ารับก่อนเดินออกมาระหว่างทางเธอเห็นพนักงานสาวๆจับกลุ่มซุบซิบอะไรบางอย่างบ้างก็กรี๊ดเบาๆ

"สงสัยมีดารามาพักอีกแน่ๆ"

เธอพูดกับตัวเองเพราะโรงแรมที่เธอทำงานนี้เป็นหนึ่งในโรงแรมไม่กี่แห่งที่มักจะมีดาราหรือคนมีชื่อเสียงมาพักด้วยสถานที่ตั้งที่โดดเด่นบนภูเขาห้องพักทุกห้องสามารถเห็นวิวทะเลได้แบบ180องศามีสระว่ายน้ำส่วนตัวทุกห้องราคาคืนนึงแค่หมื่นต้นๆอีกทั้งบริการเป็นเยี่ยมจึงไม่แปลกที่จะมีผู้มีรายได้สูงๆมาพัก เธอเดินเลี้ยวตรงมุมใกล้บันไดก่อนจะผลักประตูไม้อันหนักอึ้งเข้าไป ด้านในมีชั้นวางเอกสารสูงท่วมหัวหลายสิบแถวเอกสารถูกเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบมีป้ายเล็กๆติดบอกไว้ว่าเอกสารชนิดใดวางอยู่ เพียงขวัญเดินไล่นิ้วตามชั้นวางเอกสารจนมาหยุดที่ด้านในสุด

"โห สูงแฮะ"

เธอเงยหน้าขึ้นมองหาเอกสารที่ต้องการจนเจอแต่หลังจากพยายามเขย่งเท้าขึ้นจนเมื่อยเธอก็ยังเอื้อมไม่ถึง

"ใครเป็นคนเอาขึ้นไปวางนะเนี่ยสูงชะมัด"

เพียงขวัญบ่นอุบขณะพยายามจะปีนขึ้นไปทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ๆเอื้อมไปหยิบลงมาให้เธอหันขวับมาตั้งใจจะขอบคุณ

"อ๊ะ......................."

ก่อนที่เธอจะปล่อยเสียงร้องปากก็ถูกมือใหญ่ปิดไว้แน่นพร้อมกับที่ตัวเธอถูกดันจนติดกับชั้นวางเอกสาร

" ไม่จริงเป็นไปไม่ได้"

เพียงขวัญกรีดร้องอยู่ในใจพยายามแกะมือเขาออกเอกสารที่ถือไว้หล่นกระจาย

"ชู่วววววววว เงียบก่อนสิเดี๋ยวคนข้างนอกเค้าคิดว่าฉันกำลังข่มขืนเธออยู่หรอก"

เขาฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี(มันใช่ที่มั้ยตาบ้า)เขาใช้มือข้างหนึ่งยันชั้นวางเอกสารไว้พลางพ่นลมหายใจยาว

"สัญญาก่อนว่าถ้าฉันเอามือออกเธอจะไม่ร้องโวยวาย"

เขาพูดพลางจ้องลึกในดวงตาของเธอ(เขินเป็นนะ)เพียงขวัญกลอกตาไปมาอย่างหาคนช่วยแต่ก็ไม่มีใครจึงพยักหน้าเบาๆ

"เด็กดี"

เขายิ้มกริ่มก่อนเอามือออกแล้วไปยันชั้นวางเอกสารไว้แทนตอนนี้เท่ากับว่าเพียงขวัญอยู่ในวงแขนเขา

"คิดถึงจัง"

เขากระซิบชิดใบหูที่เป็นสีแดงด้วยความประหม่าเพียงขวัญเงยหน้าขึ้นสบตาเขาดวงตากลมโตใสแจ๋วนั้นช่างเชิญชวนเสียจริงไม่คิดเปล่าเขาค่อยๆโน้มหน้าลงมาเพียงขวัญหลับตาพริ้มเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่แก้มเธอจึงย่อตัวลงก่อนจะผงกหัวขึ้นสุดแรง

"โอ๊ยยยยยยย"

ชายหนุ่มร้องลั่นพร้อมกับเซถอยหลังพลางลูบที่คางไปมาเพียงขวัญกุมหัวเบ้หน้าด้วยความเจ็บไม่แพ้กันก่อนจะรีบคว้าเอกสารแล้ววิ่งออกมาแต่ยังไม่ทันได้พ้นประตูแขนแข็งแรงก็คว้าเอวเธอไว้ได้เพียงขวัญกรีดร้องลั่น

"กรี๊ดดดดดช่วยด้วย"

เสียงของเธอดังพอที่จะเรียกความสนใจจากพนักงานได้เป็นอย่างดีทุกคนวิ่งกรูกันมาที่หน้าห้องเก็บเอกสารเมื่อเห็นคนมากันเยอะเพียงขวัญจึงใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มีสะบัดตัวจนหลุดออกมานั่งหอบแฮ่กอยู่ที่พื้นทั้งที่ยังกอดเอกสารไว้แน่น

"ขวัญเกิดอะไรขึ้นกรี๊ดเสียงดังเลยพี่ตกใจหมด"

บ๊อบบี้ซึ่งกำลังจะมาเข้าเวรวิ่งหน้าตั้งมาหาเพียงขวัญ

"เฮ้เธอทำฉันเจ็บนะ"

เสียงใครคนหนึ่งที่ดังมาจากห้องเก็บของทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียงที่ค่อยๆโผล่ออกมา

"คุณแอนดริว"

บ๊อบบี้ครางเสียงแผ่วพนักงานคนอื่นๆยืนตัวตรงก่อนจะโค้งศีรษะให้เขา

"เจ๊รู้จักเค้าด้วยเหรอ"

เพียงขวัญกระซิบถามบ๊อบบี้ถลึงตาใส่

"ทำไมจะไม่รู้จักนี่คุณแอนดริวลูกชายคุณโทมัสเจ้าของโรงแรมเราไง"

"ไม่........จริง"

ในที่สุดก็ได้รู้จักชื่อซะทีนะคะ แหม แอนดริววววววววเจ็บคางมากมั้ยมานี่มาเดี๋ยวไรท์จะทายาให้ เพียงขวัญหัวแข็งไปนะเราทำร้ายคนหล่อๆได้ยังไง

ขอเม้นด้วยน้าาาาา