Devil heartless ปีศาจร้าย หัวใจทศกัณฐ์

               ณ คฤหาสน์หลังหนึ่งที่สวยสง่าดั่งพญาหงส์ กำลังมีเด็กผู้หญิงหน้าตาออกไปทางลูกครึ่งเยอรมันผสมกับฝรั่งนิดๆดวงตากลมโตมีแก้มสีชมพูที่ไม่ได้เติมแต่งอะไรถักเปียสองข้างพร้อมกับกำลังจดจ่ออยู่กับIPad หน้าตาเคร่งเครียดคล้ายกับกำลังรออะไรบางอย่างแต่แล้วทันใดนั้นเธอก็กะโดดโลดเต้นพร้อมกับตะโกนเสียงบางอย่างออกมา

“เย้ ในที่สุดก็ทำได้ พ่อคะแม่คะหนูสอบติดได้แล้ว” เธอผู้นั้นกำลังออกไปที่ห้องใดห้องหนึ่งซึ่งห้องนั้นก็มีพ่อและแม่ของเธออยู่นั่นเอง

“เอะเจ้าลูกคนนี้โดดเป็นลิงมาเลยน่ะเรา ไหนมีเรื่องไรบอกแม่มาซิ” ผู้เป็นแม่ถามเด็กคนนี้อย่างสงสัย

“เอาซ่ะพ่อตกใจหมดนึกว่าลูกเป็นอะไรเนี่ย กำลังบอกแม่ให้เรียกรถฉุกเฉินมารับอยู่นี่”

“โธ่พ่อคะทำเป็นเว่อร์ไปได้หนูมีเรื่องจะมาบอกคะคือ......”

“คือไรอย่าเว้นช่วงสิ มันรู้สึกเหมือนแม่จะเสียทรัพย์ยังไงก็ไม่รู้”

 “คือหนูสอบติดแล้วคะ”

“ว๊ายยย จริงหรอเนี่ยยโอ้ยยลูกสาวมีที่เรียนกับเพื่อนซักที”

“แล้วสอบติดคณะอะไร เรียนสาขาไรล่ะ”

“คณะบริหารธุรกิจสาขาวิชาการเงินคะเรียนจบปุ๊บหนูจะได้มาช่วยพ่อกับแม่ทำงานไงคะ”

“เจ้าลูกคนนี้นี่ ประจบเก่งจริงๆนะเรา”

“แหมพากันยิ้มหน้าบานกันจังนะพ่อ แม่ ยัยเกล”

“ยัยเนม นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยทำไมไม่โทรหาพ่อกับแม่ให้ไปรับ”

“มันก็ไม่เซอร์ไพร์นี่คะ ว่าแต่เกลดีใจเรื่องไรหรอบอกพี่ได้ป่ะ”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยพี่อ่ะ รู้ว่าเกลคิดถึงไม่ติดต่อกลับมาเลยแล้วเรียนที่นั่นเป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็ใช้ทุนจนหมดอะ ว่าจะกลับมาขอพ่อกับแม่ใหม่อยู่”

“จริงเหรอยัยเนมทำไมใช้หมดอย่างนี้หือ”

“แม่ค่ะเนมล้อเล่นคะ”

“แกล้งแม่น่ะยัยตัวแสบ มาๆดีเลยจะได้ฉลองคนพี่กลับมา คนน้องสอบติด”

สวัสดีค่ะฉันชื่อ กนกนิภา กอบกาณจน์ หรือนิคเกลคะวันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกภาคภูมิใจมากเป็นวันที่ฉันเรียนจบม.6แถมพ่วงเป็นนิสิตคณะบริหารคณะที่พ่อและแม่วางอนาคตมาตั้งยังเป็นเด็กตอนแรกฉันไม่ชอบหรอกคะเพราะมันมีแต่เอกสารต้องคอยตรวจนั่นตรวจนี่อยู่เรื่อย(ที่รู้เพราะเคยไปช่วยงานท่านที่บริษัทบ่อยมาก)แต่ก็มิวายโดนแม่กรอกหูพูดทุกเช้าทุกเย็นนั่นก็เลยเป็นปัจจัยนึงคะฉันมีพี่สาวชื่อว่าพี่นิคเนมค่ะแต่ตอนนี้พี่สาวกำลังเรียนโทที่อังกฤษแต่ตอนนี้กลับมาแล้วนะคะดีใจที่สุดเลย

“ยัยเกลเร็วๆเหอะครูเรียกให้ไปถ่ายรูปหมู่กับผู้ปกครองนั่งเหม่ออยู่นั่นล่ะ”

“เออก็กำลังลุกนี่ไงบ่นแบบนี้มาเป็นแม่คนที่สองของฉันเลยมั้ย”

“ฉันบ่นให้แกตั้งแต่ม.1 จนถึง ม.6 แกก็ยังไม่เชื่อฟังฉันซักที”

“จ้าแม่.......” ฉันล่ะเบื่อมากกับการเถียงเพื่อนคนนี้ไม่ทัน

“นี่เผลอแปปเราก็เรียนจบเนาะพอเรียนจบก็ต้องแยกจากกันอีกโอ้ยเศร้าว่ะเกล”

“คุณพู่ไหมค่ะคุณจะพร่ำเพ้อไปอีกนานแค่ไหนค่ะครูเรียกแล้วไปกันเหอะและก็อีกอย่างน่ะแกกับฉันเรียนมหาลัยเดียวกันคณะเดียวกันค่ะหยุดมโนได้แล้ว”

“ใครมโน ยัยเกลหยุดน่ะอย่าเดินหนีฉันสิ”