Frangipanni(ลั่นทม)

คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำแปลกใจไม่น้อยที่อีกคนยังยืนอยู่ในห้องของเธอ ใบหน้าสวยส่งยิ้มมาให้กชนันท์เหมือนกับทุกครั้งที่เรายิ้มให้แก่กัน แต่บนใบหน้าของกชนันท์ยังคงไม่มีรอยยิ้มเหมือนก่อนหน้านี้

 

“หายไปไหนมารู้ไหมว่าเป็นห่วงมากขนาดไหน”

 

“ไปทำในสิ่งที่อยากทำ พี่สะใภ้ไม่มีความจำเป็นต้องมาสนใจต่อให้ฉันตายไป พี่สะใภ้ก็ไม่จำเป็นต้องหันมามอง”

 

“ทำไมพูดจากับพี่แบบนี้ จะไม่ให้พี่ห่วงได้ยังไงอยู่ๆก็หายไปไม่ติดต่อกลับมา พี่ไม่รู้ว่านันท์ไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร สบายดีไหม พี่เอาแต่คิดถึงนันท์อยู่ทุกวัน เคยรู้บ้างไหม” พี่สะใภ้เริ่มมีน้ำตาไหลออกมา

 

“เห็นแล้วนิว่ายังไม่ตาย พี่สะใภ้ต้องการอะไรอีก หรือว่าอยากจะให้ตายๆไปซะ ไร่นี้จะได้ตกเป็นของพี่ธีคนเดียว พี่สะใภ้จะได้เป็นคุณนายของไร่นี้ ต้องการแบบนั้นใช่ไหม” คนพูดยิ้มมุมปาก

 

“นันท์จะดูถูกพี่มากไปแล้วนะ พี่ไม่ได้ต้องการไร่นี้ ถ้าเลือกได้พี่ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะนันท์แต่พี่ไม่มีทางเลือก” พี่สะใภ้พูดออกมาด้วยความน้อยใจ

 

“ไม่ได้ต้องการ แล้วที่ทำลงไปพี่สะใภ้ต้องการอะไรถ้าไม่ใช่เงิน แต่ช่างมันเถอะยังไงก็ช่วยทำเหมือนเราไม่รู้จักกันก็พอ ทำเหมือนที่พี่ทำกับนันท์เมื่อ 4 ปีที่แล้ว” กชนันท์เดินชนไหล่อีกคนออกไป แต่กับถูกอีกคนจับข้อมือไว้ก่อนจะดึงเธอเข้าไปกอด

 

“พี่ขอโทษ” พี่สะใภ้กอดอีกคนจากทางด้านหลังพร้อมกับร้องไห้ออกมา ส่วนคนที่ถูกกอดตอนนี้ก็แทบจะลืมความตั้งใจของตัวเองไปจนหมดสิ้นว่าทำไมตัวเองถึงได้กลับมายังไร่แห่งนี้อีกครั้ง

 

“ปล่อยค่ะ พี่สะใภ้จะมากอดน้องสาวของสามีแบบนี้มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ถึงเราจะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ทุกคนที่ไร่รู้ว่าฉันชอบผู้หญิง ขอโทษทีนะแต่ช่วยปล่อยด้วย ฉันอึดอัด” กชนันท์ดึงมืออีกคนออกจากเอวของเธอก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

 

 

 

บนโต๊ะอาหารเย็นทุกคนนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา บนโต๊ะมีอาหารมากมายที่คุณนายของไร่สั่งให้จัดเตรียมเอาไว้สำหรับลูกสาวคนเล็กของเธอ

 

“นันท์นี้สตูว์ไก่ของโปรดของเรา ทานเยอะๆนะ” พี่ชายที่แสนดีตักอาหารให้น้องสาวสุดที่รัก ส่วนคนน้องได้แต่มองคนที่นั่งอยู่ข้างๆพี่ชายของตัวเองที่กำลังส่งยิ้มให้เธออยู่ตอนที่เธอตักสตูว์ไก่เข้าปากเพื่อลิ้มรสอาหารที่ห่างหายไปนาน ทันทีที่ลิ้นได้รับรู้ถึงรสชาติกชนันท์รับรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนทำเพราะเธอเองไม่เคยลืมรสชาตินี้เลย

 

“อร่อยใช่ไหม อร่อยก็ทานเยอะๆนะเพราะพี่สะใภ้คนสวยของเราเป็นคนทำมันเอง” ทันทีที่พี่ชายที่แสนดีพูดจบ กชนันท์ว่างช้อนในมือลงทันทีก่อนจะรีบดื่มน้ำตาม

 

“มิหน้าถึงได้รสชาติแย่ขนาดนี้ ป้าจิตค่ะช่วยเอานี่ไปเททิ้งที สงสารคนทานทำออกมาได้แย่มาก” กชนันท์รีบเรียกแม่บ้านใหญ่ให้มาเก็บสตูว์ไก่ออกไปทันทีจนทุกคนแปลกใจรวมถึงสะใภ้ของบ้านนี้ด้วย เพราะถึงคุณหนูคนเล็กของบ้านจะไม่ชอบให้ใครขัดใจแต่กับคนในครอบครัวคุณหนูคนเล็กของบ้านจะไม่แสดงออกชัดเจนขนาดนี้ ถึงจะเหวี่ยงแต่ไม่ใช่ที่โต๊ะอาหาร

 

“บ้าหน้า ภรรยาพี่ทำอาหารอร่อยจะตายไป ถ้านันท์ไม่ทานเดียวพี่ทานเอง” พี่ชายที่แสนดีรีบพูดขึ้นมาทันทีเพราะกลัวภรรยาคนสวยของเค้าจะเสียใจกับการกระทำของน้องสาวตัวเอง

 

“เหรอคะ แต่วันนี้คงจะไม่อร่อยถ้าทุกคนอยากทานก็ตามสบายค่ะ นันท์ขอตัว” กชนันท์เลื่อนเก้าอี้กำลังจะลุกออกไปแต่พี่สะใภ้กับพูดขึ้นมาเสียก่อน

 

“ขอโทษค่ะคุณกชนันท์เดียวพี่ยกออกไปให้เอง เชิญคุณกชนันท์ทานต่อค่ะ” สะใภ้ของบ้านต้องรีบพาตัวเองออกมาจากโต๊ะอาหารให้เร็วที่สุดเพราะตอนนี้น้ำตาของเธอกำลังจะไหลออกมา เดือดร้อนคนเป็นน้องที่ต้องลุกตามออกไป

 

"พี่นัส ไหนนิษญ์ขอชิมหน่อย    มันก็ปกตินิออกจะอร่อยสงสัยลิ้นของคุณกชนันท์จะมีปัญหา” ชญานิษญ์รีบพูดขึ้นมาทันทีเพราะกลัวพี่สาวของเธอจะเสียใจ คุณกชนันท์นี้ก็ร้ายจริงๆเพิ่งจะเจอหน้ากันแต่กับแสดงออกมาชัดเจนกว่าไม่ชอบพี่สาวของเธอ

 

“ไม่หรอกวันนี้พี่รีบทำนะ รสชาติมันเลยไม่ค่อยเหมือนเดิม คุณกชนันท์คงไม่ชอบพี่ว่าเราออกไปก่อนจะดีกว่าเดียวพี่ตามออกไป” คนเป็นน้องพยักหน้าก่อนจะทิ้งพี่สาวให้อยู่ตามลำพัง ทันทีที่น้องสาวเดินออกไปน้ำตาที่พยายามกั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาทันที

 

 

“ทำอะไรอยู่คะ ไหนขอดูหน่อย ว้าวสตูว์ไก่” กชนันท์พูดขึ้นมาหลังจากเข้าไปกอดอีกคนจากทางด้านหลัง

 

“ไปนั่งรอก่อนค่ะ เดียวพี่ตักไปให้” อีกคนยิ้มออกมา

 

“ไม่เอาค่ะ เดียวนันท์ช่วยพี่เองแค่นี้พี่ก็เหนื่อยแล้วพี่ไปนั่งรอนันท์ดีกว่าแค่นี้นันท์ทำได้” กชนันท์ดันหลังอีกคนให้ไปนั่งรอเธอที่โต๊ะ

 

“โอ๊ย ร้อน ร้อน” คนที่นั่งรอที่โต๊ะรีบลุกขึ้นมาดูอีกคนที่ส่งเสียงดังอยู่

 

“ไหนบอกทำได้ ดูสิมือแดงไปหมดแล้ว ไปนั่งเลยนะเดียวพี่จัดการเอง”

 

“ขอโทษค่ะที่นันท์ทำอะไรไม่ค่อยเป็นต้องให้พี่คอยจัดการให้แบบนี้” อีกคนก้มหน้าลงต่ำทันที

 

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เต็มใจจะทำให้อยู่แล้วไปนั่งรอนะคะคนดี” คนพูดลูบข้างแก้มกชนันท์เบาๆก่อนทั้งสองคนจะส่งยิ้มให้กัน

 

“อร่อยมาก อร่อยกว่าที่คุณแม่ทำให้ทานอีก”

 

“ไม่ต้องมาแกล้งชมเลยค่ะ ทานเข้าไปเลยจะได้โตเร็วๆดูสิพี่ไม่อยู่แป๊บเดียวผอมลงไปตั้งเยอะ”

 

“ไม่มีคนมาทำให้ทานนี่น่า ถ้าพี่มาทำให้ทานทุกวันก็ดีสิ นันท์จะได้นอนกอดพี่ทุกวันด้วย” อีกคนส่งยิ้มให้คนรักของเธอถึงแม้ว่าเราสองคนจะอายุห่างกันแต่เรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้

 

 

กชนันท์มองพี่สะใภ้ของเธอที่เดินกลับมานั่งที่โต๊ะก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา “ไปร้องไห้มาสินะ ก็สมควรแล้วนี่” กชนันท์คิดในใจก่อนจะสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

 

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยกชนันท์ขอตัวไปเดินเล่นด้านนอกเพราะไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหว กชนันท์เดินมาหยุดอยู่ที่แปลงปลูกอะไรสักอย่างถ้าให้เดาลงเป็นแปลงปลูกผักไฮโดรโปนิกส์ กชนันท์เดินเข้าไปด้านใน กชนันท์ยื่นมือออกไปจับต้นอ่อนขนาดเล็กก่อนจะมีเสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา

 

“อย่าเพิ่งไปจับมันเลยค่ะคุณกชนันท์เด็กๆพวกนี้ยังเด็กเกินไปที่คุณกชนันท์จะเล่นด้วยได้” กชนันท์หันไปทางต้นเสียงก่อนจะยิ้มออกมา

 

“นี่คุณชญานิษญ์เรียกผักพวกนี้ว่าเด็กๆแสดงว่าคุณชญานิษญ์คงจะรักพวกมันมาก”

 

“ใช่ค่ะ ฉันรักผักทุกต้นที่ฉันปลูก” อีกคนส่งยิ้มกับมา

 

“แต่คุณชญานิษญ์กับทานพวกเด็กๆของคุณเมื่อมันโตเต็มที่ถูกไหม แบบนี้จะเรียกว่ารักได้ยังไง”

 

“ใช่ค่ะ เพราะนั้นคือผลตอบแทนที่ฉันเลี้ยงพวกเค้ามา” กชนันท์ยิ้มมุมปากให้กับคำตอบของอีกคน

 

“เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง” กชนันท์พูดออกมาเบาๆ

 

“คุณกชนันท์ว่าอะไรนะคะฉันไม่ค่อยได้ยิน” กชนันท์รีบปฏิเสธก่อนจะเดินเข้าไปดูการทำงานของอีกคนใกล้ๆ ที่บอกว่าใกล้เนี่ยมันใกล้ถึงขนาดที่หายใจรดต้นคอกันเลย

 

“เออ…..คุณกชนันท์ช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหมคะ พอดีฉันทำงานไม่ค่อยถนัด”

 

“อ้าวเหรอ…..ขอโทษที พอดีฉันอยากมองใกล้ๆน่ะ” กชนันท์พูดออกมาก่อนจะขัยบถอยหลังไป กชนันท์มองอีกคนที่กำลังย้ายบรรดาเด็กๆของเธอลงไปในแปลงก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

 

“ให้ช่วยไหมจะได้เสร็จเร็วขึ้น นี่ก็เริ่มจะมืดแล้ว” ชญานิษญ์หันไปมองหน้าคนพูดทันทีเพราะเท่าที่เคยได้ยินคุณกชนันท์ไม่เคยทำอะไรพวกนี้เลยไม่เคยแม้แต่จะสนใจงานในไร่ของตัวเองด้วยซ้ำ แถมเรียนก็เรียนไม่จบ เอาแต่ใจสุดๆ แล้วตอนนี้จะมาช่วยเธอ

 

“ส่งมาสิเดียวฉันช่วย” กชนันท์เห็นอีกคนยืนนิ่งเธอเลยยื่นมือไปจับถาดที่มีเด็กๆของอีกคนอยู่กันเต็มไปหมดมาถือไว้

 

“ทำเป็นเหรอคะ” ชญานิษญ์ถามออกมาด้วยความเป็นห่วงเด็กๆของเธอเพราะกลัวว่าจะตายกันซะก่อนที่จะได้เติบโต

 

“สอนสิ เดียวก็เป็นเอง ฉันคิดว่ามันไม่หน้าจะยากนะ คุณชญานิษญ์ยังทำได้ทำไหมฉันจะทำไม่ได้ว่าไหม” กชนันท์เลิกคิ้วถามอีกคน

 

“ก็ได้ค่ะ งั้นคุณกชนันท์ทำตามฉันนะ” ชญานิษญ์ยิ้มออกมา   แปลกที่คุณกชนันท์ไม่ได้แสดงออกกับเธอเหมือนที่แสดงออกกับพี่สาวของเธอ “ถ้าคุณไม่ได้ไม่ชอบหน้าพี่สาวฉันคงจะดีนะคุณกชนันท์ ฉันคิดว่านิสัยของคุณคงไม่ได้แย่อะไร ถึงแม้ตอนที่เราเจอกันก่อนหน้านี้คุณจะกวนไปหน่อยก็ตาม” ชญานิษญ์คิดในใจ ก่อนจะลงมือทำต่อโดยสอนอีกคนไปด้วย ทั้งสองคนช่วยกันทำอย่างสนุกสนานเผลอแป๊บเดียวเด็กๆในถาดก็ลงไปอยู่ในแปลงเรียบร้อย

 

“สนุกดีเหมือนกันนะเนี่ยรู้แบบนี้ทำไปตั้งนานแล้ว อยู่นิ่งๆนะ” กชนันท์ค่อยๆใช้หลังมือเช็ดเข้าไปที่แก้มของอีกคนเบาๆ

 

“เรียบร้อย สวยเหมือนเดิม” คำชมที่แสนธรรมดาแต่กับทำให้อีกคนรู้สึกเขินเพราะไม่เคยมีใครชมเธอระยะประชิดขนาดนี้มาก่อนถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันแต่เธอก็เขินอยู่ดี กชนันท์แอบยิ้มเจ้าเล่ห์ทันทีที่อีกคนหลบตาลงต่ำ

 

“เออ…..เรากลับเข้าไปในบ้านกันดีกว่าค่ะ ดูสิเสื้อผ้าของคุณกชนันท์เปื้อนหมดแล้ว” ชญานิษญ์พูดขึ้นมาเพราะลืมไปเลยว่าอีกคนไม่ได้ใส่ชุดมาเพื่อทำงาน กชนันท์ก้มลงไปดูเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะยิ้ม

 

“ก็แค่เปื้อนเอง แลกกับประสบการณ์แบบนี้คุ้มออกว่าไหม” คนทั้งสองเดินกลีบเข้าไปในตัวบ้านพร้อมกับพูดคุยกันไปตลอดทาง

 

“ดูท่าสองคนนี้จะเข้ากันได้ดีนะครับคุณพ่อคุณแม่” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินกลับเข้ามาในบ้าน คุณท่านทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่เจ้าของไร่จะเอ่ยขึ้นมา

“นันท์มานี้หน่อยสิลูก หนูนิษญ์ด้วย” เจ้าของชื่อทั้งสองคนหันไปตามต้นเสียงที่เรียกชื่อของคนทั้งสอง

 

“มีอะไรหรือเปล่าคะ พอดีเราสองคน ก็อย่างที่เห็น” กชนันท์ทำท่าชี้ไปที่เสื้อผ้าของตัวเองที่เปื้อนอยู่เป็นการบอกให้ทุกคนรู้ว่าต้องการไปอาบน้ำ

 

“นิษญ์ พาคุณกชนันท์ไปทำอะไรมา ทำไมถึงได้เปื้อนมาแบบนี้          คุณกชนันท์ไม่ชอบนะ” สะใภ้ของบ้านพูดออกไปอย่างลืมตัว

 

“อย่าไปว่าคุณชญานิษญ์เลยค่ะพี่สะใภ้ ฉันเป็นคนขอเข้าไปช่วยเอง ไม่คิดเลยนะว่าจะสนุกขนาดนี้ เอ๋หรือว่าคนที่สอนจะสวยเลยทำให้สนุก 55555 ถ้าไม่มีอะไรขอตัวก่อนนะคะไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้” กชนันท์พูดก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง ส่วนอีกคนที่ถูกชมก็เอาแต่ยืนนิ่ง แต่คนที่นิ่งยิ่งกว่าคือสะใภ้สาวของบ้านเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่กชนันท์ชมผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอแถมคนคนนั้นดันเป็นน้องสาวของเธอเอง

 

“หนูนิษญ์ ถ้ายัยนันท์ชอบให้หนูเป็นคนสอน ลุงต้องรบกวนให้หนูช่วยดูแลยัยนันท์ด้วยเพราะดูจากท่าทางแล้วยัยนันท์คงจะกำลังสนใจงานในไร่อยู่ถ้าได้หนูนิษญ์เป็นคนคอยสอนลุงคิดว่ายัยนันท์ไม่หน้าจะปฏิเสธ ทุกคนว่าไง” เจ้าของไร่พูดขึ้นมา

 

“ผมเห็นด้วยครับ เพราะปกตินันท์เกลียดงานที่ต้องเปื้อนจะตายไปแต่นี่กลับบอกว่าชอบ สงสัยที่หายไปจะได้ไปทำอะไรสนุกๆมาแน่ๆ ดีเหมือนกันนะครับไร่ของเราจะได้มีคนมาช่วยดูแล” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองทางชญานิษญ์ที่ยืนอยู่ เวลานี้เธอคงจะเอ่ยปฏิเสธไม่ได้แล้วสินะ

 

“ยินดีค่ะ นิษญ์ขอตัวก่อนนะคะ” ชญานิษญ์ยิ้มให้ทุกคนก่อนจะขอตัวไปยังห้องของเธอที่ตอนนี้มีผู้หญิงอีกคนอยู่ด้านใน

 

“งั้นเราไปพักกันบ้างดีกว่าวันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ชายหนุ่มหันไปหาภรรยาของตัวเองก่อนจะขอตัวกลับเข้าไปในห้อง ทันทีที่ปิดประตูลงชายหนุ่มดึงตัวภรรยาเข้ามากอดทันที

 

“คุณหอมจัง” ชายหนุ่มฝังจมูกลงไปบนซอกคอขาวของภรรยาแต่กับถูกอีกคนผลักออก

 

“อย่าค่ะ ฉันเหนื่อย” ชายหนุ่มคล้ายอ้อมกอดออกเพราะอีกคนคงจะเหนื่อยอย่างที่บอกจริงๆ

 

“ครับ งั้นเราเข้านอนกันเลยดีกว่าพรุ่งนี้คงมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ โดยเฉพาะเรื่องห้องนอนของสองคนนั้น” ชายหนุ่มยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียง ส่วนภรรยาได้แต่ยืนนิ่ง ใช่คืนนี้สองคนนั้นต้องนอนด้วยกัน

 

“คุณนอนก่อนได้เลยนะคะ พอดีฉันมีเรื่องจะคุยกับยัยนิษญ์นิดหน่อยค่ะ ตั้งแต่น้องกลับมาฉันยังไม่ได้คุยกับน้องเลย” ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอน

 

 

ก๊อก     ก๊อก   ก๊อก

 

ชญานิษญ์เดินไปเปิดประตูก่อนจะแปลกใจที่เป็นพี่สาวของเธอ ตามปกติแล้วพี่สาวของเธอจะไม่มาเคาะห้องแบบนี้ วันนี้คงจะมีเรื่องอะไร

 

“พี่เข้าไปได้ไหม มีเรื่องจะคุยด้วย” ชญานิษญ์พยักหน้ารับก่อนจะหลีกทางให้พี่สาวของเธอเดินเข้ามาในห้อง

 

“มีอะไรคะ” น้องสาวรีบถามพี่สาวขึ้นมาทันที แต่คนเป็นพี่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรคนที่อยู่ในห้องน้ำดันพูดขึ้นมาเสียก่อน

 

“คุณชญานิษญ์ ฉันรบกวนหยิบโฟมล้างหน้าให้หน่อยค่ะ ฉันลืมหยิบเข้ามา มันอยู่ในกระเป๋า”

 

“ได้ค่ะ เดียวฉันหยิบไปให้” ชญานิษญ์เดินไปยังกระเป๋าของอีกคนก่อนจะยืนมองสักครู่แล้วลองหาดูแต่ก็ไม่เจอ “คนอะไรเนี่ยจัดกระเป๋าได้ลกมากเหมือนจับยัดๆมามากกว่า” คุณชญานิษญ์บ่นอยู่ในใจจนต้องถามคนที่อยู่ในห้องน้ำว่าโฟมล้างหน้าอยู่ในกระเป๋าจริงหรือเปล่า แต่อีกคนยังยืนยันคำเดิม

 

“ไหนดูสิ นี่ไง งั้นเดียวพี่เอาไปให้คุณกชนันท์เอง”

 

“อยู่ในกระเป๋าจริงๆด้วย พี่นัสเก่งจังกระเป๋าลกขนาดนี้แต่พี่หาเจอ” พี่สาวเพียงยิ้มให้ จะไม่ให้รู้ได้ยังไงว่าอีกคนเก็บของพวกนี้ไว้ตรงไหนก็เธอเป็นคนบอกเองว่าถ้าจะเก็บของใช้แบบนี้แล้วให้หาง่ายควรจะเก็บไว้ตรงไหน

“คงจะพับผ้าไม่เป็นเหมือนเดิมสินะถึงได้จับยัดๆมาแบบนี้" อีกคนคิดในใจก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำแล้วยื่นโฟมล้างหน้าให้กชนันท์ ส่วนคนด้านในเพียงยื่นมือออกมารับเท่านั้นโดยไม่ได้ยื่นหน้าออกมามองว่าที่จริงแล้วใครเป็นคนเอาโฟมล้างหน้ามาให้เธอ พี่สะใภ้จงใจลูบลงไปบนหลังมือของคนในห้องน้ำเพื่อให้อีกคนรับรู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอะไรอยู่ กชนันท์ชะงักไปก่อนจะรีบดึงมือกลับ

 

“ขอบใจแต่คราวหน้าไม่ต้อง ฉันไม่ได้ขอให้พี่สะใภ้ช่วย”

 

“พี่เต็มใจทำให้ พี่เคยบอกไปหลายครั้งแล้ว” พี่สะใภ้พูดออกไป

 

“แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้เต็มใจที่จะรับ กลับไปได้แล้วพี่สะใภ้ไม่ควรมายืนคุยกับฉันแบบนี้”

 

“พี่จะรอจนกว่านันท์จะหลับแล้วพี่ค่อยกลับ”

 

“ตามใจอยากจะทำอะไรก็เรื่องของพี่สะใภ้ ที่นี่มันบ้านของพี่สะใภ้อยู่แล้วนิ” กชนันท์ปิดประตูห้องน้ำทันทีโดยไม่แม้จะสนใจคนด้านนอก เพียงแค่สัมผัสเล็กน้อยของอีกคนกับทำให้กชนันท์ยิ่งหวั่นไหวมากกว่าเดิม