Frangipanni(ลั่นทม)

“สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกัน”

“สัญญาค่ะ”

 

คำสัญญาที่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของกชนันท์หญิงสาวที่พ่ายแพ้ให้กับความรักของตัวเอง เธอหนีปัญหาโดยการเดินทางออกท่องเที่ยวโดยไม่ได้สนใจว่ามีใครบ้างที่เป็นห่วงเธอ ตลอดเวลา 4 ปี กชนันท์ไม่เคยติดต่อกลับไปยังบ้านเกิดของตัวเองเลย เธอใช้ชีวิตตามที่เธอต้องการ เธอออกเดินทางเพราะนี้เป็นความฝันที่เธอมีร่วมกับผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่เคยให้คำสัญญากับเธอ

 

“ถ้านันท์เรียนจบเราออกไปเที่ยวกันไหม ไปแบบอาสาสมัครทำงานในฟาร์ม ไปในหลายๆประเทศอะไรแบบนี้ นันท์ว่ามันหน้าสนุกดี”

 

“เอาสิคะ ถ้านันท์อยากทำพี่ก็พร้อมจะไปกับนันท์ค่ะ แต่ตอนนี้ได้เวลาไปเรียนแล้ว”

 

“จริงด้วย งั้นนันท์ไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันตอนเย็นค่ะ” กชนันท์หอมแก้มผู้หญิงอีกคน ก่อนจะรีบออกไปจากห้อง

 

 

กริ่ง     กริ่ง

 

“สวัสดีค่ะ ไร่ปรมาภรณ์ค่ะ”

 

“…………….”

 

“สวัสดีค่ะ”  กชนันท์ได้แต่ยืนเงียบเพราะไม่คาดคิดว่าคนที่มารับสายจะเป็นเสียงนี้ เสียงที่เธอคุ้นเคย เสียงที่ทำให้เธอต้องหนีหายไป เสียงของคนที่ผิดสัญญา

 

“สวัสดีค่ะ” กชนันท์ตอบออกไปเสียงสั่น ส่วนคนปลายสายได้แต่นิ่งเงียบไปเพราะไม่คิดว่าคนที่โทรเข้ามาดึกขนาดนี้จะเป็นคนที่หายไปจากชีวิตเธอเมื่อ 4 ปีก่อน

 

“นันท์”

 

“ขอบคุณนะคะที่ยังจำกันได้ พี่……..สะใภ้” กชนันท์พูดออกมาทั้งน้ำตา ตอนแรกที่กลับมา กชนันท์คิดว่าเธอพร้อมแล้วกับการเผชิญหน้า แต่ตอนนี้กชนันท์รู้แล้ว่าตัวเองคิดผิดเพราะเพียงแค่ได้ยินเสียของอีกคนหัวใจที่บอบช้ำของเธอก็สั่นไหวแล้ว ส่วนคนปลายสายเองก็ไม่ต่างกันทำไมเธอถึงจะจำไม่ได้ในเมื่อเธอไม่เคยลืมอีกคนเลย

 

“พรุ่งนี้รบกวนส่งคนมารับที่สนามบินด้วย” กชนันท์รีบวางสายไปทันทีเพราะกลัวว่าคนปลายสายจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ส่วนคนปลายสายก็แทบจะทำโทรศัพท์หล่นจากมือเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกคนพูดออกมา เธอกำลังจะได้เจอคนที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกคืนวัน คนที่เป็นเหมือนลมหายใจของเธอ

 

“ใครโทรมาครับ ดึกขนาดนี้” ภรรยารีบปาดน้ำตาออกไปทันทีก่อนจะเอ่ยตอบสามีของเธอออกไป

 

“คุณกชนันท์โทรมาค่ะ” สามีรีบเดินตรงมายังเธอทันทีพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ

 

“นันท์ โทรมา นันท์โทรมาว่ายังไงบ้างครับ แล้วทำไมถึงไม่ตามผมมารับสาย” สามีกำลังเขย่าตัวเธออยู่

 

“คุณกชนันท์บอกว่าให้ไปรับที่สนามบินพรุ่งนี้ค่ะ” สามีดึงตัวภรรยาเข้าไปกอดทันทีเพราะความดีใจที่น้องสาวกำลังจะกลับมาที่บ้านหลังจากหนีหายไปไม่ติดต่อกับมาเลยตั้งแต่คนทั้งคู่แต่งงานกัน ชายหนุ่มพาภรรยาของเค้าไปหาคุณพ่อ คุณแม่ทันที่เพื่อบอกข่าวดีนี้

 

 

ก๊อก  ก๊อก

 

“คุณพ่อ คุณแม่ ครับ ผมขอโทษที่มารบกวนตอนดึกแบบนี้” เจ้าของไร่พร้อมด้วยภรรยาเดินออกมาหาลูกชายที่ยืนอยู่หน้าประตู

 

“มีเรื่องอะไรเรา มาเรียกซะตกอกตกใจหมด” เจ้าของไร่เอ่ยถามขึ้น

 

“คุณพ่อ คุณแม่ครับ พรุ่งนี้น้องสาวของผมจะกลับบ้าน ผมดีใจมากเลยครับ”

 

“จริงเหรอลูกที่น้องจะกลับบ้าน แล้วตอนนี้น้องอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างสบายดีใช่ไหม” คุณนายของไร่พูดขึ้นมาเพราะความดีใจที่จะได้เจอหน้าลูกสาวสุดที่รัก

 

“น้องบอกแค่ว่าให้ไปรับที่สนามบินพรุ่งนี้ครับคุณแม่ เดียวพรุ่งนี้ผมจะเป็นคนไปรับน้องเอง” ทุกคนต่างที่ใจที่ลูกสาวคนเล็กของบ้านกำลังจะเดินทางกลับมา

 

 

 

เช้านี้ที่ไร่ปรมาภรณ์กำลังวุ่นวายเพราะต้องเตรียมต้อนรับการกลับมาของคุณหนูคนเล็กของไร่ที่กำลังจะเดินทางกลับมาถึงในอีกไม่ช้า

 

“ธี ออกไปรับน้องได้แล้วลูก อย่าปล่อยให้น้องรอ” คุณนายของไร่เอ่ยขึ้น

 

“ครับคุณแม่ ผมกำลังจะออกไปครับ” ชายหนุ่มเดินตรงไปที่รถโดยมีภรรยาเดินตามมาติดๆ

 

“คุณค่ะ ฉันขอไปด้วยนะเพราะน้องสาวฉันหน้าจะกลับมาไฟลท์เดียวกันกับคุณกชนันท์”

 

“ผมว่าคุณอยู่ช่วยคุณแม่ที่นี่ดีกว่านะครับจะได้ไม่ต้องเหนื่อย เดียวผมจะรับน้องสาวคนเก่งของคุณกลับมาพร้อมกันเลย ผมไปก่อนนะครับแล้วจะรีบกลับมา” ชายหนุ่มหอมแก้มภรรยาก่อนจะขับรถออกไป ส่วนภรรยาทำได้แต่เพียงเดินกลับไปช่วยงานคุณแม่ของสามีในครัว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ไปรับอีกคนที่สนามบินตอนนี้เธอคงทำได้เพียงเตรียมสิ่งที่อีกคนชอบไว้ให้ เธอยังจำทุกอย่างเกี่ยวกับอีกคนได้ดี เธอรู้ว่าอีกคนชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอ

 

“คุณแม่คะ สตูว์ไก่เรียบร้อยแล้วค่ะ” ลูกสะใภ้เอ่ยขึ้นมา

 

“ดีมากจ๊ะ ยัยนันท์ต้องชอบมากแน่ๆเพราะนี่เป็นของโปรดยัยนันท์เลยหละ” ลูกสะใภ้ยิ้มออกมา ใช่เธอรู้ดีว่านี้เป็นของโปรดของอีกคน

 

“ขอโทษนะคะที่ตรงนี้มีคนนั่งหรือเปล่าคะ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ

 

“………………….” ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของอีกคน

 

“ขอโทษนะคะที่ตรงนี้มีคนนั่งหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งแต่ไม่สัญญาณตอบรับกลับมาเช่นเดิมเธอจึงถือวิสาสะนั่งลงโดยไม่รอคำตอบจากอีกคน

 

 

 Rrrrrrrrrrrrrr

 

 

“ค่ะ นิษญ์ถึงแล้วค่ะพี่นัส” กชนันท์เงยหน้าขึ้นมามองผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอทันที ที่อีกคนพูดชื่อ นัส ขึ้นมา

 

“เดียวนะคะพี่นัส นิษญ์เห็นพี่ธีแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะแล้วเจอกันที่ไร่ค่ะ” หญิงสาวกดวางสายไปก่อนจะโบกมือให้ชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมายังที่เธอนั่งอยู่

 

“ขอโทษทีนะนิษญ์ที่พี่มาช้า” ชายหนุ่มพูดขึ้นมา

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เรากลับกันเลยดีกว่าเพราะพี่นัสโทรมาตามแล้ว” หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับกระเป๋าของเธอแต่ถูกชายหนุ่มห้ามไว้เสียก่อนจนเธอทำหน้าสงสัยขึ้นมา

 

“รอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะพอดีมีอีกคนที่พี่ต้องมารับ นี้ก็กำลังหาอยู่ แต่ยังหาไม่เจอเลย” ชายหนุ่มพูดมาขึ้นยิ่งทำให้ชญานิษญ์ยิ่งสงสัย

 

“ทำไมถึงไม่โทรหาหละคะ เพราะถ้ามาไฟท์เดียวกับนิษญ์ ก็หน้าจะอยู่แถวนี้นะคะ”

 

“พอดีพี่ไม่มีเบอร์นะ เลยต้องลองเดินหาดูก่อน” ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาก่อนจะไปสะดุดตากับผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่เค้ายืนอยู่ ไม่รอช้าชายหนุ่มเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนดังกล่าวทันที

 

“ยัยนันท์” ชายหนุ่มเข้าไปกอดน้องสาวของตัวเองด้วยความคิดถึง

 

“เปล่าๆหน่อยสิ น้องเป็นผู้หญิงนะ” กชนันท์ผลักไหล่พี่ชายของเธอออกก่อนที่เธอจะขาดอาการศหายใจไปเสียก่อน แต่ตอนนี้เธอกับถูกพี่ชายจับตัวหมุนอยู่

 

“ทำไมถึงได้ผอมแบบนี้ แล้วดูสิผิวคล้ำลงไปตั้งเยอะ นี้ถ้าคุณแม่คุณพ่อเห็นเราในสภาพนี้รับรองต้องเป็นลมแน่” ชายหนุ่มพูดขึ้นมา

 

“อ๋อ ลืมไปนี้กชนันท์น้องสาวของพี่ ส่วนนี้ ชญานิษญ์ น้องสาวของพี่สะใภ้เรา” กชนันท์ยิ้มมุมปากออกมา ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินไปที่รถ ระหว่างทางกลับไปยังไร่ปรมาภรณ์ กชนันท์ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยนอกจากมองออกไปด้านนอกถึงแม้ว่าพี่ชายของเธอจะถามคำถามออกมาตลอดทาง

 

“คุณกชนันท์คะ ถึงแล้วค่ะ คุณกชนันท์” ชญานิษญ์เรียกอีกคนให้ตื่นหลังจากกชนันท์นั่งหลับก่อนจะถึงไร่ไม่นาน กชนันท์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะก้าวลงจากรถ เธอมองไปรอบๆทุกอย่างดูเปลี่ยนไปมากจากวันที่เธอจากที่นี่ไป

 

“ไปยัยนันท์ ทุกคนรออยู่” ชายหน่มเดินมาโอบไหล่น้องสาวสุดที่รักก่อนจะพาเดินเข้าไปในบ้าน กชนันท์ตรงเข้าไปหาคุณพ่อคุณแม่ของเธอที่พร้อมใจกันยืนขึ้นทันทีเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา

 

“พ่อกับแม่ดีใจนะที่ลูกกลับมาอยู่บ้านเรา อย่าหนีไปไหนอีกนะทุกคนเป็นห่วง” คุณนายของไร่กอดลูกสาวของเธอด้วยความคิดถึงสุดหัวใจส่วนคนเป็นพ่อก็เข้าไปกอดลูกสาวสุดที่รักเช่นเดียวกัน ถึงแม้ไม่เคยรู้เหตุผลว่าสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กทำลงไปเป็นเพราะอะไร แต่ด้วยความเป็นพ่อกับแม่ต่อให้ลูกสาวทำผิดแค่ไหนก็ให้อภัยได้เสมอ

ตั้งแต่วันที่รู้ว่าลูกสาวหายไป คนทั้งคู่แทบจะไม่เป็นอันกินอันนอนถึงแม้จะโกรธที่ลูกสาวหนีหายไปโดยไม่บอกกล่าวแต่ความเป็นห่วงมันมีมากกว่า ลูกสาวที่ไม่เคยต้องลำบากใช้ชีวิตสบายมาตลอดต้องออกไปใช้ชีวิตเพียงลำพังทิ้งแค่จดหมายไว้ให้ฉบับเดียว

ให้ทุกคนรู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ โดยที่ไม่ได้บอกเหตุผล บอกเพียงแค่ว่าอยากออกไปใช้ชีวิตตามความฝันของตัวเอง แต่วันนี้ลูกสาวสุดที่รักกลับมาแล้ว

 

“เที่ยวพอแล้ว ต่อไปจะไปไหนมาไหนต้องบอกพ่อกับแม่ก่อนอย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้เข้าใจไหม” เจ้าของไร่พูดออกมาพร้อมกับลูกศีรษะลูกสาวคนเล็กด้วยความรักใคร่

 

“ค่ะคุณพ่อต่อไปนี้ลูกสาวของคุณพ่อจะไปหนีไปไหนอีกแล้ว” กชนันท์ยิ้มออกมา

 

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนู” แม่บ้านใหญ่เอ่ยทักคุณหนูของเธอ

 

“ค่ะป้าจิต” กชนันท์ยิ้มให้อีกคน ก่อนจะมองผู้หญิงอีกคนที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้เธอกชนันท์หุบยิ้มทันที

 

“ดีใจนะคะที่กลับมา” พี่สะใภ้พูดขึ้นมา แต่กชนันท์กับจ้องมองอีกคนนิ่งโดยไม่ยิ้มหรือไม่ได้พูดอะไรออกมาส่วนคนที่ถูกจ้องอยู่ก็นิ่งเงียบไปเหมือนกัน เพราะตอนนี้หัวใจของเธอมันกระตุกวูบลงมาอย่างบอกไม่ถูกเพราะกชนันท์ไม่เคยมองเธอด้วยสายตาเย็นชาแบบนี้เลย

 

“ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนื่อย” กชนันท์พูดขึ้นมาก่อนจะเดินไปยังห้องของเธอแต่ถูกคุณแม่ของเธอเรียกไว้เสียก่อน

 

“เดียวก่อนลูก แม่ลืมเรื่องนี้ไปเลย ตายแล้วจะทำยังไงดี” กชนันท์หันกลับมามองคุณแม่ของเธออย่างไม่เข้าใจ

 

“ผมลืมไปเหมือนกันครับคุณแม่” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาก็เพราะตั้งแต่น้องสาวของตัวเองไม่อยู่ ห้องนอนของน้องสาวสุดที่รักก็ตกเป็นของน้องสาวภรรยาตัวเองไปโดยปริยาย แต่ตอนนี้เจ้าของห้องตัวจริงกลับมาแล้วจะทำยังไงเพราะน้องสาวของตัวเองชอบความเป็นส่วนตัว ไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวาย

 

“มีอะไรค่ะ หรือว่านันท์ไม่มีห้องนอนแล้ว” กชนันท์ยิ้มมุมปากออกมาก่อนจะเดินไปยังห้องของตัวเองโดยไม่ได้สนใจใคร

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เดียวนิษญ์ย้ายออกไปเองเพราะยังไงซะห้องนั้นก็คือห้องของคุณกชนันท์” หญิงสาวพูดขึ้นเพราะด้วยรู้ถึงสถานะของตัวเองว่าเธอเป็นเพียงแค่ผู้อาศัยไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องอะไร

 

“งั้นเดียวนิษญ์ไปอาบน้ำที่ห้องพี่ก่อนแล้วหลังจากนั้นค่อยว่ากัน” พี่สาวของเธอพูดขึ้นก่อนจะเดินตามอีกคนเข้าไปในห้องแต่ถูกสามีของตัวเองตามเข้าไปด้วย กชนันท์มองสองคนที่เดินเข้ามาในห้องของเธอหรือจะพูดให้ถูกเคยเป็นห้องของเธอ

 

“นันท์พี่ขอโทษเรื่องห้องด้วย เดียวนิษญ์จะย้ายออกไปแต่คืนนี้คงจะต้องนอนกับนันท์ไปก่อน” ภรรยาหันหน้าไปมองสามีของเธอทันทีก่อนจะพูดขึ้นมา

 

“แต่ถ้าคุณกชนันท์อึดอัดเดียวให้นิษญ์ไปนอน……” พี่สะใภ้พูดยังไม่ทันจบประโยคอีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

 

“ไม่ต้องย้ายไปไหนทั้งนั้นก็นอนด้วยกันที่นี่แหละ ดีออกมีสาวๆมานอนข้างๆแบบนี้” กชนันท์พูดออกไปพร้อมกับมองไปยังมือของพี่ชายที่โอบเอวพี่สะใภ้ของเธออยู่ จนคนถูกโอบต้องรีบก้าวออกมาเพื่อให้พ้นจากมือของสามีตัวเอง กชนันท์มองการกระทำของอีกคนก่อนจะยิ้มออกมา

 

“เอามือออกจากเอวพี่เดียวนี้”

 

“ทำไมคะ ตอนนี้เราคบกันแล้วโอบเอวแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”

 

“ไม่ได้ค่ะ เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะ ดูสิมีคนกำลังมองเราอยู่” กชนันท์ต้องเอามือของตัวเองออกจากเอวของอีกคนด้วยความเสียดาย

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นันท์ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนื่อย” กชนันท์ปลายตาไปมองอีกคนตรงคำว่าเหนื่อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

 

“งั้นเราสองคนออกไปรอด้านล่างดีกว่า เดียวยัยนันท์คงจะตามลงไปเอง” ชายหนุ่มเดินไปหาภรรยาก่อนจะโอบเอวให้อีกคนเดินตามออกมา

 

“เดียวฉันขอหยิบของไปให้ยัยนิษญ์ก่อนนะคะ แล้วเดียวจะตามลงไป” ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป